Mireille (33) is moeder van een zoontje van 3,5 en een dochter van 4 maanden. Ze werkt bij een bekende drogist en was net terug van zwangerschapsverlof en toen de coronacrisis uitbrak.

Het begon allemaal met een run op handgel. Toen deze op was, en de vraag bleef bestaan, kregen wij instructies wat alternatieven hiervoor waren. Binnen no time waren deze alternatieven ook uitverkocht. Toen volgde die bewuste vrijdag. Het was ongelofelijk druk. Op vrijdag krijgen wij altijd de vracht binnen, waar wij nu helemaal niet niet aan toe kwamen. Ik probeerde nog wc papier aan te vullen, maar ik ben nooit bij het schap gekomen…

Mensen waren nog net niet aan het vechten om het laatste pak. Men pakte nog net niet zelf de pallets uit op zoek naar handgel, handzeep, alcohol of wat dan ook dat ontsmet. De handzeep was ook hierna niet aan te slepen. Nog altijd is het schap nagenoeg leeg. Ook de run op geneesmiddelen werd groter. We hebben altijd een flinke hoeveelheid paracetamol op voorraad, maar ook die was helemaal op. Er was niks meer. Dat hadden we nog nooit meegemaakt.

De klant die ik niet wil zien | coronacrisis

Er werden regels opgesteld, maximaal 2 handzeep per klant, max. 2 pakken wc papier per klant. De paracetamol ligt nu achter de kassa, net als de handgel overigens. Het was 3 weken lang een gekkenhuis.

Nu is het deur-beleid ingesteld. Dat wil zeggen dat in onze winkel maximaal 10 klanten mogen. Ze moeten verplicht een winkelmandje (zo kunnen wij tellen) gebruiken, moeten 1,5 meter afstand houden. Ook geldt er een verplichte looproute. We verzoeken iedereen alleen met pin te betalen.

Het is nu vaak rustig in de winkel, maar mensen gaan erg verschillend om met de nieuwe regels. Sommige mensen zijn zo bang, die deinzen voor je weg, anderen hebben overal schijt aan. In hun ogen gelden de regels niet voor hen.

‘U loopt via de uitgang meneer’ ‘ja, ik weet het, maar…..’ ‘Kunt u met de pin betalen’ … ‘nee, andere keer’

Had ik deze meneer moeten weigeren? Misschien wel, maar jeetje, het was al zo rustig, voor deze ene keer dan maar toch. Ik neem daarna maar een klodder handgel.

Al snel arriveert de volgende eigenwijze dame

‘Contant geld is een wettig betaalmiddel, u kunt het niet weigeren’

Vanuit het hoofdkantoor mag ik het wel weigeren, dus wilt u pinnen?! Diepe zucht, en ik ga weer verder.

Wat mij het meest verdrietig maakt zijn de klanten die ik niet wil zien deze tijd. Dat klinkt natuurlijk niet klantvriendelijk, maar dan doel ik op hun eigen veiligheid. Ze zijn zo kwetsbaar. Klanten waarvan ik denk: ‘Oh meneer, als u het krijgt, weet ik echt niet of het goed komt.’

De klanten die ik niet wil zien | coronacrisis

Die arme man kwam slecht verzorgd over en kwam spullen halen voor zijn vrouw. Hij kon nog net lopen, maar wankel. Met het verplichte winkelmandje pakt hij de spulletjes. Met trillende handen pakt hij zijn pinpas. Hij weet niet hoe contactloos pinnen werkt, maar ik help hem.

Ik dacht, vooral voor jullie doen we zo ons best. Ik hoop maar dat ik meneer voorlopig niet meer zie. Ik hoop dat iemand anders dan voor hem de boodschapjes kan doen…

Ook meedoen aan een interview? Mail ons: ikvrouwvanjou@gmail.com

Foto 3: Unsplash