….als je niet de biologische moeder bent, voel je je dan anders? Als jouw kindje niet 9 maanden in je buik gezeten heeft, heb je er dan minder een band mee? Kan je het wel ‘jouw kindje’ noemen als er helemaal geen bloedband is, als er genetisch geen connectie is? Is het dan enkel van jou omdat het ergens in een gemeentelijk register in een computer is gezet? Gewoon een contract.
Hoe voelt het om moeder te worden van een kindje dat genetisch niets van jou is, maar wel van je partner en haar familie? Zoveel vragen waaien door mijn hoofd. Het zijn niet alleen mijn vragen die me onzeker maken, maar ook de verwachtingen en druk vanuit de omgeving.
“Ik hoop wel dat jíj zwanger wordt“ …zijn zeven te begrijpen woorden, maar een zin vol verwachting. Want wat als ik niet zwanger word? Wat als ik niet aan die verwachting voldoe? Niet in verwachting. Hopeloos. Moeders die oma’s willen worden. Dochters die trotse moeders willen hebben en trotse moeders willen zijn. Meer moeders dan één zou toch een voordeel moeten zijn. Waarom voelt alles dan toch zo ingewikkeld? Wat ik ook doe, iets voelt niet goed.
Hoe doen andere lesbische stellen dan? Iene Miene Mutte, tien pond grutte… is de baas? Het zou geen kwestie van de baas, van winnen of verliezen moeten zijn. Samen een kindje krijgen is al de meest waardevolle winst an sich. Dat maakt je à la minute een baas. Een wedstrijd zonder verliezers en toch voel ik de druk om te moeten presteren. Mijn gedachtes dwalen af naar toen ik 12 jaar was. Ik zat op tennis, als hobby. Het was allang geen hobby meer. Ik bleek er goed in en als ik iedere wedstrijd zou presteren lag er wellicht een glansrijke tennis carrière op me te wachten. Ik verloor. Niet de wedstrijd, maar het plezier in het slaan van de bal.
Ik wil het plezier van samen een kindje krijgen niet verliezen, omdat ik het gevoel krijg te verliezen als ik het niet zelf draag. Ik wil dat iedereen zich evenveel opa, oma, tante en oom voelt, ongeacht van wie het kindje is. Ik kan niemand veranderen, enkel mijzelf. Het is mijn leven en ik moet doen wat voor mij goed voelt. Iets wat soms nog zo lastig te bepalen is, omdat mijn gevoel met regelmaat wordt overschaduwd door de drive om ‘goed genoeg’ te zijn, om gewaardeerd te worden.
Ik kan het nu niet goed doen. Ik zal altijd iemand teleurstellen. Dit is een beetje het moment om te zeggen: Ja, dat is het leven. Dat is leuk en onaardig, maar hoe deal je daarmee? Schrijf je het toe aan het lot, aan eigen keuze en verantwoordelijkheid, gaan we voor het recht van de sterkste of zullen we zeggen dat het karma is? Mijn hoofd draait overuren.
“Jij bent toch ook niet in mijn buik gegroeid,” zei hij. Dat was de meest waardevolle en liefdevolle reactie die ik me had kunnen wensen. Juist daarom gun ik hem het beste, het leukste van het leven.
Met mijn verstand kan ik een hoop steekjes die los zitten recht breien, maar mijn gevoelens laten steekjes vallen. Steekjes die zichzelf verraden. Steekjes die laten zien dat het niet perfect is. Dat het niet zo is zoals ik mijzelf dit verstandelijk wijsmaak. Verstandelijk accepteren dat het leven ingewikkeld is, maakt nog niet dat het geen pijn meer doet. Pijn is onvermijdelijk.
Om en om en om. Ik word er duizelig van. Het klinkt zo mooi, zo warm en liefdevol. Het leek zo goed bedacht. Eerst jij, dan ik, dan jij… totdat we zwanger zijn. Goed verhaal, maar het boek verkoopt niet. Ik weet pas of ik zwanger ben als Joyce haar beurt net geweest is. Overslaan. Maand. Vakantie. Wachten. Het lijkt zo simpel, de uitvoering blijkt zo ingewikkeld. Niet enkel in praktisch opzicht, ook psychologisch een pittige maaltijd. Ik honger naar mildheid.
