Ik word wakker en voel me naar. Een vreemd gevoel in mijn buik, ik voel me misselijk. Hoe kan dat nou? Heb ik misschien niet genoeg gegeten en ben ik misselijk omdat ik gewoon nog trek heb? Wat heb ik eigenlijk gegeten en was dat nog wel goed? Er zat vast iets in wat over datum was of misschien word ik wel ziek. Ik heb nog wel zo goed opgepast om niet te dicht in de buurt te komen van mensen die ziek zijn geworden door die verschrikkelijke buikgriep. Ik begin te zweten, word duizelig en voel mijn hart in mijn keel kloppen. Wat moet ik nou doen? Moet ik me naar de wc haasten of moet ik in bed blijven liggen en afwachten. De misselijkheid neemt met de seconde toe en ik haast mij naar de badkamer. Ik trek mijn kleren uit en spring onder de douche. Wanhopig en in paniek zit ik huilend op de vloer in de hoop dat dat vreselijke gevoel snel afneemt. Wat nou als ik daadwerkelijk moet overgeven? Ik heb liever pijn dan dat ik dit misselijke gevoel en deze vreselijke paniekaanval nog een keer moet meemaken. Ik heb emetofobie: angst om over te geven.
In Nederland en België lijden ongeveer 115.000 mensen aan emetofobie en ik ben daar 1 van. Bang zijn om over te geven. Ik weet niet exact meer wanneer dit is begonnen en of het er langzaam in is geslopen, maar ik geloof dat ik rond mijn 10de regelmatig ‘s avonds laat naast mijn bed stond omdat ik misselijk was. Ik was vreselijk bang dat ik moest overgeven.
In groep 7 van de basisschool moest een meisje die voor mij zat ineens overgeven. Het zat op alle boeken en het stonk vreselijk. Veel kinderen moesten lachen en maakten haar belachelijk. Ik vond het zo zielig voor haar, maar deze gebeurtenis zette mij wel aan het denken. Wat nou als ik ook publiekelijk zou moeten overgeven? Straks word ik misselijk en kom ik niet op tijd bij de wc. Straks zit ik ergens waar ik niet weg kan, bijvoorbeeld in een bus of in een trein. Waar moet ik dan heen als ik misselijk word?
Ik heb in mijn jeugd een aantal keer voedselvergiftiging gehad. Wat was ik daar ziek van. Van twee specifieke gevallen weet ik de oorzaak nog. Sperzieboontjes en opnieuw ingevroren frikandellen tijdens een barbecue op een bloedhete zomerdag. Deze twee producten heb ik hierna langere tijd vermeden. Ik was namelijk bang dat het me nog een keer ziek zou maken. Ook ging ik alles wat eet- en drinkbaar was extreem checken op houdbaarheidsdatum. Ik kon me geen fouten permitteren door per ongeluk iets in mijn lichaam te stoppen wat over datum was. Ook producten die houdbaar waren tot diezelfde dag gingen linea recta de prullenbak in, want stel je voor…
In sommige perioden was de angst wat minder, maar helemaal weggaan deed het nooit. Ik had moeite met het eten van maaltijden die ik niet zelf had bereid en vermeed plekken waar ik niet snel weg zou kunnen komen. Met regelmaat had ik vreselijke paniekaanvallen die ik nog een beetje kon bedwingen met hier en daar een rustgevende pil. Ik wist toen nog helemaal niet dat hier ook echt een naam voor bestond. Vertellen deed ik het dus niet. Ik gaf af en toe wel eens een hint, maar kreeg dan vaak als antwoord: “Ja, niemand vindt het leuk om over te geven”. Bij mij was het echter niet alleen maar “niet leuk”. Ik was er hele dagen mee bezig en maakte mezelf helemaal gek.
