We hadden het vooraf uitvoerig besproken en er goed over nagedacht. We wilden ons kindje het eerste jaar zelf opvoeden. Op die manier raakt hij veilig gehecht en voelt hij zich geborgen en vertrouwd. Klopt allemaal. Complimenten kregen we over hoe goed gehecht Hunter was en hoe fijn dat hij het eerste jaar ‘gewoon’ bij ons thuis kon blijven. We stonden er helemaal achter en hadden een beetje te doen met moeders die hun kindje van drie maanden al naar de opvang moesten brengen. Zo is de natuur toch niet bedoeld? Onze individualistische welvaartsmaatschappij dwingt ons hiertoe, maar het hoort niet bij de natuurlijk ontwikkeling van een kind. Toch…?

Een aap, waar we als mens het meest verwant aan zijn, draagt zijn kleintje toch ook overal mee naartoe? Brengt het toch ook niet naar volkomen vreemden om zelf bananen te gaan zoeken? …dat was wat ik zei tegen een recente raadgever. ‘Apen gaan ook niet naar school en hoeven ook geen geld te verdienen’ ..was haar antwoord. Wellicht was mijn vergelijking met de apenfamilie ietwat te simpel. Maar goed, terug naar waar ik begon: wat goed dat we ons kindje zijn eerste jaar veilig thuis kunnen laten opgroeien. Zonder opvang, oppas of gastouder. Familie woont vrij ver weg, waardoor er daarentegen ook geen sprake was van een wekelijks bezoekje. Op het bezoeken van mijn moeder, die dichtbij ons in een verpleeghuis verbleef, na. En eerlijk is eerlijk, echte sociale dieren zijn wij ook niet.

Veilig gehecht, eenkennig, kinderopvang of oppas aan huis?

Nooit meer iets samen doen

Voor een afspraak naar de bank. Een nieuwe keuken uitzoeken. Een afspraak bij de huisarts. Een bezoek aan de kapper. Een kind kan je niet zoals een hond even thuislaten. Overal moet hij mee naar toe. Dat is, zeker als je een hypotheekgesprek van drie uur hebt, niet altijd even handig. Bovendien wil je na de intense weken rondom de geboorte en eerste levensmaanden van dat kleintje ook wel eens even samen weg. Een avondje uit eten. Een bezoekje aan de bioscoop. Dat is niet alleen voor ons goed, maar ook voor hem. Het af en toe echt even tijd voor onszelf nemen en in onze relatie steken, maakt ons leukere ouders. Meer ontspannen. Bovendien was mijn thuiswerken de eerste maanden redelijk te combineren, maar hoe ouder hij wordt, hoe minder goed dit te combineren valt.

Misschien was het langzamerhand goed om eens rond te gaan kijken naar een fijne plek waar ons kleintje met vaste regelmaat naar toe kon. Een oppas aan huis? Dat zou kunnen, maar het leek ons voor hem juist zo fijn om wat met andere guppies te kunnen spelen. Hij mag immers best wat socialer worden dan ons… Een gastouder? Dat was inderdaad ook een optie. Toch twijfelden we te veel. Het voelde wat kneuterig en vreemd zo in iemand anders zijn huis, …terwijl het dat natuurlijk helemaal niet hoeft te zijn. Kinderopvang dan maar. Hier hadden we voor zijn geboorte al eens naar gekeken. Bij ons in de omgeving hadden we niet dat juiste gevoel gekregen met een opvang. De meesten waren zo massaal. Dan maar een stukje rijden…

Kleinschalige kinderopvang

In Zeist vonden we een heel kleinschalige, antroposofische opvang. We waren er al vaak langsgelopen en het was er eigenlijk altijd rustig. Geen geschreeuw, weinig gehuil en een prachtige bostuin achter ‘het schooltje’, want zo zag het eruit. Met ongeveer 6 andere kindjes in een groep en twee enorm zachtaardige groepsleidsters. Dit moest hem worden. De eerste keer ging hij spelen heen. Hij keek zijn ogen uit. Luisterde naar het gezang van de leidsters en kroop geïntrigeerd richting de andere kindjes. Dit voelde wel goed. Ik ging weg en bleef in de ruimte ernaast zitten. Na 10 minuten hoorde ik een paniekerig hard gehuil. Ik herkende het uit duizenden. Hij was erachter gekomen dat mama er niet meer was….

