Ik was net klaar met sporten toen ik op de kruk aan de bar zat en ze naar me toe kwam lopen met het geprinte papiertje. Het papiertje vol met cijfers uit de body scan die me zouden doen schrikken. Zo erg, dat voordat ik het wist, de tranen over mijn wangen rolden. Hoe was dit nou mogelijk? Hoe heeft het zo uit de hand kunnen lopen? Niet wetende dat dit nog maar het begin zou zijn. Het begin van leugens, kilte, frustratie, ruzie, onmacht en het verschrikkelijke beeld van de rauwe realiteit in de badkamer.

We zouden gezellig samen gaan sporten, maar het fenomeen killerbody had ze nu wel iets té letterlijk genomen. Natuurlijk deed ze het niet voor een slankere lijn, er was een hoop gaande. Daar stond ze dan. De sterke vrouw die ze door de jaren heen was geworden stond nu als een zielig hoopje mens op de weegschaal in onze badkamer. Bijna te fragiel om nog maar aan te raken. Een porseleinen pop die je ergens veilig in een kastje achter glas moet neerzetten.

Een porseleinen pop zou je echter nog kunnen bewonderen, maar ik kon er niet naar kijken. Ik kon niet kijken naar het afgetakelde lichaam, waarmee we een paar jaar eerder nog hadden geprobeerd een kindje te krijgen. Elke keer dat ik weer met haar naakte lichaam werd geconfronteerd, waar je inmiddels elk botje op kon uittekenen, werd het pijnlijk duidelijk hoe slecht ze er echt aan toe was.

Wetende dat het een ziekte is, kwamen toch automatisch de zinnen als: “Hoe kan je jezelf dit nou aandoen?” en “je weet toch wel beter”, in me op. Je bent al 8 jaar lang de hoofdredacteur van de best bezochte eetstoornissen website. Je weet exact hoe het werkt en bent zo goed in het helpen van anderen. Waarom had ik het niet zien aankomen? Het had me van achter beslopen en uiteindelijk overmand. Misschien haarzelf ook wel.

Nooit had ik gedacht weer in de situatie terecht te komen als die van 10 jaar geleden. Het moment waarop ik Scarlet ontmoette. Een klein, veel te tenger meisje, in een veel te grote Volvo. De jaren die daarop volgden, groeide ze enorm. Niet alleen iets in omvang, maar vooral in persoonlijkheid. Ze ronde haar studie cum laude af, startte een petitie die op televisie en in de tweede kamer terecht kwam en richtte Proud2Bme op. Wat was ik trots op haar. Ze had haar nare periode weten om te buigen in iets positiefs.

Onmacht en de rauwe realiteit in de badkamerZe was zo sterk geworden en nu ineens waren we weer terug in de tijd gegaan. Het had de gehele controle van haar overgenomen. De Scarlet die ik kende was veranderd in een totaal ander persoon. De persoon die eerder haar leven zou geven voor haar hond, zou hem nu zonder enige moeite afstaan. Een liefdevol mens was veranderd in een ijskoningin. Niet alleen haar lichaam had het zichtbaar koud zonder de afgevallen kilo’s, ook haar hart had enige moeite met het rondpompen van warme liefde. Bij elke kilo die eraf vloog, ging er een stukje Scarlet verloren. Een stukje van mijn partner, mijn toeverlaat en beste vriendin.

Langzaam was ze steeds minder gaan eten. Haar bord bedolven met groenten zodat ik niet zou zien dat daar verder niks onder zat. Koken mocht ik allang niet meer. Kilometers legde ze af met of zonder Sjors, terwijl ik op mijn werk was. “Ik ga even wandelen met Sjors”, zei ze dan terwijl ik wegreed naar mijn werk. Niet wetende dat de outfit die ze aanhad, bewust was gekozen om vervolgens minstens 5 kilometer te gaan hardlopen. De stinkende bezweette kleren zou ik later ergens achter in haar kast vinden. We hadden het er nog over gehad, niet meer hardlopen….

