“Wat ontzettend leuk dat je zwanger bent! Wauw wat geweldig! En al direct na twee maanden proberen, wat een geluk zeg! Ja, wel erg naar dat je zo misselijk bent en last van je rug hebt. Ik kan me voorstellen dat dat vervelend is.” Eigenlijk kan ik me dat helemaal niet voorstellen. Het zou me geen bal kunnen schelen als ik wekenlang kotsend boven het toilet zou moeten hangen. Het zwanger mogen, kunnen zijn, zou alles goedmaken voor me. Het klein wonder, een luxe gift van de natuur. Iedereen om me heen krijgt een kind. Ik niet. Ik sta stil en kijk om me heen naar alle vrouwen die zwanger zijn. Stuk voor stuk zijn ze jonger dan ik.
Twee jaar lang heb ik geprobeerd om zwanger te worden. Tevergeefs. Er was geen duidelijke oorzaak voor het niet slagen ervan. Na die twee jaar namen we even een pauze. Die pauze is inmiddels meer een sabbatical geworden. Om verschillende redenen kwam mijn leven ruim een jaar geleden tot stilstand. Mijn aarde stopte met draaien en niets wat toekomst heette was meer zeker voor me. Het zwanger worden, samen een kindje krijgen en opvoeden, was plotseling een ver van de wieg show. Ondanks dat mijn leven vanaf dat moment vrij wilt stond, ging het leven van de mensen om mij heen gewoon door.
Er werd gevreeën, gestopt met het slikken van de pil, voorbehoedsmiddelen gingen door het toilet en de eerste geboortekaartjes bereikten mijn brievenbus. Iedereen om mij heen kreeg een kind en ik moest blij en enthousiast reageren. Ik vond het uiteraard ook fijn en leuk voor die mensen. Ik gunde het ze en wenste ze ook al het geluk toe, maar tegelijkertijd knaagde er wel iets. Waarom zij wel en ik niet? Waarom mogen zij het geluk wel ervaren en wat heb ik zo verkeerd gedaan in mijn leven dat dit soort wonderen voor mij niet weggelegd lijken?
Ik voelde mezelf jarenlang te jong om moeder te worden. Ik voelde mijzelf nog een kind. Er zou heus wel een moment komen waarop ik eraan toe was. Een moment waarop ik er klaar voor was om zwanger te worden. Ik stelde mezelf zo vaak gerust met die gedachte, maar dat wordt met de dag lastiger. Ik kan mijn leeftijd niet ontkennen en het blijven verschuiven naar de toekomst, want dan zal er een moment komen waarop het niet meer kan.
Op televisie kijk ik naar een programma over dertigers. Het gaat over carrière maken en kinderen krijgen. Plotseling krijg ik een klap middenin mijn gezicht. “Vanaf je 35ste gaat je vruchtbaarheid bijna verticaal naar beneden” wordt er gezegd. Ik schrik. Ben ik te laat? Stel ik mezelf tegen beter weten in voortdurend gerust? Zijn mijn kansen binnenkort verkeken en heb ik dat aan mijzelf te danken? Ik voel een vorm van boosheid richting mijzelf opkomen. Was ik echt zo dom geweest. Ik leef maar één keer en kan ook maar één keer moeder worden. Heb ik mezelf dit ontnomen door de keuzes die ik de afgelopen jaren heb gemaakt? Of is er nog een kans?
Binnenkort wordt er weer een baby geboren van iemand die ik ken. Een paar weken geleden hoorde ik van iemand anders dat die zwanger is. Iedere dag worden er ruim 400 baby’s in Nederland geboren en tegelijkertijd lijkt het alsof ik de enige ben waarbij het niet lukt. Ik hoor vooral de succesverhalen. De teleurstellingen, mislukte pogingen, jarenlang vrijen voor niets behalve genot zijn een stuk minder openbaar. Ik wandel Prénatal en H&M binnen om een cadeautje te kopen voor de – binnenkort – moeder van een nieuw hummeltje. Ik zie de mooiste trappelpakjes en rompertjes. Ik zou het wel weten als het voor mijzelf was. Om me heen lopen vrouwen met dikke buiken. Ik behoor hier met dikke buik te lopen, niet enkel winkelend voor een ander.
