Het was 11 januari 2013, toen ik als vijftienjarige naar mijn nieuwe school ging. Ik had acht weken thuis gezeten, wegens omstandigheden, en ook al wilde ik het niet; ik moest weer naar school. Dus na een aantal gesprekken op mijn nieuwe school, kwam al snel de conclusie dat dit het ging worden en dat ik op deze school moest gaan proberen mijn mavo af te maken.

Ik liep die dag met lood in mijn schoenen naar binnen toe en ik vond het vreselijk. Het liefst wilde ik omdraaien en terug rennen naar de auto van mijn moeder om me zo voor altijd te verstoppen. Maar, ik liep toch door en werd hartelijk ontvangen door alle leraren. De leerlingen waren wat schuw en afwachtend maar ik kwam wel bij een paar leuke klasgenoten te zitten, die hun best deden om me wat gemakkelijker te laten voelen.

Twee van mijn nieuwe klasgenoten vroegen of ik bij hen kwam staan in de pauze en daar was ik heel opgelucht over, aangezien ik niemand op mijn nieuwe school kende. Ze hadden het allebei de hele tijd over ene Alice en als ik de verhalen moest geloven was zij niet mis. Dus opnieuw droeg ik lood in mijn schoenen en liepen we met z’n drieën naar de kapstokken, waar Alice zou moeten zijn. Ik had verwacht dat er een enorm ruig wijf te voorschijn kwam, die twee koppen groter was dan ik en me zo drie meter verder kon duwen met één vinger.

ben jij lesbisch?

Werkelijkheid: Alice was kleiner dan ik, slank en lachte als een ondeugend meisje van vier. Alhoewel, ze lachte niet naar mij, maar keek ontzettend arrogant. Alice was op dat moment echt “de bitch” van het stel en blijkbaar wilde ze indruk maken door als openingszin te zeggen Ben je lesbi? Ik keek haar verwoed aan en schudde mijn hoofd, maar zei verder niks. De toon was op dat moment al gezet – en als je over haat op het eerste gezicht kon spreken, was dat het zeker. Maar ja, haat en liefde liggen dichtbij elkaar.

Ik had op dat moment een vriendin, maar ik hield tegen iedereen behalve mijn moeder mijn mond erover. Niet omdat ik me voor haar schaamde, maar gewoon puur omdat ik niet wilde dat mensen anders naar me kijken. Maar altijd als ik het daar met Alice nu over heb zegt ze, “iedereen ziet toch dat je pot bent”, en dat is waarschijnlijk ook helemaal waar: ik ben niet het meest vrouwelijke type.

Drie jaar geleden was ik boos geworden als iemand dat tegen me had gezegd, maar op het moment maakt het me niks meer uit. Ik heb er nooit voor mezelf een ding van gemaakt dat ik met een vrouw was, omdat het voor mij de normaalste zaak van de wereld is. Ik had er alleen wel moeite mee naar de buitenwereld. Het woord “lesbi” irriteerde me eerst enorm, omdat ik niet wil dat iemand me in een hokje plaatst. Liefde is voor mij liefde, en dat zou geen benamingen moeten hebben. Op dit moment kan ik het woord lesbi steeds beter hebben, al hoewel ik er niet graag naar luister.

Alice en ik zijn sinds 8 november 2013 bij elkaar, maar we hebben het pas afgelopen week bekend gemaakt op Facebook. Onze directe omgeving wist het wel, maar nu is het gewoon voor iedereen bekend. De reden dat we er zo lang mee hebben gewacht is omdat ik nog naar school ging en opnieuw niet wilde dat andere mensen hun mening over mij veranderden. Het is ook bekrompen dat ik zo heb gedacht, want nu probeer ik iedereens mening los te laten. Wat maakt het uit wat een ander van me denkt? Het gaat erom hoe ik over mezelf denk.

ben jij lesbisch?

Het gaat goed tussen ons. We hebben zo onze ups en downs, maar ik zou het liefste mijn hele leven bij Alice blijven. Natuurlijk, we zijn pas achttien jaar, dus sommige mensen hebben geen vertrouwen in ons. Maar als ik zie waar Alice en ik samen vandaag hebben moeten komen op zo’n jonge leeftijd, heb ik daar wel vertrouwen in. We zijn bewust, nemen allebei onze eigen ruimte en geloven in elkaar.

Ondanks onze jonge leeftijd hebben we het wel over kinderen, best vaak als ik er zo over na denk. Over de toekomst fantaseren vind ik namelijk één van de leukste dingen die er zijn. We hebben allebei grote plannen voor de toekomst en hoe leuk zou het zijn als daar ook kinderen in passen?

Ik kijk positief naar de toekomst, niet alleen voor ons twee, maar ook voor de rest van de wereld. Ik hoop en denk dat mensen elkaar steeds meer gaan accepteren zoals ze zijn, zonder dat ze elkaar veroordelen. Dat is nog is een streven.

Nikki ♥

Zou jij ook een gastblog voor ikVrouwvanJou willen schrijven? Dit mag gaan over alles rondom lesbisch zijn. Denk bijvoorbeeld aan jouw coming out, jouw geloof, lesbische ouders of kinderwens. Mail ons gerust even op ikvrouwvanjou@gmail.com.  Verder praten over dit onderwerp of gewoon zin om een potje te kletsen? Meld je dan aan op ons forum.