Hij wilde zoenen, maar dat wilde ik niet | Gastblog

Hoi, ik ben Marieke en ik ben 18 jaar oud. Sinds mijn twaalfde ben ik er achter dat ik op meiden val. In mijn dagelijks leven hou ik heel erg van zingen, dansen, schrijven en wandelen. Ik zit in de vijfde van Zorg & Welzijn. Hierna wil ik graag toegepaste psychologie gaan studeren. Ik ben dus nog wel even bezig!  In deze blog ga ik jullie onder andere vertellen hoe ik er mee om ben gegaan en hoe ik uit de kast kwam.

Toen ik klein was en nog op de basisschool zat merkte ik dat ik nooit met een jongetje speelde of mee wilde doen. Ik vond het niet raar, want ik had gewoon vriendinnetjes. Ik was er zelf wel blij mee en merkte soms dat ik dan iets meer voelde, maar ik was nog best wel jong om het te begrijpen.

Ik ging naar de eerste van de middelbare school. Ineens kreeg ik een heel raar gevoel in mijn maag. Telkens als ik bij mijn beste vriendin was, leek ik wel in de war. Ik wist niet wat ik moest zeggen als ik haar zag. Ze was heel mooi. Toch vond ik er ergens niet kloppen. Ik vond het raar en besloot het gevoel te negeren.

Het hele eerste jaar heb ik mezelf eigenlijk weggestopt in een pot met een deksel die er niet af kon. Ik had een relatie met een jongen. Na een tijdje besloot ik het weer uit te maken, omdat ik mij er niet meer lekker bij voelde. Ik voelde gewoon niks meer. Hij wilde zoenen, maar dat wilde ik niet.  Ik wist dat jongens mij niet lagen.

Toch zat ik nog steeds in mijn potje en wilde ik er niet uitkomen. Mijn moeder merkte wel dat er wat was, maar ik wilde het niet zeggen. Ik was bang voor haar reactie. Ik wilde haar niet kwetsen. Ik dacht altijd: “het is niet normaal”  

Ik was inmiddels vijftien jaar geworden en was stapel verliefd op een meisje geworden. Zij vond mij ook wel leuk. Nu moest ik het dus wel vertellen aan mijn moeder. Het was avond. Ik zat met tranen in mijn ogen. Ik vertelde aan mijn moeder dat ik een meisje had ontmoet die meer als een vriendin is. Mijn moeder had een geniale reactie en zei: “Oh, dat wist ik allang” Ik dacht: “Ben ik hier zolang verdrietig om geweest?” Een paar maanden later wist ook de familie het.Sinds maart weten de mensen op mijn social media het pas. Op acht maart heb ik besloten het op Instagram en Facebook te zetten. Een vriendin van mij is ook lesbisch. Zij heeft mij geholpen deze stap te zetten. Ik was ergens heel erg blij dat ik het kwijt was. Ik kreeg echt super lieve reacties! Ik had niet gedacht dat ik zoveel goede reacties zou krijgen. Wat een opluchting!

Sinds ik het openbaar heb gemaakt dat ik op meiden val, merk ik dat ik veel meer rust heb in mezelf. Mensen weten het en kunnen vragen stellen. Ik kreeg zelfs al een berichtje van een meisje die zelf nog in de kast zat. Ze wilde graag weten hoe ik het had verteld. Die vraag heb ik met alle liefde beantwoord.

Ik praat er veel over met mijn vriendinnen. Een vriendin is hetero, maar vindt het altijd wel leuk als ik weer met een verhaal aan kom. Het lucht zo erg op als je er over probeert te praten. Het is lastig, maar ik weet zeker dat dat op een dag gaat lukken. Wees wie je bent en wie je wilt zijn. Iedereen is anders dus het maakt niet uit op wie of wat je valt, als jij maar gelukkig bent.

Deze gastblog is ingezonden en geschreven door Marieke. Wil jij ook een gastblog schrijven? Mail deze dan mét enkele foto’s van jezelf naar ikvrouwvanjou@gmail.com