Liegen over mijn geaardheid | Gastblog

Mam, pap.. ik moet jullie wat vertellen… Die zin is vaak in mijn hoofd rondgegaan, maar om de stap te zetten, was elke keer te groot. Ik kon mezelf op dat moment niet accepteren, hoopte dat het een fase was die vanzelf weer voorbij zou waaien, dat ik snel weer “normaal” zou worden. Alleen was dat niet het geval. Ik kon niet blijven liegen over mijn geaardheid.

Ik groeide als kind op in een hecht en liefdevol gezin. Ik heb een geweldige jeugd gehad en kan daar ook met veel liefde op terug kijken. Als kind denk je verder niet na over onderwerpen als seksualiteit en dat soort dingen. In mijn omgeving kende ik op dat moment ook geen homoseksuelen, dus werd er ook niet mee geconfronteerd.

Pas toen ik in de puberteit kwam, begon het nadenken. Vond ik jongens eigenlijk wel leuk of trokken meisjes toch meer mijn aandacht? Klasgenootjes en vriendinnetjes kregen vriendjes, hun eerste afspraakje en hun eerste zoen. Misschien was ik een “laatbloeier” en moest dat bij mij allemaal nog wel komen. Eigenlijk wist ik wel beter, maar ik vond het prima om dit als excuus voor mijzelf te gebruiken. Toen begon het uitgaan, vriendinnen die jongens aan je wilde “koppelen”, want ja het werd natuurlijk wel eens tijd dat ik me ook in de jongens wereld zou storten.

Toen begon het prakkiseren, peinzen en diepere nadenken. Ik zat vol met vragen en kende niemand die daar antwoord op kon geven. Ik werd steeds nieuwsgieriger, wilde weten hoe het lesbische leventje in elkaar zat, hoe je uit de kast moest komen etc. Ik keek bijvoorbeeld tv programma’s waar homoseksualeit aan bod kwam, probeerde mij er helemaal in te verdiepen. Wat ik eigenlijk al wist, werd steeds duidelijker. Ik viel op vrouwen. Ik moest er niet aan denken om met een jongen te zoenen of naar bed te gaan. Ik zou nooit gelukkig worden met een man. Heel fijn dat ik het zo duidelijk had, maar meer kon ik er op dat moment niet mee doen. Accepteren dat was er nog lang niet bij.

Op een avond zat ik achter de computer, ben ik een beetje gaan googlen en kwam op verschillende  sites terecht. Op een site bleef mijn aandacht net even wat langer hangen.  Na lang twijfelen een profiel aangemaakt om ook meisjes te spreken die in dezelfde situatie zaten en om eventuele ervaringen uit te wisselen. Daar heb ik mijn eerste vriendinnetje ontmoet. Ze woonde wel een stuk bij mij vandaan, maar door alle berichten, webcam gesprekken en telefoontjes vonden we elkaar zo leuk dat we wel moesten afspreken. Alles viel gewoon op zijn plaats. Dit is wat ik wilde.

Alleen liep niet alles vlekkeloos, want alles was stiekem, vanaf mijn kant dan. Ik kon het niet vertellen tegen mijn familie en vrienden, was bang voor afkeuring, voor negatieve reacties. Die zelf acceptatie en die gedachten van “dit is wie ik ben, daar doen jullie het maar mee” was nog steeds ver te zoeken. Ik voelde me zo machteloos en raakte zelf steeds dieper in de shit. Als er iets is dat ik verschrikkelijk vind is liegen, maar toen heb ik zoveel bij elkaar verzonnen. Ik wilde zo graag gelukkig zijn, maar ook geen mensen kwijt raken of teleurstellen, dat ik dacht dat dit de beste optie was.

Mijn ouders hebben weleens aan mij gevraagd of ik op meisjes viel, …meteen glashard ontkennen. Eigenlijk was dit de manier om het aan te knopen, kon ik eindelijk zijn wie ik eigenlijk was. Niet lang daarna kregen we slecht nieuws, mijn vader had de diagnose kanker. Alles ging als een rollercoaster, mijn “probleem” zou ik wel voor later bewaren, er waren nu andere prioriteiten. Dus had ik het hele uit de kast gebeuren nog dieper in een hoekje gestopt.

Tot er op een dag een telefoontje ging, de vader van mijn toenmalig vriendinnetje. Hij heeft het verhaal verteld en zo kwamen ze van beide kanten met verrassingen te staan. Die relatie is daarna eigenlijk vrijwel snel stukgelopen. Ontkennen zat er ook voor mij niet meer bij, dit was gewoon de keiharde waarheid, die de mensen om mij heen en ik onder ogen moesten zien. Al snel was de familie en vrienden op de hoogte gebracht, ook ging het als een lopend vuurtje door het dorpje waar ik woonde.

Ik heb verder helemaal geen negatieve reacties gehad. Mijn vader begreep me wel “vrouwen zijn toch immers leuker dan mannen”. Boos waren ze niet over het liegen, maar wel heel teleurgesteld. Eigenlijk is teleurgesteld nog zoveel erger dan boos zijn. Maar ik begreep het volkomen.  Liegen is echt verschrikkelijk en als iemand dat doet die dicht bij je staat is het natuurlijk dubbel zo pijnlijk.

Ook al was het er nu allemaal uit en kon ik eindelijk gelukkig zijn, in de knoop dat zat ik nog wel.
Dus dat “gelukkig zijn” moest nog even op zich wachten. Eerst moest ik maar even aan alles werken, hulp zoeken, alles op de rit krijgen en het vertrouwen van mijn ouders terug winnen. Daar ben ik ook hard mee aan de slag gegaan en uiteindelijk ben ik er sterker dan ooit door geworden. De band met mijn ouders is hier ook enorm door versterkt. Inmiddels in mijn vader overleden, maar ik ben blij dat hij toch heeft meegemaakt wie ik werkelijk ben.

Na mijn coming out ging ik ook regelmatig gay feestjes af en kwam ik er achter dat er best veel mensen in mijn omgeving ook lesbisch waren, ook klasgenootjes of vriendinnetjes van vroeger. Zo zie je maar, je bent nooit alleen. Zelfs mensen die zo dicht bij me stonden hebben met die soort zelfde gevoelens geworsteld.

Achteraf denk ik, waarom heb ik het iedereen zo moeilijk gemaakt? Waarom heb ik niet gewoon mijn gevoelens op tafel gegooid, dit is wie ik ben en daar moeten jullie mee dealen. Dat is allemaal achteraf gepraat. Als ik het over mocht doen had ik het zeker anders aangepakt. Ik raad jullie in iedergeval nooit die manier van mij aan, je gaat je er alleen maar ellendiger door voelen.

En nu……

Bijna 2 jaar geleden ging mijn relatie uit met mijn tweede vriendinnetje. Daar heb ik lang liefdesverdriet om gehad en moest er echt even van bijkomen. Vorig jaar heb ik een gekke bui een tinder profiel aangemaakt. En met succes……. nooit verwacht, maar daar heb ik echt de liefste en leukste vrouw gevonden die ik me maar kon wensen, waar ik hopelijk de rest van mijn leven mee kan delen.

Nancy ♥