Mijn telefoon gaat. Een vriendin. Ze vertelt met een positieve stem dat het niet gelukt is. De eitjes zijn niet goed bevrucht dus de er geen mogelijkheid voor terugplaatsing. Ze zegt het vrolijk en sterk, maar is diep van binnen wel heel teleurgesteld. Ze heeft weken hormonen gespoten en pillen geslikt voor dit moment en nu is er niet eens een terugplaatsing. Ik voel direct met haar mee. Blijkbaar ben ik toch niet de enige bij wie zwanger worden niet eenvoudig gaat.
Gisteren mocht ik naar een zwangere buik kijken. Dat vond ik toch wel heel bijzonder. Ik koos er zelf voor om er naar te kijken. De mooie ronde buik straalde kracht uit. Iets kwetsbaars, maar tegelijkertijd zo beschermd. Zo puur natuurlijk, zo liefdevol. Ik had, zeker toen ik nog een eetstoornis had, nooit verwacht ooit ‘jaloers’ te zijn op een dikke buik van een andere vrouw, maar nu was ik dat wel…
Wij, Joyce en Scarlet, zijn de twee vrouwen die deze blog bijhouden. We hebben sinds 2007 een relatie. We houden van het leven, maar tegelijkertijd is het onze grootste uitdaging.
35 Comments
Heleen
Ik herken het gevoel wat je hier heel treffend beschrijft zo enorm! Je gunt iedereen het geluk van de wereld maar diep van binnen doet het zoveel pijn dat dit geluk jouw niet gegund lijkt. De twijfel, wat doe ik verkeerd? De frustratie vanwege de vanzelfsprekendheid die anderen ervaren en de goedbedoelde opmerkingen die de plank zo ontiegelijk misslaan. En de blijheid die je soms gewoon echt even niet meer kan opbrengen. Voor mij heeft het boekje ‘Open zenuw’ van Denise Hilhorst wat houvast gegeven. Ik ben gaan benoemen hoe ik me voelde, ben gaan reageren op die opmerkingen. Dit heeft geresulteerd in een hoop begrip en ik ben er achter gekomen dat ik veel minder de enige bleek dan ik steeds vermoedde.
Ik hoop dat dit geluk ook jullie in de toekomst gegund is. Xx
Aca
Lieve Scarlet,
Bah wat kut he.. Hier een lotgenoot, mijn man en ik proberen al vier jaar zwanger te worden, maar helaas zonder resultaat. Ook wij hebben een pauze genomen, die stiekem steeds langer wordt..
Hoe blij ik ook kan zijn voor een ander, ik ben tegelijkertijd ook verdrietig voor mezelf. Want wat had ik graag gewild dat ik hetzelfde nieuws kan delen!
Er zijn heel veel stellen en vrouwen die ongewenste kinderloosheid / een kinderwens worstelen. Ik zit in een whatspp groepje met lotgenoten en stiekem vind ik het wel heel fijn om ongenuanceerd te klagen wanneer ik weer een lompe opmerking of een babynieuwtje heb gehoord.
Sterkte met die donkerdere momentjes!
Liefs, Aca
Bien
Wat knap dat je hier zo open over schrijft. Ik weet niet hoe het is, maar ik denk dat er weinig dingen moeilijker zijn dan een onvervulde kinderwens. Ik hoop met je mee dat het ooit ook voor jou, voor jullie, gaat gebeuren!
Sandra
Hier word ik even stil van. Ik ben jullie blog beginnen volgen toen we zelf zwanger probeerden te geraken. Voor mij waren jullie op dat moment echt een steun, ik voelde me in hetzelfde schuitje zitten. Na iets meer dan een jaar proberen is het uiteindelijk op de valreep nog op de natuurlijke manier gelukt.
Ik kan begrijpen dat je het zwaar vindt om naar andere zwangere vrouwen te kijken en dat je het oneerlijk vindt dat het bij jullie nog niet gelukt is. Maar ik denk niet dat je mag denken dat je je tijd verprutst hebt, je hebt ongetwijfeld andere dingen gedaan in je leven op dat moment en als je je nog niet klaar voelde om moeder te worden dan denk ik niet dat je gelukkig zou geweest zijn als je daar plots met een baby zat.
