Een kindje van de spermabank in Denemarken | Gastblog

Toen mijn vrouw en ik een stelletje werden hadden we beiden al lang een kinderwens, maar helaas was die nog nooit uitgekomen. Of misschien heeft het toen zo moeten zijn? Ik ben 10 jaar samen geweest met een man, 2 jaar bezig geweest om zwanger te raken, maar nooit gelukt (ik heb PCO, krijg geen of weinig eisprongen van mezelf). Uiteindelijk durfde ik in 2010 uit de kast te komen en vroeg een scheiding aan. Mijn kinderwens leek dus in duigen te vallen, maar het gevoel voor mezelf te kiezen was toen prioriteit. Waarschijnlijk was dat ook de reden waarom ik nooit zwanger raakte.

Mijn vrouw is ook samen geweest met een man, en wist van kleins af aan al dat ze op vrouwen viel. Ze durfde er alleen nooit voor uit te komen. Een kinderwens was er dus ook, maar zij wilde niet dragen. Bang voor de pijn en bevalling, en niet het gevoel hebben dat een zwangerschap bij je past. Lastig, als je met een man samen bent en jij de enige bent die kan dragen plus het feit dat je niet gelukkig was omdat je jezelf niet kon zijn… Uiteindelijk werd ze doodongelukkig en kon daardoor toch voor zichzelf kiezen en in augustus 2013 ging ze bij haar man weg.

Eind 2013 werden wij een stelletje en bespraken we al snel onze kinderwens. Gezien mijn verminderde vruchtbaarheid was ik altijd bang nooit mama te kunnen worden. Daar kwam nog eens bij dat het met 2 vrouwen altijd lastiger wordt. Toch wilden we het hele traject aangaan saampjes en kijken naar de mogelijkheden die 2 vrouwen hebben. Ik wilde dolgraag dragen, mijn vrouw dus niet maar ze wilde wel heel graag mama worden. De taken waren dus snel verdeeld.

We hebben ons georiënteerd in het hele wereldje van lesbisch ouderschap. Hoe zit het juridisch in elkaar? Wat voor donor kies je? Hoe kies je? Vraag je iemand uit de omgeving, ga je op internet speuren, ga je naar een privé kliniek of naar een spermabank? We hebben alle opties heel goed overwogen maar konden ze 1 voor 1 wegstrepen. Iemand uit de omgeving vragen leek ons zo moeilijk. Wij willen samen het kindje opvoeden, 2 mama’s. Geen papa-rol erbij. Natuurlijk zou ons kindje een papa hebben, maar geen papa zoals andere papa’s maar een donor-papa. We wilden niet dat de man een te grote rol ging spelen in ons leven, of het kindje kon opeisen. Na verhalen op internet te hebben gelezen van donoren die uiteindelijk hun ouderschap opeiste via rechtszaken, hebben we die optie laten vallen.

Even hebben we op internet gespeurd, maar om daar een betrouwbare man te vinden, ik weet niet. Het gaat om zoiets groots. Hoe kan je iemand daarin volledig vertrouwen? Veel mannen zijn uit op seks, we kregen soms berichtjes waar onze nekharen van overeind gingen staan. Nee, ook dat viel af. Een privé kliniek had ook niet mijn voorkeur. De jarenlange wachtlijsten, bij sommigen de ‘eis’ dat je je eitje moest afstaan voor zaad uit hun eigen spermabank. Die ruil vond ik niet fair en voelde niet goed. Een man heeft binnen 1 minuut zijn potje gevuld, een vrouw moet 2 weken zware hormoonbehandelingen ondergaan om een eitje af te staan. Nee, ook dat viel dus af. Dus bleef er 1 optie over: naar een spermabank. In Nederland zijn die er niet meer (alleen verbonden aan een privékliniek) dus na een gesprek te hebben gehad in een ziekenhuis in Nieuwegein werden we gewezen op Cryos, een spermabank in Denemarken.

bron screenshot

Nou daar kijk je je ogen uit… Je hebt daar online een heus smoelenboek. Kies wat uiterlijke kenmerken waarop je wilt selecteren en voilà, de mannen vliegen je om de oren. Incl. foto’s uit hun kindertijd, als je dat wilt. Uitgebreide profielen waarin ze zichzelf beschrijven en meer over zichzelf vertellen (overigens kan je ook kiezen op enkel oogkleur, haarkleur, etc zonder foto’s en een beperkt profiel of zelfs volledig anoniem). Na wat heen en weer ge-mail met het ziekenhuis in Tilburg waar we uiteindelijk in behandeling zijn geweest (bij een super lieve vrouw overigens!) en een contactpersoon achter de Cryos bank, voelden we ons daar zo goed bij dat we serieus een man wilden ‘uitzoeken’.