Niet alleen haar fysieke toestand was met de week slechter geworden door het lage gewicht, ook haar hersenfunctie leek haar in de steek te laten. Alsof ze gewoon niet meer realistisch kon nadenken, er een virus inzat. Alles stond in het teken van de wil van anorexia. De hele dag stond in het teken van die vreselijke gedachten over eten en bewegingsdrang.

En dan? Hoe help je nou iemand die het allemaal zelf als geen ander weet? Hoe ga je als “hulpverlener” zelf naar een hulpverlener. Hoe zorg je ervoor dat iemand weer beter gaat eten, terwijl je weet dat het eigenlijk niet om het eten draait. Wel of geen eetafspraken? Er wel of niet bovenop zitten? Hoe zorg je ervoor dat je van partner niet in hulpverlener veranderd? Ik kan je één ding vertellen, dat is pittig moeilijk! Je beseft pas wat voor rol eten speelt in het dagelijkse leven als er ineens problemen rondom ontstaan.

Ook kan ik me nu pas een beetje inleven in de gevoelens die mijn moeder vroeger moet hebben gehad toen ik zelf de nodige problemen had. Ik kon nooit begrijpen waarom ze zo boos deed, terwijl ik het zo ontzettend moeilijk had. Nu ervaar ik die vreselijke onmacht zelf. Het is logisch dat je diegene van wie je zoveel houdt beter en gelukkig wilt maken. Als je daar vervolgens geen grip op krijgt, is dat bijzonder tergend. Je raakt gefrustreerd en het maakt je boos.

Niet eten geeft geen controle. Het laat enkel zien dat je juist alle controle bent verloren. Er is niemand die je op zal rapen en zal redden van deze verdoemenis. Niemand die voor je zal zorgen, en al zou dat zo zijn, dan is het zeer waarschijnlijk nog steeds niet de zorg waar je naar op zoek bent. Uiteindelijk draait de hele wereld gewoon door, behalve jouw wereld, die zal alleen maar kleiner worden en uiteindelijk stil staan.

Onmacht en de rauwe realiteit in de badkamerNiet alleen Scarlet’s toekomst staat op het spel, ook die van mij, die van ons. Onze toekomstplannen moeten ruimte maken voor een hele nare slepende ziekte. Ik zou het er soms wel uit willen schudden of zo’n klap die je iemand dan geeft, zodat diegene weer bij zinnen komt. Was het maar zo makkelijk, dan had ze die klap er vast voor over gehad. Ik vind het moeilijk om bezig te zijn met de toekomst, die nu nog zo onzeker voelt. Genoeg plannen, maar hoe en wanneer? Wanneer krijg ik mijn liefdevolle vriendin weer terug? De vriendin waarmee ik niet dagelijks in debat hoef te gaan over irrationele gedachten rondom eten, de cijfertjes en wat mensen denken. Hoe maak ik haar duidelijk dat alleen zij zichzelf kan geven wat ze nodig heeft.

Het is vermoeiend, slopend. Grotendeels voor haar, maar ook voor mij. Ik doe mijn best haar te steunen, maar zoek constant naar dé manier. Hoe goed je het ook probeert, het werkt vaak toch net weer even anders en niets is goed genoeg. Ik vind het lastig om er grip op te krijgen. Iets wat ook bijna onmogelijk lijkt bij een ziekte die zoveel gezichten heeft. Ik hoop dat we stapje voor stapje die gecensureerde gezichten toonbaar kunnen maken. Dat we het kunnen overwinnen, zoals we dat 10 jaar geleden deden. Samen staan we sterk en zoals je zelf altijd zegt: Liefde heelt.

Het gaat inmiddels een stuk beter met Scarlet. ♥ Volg ons voor up-to-date foto’s e.d. ook via Instagram. We vonden het belangrijk om de ervaring van Joyce te delen, omdat de omgeving vaak ‘vergeten wordt’ als het gaat om psychische problemen. We hopen dat zij hier her -en erkenning in kunnen vinden.