Het was een jaar of 10 geleden, een avond in de zomervakantie. Mijn broertje en ik waren door onze ouders van het buitenspelen weggelokt met de belofte om een ijsje te gaan halen. Met een uitstekend humeur en vrolijk likkend aan ons ijsje liepen we even later bij de ijsboer naar buiten toen we ze zagen. Twee vrouwen hand in hand. Ze liepen ook naar binnen, kochten een ijsje, gaven elkaar een kus en liepen weer weg.

We waren niet minder verbaast geweest als de grote plastic ijshoorn die buiten stond bij de ijsboer, benen had gekregen en de vogeltjesdans was gaan dansen op de muziek van PSY – Gangnamstyle. Wat een cultuurshock was dat. Mijn broertje moest lachen maar ik vond het wel interessant en bleef kijken. Mochten die vrouwen van 10 jaar geleden deze blog lezen, ik was het meisje dat jullie bij de ijsboer 10 jaar geleden onbeschaamd aan stond te staren. Sorry als het jullie ongemakkelijk liet voelen, maar jullie hebben in elk geval indruk gemaakt.

Nu 10 jaar later ben ik iets meer dan 2 jaar uit de kast en heb ik een paarse vrijdag en een GSA opgezet op mijn middelbare school. Misschien moet ik dat even toelichten. Een GSA staat voor een Gay Straight Alliance, bestaande uit een groep leerlingen en docenten die samen het klimaat voor LHBT leerlingen beter willen maken met bijvoorbeeld poster acties, voorlichting en gesprekken. Gesprekken over onderwerpen die anders misschien taboe zouden blijven.

lesbischEen van de beste momenten om als GSA de aandacht van de leerlingen van je school op te eisen voor je ideeën is een paarse vrijdag organiseren. Dit is een internationale dag tegen homofobie, waarop mensen massaal paars dragen om hun afkeer tegen homofobie te laten zien. Deze dag werd voor het eerst gehouden in 2010 en vindt in Nederland plaats op de tweede vrijdag van december en in de Verenigde Staten en Canada (waar het oorspronkelijk vandaan komt) op de derde vrijdag van oktober. Goed tot zover het saaie, informatieve stukje van mijn blog, ik beloof dat het iets interessanter zal worden.

Mijn naam is Eline en ik ben 17 jaar. Ik volg momenteel mijn nog door de wet verplichte onderwijs aan het fabuleuze Montessori College Nijmegen in klas V5A. Ik speel bas, basgitaar, drum, piano en boks graag. Ik heb geen idee waarom ik dit aan volslagen vreemden mededeel op een blog, maar goed, misschien is het wel leuk om de persoon iets beter te leren kennen die de letters bij elkaar heeft verzonnen die jij nu leest. Oh ja, en ik ben lesbisch.

Ik ben nog lang geen “levenservaringsdeskundige” maar ik heb al wel het een en ander gezien. Ik ben uit de kast gekomen toen ik 15 was en heb dus zo’n beetje elk argument gehoord dat je te horen kan krijgen van mensen die twijfelen aan je geaardheid. “Je bent te jong om het te weten”, “het is gewoon een fase”, “je bent gewoon een tomboy”, “je bent gewoon niet zo’n meisje”. Opmerkingen als, “mag ik meedoen”, of  “mag ik kijken” als je met je vriendin uitgaat, tel ik niet eens mee. Ik ben er nog niet helemaal over uit hoe ik over deze opmerkingen moet denken. Moet ik me er niet te druk over maken, omdat deze opmerkingen altijd zullen blijven bestaan of is dat te passief en moet ik actie ondernemen om het te veranderen?

Je gaat trouwens nooit klaar zijn met uit de kast komen. Misschien ben je op dit moment wel gek van de zenuwen een manier aan het bedenken om het op de juiste manier aan je ouders te vertellen. Dit zal in de toekomst waarschijnlijk nog vele malen, zei het op een andere manier, voorkomen.

Het goede nieuws is dat het hier in Nederland allemaal een stukje beter gesteld is dan in, laten we zeggen India of Rusland. Ook zal het op den duur steeds makkelijker worden, het uit de kast komen. Natuurlijk is de kans daar dat je negatieve reacties krijgt, maar geef die mensen wat tijd. Het kan soms wat rauw op hun dak vallen. Laat het even zakken en kijk of ze later bijtrekken. Mocht dit echt niet het geval zijn, dan moet je er toch over gaan denken of je deze persoon nog wel in je naaste omgeving wilt. Mensen die geen respect hebben voor de manier waarop jij jouw leven wilt inrichten. Deze mensen namelijk geen vrienden meer met jou zijn, ze willen vrienden zijn met een persoon die niet (meer) bestaat, maar wel past binnen hun idee van hoe te leven.

It’s not gonna be all sunshine and roses… but it’s gonna be a hell of a ride.

Mijn leven werd een stuk beter toen ik uit de kast kwam. Ik had het gevoel dat mensen mij beter begrepen. Ik was nooit echt populair geweest en eigenlijk al sinds groep 3 een vreemde eend in de bijt. Natuurlijk had ik wel vrienden, maar ik was nooit “one of the cool kids” (whattup Echosmith reffrence). Het voelde alsof ik een deel van de puzzel van mijn leven had opgelost, nou ja, de hoekjes lagen in elk geval al goed. Natuurlijk vond ik de eerste keren uit de kast komen verschrikkelijk, maar eigenlijk schep ik er ondertussen bijna plezier in om mensen die vragen hebben over “gay zijn” te helpen. Dat is volgens mij de enige manier om onbegrip en onwetendheid de wereld uit te helpen.

Zou jij ook een gastblog voor ikVrouwvanJou willen schrijven? Dit mag gaan over alles rondom lesbisch zijn. Denk bijvoorbeeld aan jouw coming out, jouw geloof of kinderwens. Mail ons gerust even op ikvrouwvanjou@gmail.com.  Verder praten over dit onderwerp of gewoon zin om een potje te kletsen? Meld je dan aan op ons forum.