Een boek over lesbische seks: Niet dat soort meisje

Een boek over lesbische seks? Cristina Danneels is op 10 augustus 1982 geboren in het Brabantse dorpje Halsteren, onder de rook van Bergen op Zoom. Ze is opgegroeid in een christelijk gezin waar het geloof op de eerste plaats stond. Braaf ging ze elke zondag naar de kerk. Ze geloofde toen ook beslist dat er een God was, een Hemel en zeker een Hel. Dat geloof veranderde stilaan in ongeloof en later zelfs in een keihard afzetten tegen alles dat met geloof te maken heeft. Voor Cristina is het zonneklaar dat het onmogelijk is dat een God, die slechts liefde zou geven meteen ook zoveel moeite heeft met homoseksuelen. Dan is het of een grote huichelaar, of bestaat Hij eenvoudigweg niet. Ze is op een gegeven moment maar uitgegaan van het laatste.

In 2000 vond ze dat ze oud genoeg was om op eigen benen te gaan staan en is ze in Spanje gaan wonen. Ze had haar VWO-diploma net op zak en had het in Nederland wel zo’n beetje gezien. Cristina schrijft al enkele jaren columns voor het glossy magazine ‘Viva! Daarbij heeft ze haar eigen digitale studio, waar ze zich bezig houdt met het ontwerpen van logo’s en reclametekeningen. En nu schrijft ze ook boeken. Haar eerste boek dat recent is uitgebracht heet Niet dat soort meisje. Een boek over lesbische liefde en lesbische seks. Wij deden een interview met Cristina over haar leven, geaardheid, seksualiteit én natuurlijk haar boek.

Een lesbische dochter in een streng christelijk gezin? 

Als ik heel eerlijk ben, heb ik altijd al geweten dat ik op meisjes viel, maar mijn christelijke opvoeding maakte dat ik het wegstopte. Geloof me, het kerkelijke gezag kan veel ellende veroorzaken waar ze wellicht zelf niet eens zo bij stilstaan. Of misschien juist wel. Ik heb in mijn jeugdige naïviteit ook altijd gedacht dat het bij mijn ouders nou niet iets was waar ik mee aan hoefde te komen. Dat mijn ouders hun verwachtingen hadden, mij al getrouwd zagen met een dokter of advocaat, een berg kinderen zagen krijgen en dan ook nog iets van huisje, boompje, beestje.

Ik heb gebeden als een malle, vaak meerdere keren achter elkaar, maar hoe hard ik ook netjes mijn gebeden deed, hoezeer ik God ook vroeg mij te helpen, die gevoelens lieten zich niet verloochenen. Ze werden slechts sterker. God gaf geen antwoord, of misschien juist wel. In ieder geval was voor mij op een bepaald moment duidelijk dat ik niet abnormaal was, niet onrein en zeker niet anders. Ik viel op vrouwen.

Het heeft uiteindelijk heel wat maanden en een liter wijn gekost voor ik mijn ouders in vertrouwen durfde te nemen, bang als ik was voor het tot in de eeuwigheid branden in het hellevuur. Maar ik kon niet anders, als ik mijn geluk wilde vinden en nam hun keiharde reactie bij voorbaat voor lief. Met veel angst en nog meer beven heb ik toch een keer mijn ouders moeten vertellen dat mijn gevoelens meer bij de meisjes lagen. Wat bleek? Mijn ouders waren veel begripvoller dan ik ooit had durven dromen. Zij reageerden erop alsof ik ze net had verteld dat ik boerenkool eigenlijk lekkerder vind dan spruitjes. Hun reactie was de meest onverwachte, beste en allerliefste die ik ooit had kunnen krijgen. In plaats van de door mij verwachte hel, belandde ik in de hemel en in die hemel bevind ik mij nog steeds.

Een boek over lesbische seks?

