De kinderen thuis tijdens de coronacrisis

Astrid (28) is getrouwd met Johan (32) en samen hebben ze 2 kinderen. Emma van vijf en Niels van net twee. In het dagelijks leven werkt Johan fulltime (7:00 uur weg, tussen 18.30 en 19.00 thuis ) en zorgt Astrid fulltime voor de kinderen. Dochter Emma gaat 5 dagen per week naar school. Eigenlijk had zoontje Niels nu naar de peuterspeelzaal moeten gaan. Dat liep allemaal even anders…

Kinderen niet naar school

Het was voor Emma wel even een flinke domper toen ze hoorde dat ze niet naar school mocht. Kinderen betrekken veel dingen op zichzelf, dat was bij haar niet anders. Eerst mocht ze niet naar school wegens een verkoudheid. Toen ze de volgende ochtend hoorde dat de scholen dicht gingen, dacht ze dat het haar schuld was. Ik heb hier met haar over gepraat. Hierna zijn we samen met haar op zoek gegaan naar werkboekjes en opdrachten om thuis te doen. We maken elke dag een nieuw schema, wat we flexibel hanteren, waar ze 1 ding mag kiezen wat ze sowieso wil doen. Dat varieert van iets bakken tot helpen met de was. 

Dagindeling kinderen zonder school

We beginnen de dag met aankleden, ontbijten en even spelen. Als haar wekker gaat is het tijd voor ‘school’. We werken dan een uurtje aan verschillende opdrachten. Soms via de computer met wat we van school krijgen, soms met iets tekenen en er het woord naast schrijven. Ook heb ik een rekenspel voor haar gemaakt. Vervolgens eten we fruit met iets te drinken en mag ze kiezen of ze buiten wil spelen of binnen. Daarna is het tijd voor de lunch. Als Niels slaapt doen we wat moeilijkere opdrachten, omdat er dan geen afleiding is. Daarna is de school klaar en hanteren we het gebruikelijke ritme.

Moeder tijdens de coronacrisis

In het begin was ik heel gemotiveerd en had ik er echt zin in het samen te doen. Emma’s enthousiasme werkte aanstekelijk, waardoor het ineens een stuk minder erg was dat de school gesloten was. Het ritme was snel aangepast. Na 2 weken werd ik ziek, eerst keelontsteking, daarna bijholteontsteking. Nou is allebei de kinderen fulltime thuis al pittig, maar het ziek zijn gaf een flinke kink in de kabel.

Ik had gewoonweg 0 energie om iets te doen. De zorg voor de kinderen was al genoeg en hulp vragen zat er ook even niet in. De motivatie om überhaupt wat aan school te doen, was van allebei de kanten dan ook helemaal weg. Daar kan ik me schuldig om voelen, maar het brengt ons niet verder. Het is nou eenmaal zo gelopen. Kortom: Accepteren en de draad weer oppakken.

Zelf spelen en dwarse buien

We vonden wat educatieve spelletjes die we op mijn tablet zette, want met zelf spelen was ze uiteindelijk ook wel een beetje klaar. Inmiddels knap ik op en hebben we het ritme weer opgepakt. Ik geniet ervan hoe snel ze sommige dingen oppakt, sta versteld hoeveel woordjes ze al kan lezen en tel tot 10 als ze gefrustreerd wordt omdat het niet in 1 x lukt.

Emma heeft veel meer dwarse buien dan dat ik gewend ben. Ze is vaak boos of verdrietig. Maar ja, geef haar eens ongelijk! Van de één op andere dag mag ze niet meer naar opa en oma, niet meer naar haar vriendjes/buurkinderen, niet meer naar school, niet naar dansles en niet meer mee naar de winkel. Haar hele structuur, dingen die ze leuk vindt en mensen van wie ze veel houdt. Alles valt weg… Wij als volwassenen vinden dat al lastig.

Laat mij maar even

Vaak als ik haar vraag wat er is zegt ze “laat mij maar even”. Soms heeft ze wel behoefte om te praten, wat onze band weer hechter maakt. Ze is op de dwarse buien na nog steeds aan het groeien als persoontje. De extra 1 op 1 aandacht lijkt haar erg goed te doen, ook in de band met Niels. Ze is behulpzamer en mag graag helpen bij de dagelijkse dingen in het huishouden.