We kozen een man die op mijn vrouw leek in haar jongere jaren en een beetje dezelfde hobby’s had als ons. We hebben voornamelijk ons gevoel laten spreken en voelden ons bij 1 man heel fijn. Hij schreef erg leuk, humoristisch, had een beetje dezelfde hobby’s en zag er leuk uit als kind vroeger. Niet-anoniem, en dat wilden we ook. Zou ons kindje ooit vragen hebben, dan kan hij of zij de donor opzoeken. Daar betaal je dan wel weer extra voor want zaad van een niet-anonieme donor is vele malen duurder. Maar goed, we hadden een match!

Besproken met Tilburg wat voor zaad we moesten bestellen (je hebt onbewerkt zaad, bewerkt zaad, veel of weinig, etc, is nogal een technisch verhaal :P) en een paar klikken verder hadden we 10 rietjes sperma in het winkelmandje gelegd (ja, zo gaat het echt!). KA-CHING! 2500 euro! Verzending naar Nederland kost ook nog eens genoeg dus al met al waren we zo’n 3000 euro kwijt Godzijdank waren we net voor een prijsverhoging, dat scheelde ons zeker zo’n 1000 euro). Maar goed, we konden het ons permitteren en hoopten daarmee dat onze wens ooit in vervulling zou gaan. We lieten 3 rietjes verschepen naar Tilburg wat binnen 24 uur in NL was, echt vikingzaad dus.

bron screenshot

Door mijn verminderde vruchtbaarheid hebben we dus ook een ziekenhuis gekozen met een fertiliteitsafdeling en geen privékliniek. Als ik meer behandelingen zou moeten ondergaan, of operaties, kon dat gewoon in hetzelfde ziekenhuis en werd ik niet van kastje naar de muur gestuurd. Ik kreeg echo’s om mijn eitje te volgen, ovulatietesten werken bij mij niet en we wilden geen zaad van 250 euro verspillen door een test die het misschien niet goed deed. Na mijn scheiding met mijn ex-man was ik weer aan de pil gegaan, had dan in ieder geval nog wat regelmaat in mijn cyclus (ik had altijd cyclussen van 60 of 70 dagen).

Toen mijn vrouw en ik samenkwamen ben ik eigenlijk vrijwel meteen gestopt met de pil om te kijken wat mijn cyclussen nu zouden doen en wonder boven wonder had ik eigenlijk hele mooie cyclussen. Zo tussen de 28 en 40 dagen, heel netjes voor mij. Na een paar maanden oriënteren en gesprekken bij 2 verschillende ziekenhuizen gingen we in maart 2014 van start in het ziekenhuis in Tilburg. De 1e poging mislukte, mijn cyclus was weer wat langer dus gingen we voor poging 2. En toen? Ik legde zowaar een ei! Mijn lijf deed wat het moest doen, zonder hormonen. Gewoon helemaal uit zichzelf! Nu had ik die bevestiging op beeld, op de echo zagen we een eitje groeien. Wat waren we blij!

Op dag 15 (13 mei 2014) ben ik geïnsemineerd. Mijn vrouw heeft zelf het zaad in mogen brengen en ze schoot raak (toch leuk als een vrouw dat kan zeggen he!). 2 weken later hadden we een positieve test in handen! Zo onwerkelijk! En dat met heel weinig zaad. Na ontdooiing bleef uit dat rietje niet zoveel over, 250.000 zwemmers maar. Ik heb eens gelezen dat bij een heterostel een inseminatie niet eens doorgaat als het aantal zaadcellen onder de 1.000.000 blijft. Bij ons is het een ander verhaal, ik ga geen rietje zaad á 250 euro door de gootsteen spoelen. Hup, breng het maar in, dan is het in ieder geval niet voor niets ontdooid. Hebben die zwemmers ook nog wat nuttigs te doen 🙂 En toch was die poging raak! De wonderen zijn dus de wereld nog niet uit 🙂 En dat terwijl ik vroeger slechte cyclussen had en geen eisprongen van mezelf. Nu wel, en ondanks dat we het moesten doen met ontdooit zaad (was toch iets minder van kwaliteit is als vers zaad) en dan nog eens weinig in aantallen, raakten we zwanger. Voor mij was dit écht het moment dat ik dacht, het heeft zo moeten zijn. Wij horen écht bij elkaar en worden mama’s! Het moederschap blijkt toch voor ons te zijn weggelegd.