Ik vind het enorm jammer dat het nog niet gelukt is na al het hopen en alle teleurstelling. Hopelijk vinden jullie de moed om het opnieuw te proberen en wens ik jullie voor 2017 heel wat eigen babyvreugde toe :).
Anoniempje
Woaw!
Ik ben sprakeloos na het lezen van dit blogbericht.
Zelf vind ik het heel jammer dat het je niet gelukt is om zwanger te worden.
Het zou zo leuk zijn als Joyce en jij een kindje zouden krijgen. Jullie zouden zulke lieve, fantastische moeders zijn.
Komt het enkel door de anorexia die je gehad hebt, dat het moeilijker is om zwanger te raken?
Zoals je merkt, weet ik niet veel te schrijven.
Ik ben nog steeds sprakeloos, zelf weet ik niet goed hoe ik hierop moet reageren.
Ik kan niet schrijven dat ik het begrijp want ik maak het zelf ook niet mee.
Gr. Anoniempje
Senna
❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️
Leonie
Heel herkenbaar…. mijn man en ik proberen nu 2,5 jaar zwanger te worden. Helaas wil het nog niet lukken, vele om ons heen worden zwanger en krijgen prachtige kinderen. Ik gun iedereen het geluk van de hele wereld, maar soms zit ik er even doorheen. Elke maand weer de teleurstelling en dan probeer ik positief te blijven en te denken gelukkig heb ik elke maand een kans.
We hebben van alles al geprobeerd en gaan nu na 2,5 jaar de grote stap zetten richting de huisarts. Ik vind het eng en spannend wat zal er komen……
Ooit gaat het lukken ik blijf positief! Soms een traan maar koppie omhoog want anders komt het niet goed.
Voor iedereen die probeerd zwanger te worden heel veel succes en liefde.
Geerdina
Lieve meiden,
Ik kan me niet echt voorstellen hoe het voelt voor jou/jullie als er in jullie omgeving baby’s worden geboren,terwijl het bij jou niet lukt. Maar geef jezelf daar alsjeblieft nooit de schuld van, dan verlies je juist nog meer! Mischien heeft het te maken met je eetstoornis,mischien ook niet. Dat is jou ook overkomen en dat heeft je de vrouw gemaakt die je nu bent. Een zorgzame vriendin, onwijs lief voor jullie Sjors en iemand die denk ik een hele goeie, lieve moeder wordt. Echt ik hoop dat het jullie gegeven is, hou vertrouwen in de natuur en in jezelf!
Liefs xx
Floo
Die tikkende klok kan zo zwaar voelen, en de leegte van een soort oergevoel dat niet vervuld wordt… dat herken ik echt, en rammelende eierstokken bij elke baby. Ik ben klaar om moeder te worden, maar helaas nog niet om echt moeder te zijn. Dapper dat je erover schrijft Scarlet. En een dikke knuffel… dat vooral.
Jessica
Wat mooi geschreven en zo ontzettend waar… wij zijn ook al 2 jaar bezig voor een kindje, ‘maar tot op heden is het ons nog niet gegund. Nu mijn lijf met een hernia nog gaat tegensputteren moeten wij ook een pauze inlassen. Waarom??? Intussen is de hele wereld zwanger of bevallen behalve wij… sterkte!
Sabrina
Scarlet mooi geschreven en heel dapper van je.. Maar snap dat je er ook van je af wil schrijven en het even kwijt wilt.. Maar geef de moet niet op ik herken je verhaal mijn neef met zijn vrouw zijn 8 jaar bezig geweest.. Maar er was een wonder voor ze want ze hebben nu een prachtig dochtertje.. Ik hoop dat het jullie ook gaat lukken het is jullie gegund … hele dikke knuffel voor jullie beiden en vooral positief blijven meid.. xxx
Nadie
Wauw, wat prachtig geschreven. Het is mijn eerste blog van je op deze site (proud ken ik door en door en heb geeneens een eetstoornis).
Maar het raakt me. Jij raakt me.