Ondanks dat het in bepaalde perioden een groot deel van mijn leven beheerste, heb ik er nooit echt voor in therapie gezeten. Ik was veel te bang dat ik aan een soort van exposure programma zou moeten deelnemen, waarbij ik dan aan het eind zou moeten laten zien dat ik gewoon kan overgeven zonder in paniek te raken. NO WAY! Zonder er iets aan te doen is het in de afgelopen jaren gelukkig een stuk minder en beter geworden. Ik zou je graag willen vertellen hoe ik dat heb gedaan en handige tips willen geven, maar de perfecte oplossing heb ik helaas niet voor je. Angsten moet je aangaan en overwinnen, daar is niet één oplossing voor. Ik kan niet zeggen dat het me totaal niks meer doet, want in paniek raken wanneer ik misselijk ben doe ik nog steeds, maar ik kan wel zeggen dat ik me niet meer zo druk maak in het openbaar of bij bepaalde voeding. Ik ben er niet echt meer mee bezig en durf zelfs gewoon melk te drinken en groenten te eten die een dag over datum zijn! Het kan dus echt beter worden!
Twijfel je of je misschien ook last hebt van emetofobie, onderzoek dan eens of je veel van onderstaande symptomen herkent:
- Extreem houdbaarheidsdata checken
- Geen alcohol drinken
- Niet meer uit eten gaan
- Bang voor bacteriën
- Extreem hygiënisch zijn
- Niet meer naar buiten durven
- Niet meer durven eten
- Angst voor zwangerschap en/of het verzorgen van zieke mensen
- Veelvuldig en onnodig gebruiken van anti-emetica (medicatie tegen misselijkheid)
Tenslotte nog een aantal tips die je een beetje kunnen helpen:
- Praat met andere mensen over deze angsten
- Ga je angsten stap voor stap aan, blijf er niet voor weglopen
- Zoek eventueel professionele of online hulp
- Probeer te relativeren: Wat is het ergste dat er kan gebeuren…? en dan…?
- Stel doelen: spreek bijvoorbeeld met jezelf af eens per week geen houdbaarheidsdata te checken
- Zoek op de momenten dat je angst voelt opkomen afleiding
Op deze website kan je veel meer informatie vinden over emetofobie. Ook hebben zij een forum waar je met lotgenoten kunt praten en ervaringen en tips kunt uitdelen. Er bestaat ook een boek over emetofobie genaamd misselijk van angst. Ik heb hem zelf gelezen en kan hem zeker aanraden.
Wij, Joyce en Scarlet, zijn de twee vrouwen die deze blog bijhouden. We hebben sinds 2007 een relatie. We houden van het leven, maar tegelijkertijd is het onze grootste uitdaging.
21 Comments
Kim
Dat lijkt me heel vervelend voor je.. Gelukkig heb je er nu niet zoveel last meer van als vroeger!
Manon
Hoi Joyce,
Wat een mooie blog. Ik vindt het fijn voor je dat je er nu minder last van hebt en het je leven niet meer zo beheerst. Ik zit er helaas midden in. Ik heb een gegeneraliseerde angststoornis bestaande uit emetofobie en een aantal sociale angsten (die voor mij overigens direct verband houden met de emetofobie) en ga hier binnenkort opnieuw EMDR therapie voor krijgen. Hopen dat ik de angst daarmee kan verminderen.
Waar ik nog wel benieuwd naar ben is hoe scarlet jouw angst heeft ervaren? Ik weet dat mijn vriendin er soms behoorlijk gefrustreerd an raakt als ik weer eens iets niet wil eten.
Liefs,
Manon
Elyse
Hey, ik heb hetzelfde als jij! Wat voor therapie is dat?
Mijn vriendje vindt het vooral heel erg vervelend als hij weer eens om 4 uur in de nacht zijn bed uit moet omdat ik misselijk wakker werd en een paniekaanval kreeg. Ook probeert hij me altijd gerust te stellen met ‘overgeven is niet eng’ en zo, maar dat helpt natuurlijk niets. Hij verwacht wel van mij dat als hij een keer misselijk is, ik hem wel steun (dat ik erbij ga staan) als hij moet overgeven. Dat wil ik absoluut niet, ik ben dan zo’n persoon die hard wegrent in de angst iets te horen of ruiken 🙁
Eilish
Wat goed dat je hier over schrijft! Ik vind overgeven ook echt heel vies en ieh, ik krijg er rillingen van. Maar het is lang niet zo erg als bij jou.. en niet erg genoeg om dat labeltje eraan te hangen denk ik! Maar zeker wel herkenbare dingen, brr!
Katja
Goede blog! Het lijkt me erg naar om dat te hebben. Fijn dat het nu beter gaat!
