Liefje.., wil je met me trouwen? | Gastblog

Als jonge vrouw ben ik er op latere leeftijd pas achter gekomen dat een relatie met een vrouw is wat ik altijd gemist heb. Ik heb altijd ergens wel geweten dat ik op vrouwen viel, maar nooit de moed gevonden om iets met die gevoelens te doen. Jarenlang heb ik ze weggeduwd, heb ik mezelf wijsgemaakt dat ik van mannen hield en een relatie met een man me gelukkig zou maken. Een broek, trui en gympen durfde ik niet te dragen omdat ik er dan “te mannelijk” zou uitzien. Ik was zelfs bang dat anderen zouden denken dat ik lesbisch was! Net daarom deed ik mijn best om er extra vrouwelijk uit te zien.

Ergens heb ik nu wel spijt dat ik toen niet wat meer naar mezelf op zoek ben gegaan, geprobeerd heb om mezelf de tijd en de ruimte te geven dat ik mezelf mag zijn! Anderzijds had ik misschien niets gehad met Nadine (mijn huidige partner) als ik op mijn zeventiende al uit de kast was gekomen! En laat dit nu juist de mooiste ervaring, op latere leeftijd dan, zijn die ik tot hiertoe heb meegemaakt. Ik ben nu de persoon die ik altijd wilde zijn. Ik ben Evy en ik hou van een vrouw … en dat doet zo’n deugd om dit te kunnen zeggen.

Ons verhaal startte op onze vorige werkplek. Nadine en ik waren collega’s en we maakten af en toe een praatje, of ik ging bij haar te rade als ik een werkgerelateerde probleem had. Op dat ogenblik was er van geflirt absoluut nog geen sprake (van mijn kant toch niet :)). Pas een jaar later, toen Nadine haar ontslag op de firma aankondigde, ging ik beseffen dat ik helemaal niet wilde dat ze wegging! Mijn hart sprong letterlijk bijna uit mijn borstkas toen ik besefte dat ik afscheid zou moeten nemen van haar. De laatste maanden voor haar ontslag sprong er duidelijk een vonk over!

Onze fijne babbels evolueerden naar mails met meer persoonlijke onderwerpen en kleine liefdesvonkjes als we elkaar toevallig aanraakten. Zelf hield ik de boot nog wat af, ze was immers getrouwd, had een zoon van 19 en ikzelf had een vriend. Dit kon en mocht niet gebeuren! Ik wilde ook niet toegeven dat er meer was, want de gedachte dat ik lesbisch of biseksueel was, had ik jarenlang weggeduwd, verborgen zelfs afgeblokt. Voor Nadine was het wel duidelijk, zij was verliefd en ze liet dit ook voelen.

Hoe meer tijd we met elkaar doorbrachten, hoe minder ik het kon ontkennen, ik werd smoorverliefd op haar, een vrouw! Maar zo eenvoudig was het allemaal niet. Er volgde een periode van aantrekken en afstoten. In mijn hoofd was er een constante strijd aan de gang. Aan de ene kant besefte ik dat ik verliefd was op een vrouw en aan de andere kant weigerde ik toe te geven dat ik lesbisch of biseksueel zou kunnen zijn! Mijn gevoelens werden alleen maar sterker en het had geen zin meer om het langer te ontkennen.
Op een dag ik besliste dat het genoeg was geweest, heel spontaan begon ik haar te zoenen. Meteen kuste ze me terug en die kus voelde zo goed aan, zo natuurlijk, zo puur. Ik besefte: dit laat ik nooit meer los, dit is waar ik al jaren stiekem naar verlangde!

De maanden die volgden waren enorm spannend, maar ook emotioneel uitputtend. Nadine en ik wilden zoveel mogelijk samen zijn, elkaar zien en voelen. We genoten van de momenten die we met elkaar hadden, die waren zo nieuw voor ons maar toch zo spontaan en natuurlijk. We waren smoorverliefd, wilden niets liever dan onze liefde van de daken te schreeuwen. De wereld laten zien dat we bij elkaar hoorden was wat ik heel graag wou, maar dat kon niet, we hadden allebei een relatie…

We waren zo bang voor het moment dat we alles bekend zouden moeten maken. Hoe zou iedereen reageren? De reactie van onze ouders en familie was super positief, enkel mijn mama vroeg me hoe ze me nu moest noemen … Lesbisch of Bi (wat uiteraard een beetje om te lachen was … toch? :)). Ze wilde me, naar mijn gevoel, in een hokje stoppen en ik haatte die stempel. Dit was net waarom ik me jarenlang verzet had tegen mijn gevoelens. Een aantal vrienden en vriendinnen schrokken zelfs niet toen ik het hen vertelde over mijn relatie met een vrouw. Alsof ze altijd hebben geweten dat ik op vrouwen viel! Die fijne reacties hebben ons allebei enorm deugd gedaan.

Sinds 2 jaar wonen we nu samen en elke dag zijn we blij met de keuze die we toen gemaakt hebben, ook al was het zeker niet de gemakkelijkste! Ze is de vrouw van mijn leven. Ooit hoop ik dat ze ook wil ingaan op een aanzoek! Wie weet via deze weg?

Liefje … wil je met me trouwen?

Evy ♥