Ik herken het, al ben ik bij lange na niet met zwangerschap bezig. Ik herken het op ander vlak, waar ik nu even niet inhoudelijk op in ga. Het gaat niet om mij.
Maar zo valt mij dat geen ook steeds op, iets wat ik wens, wil, hoop.. Iedereen om mij heen heeft het. Ik niet.
Terwijl ik weet dat er nog zoveel met mij diezelfde wens hebben. Maar die vallen niet op, omdat ik enkel gefocust raak, onbewust, op wie het wel heeft.
Als mijn moeder een nieuwe Peugeot kocht, leek voor mij als kind ineens iedereen zo’n auto te hebben. Ze vielen veel meer op.
Als je zwanger bent, is voor je gevoel ineens iedereen zwanger om je heen.
Als je zwanger wilt worden, is dat niet anders. Zeker als je, zoals bij jou, er zolang al mee bezig bent.
Heb respect voor je en hoop dat je toch die hoop blijft houden. Ik gun het je zo en wil je complimenteren voor je schrijfstijl. Die komt goed binnen!!
Patricia
Wow wat confronterend om te lezen. Zoals iedereen hier gun ik het jou/jullie zo om mama te worden.
Ook mijn vrouw en ik zijn al dik 3 jaar bezig om samen te proberen een kindje te krijgen.
Ik heb zelf 3 kinderen gebaard en had dit graag nogmaals gewild in onze relatie. (Mijn vrouw was er toen nog niet klaar voor om zwanger te worden) Helaas bleek ik vervroegd in de overgang (ik was toen 38). Ondanks het feit dat ik al 3 gezonde kinderen op de wereld heb mogen zetten deed (en doet) dit toch enorm veel pijn.
Gelukkig gaf mijn vrouw aan inmiddels klaar te zijn voor een evt. zwangerschap en zijn we verder gegaan in het traject.
Na veel gedoe met mogelijke donoren hadden we eindelijk iemand gevonden waarmee we verder wilden. Om er na vele maanden er achter te komen dat zwanger worden voor mijn vrouw ook geen makkelijke opgave zou worden (ivm diagnose PCOS).
Inmiddels 4 maanden bezig met Clomid, gelukkig nu wel maandlijks een meetbare eisprong, maar tot op heden steeds weer die teleurstelling wanneer de maandelijkse periode zich aandient.
Zoals veel mensen hier gun ik het (de meeste) andere mensen dat ze een kindje krijgen, maar oh wat doet het soms pijn.
Vooral in de gevallen waarin dan gezegt word dat ‘het ongelukje’ was???!!! Ik wou dat wij per ongeluk zo’n geschenk zouden krijgen, of expres, als we dan toch bezig zijn :).
We moeten er genoeg voor doen en laten om de omstandigheden zo gunstig mogelijk te maken. Vooral mijn vrouw, met al die rot hormonen en emoties die door haar lijf gieren en de stress en gedoe met testen, temperaturen, vitamines slikken, steeds maar weer naar het ziekenhuis en mensen die in je doos kijken….. Maar we hebben het er graag voor over en blijven hoop houden.
Ook zijn er in onze omgeving mensen die een 2e gezond kind op de wereld zetten terwijl hun wereld bestaat uit drugs/ drank en fastfood en met hun kind nauwelijks de deur uit komen. Pffff dan moet ik toch echt een keer extra slikken. En weer proberen de moed niet te laten zakken. Weer de schouders eronder en vooruitkijken naar de volgende inseminatie poging en dan weer hopen en proberen niet te veel te hopen.
Esther
Heel heel veel succes, sterkte en (om in mijn termen van gelukwensen te spreken) zegen!
Onvervuld verlangen is pijnlijk, vermoeiend en kan echt alles op losse schroeven zetten. Hoop dat het geluk jullie ten deel mag vallen, van harte gegund!
Daniëlle
Wij vinden het heel erg voor jullie dat het nog niet is gelukt.
Ook wij, mijn vrouw en ik hebben moeite gehad om zwanger te worden dat ivm mijn leeftijd, (ik was 35 toen we begonnen) ik had/heb vleesbomen in de baarmoeder en behoorlijk overgewicht.
