Het is zover! De dag dat ik voor het eerst in de beenbeugels mag! “Hiephoi!” Eerst nog even werken tot 2 uur en dan snel door met de auto richting Brabant. De dagen ervoor heb ik me redelijk druk gemaakt om het dikke echo-apparaat, een soort van witte plastic banaan, die in mijn lichaam zal moeten worden ingebracht. Ik en Joyce hebben werkelijk geen idee hoe dit gaat aflopen, maar hopen op het beste.

Ik hoop op een wonder en laat me bijstaan door God een flesje bier. Tijdens de laatste kilometers voordat we arriveren, kloek ik het flesje achter elkaar weg in de hoop dat ik straks wat meer ontspannen ben. Rond 15:45 uur stappen we, na vele files, eindelijk de kliniek binnen. Het is druk en ik ben relaxed door het biertje. Ik hoop dat we snel aan de beurt zijn, want dan is er kans van slagen. Vijfenveertig minuten later zitten we nog steeds te wachten tegenover een wat depressief en onaangenaam kijkende vrouw. Ik verveel me, word bizar moe en surf mijn telefoon leeg.

Plotseling zie ik de vrouwelijke arts langslopen die we bij onze vorige afspraak hadden. Hé, er is wel een vrouw! Ik overleg met Joyce en loop vervolgens naar de receptie. Vriendelijk vraag ik of we alsjeblieft bij de vrouwelijke arts terecht kunnen “dit is mijn eerste keer en ik zie er ongelooflijk tegenop en bla bla bla”. Vijf minuten later is het geregeld. Enige nadeel is echter dat we wellicht iets langer moeten wachten. Ja, geen probleem, we hebben een vrouw, hallelujah. De slagingskans neemt toe, denk ik…scarlet hemkes

Ruim 1,5 uur later zijn we aan de beurt. De, plotseling weer andere vrouwelijke arts, neemt ons mee naar haar kamer en bespreekt in sneltreinvaart het donorcontract en zegt dan tussen neus en lippen door “nou laten we maar even kijken”.

* ho ho, dit gaat te snel, ik doe net of ik haar niet heb gehoord en lees quasi intelligent het donor-contract door *

Het blijf 20 seconden stil en dan zegt ze opnieuw, “laten we maar even kijken met de echo”. Oh mijn god, nu gaat het komen, ik wil niet meer! Joyce zegt gelukkig dat het haar handig lijkt dat ik voordat we overgaan tot de echo, nog even iets zeg. Met veel moeite breng ik eruit dat ik er vreselijk tegenop zie, dat er bijna niets in gaat en dat ik al redelijk panisch wordt van het idee dat er iets in moet.

De arts begrijpt dat het allemaal wat rustiger moet en zal “het gewoon gaan proberen”. Vriendelijk wijst ze me nu op het kamerscherm waarachter ik alsjeblieft al mijn onderkleding uit wil doen. Ik trek mijn broek uit en vraag mezelf nog even af of ik mijn roze onderbroekje van de Hema niet nog heel even aan kan houden. Kom op, niet tutten, gewoon doen!, denk ik direct erna bij mezelf en trek mijn onderbroek uit. Ongemakkelijk loop ik richting de onderzoekstafel. Ga maar zitten en doe je benen, als je wilt, in de beugels. Als je wilt? nee, ik wil niet, maar ja, is misschien wel handig als we iets willen bereiken, niet?

De arts pakt het echo-apparaat, een soort academische dildo, en ik schrik opnieuw van de lengte en dikte van het ding. Ik heb nu al de neiging te gaan huilen, maar houd me groot. Over het ding zit een condoom en een halve liter glijmiddel. Ik word bijna misselijk van het beeld, maar houd me groot. Ja, laten we het maar proberen!

Mijn benen spannen aan en ik sluit mijn ogen, ik kan hier niet naar kijken. Enkele cm’s lijkt het te gaan, dan slaat de pijn in. Een naar branderig gevoel maakt zich meester over mij en ik piep wat, maar wil tegelijkertijd ook dat ze doorgaat, want als we een kindje willen, zal ik dit moeten doorstaan. Het ding gaat er nog verder in en het voelt vreselijk. Ik kan niet meer kijken, niet meer ademen en wil dat het snel afgelopen is. Het doet vreselijk pijn. De arts stopt even, want ook zij vindt dit niet prettig om te doen. Ik schaam me kapot.

eendenbekbron foto

Nog even probeert de arts het, maar de pijn wordt te groot. Ik kan niet meer. Ze vertelt ons dat echter dat als dit niet lukt, het ook lastig wordt om te insemineren, dat gaat immers met een eendenbek. Ik zie onze hele droom van een kindje krijgen in mijn hoofd in duigen vallen en voel me angstig en schuldig. We waren al zo ver! We hebben een prettige donor en hij heeft al gedoneerd voor een heel gezin…

“Probeer die eendenbek dan maar!” zeg ik stoer.

De arts pakt de eendenbek en brengt hem in. Het is wonderlijk dat het ding er überhaupt ingaat. Maar de eend moet natuurlijk ook nog wat kunnen zeggen en dus probeert de arts de eendenbek schakeltje voor schakeltje te openen. De pijn en het gevoel wat op dat moment ontstaat in ondraaglijk. De tranen springen in mijn ogen en het liefst wil ik de arts met eendenbek en al persoonlijk een rot trap naar achter geven.

Stop, stop stop.. het moet er nu uit. nu nu nu!

En toen hield alles op. Even werd alles stil. Alles leek op te houden in mijn hoofd, in mijn dromen. Ik kleedde me aan achter het kamerscherm en de tranen stroomde over mijn wangen. De arts praatte wat door over vaginisme en noteerde dit in ons dossier. Waarom kon nooit iets normaal gaan bij mij, waarom was alles in mijn leven zo ingewikkeld? Ik voelde me mislukt en vreselijk schuldig t.o.v. Joyce. We zouden al bijna kunnen starten met het insemineren, maar nu had ik alles laten verpesten. Door mij was die afspraak in duigen gevallen, door mij, door mijn rare klachten, door mijn rare lijf, door mijn rare mislukte vrouw zijn.

scarlet hemkesDe arts maakte voor ons een afspraak voor de week erop bij een andere gynaecoloog met ervaring met vaginisme. Ik kon alleen mijn best doen om mijn tranen in te houden. Ruim 2 uur hadden we gewacht op deze mislukking. Om na 15 minuten weer buiten te staan, gefaald en ontredderd.

Ik ben geen piepert. Ik wilde dit zo graag. Ik had van te voren nog gedacht: tanden op elkaar en hup doorbijten. Maar het was niet mogelijk. Deze machteloosheid maakt me zo verdrietig.

Volg ons via Bloglovin’ , Twitter, Instagram, YouTube of Facebook

In deze terugkerende, wekelijkse blog delen we onze ervaringen met het hebben van een kinderwens.  Hierin wordt teruggegrepen naar een tijdje geleden.