Waarom begin ik zo laat te twijfelen over mijn geaardheid? Ik ben Jessica en inmiddels 21 jaar oud. Het is bijna een jaar geleden dat ik uit de kast kwam. Het leek me erg leuk om mijn verhaal te delen op Ik Vrouw van Jou. Ik volg immers de website al vanaf het begin. Daarnaast is het dankzij de website dat ik me toch ging afvragen of ik wel wist wat mijn geaardheid was.

Ik was 19 jaar en ‘gewoon’ hetero zoals de meesten. Althans was dit echt zo? Ik had toentertijd een vriendje, waar ik ongeveer één jaar mee geweest ben. Ik volgde in mijn slechtere periodes de site Proud2Bme over eetstoornissen. Via die site zag ik later dat Scarlet en Joyce samen een pagina hadden. Natuurlijk, was ik nieuwsgierig, zoals ik altijd was als het over geaardheid ging. Vroeger toen ik klein was, oké ben nog steeds niet groot met mijn 1,57, was ik al gefascineerd door mensen die uit de kast kwamen. Ik vond het zo knap en het leek me zo moeilijk. Gelukkig, hoefde ik dat niet te doen, althans dat dacht ik toen.

Nadat het uitging met mijn vriendje duurde het even voordat ik het accepteerde. Ik zat inmiddels weer op Tinder en begon ‘stiekem’ ook naar vrouwen te kijken. Wow, dit voelde zo gek. Is dit normaal? Is het niet gek dat ik hiernaar kijk? Laat ik het toch maar bij mannen houden…

twijfelenOndanks deze gedachtes ging ik na een tijdje toch volledig over naar het vrouwen swipen. Ben ik toch lesbisch? Ik kijk altijd wel naar vrouwen, maar is dat niet uit onzekerheid? Ik dacht altijd, ik vergelijk mezelf omdat ik mezelf te dik vind. Toch begon ik aan deze gedachten te twijfelen. Meiden op de middelbare school vonden altijd jongens al mooi voordat ze hen gesproken hadden. Hoe kan dit? Hoe kan iemand al verliefd worden op het uiterlijk? Waarop ik altijd antwoordde: “Je hebt hem nog niet eens gesproken”. Is dit antwoord gek? Weer begon ik te twijfelen. Waarom kon ik een jongen niet gewoon knap vinden, zonder hem te ontmoeten. Ik zou alleen op de uitstraling en persoonlijkheid kunnen vallen…

De twijfel begon steeds groter te worden. Hierdoor begon ik mensen vragen te stellen over hun geaardheid. Hoe wisten zij dit nu zo zeker? En waarom begin ik zo laat te twijfelen? Kwam dit doordat mijn eetstoornis op de achtergrond raakte en ik mijn gevoel terug kreeg? Er waren zoveel vragen, maar ik wilde duidelijkheid. Het voelde voor mij als een onderzoek. Wie ben ik nu echt?

Terugkijkend met wat ik nu weet, was het er altijd al geweest. Misschien heeft het zich pas later ontwikkeld, vanwege mijn eetstoornis. Eén herinnering kwam weer naar boven tijdens mijn ‘zoektocht’. Dit was in groep 2 op een dag dat sinterklaas en zwarte piet er waren. Van tevoren had ik tegen mijn moeder gezegd: ”Mam, deze tekening ga ik aan sinterklaas geven”. Totdat ik de vrouwelijk piet zag, ik vond haar zo knap. Ik bleef naar de piet kijken. En natuurlijk kreeg zij mijn tekening in plaats van sinterklaas.  Deze herinnering vond ik mooi maar grappig tegelijkertijd toen dit weer naar boven kwam.

Nadat ik mijn eerste relatie kreeg, wist ik het zeker. Gelukkig, wist ik ook dat in mijn omgeving iedereen heel makkelijk is. Mijn ouders, moeder en stiefvader, vonden het totaal geen probleem. Ook geloof ik dat mijn vader, die al overleden is, het geaccepteerd had. Ik ben vrij makkelijk opgevoed, hierdoor vond ik het minder moeilijk om het echt te bespreken met mijn ouders of vrienden.

Ondanks dat ik in zulke situaties het nog nooit moeilijk heb gevonden, blijf ik het soms nog wel lastig vinden in werk gerelateerde situaties of als ik nieuwe mensen ontmoet. Toch ben ik ervan overtuigd dat alles goedkomt en dat dit tijd kost voordat het makkelijker wordt…