Ik ben Jeanine en studeer sinds dit jaar Sociaal pedagogische hulpverlening. De afgelopen 3 jaren hebben voor mij in het teken gestaan van zelfacceptatie. Nu ik aan mijn studie begonnen ben, waarin je jezelf heel erg tegenkomt, kan ik zeggen dat ik bezig ben met de laatste loodjes wat betreft zelfacceptatie. Het is een goed moment om terug te kijken en mijn verhaal te delen, om zo misschien wel mensen te kunnen ondersteunen. 

Opvoeding met het geloof als lijddraad
Mijn ouders zijn gescheiden toen ik vier jaar oud was. Mijn vader heeft zich niet veel later bekeerd tot het christendom. Wekelijks gingen mijn broertje en ik, aan de hand van vader, mee naar de kerk. Als kind vorm je een bepaalde basis, deze werd bij mij gevormd in de kerk. Alle normen en waarden die in de kerk golden, ging ik zien als vanzelfsprekend. Ik wist niet beter en zag dat wat in de kerk verkondigd werd, als de enige en echte waarheid. Jaren gingen voorbij en ik raakte steeds meer gebrainwasht (zo kan ik het achteraf gezien noemen). Op mijn vijfde ging ik elke zondag naar de kerk. Toen ik iets ouder was ging ik ook naar de ‘jeugdavonden’. Even later was ik bijna vier keer per week in de kerk te vinden.

lesbi lesbisch christenIk ging naar de jeugdavonden, naar gebedsdiensten, zat in een dansgroep van de kerk en ging naar de zondagdiensten. Op de zondagen had ik veel taken, ik deed de zondagschool en was erg actief in de kerk over het algemeen.

Alles leek mooi en leuk. Ik had veel vriendinnen in de kerk en stond volledig achter alles wat mij was aangeleerd: homoseksualiteit is onnatuurlijk, verkeerd en het is iets van de duivel. Seks voor het huwelijk is verkeerd. Dénken aan seks is verkeerd.  Tattoo’s en piercings zijn NOT done. Uitgaan is verkeerd.  Zo zijn er nog tientallen voorbeelden op te noemen van dingen die mij waren wijsgemaakt in de kerk.

Ik was totally gebrainwasht.

Zelfhaat en doopdienst: Lesbisch en christen
Ik ging vanaf mijn elfde al naar de jeugddiensten. Dit omdat de voorganger van de kerk zag dat ik hier al klaar voor was, ik was ‘goed’ bezig met het geloof. Tijdens deze jeugddiensten werd er gezongen, je deed spelletjes en je kreeg wekelijks een preek over allerlei onderwerpen.

Ik weet het nog als de dag van gisteren, er was weer een zangdienst. Ik stond met twee vriendinnen vooraan en de kinderen van de voorganger leidden de zangdienst. Ik wist dat mijn vriendinnen een oogje hadden op de zoon van de voorganger. Hij was 5 jaar ouder, kon zingen én was gelovig. Picture perfect… Ik sprak er vaak over en vertelde aan mijn vriendinnen dat ik hem ook wel zag zitten.  Iedereen vond hem leuk, dus ik moest dat dan ook maar proberen, of op zijn minst zeggen. Echter, gebeurde er in deze periode iets waardoor ik in een cirkel van zelfhaat belandde. Tijdens deze zangdiensten, doen mensen altijd hun ogen dicht om te bidden. Iedereen. Behalve ik. Ik keek rond en zag de dochter van de voorganger, met haar ogen dicht, druk bezig met bidden.

Mijn aandacht was niet gevestigd op de zoon van de voorganger, maar op de dochter van de voorganger. Ik vond haar adembenemend mooi. Ik vroeg mij af waarom ik de zoon van de voorganger niet interessant vond. Iedere meid in de kerk vond hem interessant. Waarom ik toch niet? Wat is er mis met mij?

lesbi lesbisch christenHet hield mij erg bezig. Ik kon mijn ogen niet van haar af houden en betrapte mijzelf op de gedachte dat ik haar wilde zoenen. Eén week later kwam er een preek over homoseksualiteit, het was verkeerd, MAAR er was hoop, God kon je genezen. Tijdens deze preek kon ik mijn interesse voor de dochter van de voorganger plaatsen. Ik had gevoelens voor haar. Ik merkte in de periode erna dat het niet alleen bij de dochter van de voorganger bleef. Ik begon vrouwen steeds interessanter te vinden en vocht tegelijkertijd tegen deze gevoelens alsof mijn leven er vanaf hing. Ze mochten er niet zijn. Ik was ziek.

