Twijfels over mijn geaardheid | Gastblog

Een jaar of 3 geleden zat ik op de fiets, onderweg naar een vriendin van me. Ik heb geen idee hoe, maar opeens kwam de vraag in mijn hoofd: ‘wat als ik verliefd zou worden op een meisje?’ Hoe random deze vraag in me op kwam, zo random ging hij niet weer weg. Sinds dat moment zijn de twijfels begonnen. De twijfels, de twijfels over mijn geaardheid, maar vooral het twijfelen aan mezelf. Zoveel vragen, zo weinig antwoorden….

De random vraag, op dat ene random moment op de fiets, veranderde alles. Ik ging meisjes (waarschijnlijk soms iets té opvallend) aanstaren, om te kijken of er íets was wat ik leuk zou kunnen vinden. Toch werd het hierdoor voor mij niet echt duidelijker. Ja, dat ene meisje zag er wel leuk uit, maar ja, dat kan je als ‘heteromeisje’ toch ook van een ander meisje vinden? En dat meisje heeft wel een heel mooi lichaam, maar misschien vergelijk ik mezelf gewoon met haar? Deze gedachten en vragen spookten dagelijks door mijn hoofd. Het was een grote chaos daarboven.

Toen ik net 15 was ging ik voor het eerst ‘echt’ uit. Ik ging naar een discotheek hier in de buurt en zoende hier voor het eerst. Met een jongen. (Wiens naam ik overigens door alle spanning toen totaal vergeten te vragen ben…) Mijn twijfels verdwenen, ik was ‘gewoon’ hetero, klaar. In deze ‘periode’ heb ik eigenlijk ook totaal geen twijfels meer gehad. Misschien kwam het doordat ik het (onbewust) wegstopte, maar tijdens het uitgaan had ik in ieder geval alleen maar interesse in jongens.

Een jaar later ongeveer ging ik op vakantie naar Italië. Ik leerde hier een meisje kennen. Ik betrapte mezelf erop dat ik erg veel bij haar in de buurt wou zijn. Ik vond het leuk om haar aan te kijken en als ze dan terugkeek voelde ik de kriebels in mijn buik. Toch dacht ik dat ik me zo voelde, omdat ik tegen haar opkeek. Ze was populair omdat ze al jaren op deze camping kwam, ze rookte en dronk alcohol, wat ik toen best stoer vond. Ook was ze een aantal jaren ouder dan ik en kreeg ze behoorlijk wat aandacht van de jongens. Genoeg reden om ‘gewoon tegen haar op te kijken’. Pas achteraf realiseer ik me dat het misschien wel iets meer is geweest…

Een tijd geleden begon ik met het kijken van YouTube filmpjes. Op de een of andere manier kwam ik toch vaak bij de LGBT YouTubers terecht. (Misschien stiekem niet zo heel toevallig…). Hierdoor begon het verhaal van de twijfels weer van het begin af aan. Vond ik het echt leuk om twee meisjes samen te zien? Of vond ik gewoon het plaatje van een ‘perfecte’ relatie zo interessant? Herkende ik mezelf in de coming-out verhalen? Of bewonderde ik de manier waarop deze verteld werden? Door deze filmpjes ben ik in ieder geval heel erg bewust gaan nadenken over wat ik precies voelde en heb ik de tijd genomen om dit voor mezelf uit te zoeken. Ik ben vanaf toen ook heel erg open geweest over mijn twijfels tegenover mijn vrienden. Toen ik het een aantal vrienden verteld had, besefte ik me ook dat het eigenlijk helemaal geen big deal is. Ik heb mezelf altijd geaccepteerd en ik ben ook nooit bang geweest dat anderen mijn niet zouden accepteren. Maar die twijfels, die irritante twijfels, die onduidelijkheid, daar maakte ik me zo ontzettend druk over… Ik was vooral heel erg ‘bang’ dat het gewoon iets was wat ik mezelf aangepraat had. Toen ik zo open was naar mijn vrienden toe besefte ik me echter dat ik me helemaal niet zo druk zou moeten maken over die twijfels en dat het waarschijnlijk ooit wel een keer duidelijker voor me zou worden.

Inmiddels ben ik 17 en kan ik met 90% zekerheid zeggen dat ik biseksueel ben. Die laatste 10%, die laatste twijfel, zal denk ik pas verdwijnen als ik een keer verliefd word op een meisje, want dat is tot op heden nog niet gebeurd. Wat ik wel zeker weet is dat ik meisjes aantrekkelijk kan vinden en dat dit niet anders is dan hoe ik een jongen aantrekkelijk kan vinden. Voor nu heb ik gewoon een hele open houding. Ik zie wel wie er op mijn pad komt. Of dit een jongen of een meisje zal zijn, geen idee, maar ik sta voor alles open. Ook verberg ik mijn interesse voor meisjes (en jongens) totaal niet tegenover anderen. Vooral als ik nieuwe mensen leer kennen probeer ik, meestal indirect, het onderwerp aan te snijden. Ik vind het namelijk prettig om te weten als iemand er negatief tegenover staat, want dan weet ik dat ik diegene niet beter hoef te leren kennen. ☺

Minds are like parachutes,
they only function when they are open.

Tenslotte wil ik afsluiten met deze quote, die ik laatst tegenkwam op Tumblr. Wat mij betreft een hele sterke quote, die voor zoveel mensen nog ‘leerzaam’ kan zijn. Misschien moeten we met z’n allen gewoon stoppen met alle hokjes en labels en moeten we gewoon proberen om die parachutes allemaal iets meer te openen! ☺ Die labels en hokjes maken het naar mijn mening alleen maar lastiger. Ik was zelf namelijk heel erg op zoek naar het ‘perfecte’ hokje voor mezelf en kon deze niet echt vinden. Maar als het dan toch écht nodig is om hokjes te gebruiken, laten we het dan meteen goed doen en er 7 miljard maken: dan weten we zeker dat iedereen zijn hokje kan vinden. Iedereen is namelijk uniek (gelukkig wel…) !

Maaike

Zou jij ook een gastblog voor ikVrouwvanJou willen schrijven? Dit mag gaan over alles rondom lesbisch zijn. Denk bijvoorbeeld aan jouw coming out, jouw geloof, lesbische ouders of kinderwens. Mail ons gerust even op ikvrouwvanjou@gmail.com.  Verder praten over dit onderwerp of gewoon zin om een potje te kletsen? Meld je dan aan op ons forum.