Geadopteerd en homoseksueel, voor mij klonk dat nooit als een probleem maar nu ik steeds ouder wordt, begint dat het toch steeds meer te worden. Ik ben op 30 maart 1996 geboren in Hospital general de Medellin in Colombia. Mijn biologische moeder was 12 jaar toen ze mij kreeg en dus was de beslissing om mij ter adoptie af te staan vrij logisch. Ik werd geadopteerd door een stel uit Haarlem. Ze hadden al een dochtertje van 4 jaar, mijn zus Sophie, ook geadopteerd uit Colombia. Toen ik 4 jaar oud was kwam mijn jongere zusje uit China, Wen Xing.
Op mijn 13e ongeveer kwam ik erachter dat ik op jongens val. Ik zat toen in de eerste van de middelbare school en het onderwerp homoseksualiteit kwam in de klas vrij vaak naar voren op zowel een negatieve als positieve manier, maar niemand wist het van mij. Ik was erg op mijzelf en had totaal niet de behoefte om dat aan mijn klasgenoten te vertellen. In de zomervakantie leerde ik een jongen kennen en met hem kreeg ik een relatie. Ik was toen 14 jaar en had nooit kunnen bedenken dat die relatie 5 jaar zou gaan duren.
Mijn adoptie verhaal is mij uitgelegd toen ik ongeveer 9 of 10 was en ik weet nog goed dat vanaf dat moment het mij heel erg bezig hield. Steeds vaker begon ik mij af te vragen wie ik nou eigenlijk ben en waar ik vandaan kom. Ik heb er nooit problemen mee gehad met het feit dat ik geadopteerd was, ik was zelfs trots op mijn biologische moeder dat ze die vreselijk zware beslissing op haar 12e al kon nemen. Waar ik het wel moeilijk mee had was dat ik geen idee had of ze nog in leven was, hoe ze eruit zag, waar ze woonde in Colombia, hoe het met haar ging, of ik nog meerdere broertjes of zusjes had.
In de periode dat ik erachter kwam dat ik op jongens val was ik verder niet bezig met wie ik dan eigenlijk was, je zoektocht naar je eigen identiteit zoals veel pubers vaak wel hebben. Je zou denken dat mijn adoptie daar ook bij kwam kijken maar dat kwam pas later. Ik werd volgens mij 16 toen het besef binnendrong dat ik 2 jaar later mocht gaan beginnen met de zoektocht naar mijn biologische moeder. In die 2 jaar zocht ik haar naam heel vaak op Facebook op, ook al wist ik dat het totaal geen zin had aangezien ik geen idee heb hoe ze eruit ziet en of ze in het bezit was van internet. Ik dacht veel over haar na en was er eigenlijk wel dagelijks mee bezig. Ik maakte mij ook heel vaak druk over het feit dat homoseksualiteit in Colombia niet echt wordt geaccepteerd, en ik bedacht mij vaak dat als ik mijn moeder zou vinden, ik tegen haar moet liegen over mijn geaardheid.
Nu weet ik sinds december dat mijn biologische moeder mij op dit moment niet wil zien. De zoekactie heeft ongeveer een jaar geduurd en in dat spannende jaar heb ik veel nagedacht hoe ze zou reageren als ik het haar wel zou vertellen dat ik op jongens val. Ik hoop maar dat als ik haar ooit toch mag ontmoeten, ik mijzelf kan zijn en eerlijk tegen haar kan zijn over wie ik echt ben.
Samuel ♥
Zou jij ook een gastblog voor ikVrouwvanJou willen schrijven? Dit mag gaan over alles rondom lesbisch zijn. Denk bijvoorbeeld aan jouw coming out, jouw geloof, lesbische ouders of kinderwens. Mail ons gerust even op ikvrouwvanjou@gmail.com. Verder praten over dit onderwerp of gewoon zin om een potje te kletsen? Meld je dan aan op ons forum.
5 Comments
Sophie
Wauw Samuel wat een verhaal. Aan de ene kant fijn dat je nu weet wie je moeder is maar ook heel vervelend zo deze situatie. Ik hoop dat ze je nog altijd een keer in de armen wil sluiten!
Jiska
Leuk een keer een blog van een jongen!
Ik wens je heel veel succes en ik hoop dat je je biologische moeder ooit een keer kan zien.
Marit
Hee samuel,
Ik ben ook geadopteerd uit colombia. Dus ik weet een beetje hoe het voelt. Ook ik vraag me nog steeds af hoe ik het mijn biologische moeder moet vertellen. Maar ik hoop in jouw geval dat ze het liefst wil dat haar zoon gelukkig is en dat ze het accepteerd. Ik hoop echt dat je een keer contact met je moeder krijgt . Succes!
Sabine
Wat een bijzonder verhaal! Ik woon in Colombia en vind de homo-cultuur hier best uitgebreid en geaccepteerd. Veel mensen zijn ook voor het homohuwelijk en adopteren van kinderen. Dat vind ik altijd fijn om te merken. In de kleine dorpjes zal de acceptatie wellicht anders zijn hoor. Ik hoop dat je je biologische moeder ooit mag ontmoeten!
Marlou
Indrukwekkend verhaal, Samuel! Bedankt voor het delen.