Ik vroeg mij af hoe lang het nog zou duren, voordat God de juiste man op mij af zou sturen en mij zou genezen. In deze periode begon ik mijn gevoelens sterk te onderdrukken. Ik werd een gesloten boek. Ik ben naar voren gegaan tijdens een zondagdienst. De voorganger vroeg namelijk of de mensen die een wonder nodig hadden,  naar voren wilden komen. Ik zat daar vooraan, op mijn knieën, tussen mensen in rolstoelen en mensen met een lichamelijk beperkingen. Ik smeekte tot God met tranen die vloeiden.

‘Alstublieft, geneest u mij! Ik heb spijt! Sorry dat ik dingen heb gedacht die niet rein en heilig zijn. Alstublieft geneest u mij en genees mij van deze ziekte.’

1 maand later liet ik mij dopen. De kerk waar ik naartoe ging was een onderdeel van een grote kerkgemeenschap in Nederland. De doopdienst was in Groningen, in een gigantische kerk. Er was een doop bad op het podium en er was 600 man aan publiek. Door je te laten dopen, kies je ervoor om te leven met God. Je doet hem hiermee een belofte om hem voor altijd te volgen en volgens zijn plan te leven. Het was de bedoeling dat je in de microfoon je getuigenis deed. Je moest uitspreken waarom je je liet dopen. Dit terwijl er 600 gelovige mensen in de kerk naar je kijken en dol enthousiast zijn. ‘Weer iemand die zijn leven aan God geeft!.’

lesbisch christenIk liep naar voren en weet nog precies wat ik zei door die microfoon: ‘Ik laat mij dopen omdat ik God heer en meester van mijn leven wil maken. Ik wil zijn plan voor mijn leven volgen en een nieuw leven beginnen samen met Hem.’ Wat ik dacht was echter iets anders: Oké God, als u bestaat, dan is dit een kans voor u om dat te bewijzen. Het kan niet dat u mij zo wilt laten lijden. Waarom geneest u mij toch niet?

Ik liet mij dopen, met de hoop om genezen te worden. Het was een daad uit wanhoop.

Ik merkte natuurlijk al snel dat de genezing niet kwam. Ik werd verliefd op een goede vriendin en werd weer opnieuw met mijn gevoelens voor vrouwen geconfronteerd.  Ik had wel door dat het niet genezen kon worden. Ik wilde de kerk verlaten en wist dat ik hiermee mijn vader en stiefmoeder vreselijk veel pijn zou doen. Het heeft dan ook lang geduurd voordat ik uiteindelijk weg ben gegaan. Toen ik eenmaal de kerk uit was, na veel gedoe met mijn vader en stiefmoeder, ben ik bij mijn moeder ingetrokken. Zij is niet gelovig en ik voelde mij afgewezen en niet geaccepteerd bij mijn vader, vandaar dat ik er weg wilde. Alleen al om het feit dat ik niet meer naar de kerk ging. Van mijn gevoelens voor vrouwen wisten zij nog niets.

Ik was hier 15 jaar. Ik was uit de kerk gestapt en had door dat ik gebrainwasht was. Maar wat doe je dan? Mijn basis was gevormd in de kerk. Nu valt je basis opeens weg en je hebt gevoelens die recht tegenover die basis komen te staan.

