Een wandelende kast | Gastblog

Mijn vriendin en ik kwamen ooit uit de kast voor familie en vrienden. Bij de een ging dat wat makkelijker dan bij de ander. Nu is de vraag echter: Blijf je niet je hele leven uit de kast komen als lesbisch paar? Wij hebben dat gevoel soms wel een beetje, alsof we een wandelende kast zijn. Als de kast open gaat springt er niet een, maar springen er twee uit de kast. Soms is het trouwens heerlijk om mensen te ‘shockeren’. Zijn jullie zusjes? Nee, maar we houden wel veel van elkaar.  

Dan kijkt de verkoopster van de marktkraam waar we iedere zaterdag komen bedremmeld op en zegt; ‘oh ja, dat kan natuurlijk ook’. En dan kunnen wij op de terugweg naar huis slechts glimlachen om haar gezichtsuitdrukking. Ze vond het vast niet erg, maar had er natuurlijk ook niet over nagedacht, denk ik zo. Want waarom zou je soms even buiten de lijntjes denken?

Zo gaat het keer op keer. Minstens één keer per week springt onze kastdeur wel open. Bij de frietkraam, op de markt, bij de boekenwinkel, op vakantie, in een hotel. En we lijken echt helemaal niet op elkaar vinden wijzelf. We zijn gewoon echt een verliefd stel, lopen lekker hand in hand. Mensen willen soms misschien ook niet echt verder denken, toch?

En dan zijn we in Parijs. We zitten in een artistiek café in Mon Martre. We worden nogal vrolijk geholpen door de bediening, die probeert te flirten met ons. Hij heeft zelf niet door dat hij ontzettend homo zou kunnen zijn. We drinken wat, zij een cocktail, ik een halve liter bier. Dat zou wat kunnen zeggen toch? Dan komt er een kunstenaar op ons af. Een negroïde fransman. Hoedje op en een haveloos pak aan. Heeft veel te veel gedronken. We kletsen in het Engels. En ja, die man ziet ons wel zitten. We moeten maar mee naar een feestje hier in de stad.

Hij blijft maar met ons kletsen over de liefde, het leven en de kunst. Hij is jarig, zegt hij. We feliciteren hem, echter daar komen we met een handje niet van af. In Parijs zijn we toch een beetje voorzichtig met het open maken van onze kast. De jongeman wil weten wat we van elkaar zijn. Hij is namelijk nog steeds heftig bezig met het versieren van een van ons. We geven aan dat we zusjes zijn. We verkondigen dat meerdere maken tegen hem, maar op den duur zijn we het echt zat en willen we van hem af. Hij, zich nog steeds zichzelf afvragende wat we van elkaar zijn. Wij, die hem nogmaals bevestigen dat we zussen zijn. Toen sprak hij uit in gebrekkig Engels, half Frans; ‘no you love eachother’. You love her en she loves you.’ We betaalden en maakten ons uit de voeten, want dat werd wel heel spannend voor deze man, dachten wij.

Ik baal er weleens van hoor. Zo ook in onze eigen woonplaats zaten we in de kroeg. Er kwam een kerel op ons af. Dat was al de tweede keer die avond. Hij stelde weer de zussenvraag. Ik zei; ‘ja, we zijn zussen’. Mijn vriendin zei daarop ‘ja, we zijn tweelingzussen’. De kerel kon dat wel goed zien ja. Onze vriendin die er ook bij was speelde het spel mee. Zij ging door voor oudste zus. De kerel vond haar dan weer niet op ons lijken, waarop mijn geliefde “tweelingzus” zegt; ‘nee, ze is van een andere vader’. We waren heel geloofwaardig. En we hebben het lang volgehouden. De kerel kon maar niet kiezen. Hij zag mij en dan keek hij weer naar mijn geliefde. Hij vond mij mooier, maar haar toch ook wel. En wij keken elkaar aan. We hadden zoveel lol wetende dat we vanavond gewoon weer heerlijk met elkaar naar huis zouden gaan. Onze “ oudste zus” stapte op. Wij hingen de kerel nog wat aan zijn neus.

Nadat we zijn telefoonnummer gescoord hadden vonden ook wij het tijd om te gaan. We gingen naar ons favoriete jazzcafé. Aldaar bestelden we onze favoriete borrel. We genoten van de muziek. Ook daar werden we aangesproken. Nu door een leuke gozer. Of we familie waren? Nee, we zijn geliefden. Leuk vond hij dat. We kletsten wat. Hij logeerde bij een vriend. Het klikte. We kregen zijn nummer. Waarom? Geen idee, dat zien we wel. Het is altijd leuk om vriendschappen op te bouwen. Hij had voor ons idee geen vunzige bedoelingen. Zo gaat dat nou. Keer op keer springen we weer uit onze kast. Wat mensen er nou toch steeds in zien om ons zo zusterlijk te vinden, daar begrijpen we geen hout van. Misschien is het makkelijker om er vanuit te gaan dat we zussen zijn. Twee vrouwen, twee mooie vrouwen, dat is toch een beetje jammer. Gaat de drinkbeker weer aan je voorbij, want ze houden van elkaar. Dus weer geen kans voor Jan, Piet, Klaas en al zijn makkers die hopeloos op zoek zijn naar innige liefde. Of die op zoek zijn naar eenmalige pleziertjes.

Zo kom je uit de kast en zo niet. En als je in je kast wil blijven zitten lukt het natuurlijk niet. En als je er uit wil dan geloven ze het soms niet. Waarom zouden we heel ons leven een wandelende kast moeten blijven? De naïviteit van sommige mensen zouden we voor lief kunnen nemen. Als ze dan willen geloven dat we zussen zijn, dan is dat toch zo? Leuk zou het dan zijn als ze op een festival in onze woonplaats ons dan een keer zoenend op een feestje zouden aantreffen. Jammer dat het vaak niet tot de mogelijkheden behoort. Wat stralen we uit? Misschien toch een beetje angst om echt te zijn, wie we zijn.

Cornelia

Zou jij ook een gastblog voor ikVrouwvanJou willen schrijven? Dit mag gaan over alles rondom lesbisch zijn. Denk bijvoorbeeld aan jouw coming out, jouw geloof of kinderwens. Mail ons gerust even op ikvrouwvanjou@gmail.com.  Verder praten over dit onderwerp of gewoon zin om een potje te kletsen? Meld je dan aan op ons forum.