Ik ben opgevoed in een streng christelijk gezin waarin alles om regeltjes en geboden draaide. Zo werd homoseksualiteit gezien als een ziekte waar een psycholoog je wel van af kon helpen. Jarenlang heb ik om dit thema heen gedraaid: ik wilde niet tegen mijn ouders ingaan, maar voelde dat het niet klopte. Inmiddels ga ik richting de twintig jaar en ben ik op een punt gekomen dat ik er niet meer omheen wil draaien, vandaar deze blog.

Als klein meisje kreeg ik voor het eerst te maken met de afkeuring van mijn ouders over een lesbisch stel. Dat ging gepaard met hoofden schudden en met een gefronst voorhoofd praten over deze grote zonde. Ik durfde er geen vragen over te stellen, uit angst voor onbegrip, maar snapte het niet. Die vrouw was toch aardig, daar was toch niets mis mee? Mocht ik nog wel met haar praten? Dus deed ik wat mij het beste leek, ik hield afstand. Soms zag ik haar naar me kijken, maar dan liep ik snel de andere kant op. Ik was bang om haar af te wijzen, maar was ook bang dat mijn ouders boos zouden worden als ik met haar zou praten.

lesbisch oog

Op de middelbare school kreeg mijn zus in haar vriendengroep te maken met dit thema en ze praatte erover met mijn ouders. Zij vertelden haar dat ze gewoon aardig kon doen, maar dat het natuurlijk ‘niet de bedoeling’ was. Voor ongelovigen lag het wel een beetje anders, omdat je ze niet op de zonde kon wijzen. En voor gelovigen waren er gelukkig gespecialiseerde psychologen. Hier snapte ik bar weinig van, maar ik kon alle confrontatie uit de weg gaan. In mijn eigen leven had ik er toch niets mee te maken.

De afkeuring van mijn ouders zat altijd wel in mijn achterhoofd als er werd gepraat over dit soort dingen, maar een mening vormen was lange tijd niet nodig en zoals ik al noemde: ik bleef er omheen draaien. Op een gegeven moment moest ik toch echt gaan nadenken. Ik wist nog niet precies wat ik wel vond, maar dat ik het absoluut niet eens was met mijn ouders was me al wel duidelijk geworden.

Mijn ouders hebben me liefde gegeven en geprobeerd me de waarheid te leren. Daarbij verloren ze soms mijn eigen mening uit het oog. Maar de starre overtuiging waar ik mee te maken kreeg is per gelovige heel verschillend. Mijn opvoeding en de opvoeding van anderen uit de kerk konden soms ver uit elkaar liggen. Sowieso zijn er eindeloos veel meningen in het christelijk geloof en heeft iedereen wel een argument wat logisch klinkt. Dat was voor mij de reden om niet op internet te gaan zoeken, maar om het zelf te bedenken. Ik wilde niet afgaan op argumenten, maar ben naar binnen gaan kijken.

Wat zegt mijn verstand? Dat ik iedereen moet accepteren en dat iedereen is zoals hij is. Wat zegt mijn gevoel? Dat liefde vele malen groter is dan regeltjes, oordelen en uitspraken. En waarom zou God mensen gevoelens geven als we er niet naar moeten luisteren, dat zou behoorlijk nutteloos zijn. Zo vormde ik mijn eigen standpunt. En… kon ik gelijk door naar de volgende hindernis, namelijk de vooroordelen.

Een vriendin durfde mij nauwelijks te vertellen dat ze op vrouwen valt, omdat ze wist dat ik christelijk was. Ze was bang dat ik haar zou laten vallen of met afkeuring zou reageren. En ook bij een andere vriendin kwam het geloof direct naar boven drijven toen we het erover hadden. Het leidde tot een discussie waarin ik alle negatieve oordelen over het geloof moest wegpraten. Veel emoties bij haar, maar ook veel emoties bij mij.

bijbel

Acceptatie is voor mij zeer belangrijk en vanwege mijn geloof wordt aangenomen dat ik dat niet doe. Dat is moeilijk, want of je nou lesbi, bi of hetero bent, we zijn allemaal mensen. Ook het wel of niet christelijk zijn zou niet uit moeten maken, want we zijn nog steeds mensen. Als mijn vriendin zegt dat ze op vrouwen valt, wordt zij geen ander persoon. Als ik iemand vertel dat ik in God geloof, verander ik ook niet opeens. Geaardheid of opvattingen maken een persoon niet anders. Het is nog steeds die vriendin met wie je kan lachen, met wie je kan shoppen. Het is zo makkelijk, maar we maken het zo moeilijk…

Ik weet niet wie bedacht heeft om overal regels aan te koppelen, omdat God het wil, maar ik geloof daar niet in. Ik geloof niet in een God van regels, dat heb ik nooit gedaan. Toen ik er met mijn hart voor koos om bij God te horen, koos ik niet voor regels, vooroordelen en al die dingen. Ik koos voor de God van liefde, want daar wil ik bij horen.

En in liefde maakt het niet uit of je op mannen of vrouwen valt, of je gelovig bent of niet, of je dik bent of dun en zo kan ik nog wel doorgaan. Liefde is veel groter dan regels waarin je jezelf niet mag zijn. Mensen willen liefde geven en ontvangen en dat doen we op onze eigen manier. We maken het allemaal heel ingewikkeld, maar uiteindelijk is het heel simpel. Liefde is liefde.

 

Marlies ♥

Zou jij ook een gastblog voor ikVrouwvanJou willen schrijven? Dit mag gaan over alles rondom lesbisch zijn. Denk bijvoorbeeld aan jouw coming out, jouw geloof, lesbische ouders of kinderwens. Mail ons gerust even op ikvrouwvanjou@gmail.com.  Verder praten over dit onderwerp of gewoon zin om een potje te kletsen? Meld je dan aan op ons forum. – bron foto 1  –  Bron foto 2