Ik ben anders | Gastblog

Ik ben anders. Een tweeling, ik krijg een tweeling riep m’n vader op de gang van het ziekenhuis terwijl hij een gat in de lucht sprong. Mijn moeder daarentegen lag wenend naast het machientje waar de echografie op te zien was. “M’n eerste kind, ik weet nog niks over kinderen opvoeden en nu krijg ik er meteen twee?”. Ongeveer een week later kregen de positieve emoties toch ook de bovenhand bij haar. Ze straalde geluk uit, hoor ik mijn tantes nu zeggen, want ze kreeg een tweeling!

Dit geluk was echter niet van lange duur. Ze was al 3 maand ver toen ze te weten kwam dat ze zwanger was en nog geen 3 maand later beslisten ik en mijn zus al dat we er genoeg van hadden in die buik. Mijn moeder moest na 6 maanden zwangerschap spijtig genoeg een hele moeilijke bevalling doorlopen. De dokters opteerden een keizersnede, maar toch liep er iets fout en liepen we beiden een zuurstof tekort op. Bij mijn zus was er zodanig veel schade opgelopen dat mijn ouders, na haar 4 dagen te zien lijden, de moeilijke beslissing hebben genomen de beademing stop te zetten. Over mij konden de dokters eigenlijk nog niet zoveel kwijt, ze wisten alleen dat ik met een fysiek letsel zou achterblijven. Na drie maanden in het universitair ziekenhuis gelegen te hebben, mocht ik eindelijk mee naar huis.

Ik groeide vrij normaal op. Mijn ouders vochten er voor om me in het normale onderwijs te krijgen, wat er voor zorgde dat mijn kindertijd zeer onschuldig verliep. Ik onderging een paar kleine ingrepen en rond m’n 10e besloten mijn ouders me een zeer ingrijpende operatie te laten ondergaan. Dit maakte dat mijn zorgeloze leven even verstoord werd, maar eens ik daar buiten wandelde was ik zo goed als normaal in mijn ogen.

Alles veranderde toen ik opeens de middelbare school leeftijd kreeg. Ik besloot naar een school te gaan die ongeveer een straat van bij mij thuis verwijderd was. Ik mocht daar zelf naartoe stappen van mama en papa en ik genoot van die vrijheid. Toch bleek mijn zorgeloos leven daar echter wel voorbij. Ik was er de afgelopen jaren van overtuigd geweest dat ik normaal was, maar op school bleek ik toch anders te zijn dan de anderen. Het was als het ware alsof ik op een roze wolk had geleefd. Alles op de middelbare school draaide om status, maar ik was maar die rare en dus helemaal niet normaal zoals ik dacht.

Eens ik dat doorhad sloot ik me nogal snel af van iedereen en bleef mijn vriendengroep heel klein. Er speelde zich in mijn hoofd een constante strijd af tussen ‘Ik wil niet naar school en raar zijn’ en ‘Ik moet het goed doen op school want ik kan mijn ouders nu toch niet teleurstellen?’. Dit alles zorgde ervoor dat ik op jonge leeftijd al uitgesproken kenmerken van een depressie vertoonde, maar mijn ouders staken een beetje hun kop in het zand en bestempelden het als puberen. Ik was nu immers toch al 13, da’s de leeftijd toch? Het lag aan de puberteit, ze waren er thuis rotsvast van overtuigd.

Ik bleef me meer en meer afsluiten van alles en iedereen om me heen waardoor uiteindelijk mijn schoolresultaten hier ook onder begonnen te lijden. In plaats van schoolwerk verkoos ik tv series kijken en achter de pc zitten. Het was dan ook rond die tijd dat ik begon te beseffen dat ik wel eens op meisjes zou kunnen vallen, want in mijn favoriete serie zat een lesbisch meisje en ik had er zoveel moeite mee haar uit mijn hoofd te zetten. Dit alles bij elkaar maakte mijn puberteit doorlopen echt verschrikkelijk moeilijk.

Mijn veertiende verjaardag was net een maand gepasseerd toen ik besloot aan de alarmbel te trekken, ik kon gewoon niet meer. Opnieuw kreeg ik thuis te horen: ‘Dat is de puberteit meiske, voor ons was dat ook moeilijk.’ Verschrikkelijk, maar toen ik een paar maand later echt voor de laatste keer een noodkreet probeerde uit te brengen hadden mijn ouders eindelijk door dat het serieus was.

Toen het nieuwe schooljaar aanbrak was ik van school veranderd en leek alles aan de betere hand. Ik begon te accepteren dat ik lesbisch was, ook al vond ik dat moeilijk doordat dit was weer een aspect was dat me anders maakte. Hoewel ik het voor mezelf oké vond, hield ik het wel nog verborgen voor m’n ouders en voor mijn vrienden, want ik was er net in geslaagd een vriendengroep op te bouwen. In plaats van mensen om me heen in vertrouwen te nemen koos ik ervoor online mensen te zoeken die ongeveer in dezelfde situatie zaten.

Zo geraakte ik ook aan m’n eerste liefje. Spijtig genoeg was dit een lange afstandsrelatie, want zij woonde in Nederland (terwijl ik een Belgische ben). Nadat ik al ongeveer een jaar iets met haar had gingen we elkaar eindelijk ontmoeten. Vlak hiervoor had ik alle moed verzameld om het mijn vrienden te vertellen en verbazend genoeg ging dit zoveel vlotter dan gedacht. Mijn ouders kwamen het ook te weten, doordat ik niet goed genoeg dingen had afgesloten op de pc. Gelukkig steunden ook zij me onvoorwaardelijk.

Deze eerste relatie liep stuk kort na we elkaar gezien hadden. Aan liefde geen gebrek, maar we waren nog heel jong en hadden beiden een pak problemen die we eerst zelf moesten aanpakken. Dit kan ik nu vertellen zonder enige wrok, althans was zij degene die de relatie beëindigde en ik er een paar maand echt kapot van ben geweest.

Momenteel ben ik 17 en heb ik al een dikke 8 maand een relatie met een fantastisch meisje die me neemt zoals ik ben. Naast het feit dat m’n ouders me volledig hebben geaccepteerd, heb ik toch nog steeds een moeizame relatie met hun. Toch, als ik nu deze blog nog eens overlees, besef ik me dat ik al van heel ver ben gekomen. Alles heb ik tot nu toe tot een goed einde kunnen brengen. Ik kan ook voor het eerst in een lange tijd zeggen dat ik oprecht gelukkig ben, dus uiteindelijk zal dit ook wel in orde komen. Ik heb er vertrouwen in.

Veel Liefs, Emma

Zou jij ook een gastblog voor ikVrouwvanJou willen schrijven? Dit mag gaan over alles rondom lesbisch zijn. Denk bijvoorbeeld aan jouw coming out, jouw geloof, lesbische ouders of kinderwens. Mail ons gerust even op ikvrouwvanjou@gmail.com.  Verder praten over dit onderwerp of gewoon zin om een potje te kletsen? Meld je dan aan op ons forum.