Onmogelijke Liefde | Gastblog

Onmogelijke liefde: Ik ontmoette haar op vakantie in Zuid Amerika. Tijdens een avond stappen in een lokale dansclub zag ik haar. Ze stond achter mij in de rij om muntjes te kopen. Ze was net iets kleiner dan ik, slank, atletisch lichaam. Een prachtige door de zon gestreelde bronskleurige huid, met kleine sproetjes op haar neus en wangen. Een warme, iets verlegen glimlach, met stralend witte tanden, omringd door mooie roze lippen. Mijn ogen ontmoetten haar ogen. Keer op keer. Vergeefs probeerde ik een praatje aan te knopen over het kopen van muntjes, maar we spraken niet dezelfde taal, letterlijk. Inmiddels wilde het gezelschap met wie ik die avond was, verder de club verkennen. We waren immers net aangekomen en er zouden dus genoeg leuke mensen voorbij komen die avond. Ik zei niks, maar ik wist dat ik al gezien had wat ik zocht.

We dansten, genoten van de lokale muziek, dronken lokale drankjes, en maakten lol met mensen die we ontmoetten. Naar onze eigen uitgaans-traditie hadden mijn gezelschap en ik grote lol met het passen van hoofddeksels van andere mensen in de club. Dit keer waren het twee jongens met stoere baseball caps. Terwijl wij deze veel te grote petten pasten, zag ik haar in mijn ooghoeken naar me kijken. Ik maakte oogcontact, flirtte, maar ze bleef op een afstandje, verlegen leek het. In een spontane actie liet ik de baseball cap die ik mijn hand had, op haar prachtige donkere haren landen. Waarna bijna haar hele hoofd onder de veel te grote cap verdween, het ijs was in ieder geval gebroken!

bron foto

Opnieuw probeerden we een gesprek te voeren, maar met onze verschillende talen en de luide achtergrond muziek kwamen we niet veel verder dan een korte uitwisseling van feitjes. Wat onze namen waren, hoe oud we waren, en wat we in het dagelijks leven deden. We bleken beiden daar op vakantie te zijn, met het verschil dat ik aan de andere kant van de oceaan woonde, en zij ‘slechts’ een lange busreis verderop. Ik merkte dat ik haar erg leuk vond. En hoewel zij nog steeds wat afwachtend en verlegen was, beantwoordde ze wel steeds mijn flirts, stiekeme aanrakingen van haar arm, en lange momenten van oogcontact.

Naar mate de avond vorderde, kreeg ik steeds meer moed, werden mijn toenaderingen duidelijker, waarop we samen begonnen te dansen. Er volgde nog een onduidelijk gesprek over het wel of niet hebben van een relatie. Waarna ze uiteindelijk mijn uitnodiging tot een kus beantwoordde. Het hek was van de dam. Dat er nog meer mensen in de club waren, was ik op dat moment al totaal vergeten. Ik ging helemaal op in haar. Ze was sexy, mooi, lief, stoer, en niet onbelangrijk: ik had haar versierd. Dat was iets wat nog niet heel vaak voorgekomen was: dat ik een vrouw versierd had. Ze droeg een spijkerrokje, met een topje wat op haar rug een split had, als we dansten, voelde ik met mijn hand de zachte huid van haar rug. Haar huid, haar sproetjes, haar lach, haar bruine ogen, haar donkere haar dat maar niet getemd wilde worden, de sprankeltjes zweet op haar gezicht van de verzengende hitte, alles vond ik prachtig. We zoenden, we dansten, we lachten, we kwamen tussendoor af en toe samen op adem, we joegen opdringerige mannen weg, we vergaten onze drankjes, en we vergaten de wereld.

Eerder tijdens mijn reis sprak ik met iemand over het leren van verschillende talen, aan het eind van het gesprek boog hij zich naar me toe en zei: “but there is one universal language…”. Ik deed al een voorzichtig stapje achteruit, in de verwachting dat hij zou zeggen dat de universele taal die we allemaal spraken de liefde was. Maar hij vervolgende met: “… that is Porteñol.” Wat een mengeling tussen het Portugees en het Spaans blijkt te zijn. En zowel mijn verwachting als zijn bewering bleken waar te zijn. Wanneer de muziek het toeliet, begrepen we elkaar in het Porteñol en wanneer de muziek het overnam, hadden we geen woorden nodig en spraken we in de taal van de muziek, de verleiding, de lust en misschien zelfs de liefde.

