Daar ligt hij in de spreekkamer. Een grote woezelige knuffelhond met zacht blond haar. Mooie grote bruine kijkers en zo’n 25 kilo zwaar. Hij is 12 jaar oud en ik geef hem een aai over zijn bolle koppie. Zijn baasjes zijn inmiddels vol verdriet de deur uitgelopen. Ik pak een grote zak en til hem hier samen met mijn collega in. Het crematorium zal hem vanmiddag op komen halen. Mijn baan als dierenartsassistente gaat niet altijd over lieve aaibare enthousiaste puppy’s.

En wat doe je voor werk? Ik werk als dierenartsassistente. Oh wauw, dat lijkt me een hele leuke baan! Dit is eigenlijk de standaard reactie die ik krijg wanneer ik vertel wat mijn baan is. En gelijk hebben ze, want werken als dierenartsassistente is ook erg leuk en afwisselend. Toch is het natuurlijk niet alleen maar leuke honden, katten, kittens en puppy’s aaien. Het vak heeft zijn leuke, maar helaas ook minder leuke kanten. Leven en dood staan vaak dicht naast elkaar. Ik krijg regelmatig vragen over mijn baan, dus dacht, laat ik eens een blog schrijven over mijn baan als dierenartsassistente.

Mijn passie voor dieren zat er eigenlijk al heel jong in. Ik was dol op dieren en nam ook regelmatig dieren uit de dierenwinkel mee naar huis. Ook zwerfkittens van de boerderij namen mijn zus en ik stiekem mee naar huis. Mijn moeder werd er af en toe helemaal gek van, maar weigeren kon ze nooit.

Dierenartsassistente Joyce Everink

Vroeger toen ik klein was wist ik heel goed wat ik later wilde gaan doen. Ik was toen nog niet zozeer bezig met het werken met dieren, want ik wilde graag bij de politie of mensen entertainen. Jaren later, rond mijn puberteit, toen ik volop in mijn onzekerheid zat, wist ik echter helemaal niet meer wat ik wilde. Ik ben verscheidene opleidingen gestart, waaronder verpleegkundige en apothekersassistente, maar vond het allemaal maar niks. Tot op een gegeven moment iemand me op de opleiding dierenartsassistente wees en zei: “Waarom ga je dat niet doen? Je houdt toch zo van dieren?”  Verhip, inderdaad! Waarom had ik daar niet eerder aan gedacht? Ik hield namelijk van dieren én vond de medische kant ook zeer interessant. Ik heb me toen gelijk voor het nieuwe schooljaar aangemeld bij het AOC in Enschede (ik woonde destijds nog gewoon in Almelo). Het is een MBO4 opleiding, die in totaal dan ook 4 jaar zou duren. Ik had een leuke klas en de lessen waren ook erg leuk. Soms wat te algemeen over dierverzorging, maar dat nam ik maar voor lief. Het 3de schooljaar moest ik wegens omstandigheden helaas stoppen. Erg jammer, want nog nooit had ik een opleiding zo leuk gevonden. Ik stopte en ging andere dingen doen. Aan mezelf werken en dat soort serieuze dingen.

Dierenartsassistente Joyce Everink

En toen…. kwam ik Scarlet tegen! Het ging vanaf dat moment weer stukken beter met me en ik besloot dat ik echt weer iets moest oppakken en ook af moest maken als ik echt nog iets wilde bereiken. Mijn opleiding tot dierenartsassistente afmaken zou toch wel erg leuk zijn, dus ging ik op zoek naar een geschikte locatie. Ik kwam terecht bij Capabel Onderwijs Groep in Tiel. Hier kon ik de opleiding in 1 jaar afronden. Een keer per week les op zaterdag en de rest van de week stage lopen. Nu was ik in het weekend toch meestal bij Scarlet en van daar uit was het redelijk goed te doen om naar Tiel te reizen. Ik vond een leuke dierenkliniek in Almelo waar ik het hele jaar doordeweeks stage mocht lopen. Ik leerde er enorm veel doordat ik al snel veel dingen zelfstandig mocht doen. De lessen op zaterdag waren ook enorm leerzaam en in tegenstelling tot de 4 jarige opleiding aan het AOC, expliciet gericht op het vak als dierenartsassistente. We kregen les van een toffe, spontane en vrolijke dierenarts. Een jaar later mocht ik dan echt mijn diploma in ontvangst nemen.

Yes! I did it!

Dierenartsassistente Joyce Everink

Op mijn stageplek was ik inmiddels niet meer weg te denken en ze waren zo blij met me dat ik mocht blijven. Ik kreeg een contract aangeboden en kon gelijk als “officieel afgestudeerd paraveterinair dierenartsassistent” aan de slag. Ik werkte er zo’n anderhalf jaar met veel plezier. Ik hielp bij de balie, bereidde de o.k. voor en assisteerde met operaties en tijdens het spreekuur.