Ties
Ik heb het ook …
Als ik mentaal uitgeput ben heb ik er snel (ler) last van.
Bij mij is het (denk ik) begonnen toen ik als jonge puber overvallen werd door de totale wanhoop en gebrek aan controle die je ervaart als je een flinke voedselvergiftiging oploopt.
Dagen heb ik niets kunnen binnen houden.
Mijn hemel wat voelde ik me ellendig en verloren.
Sinds dien is overgeven mijn vijand nummer 1.
Later in mijn leven is het van “kleur” veranderd.
Dat wil zeggen … Niet slechts bang voor voedselvergiftiging dus indirect ook bepaald voedsel maar ook voor paniekaanvallen en of situaties met dank aan eten/drinken situaties waarbij zware misselijkheid zich aandient.
De kans op buikgriep etc. kun je minimaliseren zonder al te drastisch te hoeven doen.
Dus zie ik evt. angst ervoor vooral als irrationeel en deze negeer ik dus nadrukkelijk.
Ik heb er vandaag de dag nog steeds moeite mee al zijn er door mijzelf wel “redelijke” manieren bedacht om er mee om te gaan.
Ik eet niets scherps of heftigs voor de maag.
Drink graag yogi thee met name stomach ease.
Gember en anijs zijn eveneens mijn vriend.
Heb wat aan mijn paniek aanvallen gedaan.
Eet deels om dit probleem geen vlees meer en drink geen alcohol meer.
Tot slot heb ik mezelf hierin geaccepteerd.
Verder denk ik dat mijn solar plexus enorm heftig/sterk is. Ademhaling training helpt.
Tot slot de maagstreek word ook wel het tweede brein genoemd en niet voor niks kan ik je vertellen.
Het zogenaamde gut feeling / instinct bestaat.
Al moet het niet bij elk minste geringste door flippen en dat moest ik mezelf wel eerst aanleren.
Ties
Oh en wat mij ook goed helpt is van die pepermunt olie uit Indonesië die je bij een goede toko haalt. Vaak in zo’n mooi groen langwerpig flesje.
Prijzig maar elke euro waard.
Bij (ernstige) misselijkheid een paar druppels uitwrijven op je buikstreek en verlichting volgt snel.
Janine
Heyhey!
Lijk me echt heel vervelende situatie waar je dan mee worstelt. Gelukkig heb je een gedeelte gevonden dat het dus minder is dan hoe het vroeger was. Ik heb alleen een
angst als ik Migraine heb dat ik gevoel heb van overgeven. Dan stop ik mijn duim
in mijn mond uit veiligheid. Slaat nergens op want ik ben 20. Maar ik ben zo
bang dat ik moet overgeven. Maar ik ben dan bang voor overgeven niet
wat daarvoor gebeurd zoals je hier boven aan geeft. Ik vind het ook niet
fijn als ik moet overgeven en er is niemand in de buurt. Vreselijk!
Maar het neemt mij dag niet in beslag. Ik ben gelukkig niet al te vaak ziek.
lieefs
Janine
Bernice
Ik wist al dat je hier last van hebt en ik heb er vaker van gehoord. Ik heb er zelf geen last van (nooit gehad ook), maar het lijkt me heel vervelend om dat wel te hebben. Fijn dat het nu beter gaat.
Paulien
Toen ik je blog las, alleen al de titel moest ik lachen. Niet het verkeerde lachen, tenminste niet het uitlachen, maar het lachen omdat de wereld zo raar in elkaar zit.
In tegenstelling tot jou, krijg ik geen kippenvel of angst als ik ‘moet’ overgeven, integendeel, ik ben één van dié mensen die zo goed als dagelijks overgeeft. ( Hoe gezond of ongezond dat is doet er nu niet toe. ) Hoedanook ik kan het me ook helemaal niet voorstellen wat jouw angst zou voorstellen. Daarom vroeg ik me af wat overgeven voor jou zo eng maakt? Ik begrijp dat overgeven niet leuk is, maar is het angst voor het hele overgeven’proces’ of het ‘walgelijk’ vinden en dat naar vinden? En maakt deze angst dat je dingen laat die je wel ‘stiekem’ zou willen doen? Want ik kan me voorstellen dat je niet in overdekop attracties gaat, of wel?
