Hormoonspuiten, IVF en veel geduld | Gastblog

Wij zijn Marijn en Mireille en getrouwd sinds 12 september 2014. Sinds 2014 zitten wij in het traject om samen een kind te krijgen en laten we zeggen dat dit erg veel geduld vraagt. Het loopt helaas niet, zoals wij dit van te voren verwacht hadden. Maar we geven de moed niet op en blijven positief. In deze blog een samenvatting van ons traject tot nu toe: vanaf mei 2014 zes pogingen met een donor van Cryos Denemarken in het Maasstad Ziekenhuis in Rotterdam.

Anderhalf jaar op de wachtlijst bij AMC in Amsterdam: daar kon geen behandeling gestart worden door tekort aan donoren. Vanaf mei 2016 vier pogingen bij Fertiliteitskliniek Twente in Hengelo met een donor van Vivaneo Düsseldorf (drie zonder hormonen en een poging met hormonen).  Vanaf 1 juni 2017 intake voor IVF bij Medisch Centrum Kinderwens in Leiderdorp. Nu is het wachten op een vergunning voor transport van ons donorzaad van Hengelo naar Leiderdorp…

Hierboven dus vooral de feitelijke informatie. Waar vaak minder over gesproken wordt zijn de gevoelens die bij zo’n traject komen kijken. Daar willen wij in deze gastblog graag wat dieper op in gaan. Voordat we aan ons eigen traject begonnen, waren er in onze omgeving veel succesverhalen. Vriendinnen die na één of twee pogingen zwanger waren. Vol goede moed begonnen we dan ook aan de eerste poging. In je hoofd heb je dan altijd wel het idee: “In één of twee keer raak zal niet bij iedereen het geval zijn, maar de derde keer zal het toch wel lukken?”. Na de eerste paar mislukte pogingen waren we even verdrietig, maar ook ging je alweer snel realistisch denken dat het bij veel stellen, zowel lesbisch als hetero, ook langer kan duren voordat er een zwangerschap ontstaat.

Na de eerste drie mislukte pogingen gaven we de moed dan ook nog niet op. In het Maasstad Ziekenhuis hebben ze extra onderzoeken gedaan. Er is een schuimecho gedaan om te zien of de eileiders open waren en daarop was niks vreemds te zien. Verder ziet alles er medisch gezien goed uit. Als extra stimulans hebben we in overleg met de artsen besloten om vanaf de vierde poging te beginnen met het spuiten van hormonen. Dat was toch wel even slikken. Het was ook wel een drempel die we over moesten, maar alles voor de hogere kans om zwanger te worden. Het spuiten van hormonen blijft spannend, hoe vaak je het ook doet.

Meestal telt Mireille af en dan zet Marijn zelf de spuit. De eerste paar avonden gaat dit met trillende handen, maar op een gegeven moment gaat het alweer wat makkelijker. De hormonen zorgden voor zwangerschapssymptomen en dat maakte deze drie pogingen wel wat moeilijker. Wat kan je lichaam je voor de gek houden zeg! Door de hormonen waren er bij de laatste drie pogingen in het Maasstad Ziekenhuis steeds drie eitjes, waardoor we meer hoop hadden dat er in ieder geval eentje per keer zou blijven zitten.

Door de zwangerschapssymptomen hadden we zelf ook steeds meer hoop en wat een teleurstelling is het dan als toch je menstruatie weer door breekt. Veel mensen geven dan als tip: “Je moet er niet teveel mee bezig zijn”. Maar dat is echt veel makkelijker gezegd dan gedaan! Je spuit hormonen, je weet precies wanneer echo’s en inseminaties zijn en je weet precies wanneer je mag gaan testen. Je voelt van alles in je lichaam en dat bespreek je samen. Voor me houden was ook geen optie en daardoor blijf je samen ook positief. Maar helaas, ondanks dat ik elke poging ander dingen voelde geen positieve test.

