We. Denken. Aan. Kinderen. Slechts vier woordjes die ik met veel moeite op zondagavond over mijn lippen kreeg terwijl ik zelfgemaakte tomatensoep aan het eten was. Ik had weken gewacht met het vertellen van dit “heugelijke feit” aangezien ik al bang was voor een reactie als deze. ‘Ja, ik vind je meer een hondenmens of iemand voor konijnen.’ .….oké, je keurt het dus af? Er kwam geen ja en geen nee, enkel een bevestigende kleine knik. Maar ja, er viel weinig meer aan te doen, want als ik iets in mijn hoofd had, dat moest en zou het ook gebeuren. Ik had me dit gesprek toch wat anders voorgesteld. Bij voorbaat zit er nu al een vieze bijsmaak aan de mededeling “Ik ben zwanger” als die er ooit gaat komen. Want hoe zelfstandig ik ook ben of wens te zijn, een dergelijke reactie beïnvloed me wel degelijk.

Mijn vriendin vind het niet zo leuk dat mijn geschrijf telkens wat negatiever wordt. Ik ook niet. Maar in dit geval kan ik er echt weinig aan doen. Natuurlijk, ik schrijf, dus kies ik ervoor hoe positief of negatief ik het maak, maar dat wat we meemaken rondom het hele KID (Kunstmatige Inseminatie Donorzaad) gebeuren, is voortdurend zo negatief dat je bijna zou gaan twijfelen of het wel voor ons weggelegd is.

Terug bij af. Zo voelt het. Mijn irritatie en frustratie is groot over dit alles en ik kan die nergens kwijt aangezien er maar weinig mensen zijn die in dit alles met ons meeleven. Inmiddels zit mijn irritatiegevoel al zo hoog dat ik de neiging krijg uit te zoeken wie deze FLUT organisatie leidt om vervolgens een afspraak met deze persoon te maken om mijn beklag te doen. Overdrijf ik nu niet een beetje? Ik denk het niet. Helemaal als het gaat om zulke belangrijke, van “levensbelang” zijnde zaken, verwacht ik een goed functionerende organisatie. Niets lijkt minder waar. Nadat we tig keer gebeld zouden worden en niet gebeld werden om vervolgens zelf te bellen en dan te horen dat de betreffende persoon weer ziek is en dat we teruggebeld worden, kregen we twee weken geleden een telefoontje met meer informatie van een vervangster van de persoon die inmiddels al drie maal ziek was.

konijnenmens nijntje

Hoe nu verder? Dat zou ons verteld worden. Om 11 uur had ik mijn telefoon naast me liggen en vol spanning wachtte ik op mijn werk op het verlossende woord: konden we starten of niet? Om 13:00 uur was ik nog niet gebeld, terwijl toch heel duidelijk de afspraak was dat ik om 11:15 uur gebeld zou worden. Opnieuw belde ik zelf om te horen dat het heel vervelend was, maar dat het druk was en dat de bel-afspraak verplaatst was naar ‘s middags 16:00 uur. Fijn dat jullie me dat even netjes gemeld hebben.

Diezelfde middag moest ik aanwezig zijn bij een zakelijke bijeenkomst, dus toen om 17:15 uur (!) uiteindelijk mijn telefoon ging, spurtte ik weg uit de luxe Golden Tulip zaal met daarin zo’n 60 medewerkers. Nou het zat dus zo: Hun psycholoog waar ik voor een gesprek heen zou moeten bleek nu echt voor langere tijd ziek, dus ik moest kiezen tussen OF mijn handtekening zetten zodat zij via mijn huisarts mijn medisch dossier konden inzien OF ik moest maar wachten tot de psycholoog terug was. Dat kon maanden duren, misschien. Om tot een oplossing te komen stemde ik er maar in toe om hen diezelfde week nog het te ondertekenen formulier  naar me te laten opsturen.

Laat me niet lachen.

Want net zoals alles wat deze instantie tot dusver beloofde te doen, doen ze dit ook niet. Inmiddels zijn we twee weken verder en hebben we nog geen post gehad. En eigenlijk, als ik er eens goed over nadenken, vind ik de optie die we hebben gekregen ook gewoon helemaal niet netjes. Wat is het nou voor optie om te zeggen dat je ook kan wachten tot de hun eigen psycholoog weer beter is, terwijl er net is gezegd dat ze voor langdurige periode uitgeschakeld is? Weten wij veel om welke reden, weten wij veel hoe lang dat gaat duren. oh nee, prima, dan wachten we toch gewoon een paar jaar op jullie psycholoog, geen enkel probleem joh, het gaat immers maar om een kind! Waarom regelen zij geen vervanger? Waar is hun fatsoenlijke optie?

baby boos

Mijn vertrouwen in deze organisatie was inmiddels zo gedaald, dat ik ben gaan zoeken naar andere instanties die samenwerken met ‘de Denen’. Dit bleek een instantie te zijn in Brabant. Door mijn boosheid en gevoel van onrecht was mijn belangst ook tijdelijk verdwenen, dus hup, bellen naar Brabant. Binnenkort hebben we een afspraak. We zijn weer terug bij af, maar hopelijk starten we nu goed en verloopt het BETER.

Positief einde, toch schatje? 😉

In deze terugkerende, wekelijkse blog delen we onze ervaringen met het hebben van een kinderwens.  Hierin wordt teruggegrepen naar een tijdje geleden.