Scarlet en ik besloten samen te gaan wonen. We zagen elkaar alleen in het weekend en constant op en neer rijden ben je op een gegeven moment gewoon zat. Scarlet kon vanwege haar vaste baan in Leidschendam niet in Almelo komen wonen, dus ik besloot mijn veilige geboortestad te verlaten en zo ook mijn baan in de dierenkliniek in Almelo.

Eenmaal bij Scarlet ingetrokken moest ik natuurlijk opnieuw gaan solliciteren. Dit kan best lastig zijn, want er zijn meer dierenartsassistentes dan banen. Gelukkig had ik mazzel en mocht ik bij meerdere praktijken op gesprek komen. Een van de opties was de praktijk waar ik tot op heden nog steeds werkzaam ben. Er was gelijk een klik en soort van thuis gevoel. Het is een “kleine” praktijk voor gezelschapsdieren waar aandacht voor zowel dier als baas centraal staat. We werken met een hecht team en proberen altijd ruim de tijd te nemen voor de dieren, maar ook voor de baasjes met de nodige vragen. We zijn 24/7 bereikbaar met ons eigen team, waardoor we mensen nooit door hoeven te sturen naar een onpersoonlijke praktijk die het dier niet kent. Al dit bovenstaande maakt het dat ik me op mijn plek voel in deze praktijk. Ik wil niet werken in grote onpersoonlijke praktijk waar iedereen in 10 minuten de deur weer wordt uitgewerkt en de arts de volgende dag niet eens meer weet wie hij de dag ervoor heeft gezien. Ik heb leuke collega’s en meer dan genoeg taken en verantwoordelijkheden.

Dierenartsassistente Joyce Everink

Ik werk gemiddeld zo’n 32 uur per week en geen enkele dag is hetzelfde. In de ochtenden proberen we alle operaties in te plannen. Dit doen we omdat de dieren, net zoals mensen, nuchter gebracht moeten worden en na de operatie nog voldoende tijd hebben om goed wakker te worden, zodat ze aan het einde van de dag weer naar huis kunnen. We werken altijd met twee assistentes in de ochtend, zodat er één kan helpen met de operaties en de ander de balie en de telefoon kan bijhouden. Na het schoonmaken ‘s ochtends bereiden we de o.k. voor zodat alles klaarligt en we gelijk kunnen starten met de operatie wanneer het dier slaapt. Tijdens de operatie help ik waar nodig. Soms hoef ik alleen maar dingetjes aan te geven zoals bijvoorbeeld hechtmateriaal of tangetjes, maar af en toe sta ik ook zelf steriel tijdens een operatie om actief mee te helpen. Sommige dingen doen de assistenten zelfstandig, zoals bijvoorbeeld een gebitsbehandeling, het castreren van een kater, een röntgenfoto maken en urine- of bloedonderzoek in orde maken. Dit verschilt misschien per praktijk, maar het maakt het natuurlijk wel een stuk leuker en uitdagender die zelfstandigheid.

Dierenartsassistente Joyce Everink

Halverwege de ochtend of begin van de middag (afhankelijk van de grootte van het operatieprogramma) volgt dan het spreekuur. Wij werken alleen op afspraak, zodat er geen volle chaotische spreekkamer ontstaat en we ruim de tijd kunnen nemen voor onze patiënten. Soms moet ik wel eens een handje helpen bij een onrustig dier of bij het afnemen van bloed, maar verder ben ik tijdens het spreekuur voornamelijk bezig met het opnemen van de telefoon, mensen helpen aan de balie, de voorraad bijhouden, vaccinatieoproepen versturen en andere administratieve dingetjes.

Tijdens het spreekuur komen er veel verschillende patiënten voorbij. Zo kan er kan bijvoorbeeld om 13:00 uur een erg zieke hond voor euthanasie staan en om 14:00 weer een dol enthousiaste gezonde pup voor zijn tweede enting. Die omschakeling is soms best lastig. Sommige gevallen kan je een beetje van je afzetten, maar dieren die je veel hebt gezien en behandeld en je toch niet beter kunt maken of soms zelfs tijdens een heftige operatie sterven, laten soms een diepe indruk achter. Dit maakt dat het af en toe emotioneel ook best zwaar kan zijn. Gelukkig zijn er natuurlijk ook heel veel leuke en mooie dingen, zoals een keizersnede waaruit 9 nieuwe wondertjes komen of een dier dat na intensieve behandeling weer helemaal is opgeknapt. Beide kanten horen erbij.

Dierenartsassistente Joyce Everink

Zoals je hebt kunnen lezen in dit inmiddels veel te lange verhaal is het werk van een dierenartsassistente enorm afwisselend. Ik houd niet zo van dag in dag uit op de automatische piloot hetzelfde riedeltje herhalen. De afwisseling van de werkzaamheden en invulling van de dagen maakt het voor mij een leuke en uitdagende baan. Er zit één minpuntje aan. Je krijgt er geen hele volle spaarrekening van. Er zijn heel veel andere banen op hetzelfde niveau waarbij je meer verdient. Maar ja, of die dan net zo leuk zijn?