Sommige mensen denken dat ik een autobiografisch boek heb geschreven omdat de hoofdpersonage ook Cristina heet, maar dit is dus niet het geval. Anderen denken dat ik een soort superdik pornoboek heb geschreven, omdat de ondertitel ‘Een seksuele ontdekkingsreis onder de regenboog’ is. Ook dat is niet zo. Ik heb in mijn verhalen getracht te putten uit mijn eigen roerige leven en dit aangevuld met verhalen die ik weleens gehoord heb van anderen en stiekeme fantasietjes die elke vrouw weleens heeft, lesbisch en niet lesbisch. Ja, dat zijn ook vaak mijn eigen fantasietjes, want geloof me, ik fantaseer wat af, hahaha. Mijn boek begint met een jonge lesbische vrouw die haar eerste seksuele ervaring beleeft en dan meteen ook met een vrouw.

Ik noem in mijn boek het beestje gewoon bij de naam. Dit doe ik niet om er een pornografisch verhaal van te maken, ook niet om te shockeren, maar omdat ik een geloofwaardig verhaal wil vertellen. Ik vind het persoonlijk niet erg geloofwaardig als een vrouw aan mij zou vragen of zij ‘mijn vagina mag minnekozen’. Sorry, maar als ik zo’n zin lees in een boek, is bij mij alle geloofwaardigheid en opwinding als sneeuw voor de zon verdwenen. Zo praat geen mens. Hoe ik denk dat mensen dan wel praten zal ik voor me houden, hahaha. Maar in mijn boek houd ik wat dat betreft geen blad voor mijn mond.

Ik denk niet dat het aan mij is om lesbiennes over een drempel te helpen. Als iemand gevoelens heeft voor iemand van hetzelfde geslacht kan ik slechts meegeven dat het helemaal niet bijzonder is. Je bent dan ook niet meteen ‘anders’. Je bent een mens als ieder ander en je valt op een ander mens. En ja, dat ander mens is dan, zoals in mijn geval, toevallig een vrouw. Nou en? Ik moet de mensen die mijn boek willen lezen en die verwachten meer dan 300 pagina’s lesbische porno te vinden zwaar teleurstellen.

Ik heb geprobeerd een leven te omschrijven van een vrouw die ontdekt heeft dat seks bij haar helend werkt. Helend op verdriet, ellende en andere narigheid. Alleen heeft seks op haar een verslavende werking, wat resulteert in gewoon nog wat meer seks.

Ben jij ook verslaafd aan seks?

Als je mijn boek leest dan kan ik me voorstellen dat je denkt dat ik verslaafd ben aan seks. Maar dat is dus de ‘fantasie Cristina’. Ik hou van seks, vind seks ook erg belangrijk, maar ik kan echt wel een dagje zonder. Soms zelfs twee, haha. Maar een leven zonder seks kan ik me niet echt voorstellen. Dat lijkt mij verschrikkelijk saai. In mijn boek schrijf ik het volgende:

‘Het was met mijn beste vriendin, wat best apart, zeker prettig, maar meteen ook heel erg vertrouwd was. Vanaf dat moment wist ik meteen heel goed wat ik wilde, riskeerde ik hel en verdoemenis en was het spreekwoordelijke hek meteen van de dam. Seks was voor mij ineens het toverwoord. Ik vond liefde, al was het vaak maar voor één nacht, erkenning en herkenning en verzadiging van mijn veel te lang weggestopte lusten.

Ik leerde een wereld kennen waar ik niet langer het ‘andere’ individu was, maar een van velen. Ik hoorde er ineens bij, al was het een andere manier van erbij horen dan dat ik in eerste instantie voor ogen had. Ik had de wereld van de vrouwenseks ontdekt en meteen omarmt. Seks bleek bij mij ook verslavend te werken, maar daar had ik al snel een oplossing voor gevonden; Gewoon nog meer seks! Toen ik de drang naar seks in mezelf ontdekte, had ik mezelf natuurlijk ook op kunnen sluiten in een klooster als non, maar ik heb gekozen voor seks als prettig alternatief voor het mijn leven lang dienen van ‘Den Heer’. En er geen dag spijt van gehad kan ik je vertellen.’

Maar dat is dus het fictie gedeelte. In ieder geval deels. Ik ben nooit op zoek naar seks, ik vind seks en ervaar het. In mijn boek ga ‘ik’ ook niet echt op zoek, maar vind ik wel enorm vaak seks en ervaar ik het allemaal net even heftiger dan in de werkelijkheid het geval is.

Waar ben jij onzeker over?

