Van zelfhaat tot acceptatie | Gastblog

2 Februari 1995 is de dag dat mijn ouders hun geluk niet op konden. Hun allereerste en tevens ook enigste kind werd geboren, that’s me. Mijn ouders waren helemaal in de wolken net als de rest van mijn familie, maar zouden ze dit lang blijven? Mijn leven is tot nu toe niet altijd even makkelijk geweest. Gevoel van zelfhaat tot acceptatie, na jaren van therapie. 

In mijn kinderjaren was ik anders als andere kinderen van mijn school. De meisjes speelden in de pauze met poppen en de jongens met knikkers en actiefiguren. En ik? Ik zat alleen op een bankje of had ruzie met iedereen. Ik was niet zoals het gemiddelde kind, ik had geen concentratie en ik hoorde er niet bij. Kwam dit door de scheiding van mijn ouders? Al snel kreeg ik de diagnose ADHD. Maar was dit de verklaring van mijn gedrag?

Toen ik eindelijk de 8 jaar basisschool had doorstaan kwam er voor mij een grotere uitdaging: De middelbare school. Ik begon mijn carrière op HAVO. De eerste schooldag was lastig voor mij, allemaal nieuwe mensen en heel veel prikkels en indrukken. Kon ik dit wel aan? Zou ik dit 5 jaar vol kunnen houden?Het eerste jaar ging het redelijk goed, ik merkte wel dat ik anders was, maar gaf hier geen aandacht aan. De meisjes kregen relaties met jongens, en ik was helemaal alleen. Waarom? Omdat ik me anders voelde, ik vond jongens niks. Was het omdat ik meer interesse had in vrouwen of omdat ik niet lekker in mijn vel zat?

Halverwege het tweede schooljaar begonnen de problemen te komen. Ik voelde me verschrikkelijk anders als alle andere die bij mij op school zaten en had het gevoel alsof ik daar niet thuis hoorde. Mijn cijfers gingen achteruit en dit viel ook mijn mentor op. Hij stuurde me door naar een vertrouwenspersoon. Ik kreeg wekelijks gesprekken met haar. Ik bleef bij haar de schijn ophouden dat het goed ging met me en dat ik alleen maar vermoeid was. Dit was ook waar, ik was vermoeid. Vermoeid van mijn emoties en mijn gedachtes. Hoor ik hier wel thuis? Waarom ben ik anders? Waarom ik? Wanneer gaan ze me nou eens accepteren? Dit waren de vragen die steeds in mijn hoofd zaten. Niemand kon mij helpen. Ik moest dit zelf oplossen.

In het derde jaar van de HAVO ging het mis, er waren thuis heel veel spanningen. Dit kwam niet omdat ik net uit de kast gekomen was, maar meer omdat ik mezelf niet kon accepteren. Op school ging het niet goed en ik begon steeds meer een hekel aan mezelf te krijgen. Ik haatte mezelf zo erg dat ik mezelf ging beschadigen. De situatie werd steeds erger, van een paar krasjes op mijn been naar mijn hele benen open. Ik probeerde mezelf te verwoesten omdat ik anders was en er niet bij hoorde, ik zat met mezelf in de knoop. Op school kwamen ze hier ook achter, er zijn toen verschillende instanties ingeschakeld. Iedereen wou mij helpen, maar wilde ik dit ook?

Na veel gesprekken met hulpverleners ben ik in een leefgroep gekomen. Hier konden ze me beter begeleiden en mij in de gaten houden. Ik wilde die hulp niet, dus al na een paar maanden ben ik daar weg gelopen en naar mijn moeder gegaan. Toen kwamen de hulpverleners met een “geweldig idee” (ik was er totaal niet blij mee). Een psychiatrische instelling, is dat de oplossing?

Ik kwam in een groep met allemaal leeftijdsgenoten. We hadden in de ochtend school op het terrein en in de middag hadden we therapieën. Hier heb ik ook besloten om mijn school op een lager pitje te zetten, ik ging MAVO doen. Tijdens de therapieën kwamen alle problemen van mijn groepsgenoten aan bod, maar die van mij? Nee, ik wilde niet over mezelf praten. Ik wilde anderen niet lastig vallen met mijn verleden en gedachtes, waarom zouden hun mij kunnen helpen?