Kinderen en Corona

We hebben er heel bewust voor gekozen het niet te veel met ze te delen. Niels snapt het sowieso nog niet en ik denk dat Emma er alleen maar meer onzeker van wordt. Wel hebben we uitgelegd dat ze voorlopig niet naar de winkel mag en dat een bezoekje aan opa’s/oma’s er ook even niet in zit. En eerlijk? Ik vind zelf het waarom al erg lastig om te begrijpen. Hoe leg ik het dan uit aan een meisje van 5?

Kinderen bezighouden

Hoe ik dat doe? Door Emma meer te betrekken bij de dagelijkse dingen. De was, koken, opruimen en spelletjes spelen. Of we gaan dansen, verven, tekenen en we hebben de tent opgezet in de tuin, 1 groot feest. Ook ik heb wel eens geen zin, dan mogen ze gerust een filmpje kijken….

De meivakantie

Natuurlijk zou het mooi zijn als alles dan weer kan en mag, maar het is allemaal nog zo onzeker. Ik leefde altijd wel heel erg vooruit hoor. Alles plannen en weten waar ik aan toe ben. Dat gaat nu gewoon niet, dus het hier en nu is wat belangrijker geworden. Ik kijk er onwijs naar uit om weer les te mogen geven, dat mis ik wel heel erg. Of gewoon met 1 van de kids naar de winkel gaan en samen boodschappen te doen. Het meeste van alles mis ik het om lekker naar mijn ouders of schoonouders gaan.

Angst voor….

Momenteel voor vrij weinig. Johan is erg nuchter, wat mij wat vaker weer met 2 benen op de grond zet. De eenzaamheid en het alleen zijn met de kinderen, dat beangstigt me soms dan wel weer. Aan de andere kant, deze 1 op 1 tijd met ze, krijg ik nooit meer terug.

Veranderd door de crisis

Ik ben relaxter geworden. Ik maak me minder druk en kan daardoor meer genieten. Elke keer weer in diezelfde cirkels wat me voor geen meter verder bracht en waardoor ik me vaak niet op mijn plek voelde. Door dit vele “verplicht” thuis zitten vallen puzzelstukjes op z’n plek. Ik ben thuis! Ik ben niet bang meer, klaar om te groeien in een nieuw bestaan. Ook wel bekend als “de lessen van een postnatale depressie en burn-out“. Ik ben zo lang gestrest, ongelukkig, bang en non-stop bezorgd geweest erdoor. Zoveel moe. Dat wil ik niet meer.

Een vlog van Kim Jacobs (Alboe) over de ballen laag houden, haal ik dan ook al sinds ze die heeft geüpload kracht uit. Dus ja, mijn manier van naar dingen kijken en benaderen lijkt zeker veranderd.

Wat er beter kan

Ondanks dat ik al relaxter ben, mag ik de tijd nog wel wat meer loslaten. Zoals vandaag. Normaal begin ik rond 16.00 met koken, zodat de kinderen en ik rond 17.00 kunnen eten. Eigenlijk moesten ze ook nog in bad. Dat heb ik omgedraaid. Lekker een poos in bad, rustig eten maken, terwijl zij samen Juf Roos keken en wat later naar bed. Vooral Niels leek daar goed op te reageren. Voor het eerst sinds tijden was er geen gedoe met naar bed brengen. Ik werd zelfs uitgezwaaid! Plus dat ik ze nu echt tijd gaf lekker te spelen, in plaats van snel snel, want bedtijd.

Voor alle mama’s die dit lezen

Wat ik nog graag aan mama’s wil meegeven die dit lezen: Durf om hulp te vragen! Het is meer dan oké. Durf te vragen aan je partner, als je die hebt, om een extra rustmoment, of zet je kids als ze het leuk vinden een half uurtje voor een filmpje, zodat je even kan bijkomen. Kijk waar jouw kracht ligt, wat jij je kind kan en wil bijbrengen. Als ik naar mezelf kijk, mis ik de kennis om heel uitgebreid alles uit te leggen qua schoolwerk. Begeleiden, dat kan ik wel, maar echt aanleren, zoals op school? Dat is niet voor mij weggelegd.

Durf te accepteren dat je af en toe je dag niet hebt.  Hou dan ook lekker “de ballen laag” en kijk de volgende dag weer verder.