Ik ben erg actief op social media. Daar heb ik altijd het hoogste woord en win ik graag elke discussie. In werkelijkheid ben ik echter erg verlegen. Als je mijn boek leest krijg je wellicht het idee dat ik een zelfbewuste jonge vrouw ben, die overal op afstapt, maar dat is dus precies het tegenovergestelde. Ik heb in mijn boek een Cristina neergezet die alles is dat ik niet ben. Mijn fantasie Cristina durft alles dat ik nooit zou durven, maar misschien stiekem best wel zou willen. Weliswaar met iets minder seksuele uitspattingen dan mijn fantasiepersoontje, maar toch. Het is zeker zo dat de mensen die mij op social media volgen en die mijn boek lezen denken dat het een en dezelfde persoon is. Maar nogmaals, mijn boek is voor het grootste deel slechts fictie. Ik ben zelfs erg onzeker.

Hoe denk je over monogamie in een relatie?

De liefde is een vreemd iets. Ik word zelf erg snel verliefd. Een mooie vrouw hoeft maar even lief naar mij te kijken en ik ben meteen zo verliefd als een puber. Die momentjes duren altijd maar kort. Het is een soort chronische kalverliefde waar ik mee te kampen heb. Dus ik kan mij goed voorstellen dat je, in een relatie, verliefd wordt op een ander. Het gaat er alleen om wat je met die liefde doet. Ik ben zelf regelmatig ‘verliefd’ geworden op een ander terwijl ik een relatie had, maar ik heb nog nooit iemand bedrogen, omdat ik van nature zo trouw ben als een hond. Het verliefde gevoel, de vlinders in mijn buik, dat was gewoon een prettig gevoel. Maar het houden van was op dat moment toch net even prettiger. Ik ben zelf wel bedrogen en dat doet behoorlijk pijn. Ik zou zelf mijn relatie stoppen als ik merk dat ik serieuze gevoelens heb voor een ander die veel verder gaan dan een vluchtige liefde. Dat doet denk ik minder pijn, dan de ander bedonderen. Maar goed, er zullen ook mensen zijn die vinden dat je niet verliefd mag worden op iemand anders, hoe onschuldig ook. Als dat zo is dan ben ik in elke relatie zo schuldig als wat.

Zijn er vooroordelen rondom vrouwen en lesbische seks?

Absoluut. Ik merk op social media dat met name mannen denken dat lesbische vrouwen altijd in zijn voor een trio m/v/v. Ik merk ook dat er vreemd wordt opgekeken als ikzelf zeg dat ik in een week twee keer het bed heb gedeeld met twee verschillende vrouwen. Een vrouw die seksueel meer dan gemiddeld actief is, wordt ook al snel als nymfomane neergezet, of erger nog, als slet of amateur hoer. Terwijl ik vind dat, als alle partijen er geen moeite mee hebben om gewoon eens toe te geven aan pure lust, een ander zich daar niet druk over hoeft te maken. Waarom zou een vrouw, hetero, biseksueel of lesbisch, zich niet even lekker mogen laten gaan, terwijl voor mannen hele wijken zijn gereserveerd waar ze aan hun gerief kunnen komen op elk moment van de dag?

Wat is jouw belangrijkste seksuele ontdekking?

Mijn belangrijkste seksuele ontdekking is dat seks niet iets is om je voor te schamen. Seks is iets natuurlijks en zeker niet alleen bedoeld om jezelf voort te planten. Dat is iets wat dolfijnen bijvoorbeeld al wisten lang voordat de mens op twee benen ging lopen. Juist omdat nog steeds veel mensen zich schamen om toe te geven dat ze weleens seks hebben, of er niet eens over durven te praten, zorgt ervoor dat alleen het woord ‘seks’ al maakt dat veel wangetjes rood kleuren. Mensen zouden meer met elkaar moeten praten, over wat ze fijn vinden, of juist niet fijn vinden. Ook onderling, onder vrienden, vind ik het helemaal niet raar om over seks te praten.  Ik vind alleen dat er te moeilijk gedaan wordt over seks in het algemeen. Wat is er mis mee om te zeggen; ‘Ik hou van seks!’ Niets toch?

Bestel het boek NIET DAT SOORT MEISJE via Bol.com en laat ons zeker even weten wat je ervan vond.

Fotografie: Pexels