Tijdens de opname ben ik in een diep dal terecht gekomen, ik wist het niet meer en wilde niet meer verder. Ik kon mezelf niet accepteren zoals ik was. Ik nam de problemen van anderen over, ik wilde niet meer eten en zag het leven niet meer zitten. Waar kwam dit toch vandaan? Dat vroegen mijn begeleiders zich ook af.  Uiteindelijk ben in na een paar maanden gestopt. Ik trok het niet meer, van de een op de andere dag ben ik weer naar huis gegaan. En had het geholpen? Nee totaal niet!

Eenmaal weer thuis ging het nog steeds niet goed. Ik wilde mezelf graag veranderen, waarom moet ik anders zijn als anderen? Waarom moet ik op vrouwen vallen? Waarom kan ik niet gewoon hetero zijn? De hulpverleners wilde nog een ding met me proberen, wéér een leefgroep, alleen nou voor mensen die niet helemaal ‘normaal’ zijn. Na veel twijfels heb ik het een kans gegeven.

Ik kwam in een leuke groep terecht, de begeleiding was aardig en ik maakte snel vrienden. Toen ik in deze groep terecht gekomen ben, heb ik mijn MAVO diploma behaald, een groot feest natuurlijk. Maar wat moest ik nu weer gaan doen? MBO? Welke opleiding? Ik wist het niet. Ik ben toen zo maar gestart met een opleiding, maar na een paar weken kwam ik erachter dat dit helemaal niks voor mij was. Ik ben toen gestopt om echt aan mezelf te kunnen werken.

Het ging steeds ietsjes beter, ik begon te accepteren dat ik op vrouwen val. Ik ging via Facebook opzoek naar leuke meiden. Na een paar weken kwam ik een leuke meid tegen, Kelly. We woonde een heel stuk uit elkaar maar besloten dat voor lief te nemen. We spraken af en de klik was er al vanaf de eerste seconde. Ik voelde me spontaan een stuk beter.

Na een tijdje ben ik weer thuis gaan wonen, ik vond dat ik in die groep niet meer op mijn plek zat. Én ze konden mij toch niks meer maken want ik was inmiddels 18, en mocht over mezelf beslissen. Mijn moeder was blij dat ik weer thuis woonde. Op 15-02-2013 heb ik een relatie gekregen met Kelly. Zij hielp mij mezelf te accepteren en gaf me meer zelfvertrouwen. Zij was als een soort van reddende engel voor mij.

Hoe het inmiddels met mij gaat? Ik leef mijn leven met z’n ups en downs, ik accepteer inmiddels dat ik ben wie ik ben en dat dat juist mij speciaal maakt. Ik woon nog bij mijn moeder. Ik zit in het 2de jaar van een MBO opleiding tot Licht- en Geluidstechnicus, dit geeft me een heel fijn gevoel en ik kan hier zijn wie ik ben. Ik werk voor een bedrijf die schoolfeesten organiseert. En hoe het gaat in de liefde? Het gaat niet altijd even makkelijk, maar ik blijf vechten en de liefde zal overwinnen!

Mijn les die ik iedereen bij wil brengen; wees wie je bent! Accepteer dat je anders bent als anderen, dit maakt je juist een mooi mens. Het leven kent zo z’n ups en downs, maak er wat moois van, je leeft maar een keer!!!

-xxx-
Simone

Zou jij ook een gastblog voor ikVrouwvanJou willen schrijven? Dit mag gaan over alles rondom lesbisch zijn. Denk bijvoorbeeld aan jouw coming out, jouw geloof, lesbische ouders of kinderwens. Mail ons gerust even op ikvrouwvanjou@gmail.com.  Verder praten over dit onderwerp of gewoon zin om een potje te kletsen? Meld je dan aan op ons forum.