Ik heb soms heimwee naar het verleden. Niet omdat alles zo perfect was in mijn jeugd en kinderjaren, maar er waren wel bepaalde momenten, periodes waar ik met veel weemoed aan terug kan denken. Ik zou dan willen dat ik die periodes nu nog kon herhalen, opnieuw kon beleven. In mijn herinnering waren dit de meest zorgeloze weken uit mijn jeugd. Of dit werkelijk zo was of dat dit het gevolg is van een selectief geheugen weet ik niet, dat maakt me ook niet uit.  Het is mooi om aan iets terug te kunnen denken dat fijn voelt, dat voelt als warmte, een sprookje, als perfectie. De heimwee die ik voel richting deze periode maakt ook dat ik ernaar terug wil. Maar is dat wel mogelijk of is dat ook een sprookje?

Ieder jaar bereidde mijn moeder dagenlang onze reis naar Frankrijk voor. Ik had geen idee van al het werk dat dit haar opleverde. Voor mij was het gewoon vakantie, niet meer, niet minder. Zo’n zes jaar achtereen reden wij ieder jaar aan het begin van de maand juli in een grote blauwe of groene Volvo richting Frankrijk, Les Issambres om precies te zijn. Daar hadden mijn ouders een groot vrijstaand huis gehuurd. De eerste jaren nog een huis zonder zwembad, later eentje met zwembad. Ik had een eigen kamer en plaatste al mijn meegenomen Barbies op het bed. In die paar weken dat we in Frankrijk waren werd mijn huid mooi goudbruin en mijn haar witblond. Mijn verjaardagen vierde ik vele jaren in Frankrijk.

heimwee verleden frankrijkWe reden in twee dagen naar Frankrijk. Ergens halverwege, bij Mâcon stopten we om daar te overnachten in een eenvoudig hotel met een nog veel eenvoudiger ontbijt. De volgende ochtend reden we verder. In de auto aten we harde zuurtjes uit kleine ronde blikjes. Mijn moeder had hardgekookte eitjes meegenomen en mijn vader at veel kauwgom om wakker te blijven tijdens het rijden. Samen met mijn broer zat ik op de achterbank met een oranje koptelefoon op te luisteren naar cassettebandjes waarop sprookjes stonden als ‘vrouw Holle’. Meerdere malen vroeg ik of we ‘er al bijna waren’. Mijn moeder antwoordde dan altijd met ‘bijna’.

We passeerden vele zonnebloemvelden en tolpoortjes. Eigenlijk is dat het enige wat ik me van de omgeving kan herinneren, want ik interesseerde me daar niet voor. Hoe vaak mijn moeder ook aandrong met ‘Scarlet, kijk nou eens om je heen!’  Zo’n 12 uur later kwamen we aan in Les Issambres, een klein dorp in de buurt van Saint-Tropez. In die tijd nog helemaal niet toeristisch en heerlijk rustig. Er was een mooi strand met in het water halverwege een vlot om naartoe te zwemmen en van af te duiken. Mijn vader had tijdens een zakenreis een opblaas dolfijn voor me gekocht. Hierop kon ik ‘urenlang’ ronddobberen in het helderblauwe zeewater. Ik voelde me fijn, onbezorgd en vrij.

‘ s Morgens haalden we stokbrood bij de plaatselijke boulangerie onderaan de berg. Stokbrood met Nutella at ik als ontbijt op het terras buiten in de zon. Om mij heen rook ik de geur van lavendel en hoorde ik het geluid van krekels. Ik zwom in het zwembad en tekende met gekleurd stoepkrijt op de tegels voor het huis. Frankrijk was voor mij een paradijs, althans zo denk ik er in ieder geval aan terug.

heimwee verleden scarlet hemkes

Regelmatig wenste ik dat we dit ooit nog eens zouden kunnen doen met het hele gezin. Een onrealistische droom, want mijn ouders zijn op mijn 16de gescheiden en spreken elkaar nooit meer. Ze kunnen niet tegelijkertijd op verjaardagen zijn, laat staan dat ze ooit nog samen op vakantie kunnen gaan. Mijn vader heeft inmiddels een nieuwe vrouw en mijn moeder een nieuwe vriend. Beiden gaan ze op vakantie, maar beiden naar andere landen dan Frankrijk. Ook mijn broer heeft inmiddels zijn eigen gezin waarmee hij op vakantie gaat. Niemand gaat nog terug naar Frankrijk, naar mijn kleine paradijs.

Misschien moet ik dan zelf maar terug naar Frankrijk gaan. Samen met Joyce en onze hond Sjors. Samen vormen wij toch immers ook een klein gezinnetje? Een villa met privézwembad zoals toen zit er nu misschien niet voor ons in, maar vast wel een ander fijn verblijf in Frankrijk. Zal het zo zijn als vroeger? Zal ik me weer zo onbezorgd en vrij voelen als toen ik kind was? Joyce & ik gaan op reis. We hebben niet zolang de tijd, maar we gaan. Eindelijk. Eindelijk ga ik na 21 jaar weer terug, terug naar Frankrijk. Het land waarvan ik houd. Ik hoop de geur van lavendel te ruiken, zonnebloemvelden te zien terwijl ik dit keer zelf kauwgom kauwend uren achtereen achter het stuur zit. Of we het tot Les Issambres redden weet ik niet, maar Frankrijk zal zeker het zijn.

heimwee verleden scarlet hemkes

Je vais en France, mon pays de rêve ♥