Een negatieve test is niet enkel niet-zwanger, het is tevens mogelijk nooit-moeder. Ja, natuurlijk worden we beiden moeder, maar het gevoel van een kindje in je buik zal één wellicht nooit ervaren. “Dan ga je toch voor twee kinderen?” …hoor ik mensen zeggen. Dat kan, maar dat is niet iets wat we nu al kunnen bepalen. Zo jong zijn we beiden niet meer én wie weet hebben we onze handen al vol aan één zo’n kleine kroel-aap. De keuze voor een tweede moet in eerste instantie verantwoord zijn, niet om de oh zo grote moederwens.
De druk en betekenis van om en om en om voelt te veel, te hoog. Te belangrijk en te vol verwachting, zonder in verwachting te zijn. Zonder cyclus was de keuze reuze.. eenvoudig. Geen meters maandverband en pakken met pampers. Geen Iene Miene Mutte, mijn vruchtbaarheid aan het dutten.
“Gefeliciteerd, je bent weer ongesteld!” Tranen van blijdschap en zweetdruppels met zorgen. Morgen. Hoe gaan we verder? “Je bent zo’n motivatie, Scarlet. Je geeft me hoop!” Ik voel me als een door een ghostwriter geschreven succesverhaal. Wat ik wil weet ik niet, hoe mijn verhaal verloopt kan ik lijdzaam volgen om aan de verwachting te voldoen.
Het leven is zo ingewikkeld als je het zelf maakt. Misschien. Hoe luxer het leven, hoe kritischer de keuze. Ik denk dankbaar, maar ben ik het werkelijk? Mijn wens naar eenvoud is niet voor niets. Een huis vol vrijheid op een weiland in Frankrijk met een baan als bakker, zonder ook maar één zoet broodje te hoeven bakken. Zonder verwachting.
Fotografie: Juli 2017
Wij, Joyce en Scarlet, zijn de twee vrouwen die deze blog bijhouden. We hebben sinds 2007 een relatie. We houden van het leven, maar tegelijkertijd is het onze grootste uitdaging.
38 Comments
Eva
Ik denk er ook wel eens over na hoe dat zal zijn als ik zwanger word en mijn vrouw niet. Dat lijkt me best confronterend voor haar, zeker omdat ik haar het zou gunnen. Mijn schoonouders en ouders zouden het niet uitmaken; zij zouden het kind toch wel als hun kleinkind zien, omdat wij het opvoeden. Maar hoe zou mijn vrouw zelf er tegenaan kijken?
Britta
Schat, ik vind het enorm spijtig dat ik nooit zelf een kind kan krijgen. Maar dat is een gepasseerd station al sinds jongs af aan. Natuurlijk doet het pijn als ik vrienden in de omgeving zie die zwanger kunnen worden: Ja dat had ik graag ook gewild, maar dat gaat nooit ten koste van de vreugde die je ook deelt.
En eerlijk ik zal altijd gelukkig zijn als ons beide het geluk is gegund om kinderen t
Gwen
Mijn vrouw is niet de biologische mama van onze dochter en heeft geen behoefte om onze volgende kinderen te dragen. Soms vergeten wijzelf én onze omgeving dat ze genetisch niet verwant zijn, zo sterk is de band tussen hen twee. Genetische band of niet, jullie delen lief en leed tijdens het hele proces, dus jullie zijn evenveel mama. Moeder zijn is zoveel meer dan genetica!
Jacqueline
Mooi geschreven Scarlet…maar ik denk dat het leven veel mooier is als je vol verwachting bent, dit betekent niet dat je moet voldoen aan allemaal eisen van anderen, maar juist dat je nieuwsgierig, verwachtingsvol met gezonde ambitie in het leven staat.
Samen met Joyce in verwachting zijn, dat is prachtig. En geloof en vertrouw dat jullie samen enorm van het kindje zullen houden.
Josje
Hoewel het verlangen niet herkenbaar is (mijn vriendin en ik wilken beslist geen kinderen), kan ik me je gevoel wel voorstellen. Wat een stress, elke maand weer. Eeen keuze zou rust geven… Maar durven jullie
die keuze te nemen of wacht je op het lot? Veel sterkte en wijsheid toegewenst :-*
Aleid
Ik voelde mij toen “we” (mijn vrouw dus) zwanger waren ook nog niet helemaal moeder, maar dat lijkt me niet raar, echter tijdens de bevalling kwam DE moeder in mij boven. Ik wilde graag onze zoon opvangen en aan mijn vrouw geven. De verloskundige vroeg of ik handschoenen aan wilde, NEE, het is MIJN kind, het floepte er ook zo uit en daar was ze dan, mammie! (Mijn vrouw is mamma en ik ben mammie)
Lian
ALLES herkenbaar! Wat eerlijk en open geschreven, dankjewel. Hier een niet biologische meemoeder van kleuter van bijna 4. Pijn zeker, ik weet ook niet of dat zal verdwijnen, maar WAUW wat heb ik een geweldige dochter en wat een liefde zit er in onze band. Zo dankbaar voor haar in mijn leven. Ik zeg vaak; niet 9 maanden in mn buik, maar wel 9 maanden in mijn hart gegroeid.
