Annabelle (29) is als orthopedagoog werkzaam in de kinder- en jeugdpsychiatrie. Vlak voor de coronacrisis was ze op reis met haar vriendin en zoontje van 1,5 jaar. Twee maanden lang verbleven ze op Curaçao en in Costa Rica. Kort na terugkomst werden alle corona maatregelen afgekondigd die nu nog steeds gelden…

De problematiek waarmee Annabelle werkt is zeer gevarieerd. Door verschillende omstandigheden kunnen jongeren (tijdelijk) niet meer thuis wonen. De jongeren hebben vaak veel meegemaakt en lopen op één of meerdere levensgebieden vast. Hun leeftijd zit ergens tussen de 6 en 20 jaar.

Ingrijpende veranderingen

De crisis en de daaruit voorkomende maatregelen zijn voor de jongeren zeer ingrijpend. Ze zijn angstig en maken zich zorgen. Ze voelen zich beperkt in hun vrijheid. Alle bezoekregelingen zijn ingeperkt. Bezoek dat wel komt moet zich aan veel regels houden, o.a. 1,5 meter afstand waardoor, de kinderen niet eens met hun ouders kunnen knuffelen. Daarnaast valt hun dagbesteding weg (zoals school, werk, etc.). Hierdoor lopen de spanningen makkelijker op.

De hulpverlening is iets veranderd, omdat de groepsleiding de onderwijstaken deels moet overnemen van de school. De kinderen en jongeren zijn nu ook veel meer op de groep. Therapieën worden via videobellen gedaan, wat natuurlijk ingewikkeld is voor sommige jongeren. Ook zijn niet alle therapieën goed te doen op die manier (bijv. creatieve therapie, psychomotorische therapie). De situatie vraagt veel van iedereen, kinderen, groepsleiding, behandelaren, enz.

Eigen verantwoordelijkheid

Het grootste gevolg is beperking in hun vrijheid. Ze mogen het terrein niet meer af. Dat is juist belangrijk in de ontwikkeling van hun zelfstandigheid en eigen verantwoordelijkheid. Ze zien bijna geen familie en vrienden (zeker niet fysiek). Ze kunnen niet wisselen van omgeving en zitten altijd met dezelfde mensen, groepsgenoten.

Veilig werken?

Ik voel me net zo veilig als altijd. Er zijn goede voorzorgsmaatregelen getroffen. Ik houd 1,5 meter afstand, we ontsmetten veel en er zijn materialen aanwezig om ons te beschermen. De protocollen van de instelling zijn helder. Het mooie weer van nu helpt ook; we zijn veel buiten met de jongeren. Als ik gesprekken heb met de jongeren (1 op 1), dan gaan we buiten een rondje lopen (met 1,5 meter afstand). Ik heb er vertrouwen in dat het veilig blijft en dat we er op deze manier uitkomen met z’n allen.

Werken in de kinder- en jeugdpsychiatrie

Wat heb je nodig?

Financiële fondsen of potjes zouden heel fijn zijn, zodat we voor de kinderen activiteiten kunnen organiseren op het terrein. Denk aan trampolinespringen, tafeltennistafel, softbal set, boksbal, grote spellen die je buiten kunt doen, etc. Daar is nu geen budget voor, maar door de situatie wel extra vraag naar.

Privé mis ik het contact met familie en vrienden, die we door de reis en verhuizing direct daarna inmiddels al 4 maanden niet hebben gezien. Mijn moeder bijvoorbeeld heb ik eind december voor het laatst gezien, en zij haar kleinzoon dus ook zo lang al niet. Dat zou anders niet gebeuren. Verder vind ik het wel lekker dat ik nog steeds naar mijn werk kan, en dus de deur uit kan en andere mensen zie en spreek.

De toekomst

Ik werk nu 3 weken in mijn nieuwe functie en het bevalt heel goed. Er staan keiharde werkers op de groepen, dus ik ga nog steeds iedere dag met plezier en vertrouwen naar mijn werk. Ik verwacht dat dit na de crisis zeker zal blijven. Met een hoop creativiteit verzinnen de jongeren toch nog dingen om te doen. Zoals een barbecue, een Disney-abonnement etc. Dat is heel mooi om te zien. Zo blijkt maar weer hoe groot de veerkracht en het aanpassingsvermogen van kinderen is.

Wat er nog wel kan

Neem het echt serieus en houd vol met zijn allen. Maar ook: haal eruit wat erin zit, wees creatief en bedenk vooral wat nog wél kan. Zoals de jongeren op de groepen.