De lichten gingen aan, de muziek stopte, de avond was voorbij. Hand in hand liepen we naar buiten, wachtend op ons gezelschap dat nog buiten stond te roken. De spanning en aantrekking was inmiddels tot grote hoogte gestegen. Ik wilde haar meenemen, of met haar mee, of samen ergens heen. Beiden waren we op vakantie, er was geen plek waar we samen konden zijn, zonder de mensen met wie we waren alleen naar huis te laten gaan. Dat was geen optie. Dus we zouden elkaar de volgende dag zien, op het strand. De laatste dag van haar vakantie. Ik was bang dat ik haar niet zou herkennen, of zij mij niet, of dat ze het vergeten was, of dat ik te laat zou zijn. We waren op vakantie, dus tijd deed er voor mij niet toe. Bij elke vrouw met donker haar keek ik of zij het was, zocht ik haar gezicht, haar slanke gespierde armen. Dat ik haar zocht, probeerde ik eerst nog wat te verhullen, het was immers maar één avondje geweest, tot me gezegd werd: “Ga dan, zoek haar toch even”. Ze was er niet.

De volgende dag kreeg ik een bericht via facebook messenger. Ze had ruzie gehad, en daarna haast gehad om de bus terug naar huis te nemen. Het speet haar dat ze niet naar het strand gekomen was, ze had genoten van de avond. Zij had de lange busrit achter de rug, en was weer thuis. Mijn vakantie duurde nog een weekje, ondanks dat mijn gedachten nog veel bij haar waren, genoot ik van die week, het strand, de zee, het land, de feesten, de mensen. Het was heerlijk.

Na enkele dagen begonnen we wat meer te communiceren via chat, over koetjes en kalfjes. Nu we geen last hadden van luide muziek, en onze eigen en elkaars woorden rustig konden vertalen, bleek dat we elkaar boven verwachting goed begrepen in het Spaans. We stuurden berichten met vragen over het werk, de vakantie, ons leven in het land waar we vandaan kwamen, die ene avond. Veel berichten volgden, vooral over die ene avond. Ook zij had het als bijzonder, intens, en fijn ervaren.

Inmiddels was ik weer terug in Nederland, en was er niet alleen een taalverschil en cultuurverschil tussen ons, maar ook drie uur verschil in tijd. Als ik ‘s ochtends opstond, was zij nog in diepe slaap. Als ik thuis kwam uit het werk, zou het bij haar net na de lunch zijn, als ik moe was en naar bed ging, ging zij net avondeten. Binnen een week ontstond op die manier een patroon, waarin we elkaar lange berichten stuurden, die de ander later die dag, of in mijn geval, de volgende dag zou lezen. We schreven over ambities, reizen, relaties, familie, vrouwenliefde. We schreven over de aantrekkingskracht die we voelden ten opzicht van de ander. De avond die we samen hadden doorgebracht, en de magie die nog steeds tussen ons leek te bestaan.

bron foto

Iets meer dan drie weken nadat we elkaar hadden leren kennen, gingen we voor het eerst skypen. Ik was super zenuwachtig. Want we spraken eigenlijk nog steeds niet dezelfde taal, en even iets opzoeken in Google Translate zou wat minder makkelijk gaan misschien. Het was als een eerste date. Eerst wat onwennig, maar al gauw voelde het natuurlijk. Hoe ongemakkelijk het praten via skype mij eerst leek, zo mooi en fijn bleek het te zijn. Als ik niet uit mijn woorden kwam, had ze alle geduld om te wachten tot ik de juiste vertaling had gevonden. En zij, zij was prachtig en aandoenlijk wanneer ze haar gezicht achter haar handen verstopte als ze zich schaamde omdat ze een woord niet wist in het Spaans. Er was geen afleiding, geen ober in een restaurant, geen muziek waar ik me achter kon verstoppen. Ondanks dat we bijna 10.000 kilometer bij elkaar vandaan waren, voelde het alsof we samen waren, zo dichtbij en zo intiem. Maar telkens als ik mijn laptop afsloot, was ze weg.

