Zes weken vakantie, om vervolgens samen met je vriendinnen je nieuwe boeken op te halen en in de stad te kijken welk kaftpapier je dit jaar weer eens om je schoolboeken zal plakken. Fietsen door wind en weer met een tas vol zware boeken die je rug doen krommen. Irritant, maar het gegiebel onderweg en de plannen die jullie maken voor het nieuwe jaar, laten de zorg voor die zware tas al snel verdwijnen. Voor mij verliep deze periode net iets anders. Ik sprak ‘s ochtends niet op die ene hoek af met mijn beste vriendin om samen naar school te fietsen, ik was niet gespannen voor het nieuwe schooljaar. Ik ging niet naar school.

Ik hoefde geen half uur te fietsen met een tas vol zware boeken op mijn rug en had geen rooster met verschillende vakken of gezellige pauzes in een rumoerige kantine. Mijn school, of beter gezegd klaslokaal, lag zo’n 40 meter van het gebouwtje af waar ik een aantal jaar verbleef. Een klaslokaal van een paar vierkante meter groot met een paar tafels en stoelen. Geen volle klas met minstens 20 man, maar maximaal 6 personen die allemaal hun eigen ding deden.

Loavies joyce everink

Ik ging niet naar de middelbare school omdat ik in die periode werd opgenomen in een psychiatrische jeugdkliniek. Om in die periode niet helemaal achter te blijven in ontwikkeling werd er wel verwacht dat je wat aan school deed. Om dit te doen was er een gebouwtje op het terrein ingericht als “school”. Er waren twee docenten die je vragen kon stellen en je hielpen. Hier kon je op je eigen tempo en niveau je schoolvakken een beetje oppakken, om hopelijk uiteindelijk staatsexamen te doen.

Op mijn 17de deed ik staatsexamen en slaagde ik voor mijn MAVO diploma. Geweldig natuurlijk, maar wat ontbrak was een gezamenlijke diploma-uitreiking met een klas waarmee je de afgelopen jaren hebt samengezeten of een afsluitend schoolfeest. En dat was niet het enigste dat ontbrak. Belangrijker nog waren de jaren die ik had gemist als leerling van een middelbare school, als onderdeel van de zogeheten maatschappij. Ik was jaren patiënt geweest in plaats van leerling, in plaats van meisje, in plaats van mens. Dit zorgde ervoor dat ik me minderwaardig voelde ten opzichte van iedereen buiten de muren van de jeugdkliniek.

Toen ik rond mijn 14de thuis kwam te zitten en op mijn 15de naar de jeugdkliniek ging wilde ik niets meer. Ik was bang voor de buitenwereld en was depressief. Ik was niet bezig met mijn toekomst. Sterker nog, ik was meer bezig met de dood dan met het leven. De jaren in de kliniek boden me een veilige plek en de nodige hulp om weer op het juiste pad terecht te komen, maar zorgden er ook voor dat ik volledig buiten de echte wereld kwam te staan. Mijn leven bestond uit dat gebouw, een groep leeftijdsgenoten met allerlei ernstige problemen en meer niet. Mijn wereld was zo klein, dat ik vaak ook niet verder keek dan die muren. Hoe langer ik daar verbleef hoe groter, bozer en enger de buitenwereld werd. Daar was iedereen zelfstandig en verantwoordelijk voor wat die deed. Daar moest ik sterk zijn en de wereld aan kunnen. Kon ik dat wel? Ik had geen idee meer.

Het is niet gezond voor een mens, laat staan voor een kind om te lang buiten de maatschappij te staan. Een jaar geen school is al heftig, laat staan meerdere jaren. Hoe langer je jezelf buiten de maatschappij plaatst, hoe moeilijker het wordt om weer terug te keren. Niet alleen omdat de buitenwereld steeds enger aan zal voelen en minder gewoon voor je is, maar ook omdat je het hele ritme niet meer gewend bent. Na een aantal weken geen school is het vaak al wennen om weer Engelse woordjes uit je hoofd te moeten leren, laat staan na een aantal jaar geen school.

Loavies joyce everink

Binnenkort starten de eerste middelbare scholen weer. Jij ziet hier misschien tegenop, maar ik ben er jaloers op. Ik zou willen dat ik met dat groepje meiden mee naar school mocht fietsen om samen in de klas allerlei verschillende lessen te volgen. Ik zou willen dat ik na schooltijd gezellig de stad in of naar het strand kon gaan om met elkaar nog wat te drinken en chillen, een schoolfeest of gala kon meemaken of op vrijdagavond met z’n allen uit zou kunnen gaan. Wat zou ik graag nog even echt een middelbare scholier zijn. Ja, als ik het allemaal over kon doen, zou ik heel graag alsnog naar de middelbare school gaan. Niet alleen om meer te kunnen leren, maar ook om het hele middelbare school leven te kunnen ervaren. Het contact met klasgenoten, wat misschien niet altijd goed en soepel verloopt, is zo belangrijk in ieders ontwikkeling.

Het is niet altijd leuk om naar school te gaan, maar het is tegelijkertijd wel bijzonder en waardevol om naar school te kunnen gaan. Mocht jij binnenkort weer naar school gaan, dan wil ik je in ieder geval heel veel succes wensen. Maak er het beste van. Loop je met zorgen rond, praat er dan over, de meeste problemen zijn tijdelijk én op te lossen.

Liefs, Joyce