Het fascineerde me gewoon denk ik, in elk geval, geniet nog van deze mooie vomit-loze dag!
Liefs
Nicki
Ik heb zelf ook last van een braak fobie. als ik bijvoorbeeld in een klaslokaal zit of in de bus, maak ik me er zo druk over dat ik juist misselijk word, waardoor ik nog meer in paniek raak.
Joyce
Zo herkenbaar! Sinds mijn 10e heb ik dit ook… Een x het huis van een vriendin ondergekotst(was eigenlijk te ziek om te gaan spelen, maar wou toch) en sindsdien ben ik ook bang om in het openbaar te moeten overgeven… Dit ook mede door mijn maag/darmziekte… Slik als ik wegga uit voorzorg ook pillen tegen de misselijkheid/braken, zodat ik het niet krijg! Ook als ik ergens heen ga wil ik deurkrukken, knopjes, trapleuningen enz vermijden, dit vanwege de vele bacteriën… Zodra ik thuis kom van iets was ik gelijk mijn handen met zeep /antibacteriële zeep. Ben gewoon vies van veel dingen en buikgriep… Eigenlijk best raar, maar zo ben ik!
Tim Traas
Dat lijkt mij inderdaad niet makkelijk om mee om te gaan, maar goed dat het minder is dan vroeger. Maar ik wist niet dat je zo fobie kon hebben. Maar goed dat je er zo open over durft te zijn.
Marieke
Wat naar lijkt het me, gelukkig heb ik er zelf geen last van, maar ik zag net op tv een voorstukje van ‘geef mij nu je angst’ en de volgende aflevering van dinsdag 4 november om 21:30 op rtl 4 gaat over angst om over te geven. Ik ben ook benieuwd met wat voor soort hulp ze haar gaan helpen in dat programma.
xx Marieke
Isis Bosman
Hé, ik ben ook al heel lang bang dat ik moet overgeven, of als andere mensen in de buurt moeten overgeven. Ik heb er vaak last van in de avond of als ik weet dat ik er niets aan kan doen zoals, als mijn ouders er niet zijn of dat ik niet naar buiten kan. Door jou tekst voel ik me er wel wat fijner over, Bedankt!
Isis Bosman, 11 jaar
Mandy
Hoi,
Ik ben ook super bang om te overgeven, ik kan wel huilen als ik misselijk ben en paniek komt er ook bij kijken. Ik heb hierdoor al een paar schoolreisjes gemist, ik durf niet in de bus, want zometeen moet er iemand overgeven of ik ook…
Iemand tips?
Ik moet volgende week voor school 3 uur in de bus, we gaan skiën, en hierdoor twijfel ik of ik wel meezougaan 🙁
X Mandy
Maura
Ik herkende er 4 van de 9 ik ben er ook verschikkelijk bang voor en hierdoor durf ik dus ook niet in ziekenhuizen te komen wat nou als daar iemand ineens moet overgeven? Een keer op vakantie toen moest iedereen bijna overgeven behalve mijn vader ik ook en ik ben bang vanaf die vakantie..
Nina
Hey, wat een mooie blog!
Ik heb ook al sinds ik 8 was (ik ben nu 18) last van een erge vorm van emetofobie, Het heeft mijn volledig beïnvloed en het heeft geleid tot een angst- en paniekstoornis. Ik sliep niet, vermeed openbare ruimtes, at nauwelijks en was geheel afhankelijk van mijn ouders die mij gerust konden stellen. Ik ben naar een psycholoog geweest en heb psychotherapie gedaan maar het werkte niet. Het werd op een gegeven moment zo erg dat ik op mijn 13e met mijn ouders naar de psychiater ben geweest en ik heb medicijnen gekregen voor mijn angst- en paniekstoornis; Fluoxetine. Ik kan dit iedereen aanraden, het is geweldig. Het duurde een paar weken voordat het werkte, maar ik ben bijna volledig van mijn angst af. Ik vind overgeven nog steeds niet leuk, maar mijn angststoornis is verdwenen. Eindelijk werd mijn leven weer beter en kon ik weer genieten van dingen, en eten en slapen.
Voor mensen die ook last hebben van emetofobie, is fluoxetine een optie. Maar doe dit alleen als het echt niet anders kan, het is altijd beter om het zonder medicijnen te doen.
succes!