Geerdina
Je kan alleen maar jezelf teleurstellen, door zo te denken Scarlet. Je kan nooit voorspellen hoe je je voelt als het kindje er is…of je het nou gedragen hebt of niet. En hoezo de verwachting van anderen…het gaat toch om jullie 2. Ik snap je onrust echt wel maar zoals de schrijfster hierboven zegt, het groeit misschien niet in je buik maar zeker wel in je hart!
En dat mooie hart van je is klaa
Geerdina
Klaar om al je liefde die je hebt te geven. Wees een beetje lief voor jezelf, het komt wel goed.
Xx
AJM
Ben nu 5,5 maand moeder van een geweldige mannetje, door mijn vrouw gedragen. Ik voelde mij vanaf dat wij het nieuws kregen dat we zwanger waren net zo goed zijn moeder. Ik heb bewust gekozen om niet zwanger te worden omdat ik ouder (8jaar) ben dan mijn vrouw en wij zeker weten wanneer het zo mocht zijn een tweede kindje te willen krijgen.
laura
Wees lief voor jezelf. Al zul je het kind misschien niet dragen, je zult evenveel moeder zijn als Joyce! Het kind zal negen maanden lang in je hart groeien, en zal misschien genetisch niet verwant aan je zijn, maar zal wel gedrag en manieren van je overnemen. Het kind zal van jullie beiden zijn! Uit hoe je schrijft en dingen die je zegt in vlogs blijkt je moedergevoel al. Wees niet te hard voor je
Lonneke
Mijn vriendin en ik willen heel graag kinderen, door ziekte zal zij nooit een kindje kunnen dragen. Voor mij is dit ook wel eens lastig omdat ik weet hoe graag ze het wel zou willen.
Maar een kindje krijg je samen. Ik denk dat als 2 vrouwen een kindje verwachten, ze beide heel erg zwanger zijn. De een met een dikke buik maar beide zijn de zwanger in hoofd en hart. Alles samen delen!
Wendy
Als het jouw kind is (biologisch is of vastgelegd in een contract), dan ben jij de mamma. Ik denk niet dat dat voor je band verschil uitmaakt. Ik heb zelf twee kinderen gedragen maar dat is niet iets wat een grote rol speelt. De liefde en zorg is wat je aan elkaar verbindt. Het verlangen om een kindje te mogen dragen staat hier denk ik los van.
Claudia Ten Oever Jager
Aaah lieffie met tranen in mijn ogen dit verhaal gelezen….ik reageer voor het eerst vandaag maar volg jullie nu denk ik een half jaar op youtube en ja ik ben Fan ik vind jullie echt helemaal te gek.en ik leef intens mee met jullie hoop op een zwangerschap en een liefdevol kindje tis jullie zo gegunt….en lieverd er zit zoveel liefde in jou/jullie♡dat is het belangrijkste
Lotte
Uit onderzoek is gebleken dat de grootste spijt van mensen aan hun sterfbed is; dat ze altijd bang zijn geweest voor dingen die gingen komen. En dat dit achteraf altijd mee bleek te vallen; of makkelijker mee was om te gaan dan achteraf gedacht. Scarlet, ik ben, net als jij een ontzettende angsthaas. Maar het helpt me wel om hieraan te denken. Als jij jullie kleine kindje geboren ziet worden; ♡
Lotte
https://youtu.be/ja-n5qUNRi8 (geen spam)
Aanvulling op mijn vorige post; ik had een droom, diep van binnen; dat was de wereld over reizen. Klein beginnen; eerste keer naar thailand. Maar nee, angst hield mij tegen. Mijn paniekstoornis hield mij tegen. Vliegangst hield me tegen. Angst om het niet leuk te hebben hield me tegen. Tot ik bovenstaande video keek en besefte dat ik een keuze heb. [2\3]
Lotte
Ik reiste naar Thailand met mijn vriend om te gaan backpacken en had de mooiste maand van mijn leven. Tuurlijk was ik bang, maar die angst viel weg na de eerste dag. En ik voelde me zó levend! Scarlet, ik heb nooit iemand horen zeggen spijt te hebben van het krijgen van een baby’tje. Jij en Joyce staan zo sterk, ondanks alle dilemma’s; jullie kunnen dit, leef jullie droom!