Daarom gaven ze me in het ziekenhuis maar een paar procent kans om zwanger te worden. Opgeven deden we niet en we hebben altijd voet bij stuk (moeten) houden bij de doktoren omdat we wisten dat we het konden. Ook heb ik veel steun gehad van mijn vrouw als ik het even niet meer zag zitten, zij kon zelf geen kinderen meer krijgen ivm een operatie.
Maar op mijn 39e is het toch gelukt en nu zijn we gezegend met een zoon van inmiddels 4 jaar.
Als jullie het mentaal aankunnen , blijf dan gewoon proberen, die tikkende klok moet je gewoon even negeren (tot op zekere hoogte natuurlijk) zet voor jezelf een leeftijdslimiet hebben wij ook gedaan… bij ons het stug volhouden gewerkt.
We zullen voor jullie duimen
Linda
Ik wil een dikke knuffel naar je toe sturen.
Ik heb herken het, in een andere situatie weliswaar, maar ik herken en voel zo wat je schrijft. Mooi en knap dat je hier openbaarheid aan geeft.
Zoë
Het jaloerse gevoel is zo herkenbaar. Je gunt het andere echt wel maar het doet ook zo verdomde zeer.. super dapper hoe je hier over hebt geschreven!
Anoniem
Wat herken ik mezelf in dit verhaal.
Iedereen om mij heen is zwanger of heeft kinderen. Ik ben altijd enthousiast als ik hoor dat er weer iemand die ik ken zwanger is. Ik gun het een ander zeker en ben ook oprecht blij voor hun. Maar van binnen doet het vaak pijn. Wat zou ik ook graag een kindje willen. Mijn werk op een kinderdagverblijf maakt dit niet makkelijker, Ik geniet van al die kleine mensjes om me heen, maar wat is het soms moeilijk als ouders vragen of ik zelf kinderen heb. Of als ik weer thuis kom in een heel stil huis.
Sterkte!!
Lisse
Heel herkenbaar. Bij ons gaat het zwanger worden wel goed, maar hebben we tot nu toe twee miskramen gekregen. De hele wereld lijkt moeiteloos zwanger te worden, ziet bij de echo een hartje kloppen en baart kinderen alsof het de normaalste zaak van de wereld is. Het is zó confronterend om te zien hoe iedereen om je heen gezinnetjes vormt, terwijl jij gevoelsmatig achterblijft. En dan kan je nog zoveel mooie en fijne dingen in je leven hebben, er is een gat dat je niet gevuld krijgt met z’n tweetjes. Echt super ingewikkeld. Ik weet niet waar jullie staan in het proces, of jullie het nog proberen of dat de “hoop echt opgegeven is”, maar ik gun jullie al het geluk. <3
Jacqueline
Och, wat een dappere blog. hartverscheurend ook om te lezen.
Maar maak het jezelf niet moeilijker door een kindje te zien als een beloning voor een goed geleefd verleden. De grootste creeps krijgen kinderen en de liefste mensen blijven kinderloos. Jij en Joyce doen fantastisch werk voor jonge vrouwen die het zwaar hebben.
Jullie bemoedigen en troosten en geven fantastisch goede raad. Be proud.
Ik gun jullie alle geluk van de wereld en ik hoop zo dat jullie zware reis een prachtige eindbestemming krijgt.
Houd moed!
Toi toi toi
Ps. Enne…nu nog maar even gniffelen om de wallen en lekkende tieten van de net bevallen medemens…;-)
marilisa
wat byzonder dat je zo open bent. Veel vrouwen zullen zich in je verhaal herkennen. Misschien voor jou ook weer fijn om te lezen dat je niet de enige bent.
ik had t programma gezien en snap totaal de onrust die je daarna kreeg. Maar je bent absoluut nog niet te laat hoor, echt niet.
Ik hoop dat je wensen uit mogen komen.
Noah
Ik weet eigenlijk niet wat ik moet zeggen. Ik kan enkel zeggen dat ik het heel knap vind dat je het wilt beschrijven, dat je het kan beschrijven en dat je het hiermee voor mensen mogelijk maakt om erover te spreken. Ik heb vanaf het begin met jullie meegelezen en een kijkje mogen nemen in jullie leven en ik kan alleen maar zeggen dat ik het jullie zo ontzettend gun en hoop dat het wonder nog mag gebeuren.