Chris
Hoi allemaal,
Geen idee of iemand deze reactie ooit nog gaat lezen, aangezien het ruim 1,5 jaar geleden is dat deze blog geplaatst werd. In ieder geval… Ik heb ook emetofobie.
Dit heb ik al sinds mijn 11e ongeveer en ik ben nu 22. Al die jaren heb ik niet meer overgegeven. Noem het een sterke maag of gewoon een sterke beheersing ervan, maar het heeft er wel voor gezorgd dat mijn angst voor overgeven alleen maar groter werd. Zoals de meeste mensen met emetofobie heb ik een enorme fantasie, en het idee van overgeven wordt in mijn hoofd 100 x erger gemaakt dan het waarschijnlijk is. Doordat ik serieus weg ren wanneer iemand moet overgeven, ben ik er al die jaren nooit volledig mee geconfronteerd. Dit heeft mijn angst alleen maar erger gemaakt.
Sinds dit jaar is mijn angst zo ontzettend erg, dat ik besloot om er professionele hulp voor te zoeken. Ondanks dat het me doodeng leek om er aan te werken en mijn angst onder ogen te komen, wist ik ook wel dat dit niet zo langer ging. Ik heb nu 7 sessies gehad en ben nog lang niet bij het punt waarop ik relaxt met overgeven om kan gaan. Ik hoop dat ik hier ooit ga komen. De angst voor overgeven zelf zal nooit weg gaan, maar ik hoop ooit te bereiken dat ik niet meer letterlijk ga wegrennen wanneer ik ermee geconfronteerd word, of dat ik niet meer de hele nacht wakker lig van angst wanneer ik misselijk ben.
Ik raad echt iedereen met emetofobie aan om in therapie te gaan, of er in ieder geval met iemand over te praten! Ik heb al een aantal stappen gemaakt vergeleken met de persoon die ik was voor mijn therapie. Duimen op een fijne toekomst!
kimberly
hi allemaal,
wat fijn om alle ervaringen van jullie te lezen en te weten dat er dus wel mensen zijn die precies hetzelfde ervaren..
ook ik heb al lang last van emetofobie, hoe en waneer dit begonnen is heb ik echt geen idee van helaas.. wel kan ik mij nog goed herinneren als iemand vroeger in de buurt van mij moest overgeven of ik het alleen al hoorde helemaal in paniek raakte.
eigenlijk ben ik vroeger nooit ziek geweest dat ik veel moest overgeven omdat ik altijd bezig was met wat ik at en vooral of het allemaal nog goed was.
vorig jaar in de zomervakantie was ik op vakantie in Griekenland, op de laatste avond kreeg ik opeens onwijs veel last van mijn buik en diaree, onderweg naar het vliegveld werd ik helemaal niet lekker en moest ik overgeven hierdoor raakte ik helemaal in paniek en dit ging de hele vlucht van 3,5 uur zo door..
nu ziet het er allemaal niet rooskleurig meer uit, ik durf niet meer te vliegen, niet meer op vakantie, geen leuke dingen meer te doen, niet meer in de auto naar mijn werk, niet meer met het openbaar vervoer en ik leef op rennie, reispillen en valeriaan druppels om mezelf rustig te houden
ondertussen werk ik ook halve dagen op mijn werk, omdat ik het gewoon niet meer trek 38 uur te werken en de angst in mijn hoofd. dit doet mij heel veel zeer mijn baan betekend heel veel voor mij
ondertussen ben ik nu bijna 21, en heb ik bij een psycholoog behandelingen gehad, voor mij werkte dit niet omdat ik niet echt een prater ben.
dus ik besloot hypnotherapie te gaan doen dit kost een hoop geld (word niet vergoed) maar ik hoop dat dit me gaat helpen om in iedergeval al beter met mijn angst om te gaan..
E.
Hoi!
Ik herken mezelf hierin. Ben nu bijna 16 jaar en heb dit een lange tijd vrij heftig gehad. Tot mijn 12e, had dit vanaf mijn 9e, durfde ik dit tegen niemand te zeggen. In klas 1 en klas 3 heb ik er therapie voor gekregen. Ik schaamde me er eerst voor, maar wat heeft die therapie geholpen zeg! Voel me nu stukke gelukkiger:)