Thuiswerken als juf: Ik mis mijn klas

Nicole heeft samen met haar man 2 kinderen; een zoontje van 3 jaar en een dochter van 1 jaar. Haar man is agent. Ze beschrijft zichzelf als een bij mekaar geraapt zooitje. Aangemoedigd door haar man ging ze weer studeren. Ze wilde haar oude wens om juf te worden vervullen en startte met de PABO. Daarnaast bleef ze aan het werk, om de hypotheek te kunnen betalen.

Vanaf dat moment waren haar dagen gevuld met werken, stage lopen, en in de avonden studeren. Vorig jaar, na de geboorte van haar dochtertje, kreeg ze een baan in het onderwijs. Ze werd aangenomen als juf en stond 3 dagen in de week voor de klas. Hiernaast was ze nog bezig met stage lopen en in de avonden haar opleiding afronden.

Thuisonderwijs geven en twee kinderen

Toen ons het verschrikkelijke nieuws bereikte dat de scholen dicht moesten in verband met de coronacrisis, was dat voor mij dubbel schrikken. Het afronden van mijn opleiding komt in het gedrang én ik moest ineens thuisonderwijs gaan verzorgen. Vanuit huis. Met 2 kinderen. En een man wiens werk ook gewoon doorgaat. Het was behoorlijk schrikken, aanpoten en bovenal aanpassen.

De eerste week ben ik met mijn collega’s op afstand bezig geweest om thuisonderwijs op poten te zetten. Dat was puzzelen en een uitdaging, want we wilden vooral onderwijs opzetten dat lang mee kon gaan. Mijn directrice had op dat moment al het vermoeden dat het allemaal wat langer zou gaan duren dan gepland. Daarnaast wilden we een stevige basis maken, waarmee we ook verder zouden kunnen werken als 1 of een heleboel van ons ziek zouden worden.

Die eerste week was mijn man gelukkig veel vrij en heeft hij de kinderen op kunnen vangen. Ook mijn opleiding werd even helemaal stil gelegd. Dit gaf voor mij even wat ademruimte om eerst op mijn werk alles op orde te krijgen.

Kinderen niet naar de crèche

De week die daarop volgde ben ik thuis gaan werken, omdat mijn kinderen verkouden waren konden ze niet naar de crèche. Het was een intensieve week, waarin ik veel ballen hoog probeerde te houden. Wonder boven wonder is dat op de een of andere manier gelukt. Langzaam maar zeker werden de lessen op mijn opleiding weer (digitaal) gestart. Mijn eerste digitale les liepen de kinderen rond op het beeldscherm en werd mijn leerkracht enigszins afgeleid door mijn zoontje, die aan iedereen zijn nieuwe brandweerauto wilde laten zien. Ik heb hard gelachen, …even de spanning eraf.

Mama is thuis, maar niet beschikbaar

Op dit moment werk ik overdag thuis, vooral voor mijn zoontje van net 3 is dat lastig te begrijpen. Mama is thuis, maar niet beschikbaar? Op woensdag gaan mijn kinderen naar de crèche. Dat is de dag dat mijn man ook moet werken en dan hebben we beide onze handen vrij. Omdat mijn stagedagen op dit moment niet doorgaan heb ik een dag ‘extra’ om aan school te werken. Dat is ook hard nodig, want ik merk dat ik na een hele dag digitaal geweest te zijn, het maar lastig vind om ‘s avonds weer achter het scherm te kruipen. Soms moet ik wel. Volgende week is een inlevermoment van verslagen, om de vaart in mijn studie te houden wil ik dan zo veel mogelijk af hebben.

Uren achter de computer

Het moeilijkste vind ik op dit moment het feit dat ik weinig buiten kom en geen mensen zie. Normaal fietste ik naar mijn werk, was ik buiten in de pauzes en gingen we sowieso regelmatig wandelen en fietsen. Dat doen we nu niet of minder, en soms zijn er dagen dat ik na het ontbijt achter mijn computer kruip en er pas om half 5 achter vandaan kom. Dan gaan we eten, de kinderen naar bed brengen en dan is de dag alweer voorbij. Heel naar vind ik dat.

Ik mis mijn klas en collega’s

Een van de ouders van mijn klas zei het heel mooi: ‘Dit is niet het beroep waar ik voor gekozen heb.’. En dat klopt, ik mis mijn klas en collega’s enorm. Ik geef mijn lessen online en zie mijn klas dagelijks via meet, maar ik haal weinig voldoening uit het werk op het moment. Sommige van mijn leerlingen werken op deze manier veel harder en meer geconcentreerd dan ze normaal in de klas doen, andere leerlingen krijgen extra 1 op 1 begeleiding omdat blijkt dat ze dat echt nodig hebben. Het is een puzzel en ik ben heel benieuwd wat deze periode voor hen in de toekomst gaat betekenen…

De kracht van de politie

Wat ook soms moeilijk is, is dat er voor mijn man niet zo veel is veranderd. Zijn werk gaat nog gewoon door en hij gaat 5 dagen in de week de deur uit. Daarnaast doet hij de boodschappen, omdat hij toch al buiten geweest is. Ik heb zijn werk nooit als heel spannend of onveilig beschouwd. Ik vertrouw op zijn kennis en kunde en zijn collega’s die voor hem door het vuur zouden gaan. In mijn optiek is dit ook de kracht van de politie, ze zijn echt 1 team en hebben 1 taak. Wel merkt hij dat sommige collega’s angstiger zijn, ze zijn erg bang om corona op te lopen. Dit is wel iets dat hij lastig vindt.

Trots op de flexibiliteit

We zijn gelukkig, we zijn (op dit moment) gezond en we kijken uit naar wat komen gaat. Een toekomst met meer mogelijkheden voor iedereen. Ik ben trots op de flexibiliteit die iedereen (incl. wijzelf) heeft laten zien. Wat zijn we een gaaf land als ik bedenk hoe we met zijn alleen in oplossingen denken, en niet in problemen. We kijken met een opgeheven hoofd naar de toekomst, maar hoe die eruit zal zien, weet nog niemand. 

Ook meedoen aan een interview? Mail ons: ikvrouwvanjou@gmail.com

Fotografie: Unsplash