Lesbisch in het jong oranje team? | Gastblog

Ik moest het bespreken. Ik was lesbisch en ik zat in het jong oranje team. Ik vond haar leuk. ‘Een relatie met een teamgenoot?! Hoe wil je dat in godsnaam doen?’, vroeg mijn coach me een aantal jaar geleden. Dat was de eerste reactie van mijn coach. Niet heel positief, maar het had erger gekund denk ik achteraf. Vroeger ging ik altijd voetballen met de jongens, van barbies moest ik niets weten. Ik was niet het normale type meisje. Wel had ik altijd veel vriendinnen in de klas en naarmate ik ouder werd, werden dit er alleen maar meer.

Ik heb altijd in een klein dorpje in Gelderland gewoond en ben christelijk opgevoed. Netjes op zondag naar de kerk en daarna naar de familie. Het perfecte voorbeeld waren mijn ouders niet volgens de kerkelijke gemeenschap. Zij zijn gaan scheiden toen ik 4 jaar oud was. Ik weet niet beter dan dat ze niet meer bij elkaar wonen. De rest van de week ging ik natuurlijk naar school, maar ik leefde vooral voor de sport.

Vanaf mijn 4de zat ik op voetbal waar ik met alle jongens meespeelde. Ik denk dat ik hierdoor beter was geworden, waardoor ik op een gegeven moment bij PEC Zwolle ging spelen. Ik kwam in een team met allemaal meiden. Ook ging ik op mijn 7e op tennis. Dit deed ik met 3 broers en een enorm gedreven leraar. Op de woensdag speelden wij altijd wedstrijden door Nederland. Toen ik 12 was ging ik van voetbal af en ging ik op hockey. Dit was 3x per week 45 min rijden naar de training en weer terug en op zaterdag was het helemaal veel rijden. Hierdoor moest ik kiezen van mijn ouders tussen tennis en hockey. Verdrietig dat mijn tennisleraar was, maar ik vond hockey toch veel leuker.

Ik heb nooit echt het gevoel gehad dat ik meiden leuker vond dan jongens, want ik had het niet zo met Barbies, nagels lakken en kletsen over allerlei dingen. Ik wilde voetballen, tennissen en buiten spelen. Pas toen ik bij Laren ging hockeyen begon het een beetje te kriebelen. Ik wist niet wat ik moest doen, want de meiden waren hele goede vriendinnen geworden en ik wilde absoluut niet dat ze gingen denken dat ik hun leuk vond. Ook wist ik dat er een meisje van hockey af was gegaan omdat het team niet met haar wilde douchen en afspreken omdat ze op meiden viel. Ik zat niet lekker in m’n vel omdat ik al lang wist hoe ik er over dacht, maar het niet durfde te zeggen. Ik ging er ook slecht door spelen. Ik werd niet meer geselecteerd voor Nederlands meisjes B. Ik was niet alleen bang voor de reacties van m’n vrienden, maar ook voor die van mijn ouders omdat ze dus streng gelovig zijn.

De manager van Laren MB1 kwam een keer bij me zitten en die vertelde me dat ze op vrouwen viel. Zij had precies door wat er aan de hand was. Dat terwijl ik het heel ongemakkelijk en eng vond. Ze had me verteld dat de meiden er in het begin aan zouden moeten wennen, maar ze zouden me niet anders zien dan nu. Dit deed me heel veel goeds.

Toen ontmoette ik haar, mijn vriendin. Ik vroeg haar om onze ontmoeting te omschrijven:

‘De eerste keer dat ik je zag was bij Nederlands A en jij nog B. Ik wist niet wie jij was en jij wist niet wie ik was. Ik werd nieuwsgierig, wie jij was? Ik weet nog dat ik in de gang van de kleedkamers op kampong stond en dat jij weer eens iets was vergeten dus door de gang rende, riep toevallig heel aardig hoi en rende verder Haha. Even later gingen wij het veld op en jullie er af. Dat was zo’n ongemakkelijke staar. Wel grappig. Ik dacht thuis nog wie zou dat zijn. Ik heb je toen nog opgezocht op Facebook. Ik dacht nou die zie ik toch niet meer maakt niet uit. Een paar weken later zaten we op hetzelfde feestje. Je keek naar me en keek weer weg en ging bij Jorrit zitten. Haha ik dacht oh toch niet zo leuk meisje als ik verwacht had. Even later ben ik op je afgestapt en zei: ‘hé jij zit toch bij Ned B?’ Je keek me aan van wat doe jij nou? Je moest er eigenlijk niks van hebben. 2 dagen daarna kreeg ik je nummer van een coach. Sinds toen hebben we elkaar altijd gesproken. Te gek! Ik ben er nog steeds zo blij mee.’