Dikke knuffel en dankjewel voor het delen.
Janske
❤❤❤❤❤
Diana en Ellis
Moeilijk moet het zijn Scarlet…En nee, ik weet niet uit geheel eigen ervaring hoe dat precies moet voelen maar ik kan het me wel een beetje voorstellen.
Ik heb van heel dichtbij meegemaakt dat het allemaal niet zo vanzelfsprekend is en dat heeft mij echt wel aan het denken gezet. Mijn zusje was eindelijk, na heel lang proberen, zwanger, en dat ging helaas mis op het allerlaatst. Dat is heftig. Daarna probeerde ze weer opnieuw….heel lang…En het wil niet lukken. En dat hakt erin. Ik merk dat ze dezelfde dingen benoemt die jij beschrijft…En er is eigenlijk geen woord om het te verzachten.
Hoe deze weg voor jou/jullie ook zal gaan lopen…ik hoop dat jullie je er goed bij gaan voelen, op welke manier dan ook. Sterkte hiermee is alles wat ik weet te zeggen….
Botterbloom
Lieve lieve Scarlet,
je bent niet alleen! Ik denk, dat het nog steeds een beetje een tabou is over de verdriet te praten als het niet lukt een kind te krijgen. Er zijn zeker meer vrouwen, die gelijk voelen en ook er last van hebben. Is er misschien een groep in Utrecht met andere vrouwen, die niet zwanger kunnen worden? Of geeft het een forum op internet om erover te schrijven?
Je bent nooit alleen met een probleem. Je bent een fantastische persoon en ik hoop dat je wegen kunt vinden, om ermee beter om te gaan en jezelf weer beter te voelen.
En: de trui staat je heel goed <3
Sofie
Lieve Scarlet en Joyce,
juist door dit soort artikelen vind ik jullie blog het beste van wat ik kan vinden op internet. Niet doen op internet dat alles vrolijk is en goed gaat, het leven kent ups en downs. Ik had het zelf moeilijk de afgelopen dagen, vandaag weer een nieuwe kans, hopelijk gaat het beter. Het idee dat je via je blog deelt wat je wil maar nergens toe verplicht bent spreekt me enorm aan. Ik hoop echt dat jullie geen druk voelen om bv video’s te plaatsen, hoe leuk ze ook zijn! Het is voor mij veel waardevoller dat er afwisseling is in je blog, dat ik verrast word, want juist dan wordt het meer dan even leuk lezen, dan voel ik vaak steun. En hoewel ik er misschien niet zo goed in ben om het te verwoorden, hoop ik dat jullie ook omgekeerd steun voelen uit de reacties, niet alleen die van mij maar van ons allemaal! Jullie blog (en instagram) heeft een enorme immateriële waarde, niet in geld uit te drukken, voor die enorme groep mensen voor wie het leven er niet zo uitziet als in de gemiddelde romantische comedy. Dus ga door met je blog, voel dat je ons daarmee helpt en voel de support die je van ons terug krijgt en een hele dikke knuffel!
madelief
Hoi Scarlet,
12 jaar geleden had ik jou blog kunnen schrijven… het heeft vier jaar gekost toen we buiten alle verwachtingen een kindje kregen. Uiteindelijk heb ik van 11 zwangerschappen 3 kinderen gekregen, waaronder een meisje met het downsyndroom.
Je begeeft je op een heel moeilijk en kwetsbare periode in je leven en je verhaal lezend kan ik weer zo goed voelen hoe dat ooit voor mij was.
Ik wens je de kracht toe die je nodig hebt, en ook de liefde en warmte die je door de confrontaties, verdriet en gemis zo nodig hebt.
sterkte en zachtheid gewenst,
Madelief
Irene
Jou tijd komt nog wel, of niet… Hoe het ook mag lopen jullie hebben elkaar en dat is ook heel bijzonder dus geniet daarvan, focus je daarop dan komt de rest vanzelf.