Door de weeks stuurden we elkaar lange en soms korte berichten. In het weekend probeerden we elkaar te zien en te spreken via internet. Ik was terug in Nederland, maar met mijn gedachten zat ik nog in Brazilië. Het voelde gek, en suf. Ik kende haar nauwelijks, we hadden elkaar immers maar één avond gezien, in een club notabene. Maar ondanks dat mijn verstand wel wist dat het een onmogelijke situatie was, wilde mijn gevoel daar nog niet aan toegeven. Lange avonden met skype gesprekken volgden. Door het tijdsverschil zorgde dit voor nogal wat slaaptekort bij mij en bezorgde vragen van vrienden om me heen. Was dit wel goed voor me? Ik was in de wolken als ik haar sprak, straalde wanneer ik haar glimlach zag, en kon uren naar haar kijken. Maar zonder laptop of telefoon, was ze nergens in mijn leven. Facebook vertelt me dat we in anderhalve maand meer dan 1200 berichten naar elkaar gestuurd hebben.

Skype zegt me dat we 23 uur en 40 minuten hebben gebeld samen. Nog niet eens één dag. Maar voor mij waren deze tekstberichten meer dan 30 dagen met haar wakker worden, en meer dan tien intense avonden samen met haar zijn. Nog steeds was er een oceaan tussen ons in, maar ik begon me voor te stellen dat we echt samen zouden zijn. Samen uit eten, elkaar vasthouden, hand in hand lopen, elkaar echt in de ogen kunnen kijken, vragen hoe haar dag was, mijn hoofd op haar schouder leggen, haar omhelzen, haar voorstellen aan de mensen om me heen. Ik had iemand gevonden die ik helemaal geweldig vond, en zij mij! Ik voelde me sterk, geliefd, samen. Ik dacht aan haar terwijl de sneeuwvlokjes in Nederland naar beneden vielen, en het bij haar 30 graden was. Ik maakte foto’s van mijn leven, deelde ze met haar, en zij deelde haar leven met mij.

Maar zij leeft daar. En ik hier. Meer en meer kwamen er barstjes in het prachtige luchtkasteel dat we samen hadden gebouwd. Ik kon niet naar Brazilië verhuizen, en ik wilde het niet. Ik had net een toffe baan, met een geweldige kans voor mijn carrière. Ik was net verhuisd naar een nieuwe stad, waar ik mijn leven begon op te bouwen. Ik wilde voor het eerst in mijn leven in Nederland zijn, en hier iets opbouwen. En zij heeft haar leven daar. Ik besefte me elke dag meer dat als we samen zouden willen zijn, dat zij naar Nederland zou moeten komen. Ze wilde dat wel, ze had van alles over Nederland opgezocht, zocht vliegtickets. Een vriendin van me benoemde het: “Jullie hebben samen een luchtkasteel gebouwd, en zij heeft haar koffers gepakt en is erin gaan wonen”. Ik kon de last, dat zij haar leven daar zou achterlaten voor mij, niet verdragen.

Ik stuurde kortere berichten, zei dat ik moe was. Binnen twee dagen had ze het door. Bijna 10000 km verderop, maar zij voelde meteen dat er iets was. Ze raakte me zo door wie ze was, door hoe gevoelig ze was. Ik moest wel eerlijk tegen haar zijn, haar affectie voor mij dwong me om haar met respect te behandelen. We skypten, spraken over de afstand, het verlangen, het gemis, huilden allebei, lachten en binnen een halfuur was ik weer tot over mijn oren verliefd. Soms, wanneer ze me een luchtkus toewuifde, sprongen de tranen in mijn ogen. Ik wilde een echte kus, ik miste haar terwijl ik haar zag. Het was weer half 4 ‘s nachts, ik sloot mijn laptop en ze was weer weg. Leeg was ik.

