Verliefd op een hetero vriendin | Gastblog

Verliefd op een hetero vriendin en de realisatie die daarbij kwam kijken. Het was februari 2014, een moeilijke tijd voor mij en mijn familie. Ik zocht steun bij mensen buiten mijn familie. Daar was ze. Ik noem haar Ilse. Ilse met hakken en een karakter net zo vurig als haar haarkleur, rood. En oh, zo sociaal. Dat laatste bracht dat ze naast mij zat met haar sjaal om ons heen als deken. Knus. Ze luisterde naar mij en pakte heel even mijn hand om aan te geven dat ze mij steunde. Ik had toen al kunnen weten dat ik later verliefd op haar zou worden. Verliefd op een hetero vriendin.

In het begin is zo’n verliefdheid niet erg. Ik zweefde door de roze wolk en giechelde. Totdat ik met een klap in de realiteit terecht kwam. Ze is hetero. Ze zou mij nooit leuk vinden en ik moest toch echt van deze verliefdheid af, anders wordt deze vriendschap wel heel ongemakkelijk. Maar dat gebeurde niet. Ik bleef verliefd en raakte ontzettend in de knoop met mezelf. Ik schreef onder andere in die tijd deze tekst:

“Daar zat ik in de auto naast haar. Ze was in slaap gevallen en haar schouder lag tegen die van mij aan. Zij hand in hand met haar vriend, ik hand in hand met mijn gevoelens. Dromend kijk ik voor mij uit, nadenkend over dat ik zo met haar zou zitten. Het zou nooit gebeuren. Ze valt nog dichter tegen mij aan. Ik zit stil en geniet. Toch overvalt mij het trieste gevoel dat ik nu niet gewoon haar hand vast zou kunnen pakken. Ze wordt wakker en vraagt of alles goed gaat. Alsof ze aanvoelt dat ik verdrietig ben. Ik zeg dat het prima gaat. Dat gaat het ook wel, want ik zit naast haar. Gaat het ook niet want ik zit naast haar. Dubbele, altijd dubbele gevoelens. Zo gaat het verder, in stilte, in de auto naast haar.”

Op een gegeven moment wilde ik niet meer liegen. Als ik iets niet kan, dan is het liegen tegen vrienden. Dus een jaar later vertelde ik haar dat ik haar leuk vond. Daar had ze gelukkig helemaal geen problemen mee. We stonden in het begin wel een beetje vreemd tegen over elkaar. Het was niet zo dat we niet meer konden praten of dat alles ineens anders was. Dat maakte het voor mij toch nog te lastig omdat ik het mezelf dus moeilijk had gemaakt zonder dat het nodig was. Dit zorgde er daarom voor dat we 3 maanden geen contact hadden. Ik stuurde brieven om uit te leggen wat er in mij omging. Ik gaf te veel om haar om geen contact meer met haar te kunnen hebben. Veel tranen en brieven later hadden we weer even iets contact. Het ging dan wel over koetjes en kalfjes maar het was toch iets. Heel langzaam bouwde het contact weer op.

Nu 3 jaar later dan die ene avond in februari praten we weer normaal. Weer terug op de weg naar vrienden. Het is onwijs lastig om verliefd te zijn op een hetero persoon. Vooral omdat het zo uitzichtloos is. Na dit avontuur kwam ik tot een bijzondere realisatie. Dit kwam mede doordat mijn vrienden vaak zeiden dat ik over haar heen moest komen en opzoek moest gaan naar een ander. Een ander persoon en niet een andere manier om gelukkig te zijn…

Daarbij kwam deze vraag naar boven: Waarom legt de maatschappij het ons voor mijn gevoel op dat wij een relatie “moeten” hebben?  Kijk maar naar al die dating sites of naar Valentijnsdag. Ook mijn vrienden vinden het jammer, als een date mislukt is of blijven zeggen dat ik hoop moet houden en dat de ware wel komt. Maar stel dat ik single zou willen blijven en daar totaal geen problemen mee heb. Dan word ik in eerste instantie wel raar aangekeken. Is het eigenlijk niet het doel om gelukkig te zijn?

Zo ben ik in de reis op zoek naar mezelf al heel wat dingen tegen gekomen. Onder andere het stereotype man-vrouw beeld, de uitbreiding van de genders zoals biromantisch of aromantisch en nu is dit er dus bij gekomen: de stereotype leefstijl; huisje, boompje, beestje & partner. Ik ben benieuwd hoe anderen er tegenaan kijken. Is het een prioriteit om een partner te hebben? Mis je iets zonder een partner?

Het wordt mij  nu langzaam duidelijk dat het vooral belangrijk is om gelukkig te zijn op je eigen manier. En zoals mijn beste vriend en ik altijd zeggen: Allesj komt goed!

Fotografie: Martha Norgaard

Deze gastblog is geschreven door Laura. Wil je ook een gastblog schrijven voor onze blog? Dat kan! Mail je gastblog, liefst mét enkele foto’s, naar ikvrouwvanjou@gmail.com