De dag was daar: ik ga mijn teamgenoten vertellen dat ik een vriendin heb. Eerst mijn coach bij Laren. Die was blij dat ik eindelijk vertelde wat er aan de hand was. In de kleedkamer heb ik het de meiden verteld. Noa, een goede vriendin van mij, zei: ‘goh dat vermoeden hadden we al lang, je was de enige die nooit echt een vriendje had.’ Dat luchtte op. Iedereen reageerde heel relaxed!

Ruim 1 jaar later zat ik in Jong Oranje. Ik was 2 jaar jonger dan de rest en kwam dus bij mijn vriendin in het team. Dit was in de tijd dat het wat minder ging met mij privé. Ik vond het hockey wel leuk, dit was mijn uitlaatklep. Ook ging het even niet lekker tussen ons. Ik was veel met mezelf bezig en duwde haar juist weg. Later bleek dat ik Anorexia Athletica had, maar dit is weer een totaal ander verhaal.

Toen hadden we een gesprek met de coach van Jong Oranje. Hij zei wat hij van ons vond. Het begon aardig. Goede speelsters, enorm talent, gedreven, tactisch en technisch in één. Ik snapte niet waarom we hier samen zaten. Toen zei hij het: ‘Een relatie binnen een team. Hoe wil je dat in godsnaam doen!? Ik wil dit niet hebben. Een van jullie moet het team uit.’ Ik keek hem aan en was zo boos en verdrietig. Hij was de coach die altijd zei dat je jezelf moest blijven en nu mocht dit niet meer? Ik heb gezegd dat ik het zo niet wilde. Ik heb mijn spullen gepakt en ben toen naar de manager van Laren gegaan. Zij snapte er niks van. Dit was nog nooit voorgekomen zei ze. Ik wist het niet meer. Mijn ouders vonden het niet leuk, mijn coach vond het niet leuk en het liep niet goed tussen mijn vriendin en mij. Was de relatie dan nog wel de moeite waard?

Twee weken na het incident had ik 4 gemiste oproepen. Ik had mijn eerste training op een nieuwe club net gehad. Het was 3x Laura en 1x de coach van Jong Oranje. Ik mocht mij weer aansluiten bij de groep op weg naar een toernooi. Ik heb een gesprek gehad met mijn coach. Hij zei dat het niet de bedoeling was om ons zo te kwetsen en had er spijt van. Ik was erg blij dat hij dat zei, maar echt lekker liep het niet. Het is lastig om een relatie te hebben als je beiden zo druk en zo gefocust bent met iets. Er zit wel een voordeel aan. Sommige mensen snappen niet dat je zo veel voor dat ene euforische moment kan laten. Niet uitgaan, feesten, drinken of ongezond eten. Het is fijn dat zij dit wel snapt.

Nu speel ik niet meer in Laren, maar bij een andere club in het eerste. Laura zit nog bij Den Bosch in het eerste en in oranje. Heel toevallig zit ik daar ook in. De coach is in dit geval enorm blij voor ons en vindt het alleen maar leuk. Het is wel lastig om een houding aan te nemen binnen het team aangezien iedereen zo close is. Dat was een beetje aftasten, maar het gaat top. Bij oranje zijn we teamgenoten en bij de club is Den Bosch onze moeilijkste tegenstander. Het is altijd een hele spannende wedstrijd, maar voor ons altijd iets extra’s omdat we tegen elkaar spelen. Gelukkig zit Laura vaker in het seizoen chagrijnig na de wedstrijd op de bank dan ik, maar zij is al wel 5x landskampioen en ik nog nooit. Haha.

Toen ik bij mijn nieuwe club in het eerste zat, kwam ik er al snel achter dat ik volledig geaccepteerd werd. Het hockeywereldje is enorm klein dus ik heb veel vrienden die bij andere clubs in het eerste zitten. Zo heb ik een kamer in Amsterdam met 3 andere top hockeysters, allemaal van een andere club! Iedereen is blij voor ons. Het is misschien lastig om het je vriendinnen te vertellen dat je op vrouwen valt, maar ik ben er van overtuigd dat je ‘echte’ vrienden je zullen accepteren.

Laura is iemand die echt heel veel voor mij heeft betekend. Ik heb heel wat meegemaakt en zij was er altijd voor mij ondanks dat het niet heel goed ging. Zij was degene die altijd zei: wees gewoon jezelf en denk niet te veel aan wat anderen van je moeten denken. Je bent goed zoals je bent. Dit wil ik graag aan iedereen meegeven. Wees gewoon jezelf. Als je jezelf niet bent dan voel je je niet lekker in je vel. Uiteindelijk komt het goed. Mijn ouders, teamgenoten bij Laren, Oranje, coaches en uiteindelijk ook de coach die het eerst maar niks vond, hebben het geaccepteerd! Het is gewoon wennen voor iedereen. Zolang je jezelf bent, ben jij gelukkig en de mensen om je heen zullen dat vanzelf inzien.

Fotografie: Ross Huggett

Gastblog: Wil jij ook een gastblog schrijven voor Ik Vrouw van Jou? Mail je verhaal dan met foto’s van jezelf naar ikvrouwvanjou@gmail.com