Mijn kinderwens tijdens de coronacrisis

Een kinderwens en het Coronavirus? Megan is een alleenstaande vrouw van 37 jaar. Ze is woonachtig op de Veluwe. Ze woont samen met een hele lieve kat. Megan werkt in de kinderopvang. Hier wordt momenteel alleen noodopvang geboden aan ouders die werkzaam zijn in een vitaal beroep. Hierdoor is het niet druk. De werkzaamheden worden verdeeld onder alle medewerkers. Helaas betekent dit veel thuis zitten. Megan heeft echter al jaren een kinderwens.

Ander leven door het Corona virus

Mijn leven ziet er heel anders uit. Ik woon alleen. Ik kom bijna de deur niet uit. Voordat Corona er was ging ik graag wat drinken met vriendinnen buiten de deur, ergens een hapje eten, bij oma op bezoek, eten bij mijn ouders. Dit is er nu allemaal niet meer bij. Gelukkig bestaat er videobellen. Dat is in deze tijd echt een uitkomst! Maar ik vermaak me wel hoor. Ik ben net zoals de rest van Nederland gaan puzzelen. (meestal ontspannend) Ik kijk naar Videoland, ik kijk vlogs op YouTube, mijn kat krijgt extra veel aandacht, mijn huis is nog nooit zo schoon geweest en zijn al veel onnodige spullen in de container beland.

Geen werk bij de kinderopvang?

Ik vind het erg jammer dat ik momenteel zo weinig werk. Al die lieve kindjes begin ik onderhand echt te missen. En dan te bedenken dat dit nog minimaal een maand zo is. Ik werk op een groep met kindjes van 0-4 jaar. Een aantal kids zijn jarig in April of zijn net jarig geweest. Ze moeten straks ineens naar school zonder dat wij afscheid kunnen nemen van elkaar. En we horen van ouders dat ze het maar vreemd vinden dat ze niet mogen spelen met de andere kindjes. Ik hoop dan ook dat we vanaf mei gewoon weer volledig open mogen voor alle kindjes.

Kunstmatige inseminatie en IVF

Mijn reis naar een alleenstaande mama begon een aantal jaar terug. Na heel veel KID (kunstmatige inseminatie Donorzaad) pogingen. Had ik begin dit jaar het gesprek voor ivf. Na dit gesprek mocht ik al snel starten met de hormooninjecties. 24 februari startte ik met injectie 1.. Op 9 maart startte ik met injectie 2.. Elke avond stipt om 19.00 werden braaf beide injecties gezet. En toen kwam 15 maart. De zondag waarop we strenge maatregelen kregen rondom Corona. Heel terecht natuurlijk. Maar toen begon voor mij de spanning. 

Ik had op woensdag 18 maart mijn eerste echo om te kijken of er follikels waren gegroeid. Gaat deze echo wel door? Nadat ik maar niks hoorde vanuit het ziekenhuis heb ik op dinsdag 17 maart maar gebeld of ik nog wel door mocht gaan. Gelukkig was ik gewoon welkom. Als er niks gegroeid was dan zou de behandeling gestopt worden. De dag erna ging ik richting het ziekenhuis. Alles was stil en leeg. Het voelde heel vreemd. Ik had gelukkig een goede echo.

Ik moest die vrijdag weer komen voor een echo. Mijn hormooninjecties werden nog even opgehoogd. Ook de echo van vrijdag was goed. Er werd mij toen verteld dat de punctie op dinsdag 24 maart zou zijn. Toen werd er nog een persconferentie aangekondigd. Als er een volledige Lock down zou komen, dan ging mijn punctie alsnog niet door. Dan was al die moeite alsnog voor niks geweest. 

Kinderwens en het Corona virus

Het geluk was met mij deze weken.. er kwam geen lock down. De punctie is doorgegaan. En afgelopen vrijdag 27 maart had ik mijn terugplaatsing. Deze hele periode was niet goed voor mijn lijf kan ik je vertellen. De hormonen gierden door mijn lijf. En dan steeds die onzekerheid of je moet stoppen of toch door mag gaan. Dit doet wat met je. Ook de gedachtes die door je hoofd spoken.. moet ik dit zelf wel willen? In deze gekke tijd zwanger willen worden!?

Afgelopen weekend kwam al de stress er dan ook uit. Ik heb alleen maar geslapen. Zo moe van alles.  Ik heb mezelf de weken voor de terugplaatsing volledig opgesloten in mijn huis. Ik wilde absoluut niet verkouden worden, ik wilde zeker niet ziek worden. Niemand was welkom. Zo bleef mijn huis veilig voor mijn gevoel.

Ook als ik ook maar iets snotterde was ik niet welkom in het ziekenhuis. De regels waren gelukkig heel streng binnen het ziekenhuis. Bij binnenkomst moest je je handen ontsmetten. Ik mocht niemand meenemen en dus alleen naar binnen. In de wachtkamer was ik alleen. Maar ik had geluk. Dit werd mij ook steeds verteld. Ik was de laatste bij wie er een punctie plaatsvond, ik was de laatste bij wie er een terugplaatsing plaatsvond. Na mij werd de afdeling gewoon gesloten. Ik ben inmiddels blij dat alles achter de rug is. Nu alleen nog duimen dat de embryo blijft plakken en gaat groeien tot een gezonde baby!

Eenzaam traject?

Ik sta er alleen voor. De echo’s, de punctie, de terugplaatsing. Alles moest ik alleen doen. Maar daarnaast heb ik wel steun bij 2 goede vriendinnen. Zij weten dat ik in dit traject zit en ik kon en kan nog steeds met mijn frustraties en stress bij ze terecht. Maar toch voelt het alsof je alleen bent. Zij hebben beide al kids en wat zo’n traject echt met je doet hoeven ze nooit mee te maken gelukkig.

Op dit moment heb ik vooral behoefte aan rust. Even geen stress. Geen ziekenhuisbezoeken. En het liefst even zo min mogelijk Corona. Ik keek graag naar Jinek. Maar ik ben afgehaakt. Ik kijk geen nieuws meer. (ik open 1x per dag mijn NOS app) Ik kijk wel naar de persconferenties. Maar verder wil ik gewoon even zijn in mijn eigen bubbel. Zodra je de deur uitgaat dan voel je meteen weer dat het een rare tijd is waarin we momenteel leven. 

Ik ben eigenlijk nergens bang voor. Als het niet slim was geweest om nu zwanger te raken dan hadden ze ook het traject bij mij wel gestopt. Ik doe gewoon mijn ding. Ik houd me aan alle regels. En kan alleen maar hopen dat deze slechte film snel voorbij is.

Dankbaar

Wat ik graag nog even wil zeggen is dat ik heel veel geluk heb gehad de afgelopen weken. En ik ben hier dan ook echt enorm dankbaar voor. Want ik weet hoeveel stellen, hoeveel vrouwen wel hun behandeling hebben moeten stoppen. IVF of ICSI start je vaak nadat je al jaren geprobeerd hebt om zwanger te raken.

Al jaren is het wachten en wachten en hopen op een wonder. Als je dan eindelijk mag starten met dit traject en het wordt vervolgens weer gestopt, dan doet dit pijn. Heel veel pijn. Weer is het wachten. En je weet niet hoe lang het wachten deze keer duurt. Tegen al deze stellen en vrouwen wil ik zeggen: Probeer vol te houden, houd moed! Ik denk aan jullie. 

Fotografie: Unsplash

Ook meedoen aan een interview? Mail ons: ikvrouwvanjou@gmail.com