doran
Door ziekte zal ik nooit een kindje kunnen dragen. Dat betekent niet dat ik niet verlang naar een dikke buik met een wondertje erin. Maar ik zal geen milligram minder houden als ons kind geboren wordt. Wees lief voor jezelf. Wees mild. Het leven is al moeilijk genoeg van zichzelf, volgens mij weet je dat maar al te goed. Hou het, hopelijk snel in je armen en houd ervan, dat is het enige dat telt.
Elise
Een gedachte die jou Scarlet misschien kan helpen bij dit proces: jullie zijn allebei de moeder. Ja, omdat dit gewoon zo is, maar ook omdat jullie dit samen hebben besloten om er samen voor te gaan. Joyce zou niet zwanger willen worden als jij er niet was. Dus of het kindje komt er van jullie samen, of geen kindje. Dus jij zou net zo veel moeder van het kindje zijn als Joyce!
Kim
Lieve Scarlet,
Als je echt denkt er teveel verdriet van te krijgen als het kindje door Joyce wordt gedragen, moeten jullie het er samen nog eens heel goed over hebben hoe verstandig het is wanneer dit toch gaat gebeuren. Is het wel verstandig wanneer Joyce zwanger wordt en jij dit moet doormaken wanneer je zelf zo ontzettend graag een kindje wil? Ik gun jou/jullie alle goeds!
Pin
Ik kan me je gevoel goed voorstellen. Vind het knap dat je er open over durft te praten. Uit al jullie verhalen maak ik op dat jij ontzettend graag een kindje wil dragen. Jullie keuze voor om-en-om snap ik, maar die is gemaakt toen jij nog niet ongesteld werd. Nu je dat wel wordt.. vraag ik me af of je niet beter +- 6 maanden eerst zelf (Scarlet) kunt proberen om zwanger te worden
Sophie
Wauw, heel mooi geschreven. Wat een proces… en mensen zien alleen de uitkomst, wel of geen kind. Dapper dat jullie zo open zijn. Ik denk dat je er vast heel veel mensen mee helpt die ook dat perfecte plaatje hadden bedacht, of verwacht. Volg je hart!
Noah
Ik begrijp je gevoel, je verlangen, de overuren die je hoofd draait, maar alsjeblieft… Bedenk dat het voor zo’n kindje niets uitmaakt in wie het gegroeid is, bedenk dat papa’s ook een band opbouwen met een kind dat niet in hun gegroeid is. Bedenk dat geadopteerde kinderen ook van hun adoptieouders houden. Deels is een kind product van de opvoeding. En de liefde die het ontvangt 😉
Wendy
Liefde en aandacht voor jullie kind is het aller belangrijkste, wie van jullie het kindje ook draagt. Jullie zijn allebei evenveel mama ♡
Nathalie
Ik ben een niet biologische moeder van een heerlijke zoon van 7.
Op het moment dat jullie kindje er zal zijn, is hij/zij van jullie samen.
Geloof me!, wanneer je je kindje geboren ziet worden (en jij ziet het ;-)) dan is het van jullie en hou je direct van hem/ haar.
Maak je niet druk. Het mag en kan hier in Nederland. Daar mag je zeer dankbaar voor zijn!
Laat deze gedachte los en geniet…
Melanie van der Heuvel
Twijfelen maakt niet meer uit. Vrouwen hebben tegenwoordig een mooi kinderwens, veel Nederlandse jonge vrouwen willen altijd een kinderwens. Getrouwd of niet samen of niet. Veel jonge vrouwen een mooi kindje willen hebben, dat als zij het kind zien iets van hun zelf zien, maakt niet uit maar als ze iets Nederlands hebben, de blonde haren, of de lach, het neusje. Het kind herkent zich aan de moeder
Bo F.
Hoi,
Ik heb misschien een stomme vraag, maar ik en mijn vrouw staan op het punt om voor een kindje te gaan. Mijn vrouw gaat de biologische moeder vaan het kindje worden. Gaat het voelen als mijn eigen kind? Is het nodig om jezelf te herkennen om je echt moeder te voelen? Gaan mensen het steeds inwrijven dat ik “niets” van het kind ben? Kunnen jullie me aan antwoorden helpen?