Daarna nam mijn verstand het over. Ik moest kiezen. Fysiek en emotioneel werden de lange nachten me te veel. En romantisch dat ik ben, had ik nooit verwacht niet voor de liefde te kiezen. Ik voelde me een lafaard. Ik liet haar gaan. Ik koos voor mijn werk, mijn Hollandse leven, mijn vrienden, mijn veiligheid. En ik kon het haar niet eens zeggen. Als ik haar gezicht zag, wilde ik haar bij me hebben, ik wilde geen afscheid nemen. Ondanks dat onze hele relatie digitaal was geweest, besloot ik haar een brief te schrijven, op papier. Ik maakte er een tekening van een luchtkasteel bij. Ik had het kasteel extra groot gemaakt, voor al haar dromen omdat ik wens dat ze allemaal uitkomen.

Ik schreef haar dat ik van haar had geleerd. Dat ik sinds tijden weer verliefd was geworden, weer geloofde in de liefde. En naar aanleiding van mijn gevoelens voor haar ook mijn gevoelens voor mannen én vrouwen meer had geaccepteerd, en naar waarde had leren schatten. Ik was haar dankbaar. Maar ik kon haar niet geven wat ik vond dat ze verdient. Ik kon niet bij haar zijn, haar vasthouden, haar troosten wanneer nodig, haar steunen, met haar lachen, samen stoeien. En ik gunde het haar om iemand te vinden die dat wel kan. Ik scande de brief en de tekening in, en met pijn in mijn hart drukte ik op de verzendknop. Ik had het verstuurd, en barstte in tranen uit.

Bron foto

Ik wachtte met lood in mijn schoenen, bang voor haar reactie. Bang dat ze me niet zou begrijpen, het me zou verwijten, ik wist dat ze uit mijn leven zou verdwijnen, maar toch wilde ik het niet. Ik wist dat ze verdrietig zou zijn. De volgende dag had ik een bericht in mijn mailbox. Ze had me geantwoord met een brief. Het was een lange brief, met mooie woorden. De brief bevestigde de genegenheid tussen ons, en het respect voor elkaar. Ze schreef onder andere:

“Ik kan je alleen maar bedanken. Want vanaf het eerste moment dat je in mijn leven kwam, heb je mij goed gedaan, vanaf het eerste gezicht. Ik dank je voor je moed. Ja, je moed. Ik wist dat dit vroeg of laat moest gebeuren. De grote moeilijkheid tussen ons was de afstand, en ik wist dat een relatie tussen ons onmogelijk zou zijn. Maar ik zou nooit de moed hebben gehad om afscheid te nemen. Je hebt het juiste gedaan, en mij bespaard. Ja, alles wat er tussen ons gebeurd is was prachtig, heftig, magisch en overweldigend. We nemen geen afscheid omdat we dat willen. We doen het omdat het noodzakelijk is, en we geen andere optie hebben… niet voor nu. Ik heb ook veel van jou geleerd. Ik heb geleerd dat ik altijd moet blijven leren. In twee maanden heb je me doen groeien en ontwikkelen, ik ben je zo dankbaar daarvoor. Ik respecteer je keuze, en begrijp het. Ik zal nu uit jouw leven zijn, maar in mijn luchtkastelen zal je nog een lange poos bij me zijn.”

Je kan niet van een ander houden als je niet van jezelf houdt. Dat is onmogelijke liefde. Afscheid nemen van haar was voor mij noodzaak, een moeilijk daad van zelfliefde, zelfbescherming, en daarmee ook een daad uit liefde voor haar. Ik kijk nog elke dag naar haar foto, lees nog onze gesprekken en haar brief terug. Terwijl ik dit schrijf, zie ik dat ze online is op skype. We zeggen niets tegen elkaar, maar het voelt alsof we in die stilte samen zijn.

Vandaag is ze jarig

Lara  ♥

Zou jij ook een gastblog voor ikVrouwvanJou willen schrijven? Dit mag gaan over alles rondom lesbisch zijn. Denk bijvoorbeeld aan jouw coming out, jouw geloof, lesbische ouders of kinderwens. Mail ons gerust even op ikvrouwvanjou@gmail.com.  Verder praten over dit onderwerp of gewoon zin om een potje te kletsen? Meld je dan aan op ons forum.