We zijn op 12 september 2014 getrouwd. De nieuwe wet was toen net van kracht dus geen dure adoptieprocedures meer en mijn vrouw zou met 1 verklaring de mee-moeder worden en evenveel rechten en plichten hebben als ik, de bio-moeder. We hebben een mooi huwelijksfeestje gehad toen we 19 weken in verwachting waren. En toen we 28 weken zwanger waren hebben we nog even een huisje gekocht waar we ons met een heel fijn gevoel konden settelen.

We hadden een goede zwangerschap, ondanks dat ik 16 weken boven de pot heb gehangen. Nee niet boven mijn vrouw, maar de wc-pot. Op 2 februari 2015 is, na een ontzettend zware bevalling die na 24 uur uitdraaide op een spoedkeizersnee, ons wonder geboren. Niet alle clichés kloppen hoor! Ja, de pijn is het allemaal waard als je je kindje vasthoudt, maar je bent het echt niet zomaar vergeten. We wisten het geslacht niet en aangezien bijna iedereen dacht dat we een jongen zouden krijgen waren we des te meer verrast toen het een meisje bleek te zijn. Reva is haar naam. En wat zijn we trots. Ik zou nooit zo’n moeder worden die hele dagen foto’s post op Facebook, maar weet je… Dat doe ik wel! Een week na Reva’s geboorte waren we al half beroemd (of berucht) omdat Editie NL ons via via benaderde omdat ze een item gaven over de zaadbank Cryos. Of we daaraan mee wilde werken. Dus ik met mijn net bevallen hoofd op tv. Maar het was super leuk!

Ik heb mijn soulmate gevonden. We hebben daarmee de liefde gevonden die we zo zochten en zelfs onze droom is uitgekomen: mama’s worden. Mijn vrouw en onze dochter zijn 2 handen op 1 buik. Het maakt niet uit wie haar heeft gebaard of gedragen. Dianta was net zo betrokken bij de zwangerschap als ik. Wiens genen Reva heeft maakt ook helemaal niet uit. Daar draait het niet om. Het gaat om wie van haar houden, wie haar opvoeden en met wie ze opgroeit. Dát is haar familie. En dat maakt haar straks tot wie ze zal worden. Wij zijn van mening dat genen maar een klein gedeelte zijn van wat een persoon maakt tot wie hij of zij is. De rest wordt gevormd door opvoeding, omgeving en milieu waarin ze leven. Heeft ze ooit vragen over haar donor-papa? Dan mag ze die altijd stellen en op haar 18e mag ze eventueel haar donor contacten. We zullen overal open in zijn. We zullen haar steunen in alles wat ze wil. We zullen altijd van haar houden. En niet alleen wij. Ook onze families zijn gek van Reva. En dat is voor ons het mooiste wat er is 🙂

We volgen de serie “The Fosters” die in Amerika draait en gaat over een lesbisch stel die kinderen adopteert. De titelsong heeft een mooie tekst: ‘It’s not where you come from, it’s where you belong’. En zo is het. Hopelijk mogen we nog eens een 2e krijgen, we hebben nog 8 rietjes over dus het zou kunnen! Maar we zijn al heel dankbaar met onze prachtige dochter. Want wat is het moederschap mooi! Reva is ons toetje na dat heerlijke diner.

Liefs,
Maartje, Dianta & Reva

Zou jij ook een gastblog voor ikVrouwvanJou willen schrijven? Dit mag gaan over alles rondom lesbisch zijn. Denk bijvoorbeeld aan jouw coming out, jouw geloof, lesbische ouders of kinderwens. Mail ons gerust even op ikvrouwvanjou@gmail.com.  Verder praten over dit onderwerp of gewoon zin om een potje te kletsen? Meld je dan aan op ons forum.