Niet DNA, maar liefde maakt familie

Niet DNA, maar liefde maakt je familie. Elf jaar geleden zijn mijn ouders en ik naar China afgereisd om mijn zusje op te gaan halen. Mijn zusje komt uit het vliegtuig en niet uit mijn moeders buik, en maakt dat wat uit of merk ik enig verschil? Nee helemaal niet! Ik heb twee zusjes, alle twee onwijs leuk maar totaal verschillend. Toch heb ik nooit enig verschil gemerkt tussen de liefde die ik voor mijn beide zusjes voel. Een van mijn zusjes is geboren in China. Haar ouders konden door een onbekenden reden niet meer voor haar zorgen. Dus hadden wij het geluk om haar te mogen adopteren.

Ik was drie jaar oud toen ik mijn zusje voor het eerst echt zag. Eerdere keren had ik haar alleen nog maar op  foto’s gezien. En ik hield meteen heel erg veel van haar. We waren geen familie, maar ze voelde meteen als mijn zusje en samen hadden we de grootste lol. Toch zag zij er anders uit, sprak ze geen woord Nederlands en wij hadden geen bloedverwant.

Zij is mijn zusje omdat ik mij op sommige momenten verantwoordelijk voel, ik trots op haar ben en vooral heel erg veel van haar houd. Dat zorgt ervoor dat ik me een grote zus voel. Dat zelfde geldt voor mijn andere zusje die geboren is toen ik zes jaar oud was. Ook van haar houd ik ontzettend veel, en voel ik mij evenveel zus. Mijn moeder heeft thuis ook op sommige momenten huilend op de bank gezeten omdat de twijfels haar even te veel werden. Ze vroeg zich af of ze wel evenveel van een tweede kindje kon houden als dat ze van mij deed. Die twijfels hebben mijn ouders misschien wel de hele tijd gehad.

Tot het moment dat ze een voorstel kregen om een kindje te adopteren en mijn zusje voor het eerst op een foto zagen. Het was meteen hun dochter, en ze hielden meteen heel erg veel van haar…. Nooit meer een moment gehad waarop ze twijfelde of ze net zoveel van een tweede kindje kunnen houden als dat ze van mij deden. Dit was namelijk hun dochter waar ze onvoorwaardelijk veel van houden, die ze zullen steunen op moeilijke momenten en die ze onze normen en waarde mee zouden gaan geven. Daar is echt geen DNA voor nodig. DNA heeft er nooit voor gezorgd dat mijn ouders van mij houden. Dat hebben al die gevoelens gedaan die bij ouderschap komen kijken. Liefde maakt een familie, niet DNA.

Onze familie heeft zich er nooit ook maar een moment druk over gemaakt dat wij een kindje zouden gaan adopteren. Of ze zijn niet eerlijk geweest ; ) Maar op het moment dat wij met haar op Schiphol aankwamen stonden alle mensen die belangrijk voor ons zijn, met ballonnen op ons te wachten. Iets onwijs moois. Ze hielden meteen van haar. Ze zien het verschil niet eens meer. Opmerkingen zoals dat heb je van je moeder, of dat heb je van je oma, zijn heel erg grappig. Deze opmerkingen laten zien dat ze geen verschil zien en dat ze gewoon een van ons is. Een hele lieve, vrolijke en behulpzame meid.

Mijn zusje heeft natuurlijk wel eens vragen. Waar liggen haar roots, waarom konden mijn biologische ouders niet meer voor mij zorgen. Om deze vragen en nog zoveel anderen beantwoord te kunnen krijgen zou ze graag haar biologische ouders een keer willen ontmoeten. Van haar biologische ouders houden als dat ze van onze ouders doet, dat kan ze niet, nog niet. Onze ouders hebben haar altijd zoveel liefde gegeven en haar gesteund waar nodig, dat ze haar ouders zijn. Natuurlijk hebben haar biologische ouders een bijzonder plekje in ons hart en denken we op bepaalde momenten aan hun. Vader, moeder, broer, zus is meer dan een titel. Het is een gevoel wat je erbij hebt, en waar heel veel liefde bij komt kijken.

Zo zijn wij thuis allemaal een beetje anders en hebben we allemaal onze eigen dingetjes. Dat maakt ons een divers gezin. Een familie waar we allemaal onszelf mogen zijn. Daar ben ik trots op.

Door: Evi ♥  Ook een gastblog schrijven voor Ik Vrouw van Jou? Mail naar ikvrouwvanjou@gmail.com