Ik ben inmiddels ruim twee jaar ontzettend gelukkig met de liefde van mijn leven, Chantal. Ik was 19 jaar toen ik haar ontmoette tijdens mijn stage. Hoewel Chantal al op jonge leeftijd wist dat ze op vrouwen valt, was het voor mij nieuw. Ik had altijd enkel gedatet en relaties gehad met mannen. Wat betreft aantrekkingskracht ontbreekt er namelijk niets op dat gebied. Mijn relaties met mannen duurden echter nooit langer dan een paar weken, omdat er voor mij simpelweg geen andere gevoelsmatige reden was om langer bij ze te blijven op het moment dat de relatie serieuze vormen begon aan te nemen. Mijn ouders zijn gescheiden en ik moet toegeven dat ik erg cynisch was tegenover de liefde, wat relaties aangaan überhaupt al niet gemakkelijker maakte.

Ik heb vrouwen altijd wel aantrekkelijk gevonden maar nooit het idee toegelaten hier meer mee te doen. Totdat Chantal aan mijn bureau stond. We hadden direct een klik en kwamen erachter dat we veel dezelfde interesses hebben. Steeds vaker zochten we elkaar op om een praatje te maken en het voelde al snel als een gemis als ze een dagje vrij was en ik haar niet kon opzoeken. Tot op de dag van vandaag kan ik niet verklaren hoe dat gevoel is ontstaan; het gebeurde gewoon allemaal vanzelf. Op het moment dat ik doorkreeg dat Chantal met mij flirtte sprong pas echt de vonk over, die volgens mij voor niemand te missen was. Ik raakte nieuwsgierig en al snel spraken we privé met elkaar af. Super spannend was het allemaal en vanaf de eerste zoen wist ik het eigenlijk al direct: ik ben gewoon smoorverliefd. Alleen wel op een vrouw… Na een dag peinzend in bed te hebben gelegen of ik wel toe moest geven aan mijn gevoelens realiseerde ik me dat er geen reden was om deze gevoelens te ontkennen: Asjemenou, ik ben verliefd op een vrouw. Je valt gewoon voor een persoon. Het is alleen de maatschappij die het nog niet geheel gebruikelijk vindt.

verliefd op een vrouwToen was daar het moment dat ik het mijn ouders en dierbaren moest vertellen. Doodeng. Mijn moeder reageerde heel begripvol. Ze had het ergens ook wel verwacht zelfs. Vroeger was ik namelijk al meer one of the guys en speelde ik liever met een Action Man dan met een Barbie pop. Ook kreeg ze al ‘twijfels’ toen ze wel veel jongens over de vloer zag komen maar ik nooit langer bij ze bleef dan 3 maanden. Mijn vader was iets meer in shock en heeft ook enige tijd nodig gehad het nieuws te verwerken. Hij had geloof ik wel gehoopt dat het een fase was. Toen hij merkte dat dit niet zo was heeft hij het geaccepteerd en kwam hij later naar me toe met de boodschap: “Je weet toch wel dat ik je alleen maar gelukkig wil zien. Of dat nu met een man of vrouw is.” Hij had het alleen gemakkelijker voor mij gevonden als dat met een man was geweest omdat dat ‘normaal’ is. Ook al mijn vrienden deden er totaal niet raar over en mijn oma was er misschien nog wel het meest chill over. Het voelde even heel zwaar te moeten vertellen dat ik een vriendin heb omdat ik bang was mensen teleur te stellen en bang was dat mensen anders over mij zouden gaan denken. Terwijl iedereen weet dat je gewoon dezelfde normale persoon blijft. De eerlijke en open gesprekken hebben er bij mij juist voor gezorgd dat ik een nóg sterkere band met mijn dierbaren heb gekregen.

Een relatie hebben met een vrouw betekent dat je automatisch in het hokje lesbi wordt geplaatst. Naar woord vind ik dat altijd. Het doet je voelen alsof je zo anders bent dan anderen terwijl dit helemaal niet zo is. Chantal en ik zijn allebei vrouwelijke types en ik durf wel te zeggen dat we een undercover lesbisch stel zijn kijkend naar het stereotype lesbienne. Ook naar ons zijn echter wel eens minder aardige spreuken op straat toegeroepen.  Even wennen was dat, maar nu lachen we er maar om. Toch houd je er vaak rekening mee en loop je niet altijd ontspannen hand in hand over straat. Het heeft mij best een aantal maanden geduurd voordat ik dit en mijn samenzijn met een vrouw heb geaccepteerd. Een relatie met een man zou wat dat betreft namelijk minder gecompliceerd zijn. Maar met Chantal ben ik gelukkig. Iets wat naar mijn mening het allerbelangrijkste in het leven is. Ongeacht of dat geaardheidshokje ooit nog uit ons leven verdwijnt.

verliefd op een vrouwInmiddels twee jaar verder voelt de relatie met Chantal nog steeds heel natuurlijk. We reizen elk weekend op en neer tussen Den Haag en Enschede, onze woonplaatsen, en zien elkaar zo vaak als mogelijk. Mijn geloof in liefde is helemaal terug, want ik weet nu uit eigen ervaring dat liefde wel degelijk bestaat. En het is o zo mooi. Zo zie je maar dat naar je gevoel blijven luisteren en jezelf accepteren zoals je bent je uiteindelijk alleen maar gelukkiger maakt. Ook al loopt het leven niet altijd zoals je denkt dat het gaat lopen.

kelly

Zou jij ook een gastblog voor ikVrouwvanJou willen schrijven? Dit mag gaan over alles rondom lesbisch zijn. Denk bijvoorbeeld aan jouw coming out, jouw geloof of kinderwens. Mail ons gerust even op ikvrouwvanjou@gmail.com.  Verder praten over dit onderwerp of gewoon zin om een potje te kletsen? Meld je dan aan op ons forum.