Melanie van der Heuvel
Veel jonge vrouwen een baby willen hebben, dat als zij het kind zien iets van hun zelf zien, maakt niet uit maar als ze iets Nederlands hebben, ogen, de haren, de lach, het neusje. Het kind herkent zich aan de moeder. Adoptie kinderen soms twijfels maar echte ouders met kinderen nooit. Soms gezonde adoptie kinderen uit Oost Europa geen problemen. Blonde kindjes uit Oost Europa zijn ook mooi.
anne
Alles spat er toch gewoon vanaf dat Scarlet zelf ook graag een kindje uit haar eigen buik wil, zelf zwanger wil zijn etc. Natuurlijk zal ze veel houden van een kind uit de buik van Joyce, daar is denk ik geen twijfel over mogelijk, maar ik denk dat ze toch echt zelf naar haar hart moet luisteren. Wat over tien jaar….stel ze zit dan bij de psycholoog en ze zegt ik had het zo graag gewild…
anne
Ik las net nog dit van Nathalie; Laat deze gedachte los en geniet…Dat vind ik nogal een uitspraak. Tijd kan je later nooit meer terugdraaien en de psychologen kunnen je als je 45 bent straks ook niet meer helpen met je verdriet. Ik herken zoveel in jou en je kinderwens Scarlet. Laat je ajb niet door anderen omlullen en volg je hart. Wat als je relatie toch over 15 jaar uit gaat….
Anne
Als laatste dan nog deze van Noah papa’s ook een band opbouwen met een kind dat niet in hun gegroeid is. Dat vind ik ook nogal een gevaarlijke uitspraak want bij een vader is er wel genetische overdracht. En we kunnen allemaal zeggen dat alles alleen maar om de liefde draait, maar een kindje uit je eigen buik is wel gewoon supermooi als het kan. En Scarlet wil dat ook graag meemaken.
Susia
MIjn vrouw en ik hebben gekozen voor een zwangerschap bij mij. Zij is (hoewel op en top vrouw) nooit een fan geweest van het idee een kind te dragen. Wél om samen een kind te hebben gelukkig 🙂 Ook wij praten veel over hoe dat voelt, als de ander geen genetische band heeft. Onze conclusie: we zijn er van overtuigd dat de natuur en je instinct dit oplossen met allesoverheersende liefde.
anne
ja maar scarlet wil juist wel heel graag zwanger zijn…
Claudia
Ik ben het helemaal met Anne eens. Ontzettend lief dat je het Joyce zo gunt, maar doe je jezelf er niet nog meer pijn mee wanneer haar zwangerschap (stel dat) lukt? Mijn advies is te wachten op jouw eigen lichaam en dat Joyce geduld heeft…en dat laatste had wat mij betreft al eerder mogen gebeuren.
Sharon
Het is prachtig om zwanger te zijn. Een kind die groter en groter wordt in mama’s buik en steeds menselijker wordt. Je kind voelen bewegen. Ik begrijp het punt van zelf zwanger willen worden, maar na 9 maanden het kindje in ontvangst nemen is het aller mooiste wat er is. Ook het punt van genetisch verbonden zijn begrijp ik, maar het zal jou niet minder moeder maken en ook niet voor het kindje.
Alfaman 2000
Hoi Scarlet,
Ik heb zonet jou artikel gelezen en ik wou toch even een berichtje achterlaten. Ik zal er niet om heen draaien, maar ik ben van mening dat mannen toch belangrijker zijn dan vrouwen. Al da vrouwe gezeik.
Gr. Alfaman 2000
Esther
Wat een onwerkelijk herkenbare blog!
We zijn iets eerder gestart met de daadwerkelijke pogingen, al een paar jaar langer in ‘het proces’ en volgens mij een paar jaar ouder dan jullie…
Zoveel dubbele gevoelens want wat gun ik haar de ervaring (zij is een paar jaar ouder) om het echt te beleven en tegelijkertijd wíl ik het en kan ik niet wachten tot ik het zelf ervaren mag…
1/2
Esther
2/2
Wij gaan, mocht een van ons zwanger worden, een paar maanden wachten… en dan door. Hier moesten we wel toestemming voor krijgen van de kliniek want is niet gebruikelijk, en wie weet hoe pittig het wordt zo’n kleintje, maar dat wordt ons pad. Dan hopen we van harte 😉 op een ‘tropentijd’, met 2 kleintjes, ook al hebben we nog geen idee wat we ons daarmee op de hals halen.