Hoe ik introvert werd

Ik vroeger introvert? Iedereen wilde met me spelen. Ik was altijd buiten met andere kinderen. Thuis voerde ik de meest uiteenlopende toneelstukjes op of zette ik een show neer als Tina Turner, inclusief zwart krullende pruik en stofzuigerstang. Mijn droom was om zangeres of politieagent te worden. Beiden beroepen waar je je vrouwtje voor moet durven staan. Beroepen waarbij je voor jezelf moet durven opkomen. Ja, ik zag dat toen allemaal wel zitten, maar toen het moment daar was, was ik veranderd in iemand anders. Ik zou nooit meer een toneelstukje opvoeren en ik durfde geen toelating te doen voor de politie academie. Ik kon geen keuzes maken en kwam nauwelijks meer voor mezelf op. In mijzelf gekeerd, meegaand en bang om te falen. Hoe ik introvert werd…

Dat kleine enthousiaste, spontane en vrolijke meisje van vroeger zou ik zo graag weer eens willen zien. Eens bijkletsen waar we elkaar nou eigenlijk uit het oog zijn verloren. Ik kan het me eigenlijk nauwelijks nog voorstellen dat ik ooit dat meisje was. Dat deel van mij voelt zo ver weg, staat zo ver van me af. Alsof ik aan iemand anders denk. Alsof ik ergens een tijdsprong heb gemaakt. Hoe kan je nou als mens zo veranderen? Misschien beter gezegd; hoe bizar dat je als mens zo kunt veranderen. Dat gebeurtenissen je leven en gedachten zo kunnen beïnvloeden, dat je een totaal ander mens wordt. Dat gevoel dat ik een totaal ander mens ben, dan ik eigenlijk behoor te zijn, heb ik vaak.

Ik vond het vroeger onzin wanneer me weer eens voor de zoveelste keer werd verteld dat alles aan de scheiding van mijn ouders te wijten was. Ja, mijn ouders gingen uit elkaar, hadden vaak ruzie, mijn vader kwam nooit opdagen, mijn moeder was (logisch) depressief en moest hard werken om ons te kunnen onderhouden, we werden lastig gevallen door vriendinnetjes van en soms kwam er zelfs politie aan te pas. Het was gewoon voor mij geworden. Dit was het leven.

De scheiding van mijn ouders an sich was niet zozeer het probleem, wel de problematische omgang tussen mijn ouders waar wij, mijn zus en ik, als kinderen tussen stonden. Dat al die bovenstaande punten invloed hebben gehad op mijn denken en doen kan ik nu wel beamen. Ik kan slecht tegen conflicten en probeer deze dan ook ten alle tijden te vermijden. Het gevolg hiervan is dat ik alles wat me irriteert of op welke manier dan ook bezig houdt, ergens diep in die grijze massa in mijn hoofd verstop. Dit is al zo veel jaren mijn manier van zelfbescherming, dat het bijna onmogelijk lijkt om hier nog verandering in aan te brengen.

Tegelijkertijd is het laatste wat ik wil me in een slachtoffer positie plaatsen. Jarenlang blijven praten over het verleden en al mijn kwetsbaarheden en angsten toeschrijven aan iets waar ik nu geen invloed meer op heb. Het verleden is het verleden en niet mijn toekomst. Weliswaar heeft het verleden een stem in mijn toekomst, maar ik bepaal hoe hard die stem mag spreken. Hoe hard schreeuw ik terug óf hoe goed luister ik, maar doe ik iets anders?

Ik ken mensen met een vreselijk verleden, die uiteindelijk de top hebben bereikt. Neem iemand van Oprah Winfrey. Ook zij had haar hele leven, op basis van haar jeugd, kunnen blijven treuren om wat ze tekort is gekomen en wat haar is aangedaan. Dat deed ze niet. Ze vocht voor haar leven, voor een andere toekomst dan haar verleden. Ze trotseerde angsten, doorbrak patronen en nam verantwoordelijkheid.

Makkelijker gezegd dan gedaan. Hoe doorbreek ik mijn patronen en hoe zorg ik ervoor dat ik mijn angsten aanga? Ik wil dat onbezorgde, expressieve kind van vroeger weer zijn, terwijl ik weet hier nooit meer naar terug te kunnen. In de buurt komen door dichtbij mezelf te komen is denk ik wel een optie. Mezelf laten zien, mezelf uiten, zonder me in te houden, zonder alles weg te stoppen. Ik voel me soms als kleding die vacuüm is getrokken in een zak. Hoe blaas ik hier weer beetje bij beetje wat lucht in. Hoe laat ik mijn kleuren weer zien en lach ik zonder controle?

Ik ben bang. Bang voor mezelf en bang voor anderen. Ik ben bang om niet goed genoeg te zijn, om te falen en om verlies te lijden. Door bij mezelf te blijven verklein ik de kans om verlaten te worden. Helaas verklein ik daarmee ook de kans om te leven. Om echt te leven. De kans om te ontdekken, te ontmoeten en te ontplooien.

Extravert zal ik nooit worden, maar een weggetje daartussenin zou ik graag willen leren bewandelen. Ik zou graag met dat kleine meisje tot een middenweg willen komen. Dat zij mij weer een beetje kan leren los te laten en ik haar troost kan bieden voor datgene wat ze heeft gemist….

Joyce ♥