Noodgedwongen moesten we  na die zes pogingen in het Maasstad Ziekenhuis stoppen (onder andere door de hoge kosten van 1000 euro per poging), maar psychisch gezien is dat wel goed geweest. Even een pauze van alle gedachten die de hele tijd door je hoofd gaan: “Waarom lukt het nou niet?”, “zal het raak zijn?”, “ik ben echt een mislukte broedkip, zelfs met drie eitjes lukt het niet”, “ik ben mislukt”, “ik voel me een opgeblazen ballon”, “hoe kan Mireille mij nou leuk vinden, ik kan niet eens en kind krijgen” et cetera et cetera. Mijn hoofd maakte op een gegeven moment echt overuren en daar werd ik zelf niet gelukkig van. Voor Mireille was dit ook moeilijk.

Zij moest toch altijd weer zorgen dat ik er weer bovenop kwam, terwijl ze zelf ook met haar eigen verdriet zat om de pogingen die niet gelukt waren. Toch kon zij wel wat realistischer denken dan dat ik zelf kon. Zij bleef altijd wel voor zich zien dat het bij andere stellen ook echt niet na zes pogingen/een half jaar raak hoeft te zijn. Belangrijk was ook echt dat we samen bleven praten en tijd bleven nemen om samen leuke dingen te doen.

Na 1,5 jaar gingen we vol goede moed verder in Hengelo. Daar zijn we begonnen met drie pogingen zonder hormonen, omdat er medisch gezien niks aan de hand was. We hadden onze hoop hier wel op gevestigd, maar helaas ook die pogingen geen succes. Na iedere mislukte poging was het steeds moeilijk om weer vol goede moed en positief met de volgende poging te beginnen. Allerlei gedachten namen mijn hoofd weer over: “Het gaat toch nooit lukken”, “zie je wel, ik kan het niet” en vooral de “Ik ben mislukt” kwam steeds vaker naar boven in mijn hoofd. Ik was vaak emotioneel en erg verdrietig. Tussen de mislukte pogingen door hebben we zoveel mogelijk geprobeerd om te ontspannen en leuke dingen te doen samen. Na de pogingen zonder hormonen hebben wij aangegeven om het weer met hormoon spuiten te proberen. Tijdens de wachtweken voel je dus weer van alles door die hormonen en dit gaf toch weer moed. Helaas is die tiende poging ook mislukt.

Vooral ik had er geen vertrouwen meer in dat het op deze manier niet zou gaan lukken en Mireille en ik hebben dan ook na veel praten besloten om over te stappen naar IVF. Toen ben ik wel even echt ingestort. IVF voelt echt als een laatste station en daar heb ik het heel moeilijk mee gehad. Vooral het feit dat er medisch gezien niks aan de hand is maakt het voor mij heel moeilijk. Dit zorgt voor veel frustratie, omdat ik dan denk: “Als er niks aan de hand is, dan moet het ook gewoon kunnen lukken”. Aan de ene kant zou ik liever een verklaring willen, waarom het niet lukt, maar aan de andere kant moeten we denk ik heel blij zijn dat er medisch gezien niks aan de hand is. Verder komt er met betrekking tot de IVF behandeling veel informatie op je af. Ik kan daar zelf nogal van in paniek raken, maar Mireille weet mij altijd weer te steunen en goed uit te leggen dat alles in stapjes gaat en we het samen doen. Ik hoop dan ook dat de vergunning snel binnen is en we kunnen starten met ons IVF traject.

Ik ben in ieder geval heel blij dat Mireille en ik dit samen doen. Samen maken we de keuzes die gemaakt moeten worden in het traject. We kunnen samen lachen en samen huilen. Ik huil een beetje meer, maar daar geven we de hormonen dan maar gewoon de schuld van. Wat vooral heel belangrijk is, is om samen te blijven praten over emoties, twijfels en gevoelens. Wees open en eerlijk naar elkaar en probeer om samen de moed niet op te geven.

Wij proberen ook positief te blijven en we gaan er nog steeds van uit dat onze kinderwens ooit wel in vervulling zal gaan. Ons proces is ook te volgen via ons Instagram account @twomoms.andababy. Mochten jullie nog vragen hebben dan mogen jullie die altijd stellen via ons account. Wij zijn heel open en eerlijk over ons traject.

Veel liefs,
Marijn en Mireille

Ook een gastblog schrijven voor Ik Vrouw van Jou? Mail naar ikvrouwvanjou@gmail.com