Krishna
Ik hoop dat ik jullie kan helpen met jullie wens te vervullen er zijn methodes die niet zo bekend zijn maar wel eeuwen oud zijn en 100% werken hoop snel iets te horen van jullie
Met vriendelijke groeten. Krishna
Hobbes
Hoi…
Op dit ogenblik zit ik mijn twee wachtweken van mijn zoveelste cryo poging. Ik probeer al 2 jaar alleenstaande mama te worden. Ook ik had een eetstoornis… wou zeker zijn dat ik helemaal genezen was… alle obstakels had overwonnen… dat ik een goede moeder zou zijn.
Dat het niet lukt, ligt aan mijn leeftijd volgens de artsen… mijn hoop geraakt op maar uitstellen kan niet meer gezien mijn leeftijd.
Het wordt een strijd met grenzen… bang op opnieuw te ver te gaan en dat terugkeren te lang duurt. Ik wil dit zo graag maar ten koste van wat?
Nops
Ik herken het wel een beetje. Ik vond op internet dat er een op de 6 stellen ongewenst kinderloos is, vreselijk is dat. Er zijn instanties die je kunnen helpen bij het emotionele stukje, rondom dit onderwerp O.a het fiom.
Eerlijk gezegd werd ik alleen boos en verdrietig op diegene waarbij alles vanzelf ging en bij mij juist niet.
Ik heb op m’n 20ste een abortus ondergaan, omdat dat moest van mijn ouders. Ze vonden me te jong en studeren zou er anders niet meer van komen. Mijn vriend wilde het destijds houden en ik ook, maar m’n ouders stonden daar niet achter. Uiteindelijk een abortus laten doen en m’n relatie ging kapot mede hierdoor. Mijn partner en ik konden niet praten over het verlies, waardoor hij gevoelens kreeg voor een andere vrouw, waarmee hij dat verlies wel kon delen. Ik kon mijn verlies niet met iemand delen en zocht het op in eten en hield hier een eetstoornis aan over. Ik werd de afgelopen twee jaar niet meer ongesteld. Ontzettend veel gehuild, dat het me toen gegeven werd en misschien wel nooit meer zou lukken. Het stoppen met de eetstoornis ging niet vanzelf, nog nooit zo’n zware strijd gehad als toen. Ik hoop voor jou dat er toch een klein wondertje op de wereld komt. Je zou een erg goede en leuke mama zijn.
Inge
Het raakt me om je blog te lezen. Het is bizar dat er een soort taboe ligt op mensen die niet eenvoudig zwanger worden of die ongewenst kinderloos blijven. Ik heb hetzelfde meegemaakt en ik heb soms het gevoel dat praten over mijn eetstoornis eenvoudiger was dan praten over onze kinderwens en de moeilijkheden om zwanger te worden.
Ik kan me zo verdrietig voelen als mensen praten over “we nemen even kinderen”. Het is een geschenk als het je gegunt is!
Mijn man en ik zijn na een tweede ziekenhuis traject zwanger van onze tweede. Het geluk dat wij ervaren is onbeschrijfelijk en ik gun het jullie van harte!
Schaapje
Beste Scarlet,
Wat een verhaal zeg. Lijkt me echt verschrikkelijk als je zo graag een kindje wil maar dat dit helaas nog niet is gelukt. Ik volg jou en Joyce nog niet zo heel lang op Youtube. Ik vind jullie filmpjes wel heel leuk. Ik begreep al dat zowel jij als jouw vriendin best al heel wat hebben meegemaakt. Ik vind het knap dat jullie daar best open over zijn.
aloe
jullie volg ik al een tijd en proud2bme ook omdat ik een eetstoornis had. Ik ben zelf in de dertig, ik herken het zo erg..Het is soms echt een ware hel, wat is deze blog goed geschreven. Dit is gewoon pure pijn… Die ik me zeer goed kan voorstellen. Bedenk wel.. 35 is niet optimaal maar er zijn nog heeeeeel veel mensen die een kindje krijgen na hun 35e,, dat geeft mij hoop
Marie de Jonge
Moedig om je verhaal hier zo te delen. Ik snap dat het erg moeilijk is wanneer je ziet dat vrienden en bekenden in jouw omgeving zwanger worden en jij niet. Geef toch de moed niet op. Wonderen bestaan nog steeds.