Ik lag nachten huilend in bed, vol zelfhaat en belandde in een depressie. Ik had door dat ik lesbisch was en kon dit niet accepteren. Wat zouden mijn ouders zeggen? Hoe zullen mensen mij gaan zien? En de gelovige familieleden dan?  Mijn moeder was gefrustreerd. Ik liet niets los maar ze zag wel dat er echt iets speelde. Ze kon mij maar niet laten praten over wat me dwars zat. Op een keer ging het zo ver dat ik het leven niet meer zag zitten, ik had suïcidale gedachten. Mijn moeder heeft mij toen meegesleurd naar een psycholoog omdat ze bang was dat ik er anders snel een punt achter zou zetten.

Birds born in a cage think flying is an illness.
Bij de psycholoog heb ik gepraat, gepraat en gepraat. Ik  heb  een hele lange tijd niet gesproken over de dingen die er voor mij toe deden. Toen ik een andere psycholoog kreeg en hoorde dat zij lesbisch was, durfde ik steeds meer dingen los te laten. Ik had heel erg veel steun aan deze gesprekken. We hadden het over mijn opvoeding en al het bovenstaande. Ik werd begrepen en ik had een plekje om over mijn gevoelens te praten. Toch wist ik wel dat praten heel fijn was en een psycholoog handig was, maar uiteindelijk moet je het zelf doen. Je moet zelf uit die put klimmen. Ik moest in mijn situatie eerlijk naar mijzelf gaan kijken. Ik wist dat ik lesbisch was. Nu moest ik dit niet meer verstoppen of negeren. Ik moest gaan beginnen met het accepteren van mijzelf.  Ik moest de gebeurtenissen uit het verleden een plekje geven. Mijzelf gaan opbouwen en vormen. Ik was de kerk uit en was het niet meer eens met alle normen en waarden die mij daar waren aangeleerd. Mijn basis en fundering waren in één klap foetsie, weg.  Ik moest opnieuw de zin van het leven vinden. Waar sta IK voor als persoon? Wat vind ik? Wat wil ik?

lesbisch christenDit is stapje voor stapje gegaan. Ik heb eerst tegen een paar vriendinnen verteld dat ik lesbisch ben. Zij reageerden ontzettend verbaasd, maar ook heel goed en zijn een gigantische steun (geweest). Ik heb het aan familieleden verteld waarvan ik wist dat de reacties goed zouden zijn. Ik heb een schrift gekocht en het vol geschreven met quotes. Ik heb zowat een boek geschreven over MIJN levensfilosofie. Waar sta ik voor? Ik heb heel veel gereflecteerd en gekeken naar mijzelf als persoon. Stapje voor stapje ben ik mijzelf in de ogen gaan kijken. Ik heb veel tijd alleen genomen om weer in mijn kracht te gaan staan.

Vandaag de dag studeer ik Maatschappelijk werk en Dienstverlening. In deze studie kom ik mijzelf tegen en ik merk dat ik daar vrede mee heb. Ik kan mijzelf aankijken in de spiegel. Ik vecht niet meer tegen mijn gevoelens voor vrouwen en ben open geworden. Open over mijn geaardheid, open over wie ik ben als persoon. Nog niet iedereen weet dat ik op vrouwen val, ik heb nog wel angst maar ik ben op weg. Ik ben bijna sterk genoeg om eventuele negatieve reacties ook aan te kunnen.

De quote die mijn ogen ooit opende is

‘Birds born in a cage think flying is an illness.’

Die vogel ben ik, de kooi mijn opvoeding en het geloof. Vliegen? Dat is natuurlijk en aangeboren, het is normaal. Ik ben uit de kooi gebroken. Heb aardig wat wankele stappen moeten zetten buiten de kooi, maar ben nu aan het opstijgen en zal mijn vleugels wijd openslaan. Met mijn ervaringen wil ik mensen kunnen helpen en ik hoop deze mogelijkheden te krijgen in het latere werkveld.

Zou jij ook een gastblog voor ikVrouwvanJou willen schrijven? Dit mag gaan over alles rondom lesbisch zijn. Denk bijvoorbeeld aan jouw coming out, jouw geloof of kinderwens. Mail ons gerust even op ikvrouwvanjou@gmail.com.  Verder praten over dit onderwerp of gewoon zin om een potje te kletsen? Meld je dan aan op ons forum.
* Bron foto 1,2, 3: 55laney69, foto 4, 5: Ajari