Ik hoop dat je dik wordt. Dat klink niet heel aardig. Toch heb ik deze opmerking de afgelopen weken al een paar keer gemaakt. Niet vanuit een eetstoornis gedachte, dat ik wil dat de ander dikker is dan ik. Ook niet vanuit een nare wens dat de ander plotseling veel aankomt in gewicht. Nee. Het woord ‘Dik’ is in deze positief bedoeld. Bijzonder bij een woord dat in de meeste gevallen in onze maatschappij een negatieve associatie heeft. Het voelt leuk om het daarom eens in een ander perspectief te gebruiken. ‘Ik hoop dat je dik wordt, schatje!’ …roep ik naar Joyce.

Om de dag heeft ze last van bloedverlies wat niet alleen haar, maar ook mij angstig maakt. Het moment waarop we ontdekten dat we zwanger was, was zo onwerkelijk, zo magisch. Het heeft echt een aardig tijd geduurd voordat we ons beseften dat het werkelijkheid was. “Ik ben zwanger” Een bizarre zin voor Joyce om uit te spreken. Een wazige wolk. Niet roze, niet blauw. RED ALERT!  Vanaf het moment dat het nieuws bij ons landde, werden we opgeschrikt door de rode kleur van bloed. Paniek in de tent. ‘Zou het ongeluk ons weer treffen?’ …was direct die negatieve, bekende gedachte. Werd dit geluk ons niet gegund? Was ik niet dankbaar genoeg geweest?

Ik hoop dat je dik wordt

Ik voelde me schuldig. Alsof ik het over mijzelf had afgeroepen. Ik was wel blij geweest, maar had tegelijkertijd ook wat tranen laten vallen omdat het mijzelf niet gelukt was om zwanger te worden. Het voelde als falen. Te laat. Gemiste kans. Eigen schuld, geen dikke bult. Bloed in een onderbroek. Schaamrood op mijn kaken. Waarom was ik niet 200 procent dankbaar geweest? Wat maakte het nou uit wie het kindje zou dragen?! Het was toch een waanzinnig wonder dat we überhaupt het geluk hadden om bij de tweede inseminatie poging al zwanger te worden. Andere vrouwen moesten hier jaren op wachten of lukte het helemaal niet. Hoe durfde ik na dit nieuws ook maar 1 traan te laten. Wat een potje ondankbaarheid.

Vanaf de dag dat we dachten dat Joyce een miskraam zou krijgen in verband met het bloedverlies, ben ik anders in dit verhaal gaan staan. Ik besefte me dat wat we nu hebben – ook al is het anders dan ik in eerste instantie had gehoopt – perfect, goed genoeg is. Iets om heel trots op te zijn en dankbaar voor te zijn. Mag mijn verdriet er dan niet zijn? Jawel, dat is er ook geweest. Pain is inevitable, suffering is optional. Ik kan nog maandenlang treuren om het feit dat het mij niet gelukt is, maar is dat passend in deze? Helpt me dat verder? Maakt me dat een mooier mens? Wordt mijn leven daar beter door? Nee, nee, nee en nee. De pijn mag er zijn, maar erom treuren doe ik niet langer…

Soms denk ik dat ik het volledig geaccepteerd heb, maar toch word ik met regelmaat onverwacht geconfronteerd met een ‘gemis’. Zo ook afgelopen week, toen Joyce startte met het zogenaamde Centering Pregnancy. Say what? Dit is een soort hippe, moderne vorm van prenatale zorg. Het is een beetje een combinatie van zwangerschapscontroles en een zwangerschapsclubje. Je zit in een groep van zo’n 10 vrouwen die ongeveer net zo ver zijn in hun zwangerschap. Je komt 10 keer bij elkaar, deelt ervaringen en krijgt informatie over je zwangerschap, de bevalling en de tijd erna.

De eerste keer mocht je samen met je partner gaan en Joyce wilde graag dat ik meeging. Ik wilde mezelf hier een beetje voor in bescherming nemen, maar tegelijkertijd Joyce ook niet tekort doen. Tegen mijn gevoel in ging ik tóch mee. Eenmaal daar bleek ik samen met 1 man de enige meegekomen partner. Direct kreeg ik ook een zwangerschapsschrift in mijn handen gedrukt. “Oh nee, het is alleen voor haar, ik ben de partner” – Excuses volgen – Ik lach. Begrijpelijk. Niets aan de hand! Vijf minuten later vraagt een andere vrouw me of ik ook al last hebt van strakke broeken. Liefst zou ik nu gewoon liegen en doen alsof ik ook zwanger ben, maar opnieuw beken ik kleur: Nee, ik ben enkel de partner. Een half uur later is het de bedoeling dat de partners weggaan. Ik voel me leeg, letterlijk en figuurlijk.

Ik hoop dat je dik wordtTegelijkertijd ben ik trots. Trots op Joyce. Op wat ze doet. Trots op waar we nu samen staan, na zoveel ingewikkelde jaren. Na een absoluut unieke zoektocht naar een donor. Trots op ons als koppel, hoe we individueel en samen gegroeid zijn. Ik kan niet wachten om Joyce iedere dag een beetje dikker te zien worden. Dikker, omdat ze dan met de dag een beetje meer moeder wordt en ook mij een beetje meer moeder maakt. Tegelijkertijd blijft de angst, gaat het goed of gaat het mis? Een voorzichtige blik in de badkamer. “Alles goed schatje?” Vandaag maar een klein beetje bloed…. Het houdt niet op. Zwanger onder voorbehoud. Maar eigenlijk geldt dat voor iedereen, voor het hele leven. Niets is vanzelfsprekend en niet is voor altijd. Niemand heeft volledige controle of de belofte dat het goedkomt. Wat we wel hebben is nu. Vandaag en daar mogen we dankbaar voor zijn.

En morgen? Voor morgen kan ik enkel hopen. Hopen dat het goed blijft gaan. De onmacht is soms ingewikkeld. Kon ik maar wat meer doen. Praktisch mens. Doe het zelf. Dit keer niet. Uit handen. Het enige wat ik kan doen is goed voor ons samen zorgen en heel hard hopen dat ze dik wordt….

Ik hoop dat je dik wordt, schatje!

Shirt en schoenen: Comegetfashion
Broek: Stradivarius