Het is een fase, het is een fase, het is een fase.. Ik bleef maar denken dat dit niet waar was, dat het bij de pubertijd hoorde, dat het zo over zou gaan.  Maar nee,  dit was niet waar. We zijn nu 2 jaar verder en nee het is geen fase. Het is echt zo.

In de pubertijd begon ik na te denken, zou het echt zijn? Zou ik echt op beide geslachten vallen, biseksueel zijn? Meisjes trokken mijn aandacht namelijk net zo erg als jongens. Toch kreeg ik een relatie met een jongen die op dat moment veel voor mij heeft betekend. Toch was dit niet voor al te lange tijd, na een paar maanden was het weer over.

Na een lange struggle had ik me er toch maar bij neergelegd: het is dus geen fase… Het  is echt zo. Ik wilde het wel tegen iedereen vertellen maar HOE? Dat was de grootste vraag die rondhing in mijn gedachtes.

biseksueel fase

Ik dacht, laat ik het eerst tegen mijn vriendinnen vertellen, maar dit was makkelijker gezegd dan gedaan. Ik had alle moed bij elkaar geraapt en vertelde het tegen 3 vrienden. Een vriendin van mij had al zo’n vermoeden en vond het erg leuk voor me.  Dit maakte het gelukkig iets gemakkelijker. Ook de rest vond het erg leuk. Er viel een enorme last van mijn schouders af, omdat zij het zo positief opvatten.

Maar ik was er nog niet: Dit waren maar een paar mensen. Ik wilde het ook graag aan mijn ouders vertellen, maar dit was ook niet zo gemakkelijk. Mijn moeder lag in het ziekenhuis en dat maakte het nog extra ingewikkeld. Gelukkig, met behulp van mijn 3 beste vrienden, heb ik het toch aan mijn moeder in het ziekenhuis verteld. Ze vond het erg leuk en had het stiekem al een beetje verwacht. Mijn vader heb ik het pas een paar dagen later verteld. Hij pakte het ook erg positief op.

Maar alsnog was ik er nu nog steeds niet. Ik vond het nodig dat mijn familie en klasgenoten het ook wisten, dan hoefde ik tenslotte niks geheim te houden. Ik heb het aan mijn opa en oma verteld en aan mijn tante die het weer aan mijn nichtjes had verteld. Dit was een grote stap voor mij! Ze vonden het wel een beetje wennen maar reageerden verder ook erg positief. Nu wisten mijn beste vrienden, mijn ouders en een gedeelte van mijn familie het. Toch vond ik het nodig om mijn klasgenoten het ook te vertellen, om roddels voor te zijn.

Ik was klaar met dat stiekeme gedoe op school. Ik moest oppassen met wat ik vertelde en waar ik iets vertelde en dat wilde ik niet.  Er zat dus nog maar een ding op: mijn coming-out voor de klas. We moesten toevallig binnenkort een presentatie over jezelf houden in de klas, mijn vriendinnen zeiden dat dit een geschikt moment zou zijn. Na lang denken hadden mijn vriendinnen me moed ingesproken. Ik ging het vertellen, tijdens mijn presentatie.  Er was alleen een klein probleempje. Ik wist niet hoe en ik was enorm bang voor de reacties.

In de pauze voordat ik de presentatie zou geven heb ik samen met een vriendin opgeschreven wat ik wilde gaan vertellen.  Het was tijd voor de presentatie. Klein groepje, dus dit moest lukken. Toen ik het had verteld, nam iedereen het erg positief op. Het is niets geks zeiden ze. Ik was super blij met de positieve reacties. Ik dacht dat het niet meer stuk kon!

Totdat ik de volgende dag op school kwam. Ja het kon dus wel stuk. Overal werd ik aan gekeken. Overal werd over mij gepraat. Als ik voorblij liep werd er onderling in een groepje gepraat en er werd gezegd: ‘’Kijk daar is Jessie, die vieze pot.’’ Toen ik dit te horen kreeg van een vriendin was ik kapot. Waarom moest dit juist mij overkomen? Waarom kon niet iedereen het gewoon accepteren? Sommige dachten dat ik opeens doof was, ze stonden namelijk  gewoon naast me over me te praten. Dat ik een gekke ziekte had die ik kon overbrengen.

biseksueel fase

Ik werd er gek van! Overal waar ik liep hoorde ik mijn naam vallen. Zelfs al liep ik gewoon door het dorp, er werd over me gepraat. Dit kon gewoon niet verder zo. Ik vertelde het aan een docent  op school. Die vond dit ook niet normaal. Maar zonder namen was en werd het moeilijk. Een aantal dagen later ging het goed.

Totdat ik hoorde dat er ook nog filmpjes van mij zijn gemaakt, waar teksten onder staan. Ik heb ze nooit gezien en weet niet of waar is, misschien zeiden ze het enkel om me extra te pesten.

Ik had het beter niet kunnen vertellen. Toch probeer ik alles te negeren en er gewoon het beste van te maken. Hoe moeilijk het ook is.  Er zijn mensen die het niet accepteren, dat is hún keuze. Wat ik overigens ook wel begrijp. Ik heb super goede vrienden die me gewoon steunen en waar ik het gezellig mee kan hebben. De rest stopt vanzelf wel, het is gewoon even wennen! Gelukkig is het ondertussen al heel veel minder dan  in het begin..

Keep it calm, it’s ok to be gay!

Jessie ♥

Zou jij ook een gastblog voor ikVrouwvanJou willen schrijven? Dit mag gaan over alles rondom lesbisch zijn. Denk bijvoorbeeld aan jouw coming out, jouw geloof, lesbische ouders of kinderwens. Mail ons gerust even op ikvrouwvanjou@gmail.com.  Verder praten over dit onderwerp of gewoon zin om een potje te kletsen? Meld je dan aan op ons forum.