Wennen, het is gewoon een kwestie van wennen. Na zeven keer wennen… mama op de gang, een uur wachten, … ging het slechts 1 keer redelijk. De andere keren huilde hij in totale paniek bijna een uur vol. In overleg met de leidsters besloten we dit niet langer dan 45 minuten te laten duren. Het moest geen traumatische ervaring worden. Want  hoe vaker we probeerden, hoe meer hij ons in de gaten ging houden en hoe extremer hij reageerde op ons vertrek. Nu staan we op een kruispunt. Hoe verder? 

Veilig gehecht, eenkennig, kinderopvang of oppas aan huis?

Eenkennig

Tussen acht en 16 maanden bevindt een kindje zich in de eenkennigheidsfase. De fase waarin scheidingsangst om de hoek komt kijken. Er wordt vanaf dan duidelijk onderscheid gemaakt tussen bekend en vreemd. Wij zijn bekend. Mijn moeder – die hem helaas slechts 1 maal in haar leven tot dusver echt heeft kunnen vasthouden – grappig genoeg ook. Een aantal mensen bevinden zich in een twijfel-fase en de rest behoort tot de groep van vreemden. Zo gauw de bekende uit het oog verdwijnt is er paniek. Vrijwel ieder kind gaat door deze fase heen, maar het verschilt per kind hoe deze angst zich uit. Het is onder andere afhankelijk van temperament. En hoe meer ‘vaste verzorgers’ een kindje heeft, hoe eenvoudiger het vaak door deze fase heen komt.

Hebben we iets fout gedaan?

Hebben wij dan iets fout gedaan door ervoor te kiezen het eerste jaar samen enkel zijn vaste verzorgers te zijn? Die vraag heb ik mezelf de afgelopen weken meerdere malen gesteld. Ik denk het niet. Daarnaast denk ik dat het ook niet per se een bewuste keuze van ons was. De situatie was er gewoonweg ook niet naar. Een aantal professionals op dit gebied die ons vrij goed kennen, hebben dit gelukkig ook kunnen bevestigen. Zelfs de kinderopvang gaf aan dat er niets beter is dan je kind de eerste periode zo lang mogelijk als ouders zelf grootbrengen. Daar kon geen oppas, kinderopvang of gastouder aan tippen. Dat ons kleintje veilig aan ons gehecht was stond tenslotte als een paal boven water. Voor twee moeders die zelf de nodige problemen in hun leven hebben gehad met hechting is dat een heel mooi compliment.

Veilig gehecht, eenkennig, kinderopvang of oppas aan huis?

Kinderopvang: goed of slecht?

Er zijn ongelooflijk veel artikelen geschreven over de positieve en negatieve invloed van kinderopvang. Hier waag ik mij dus verder niet veel meer aan. Ik denk dat kinderopvang positief kan werken als het voldoende kleinschalig/rustig is en er adequate aandacht is voor ieder kind. Het stressniveau van het kind is hierin heel belangrijk. Tenslotte moet het ook gewoon passen bij het kind. Dat we rond 9 maanden zijn gestart met het wennen aan kinderopvang, was misschien geen goede timing. De stress rondom ons vertrek loopt nu zo enorm op, dat ik betwijfel of het goed is om door te zetten. Waar ligt de grens? Wanneer hebben we lang genoeg geprobeerd en wanneer is het doorzetten een kwestie van over gezonde grenzen heengaan? Tips zijn welkom.

Kinderopvang, gastouder, oppas, au pair… we zijn benieuwd wanneer, na lange tijd, weer eens ons eerste avondje samen uit zal zijn. We’ll keep you posted.