Is een leven zonder kind incompleet? Dit is een vraag die wij ons de afgelopen weken meerdere malen hebben gesteld. We zijn al een flinke tijd gestopt met de inseminaties en weten niet hoe we verder willen. Daar komt bij dat we het door onze blog en ons YouTube kanaal zo druk hebben gekregen, dat we op dit moment ook niet zouden weten waar we de tijd vandaan moeten halen om ook nog eens voor een kindje te zorgen. Toch moeten we niet te lang wachten met keuzes maken. We blijven niet eeuwig jong en moeder worden kan niet pas over 10 jaar. Stel dat we die keuze niet kunnen maken en voor altijd kindloos blijven, is ons leven dan incompleet?
Ik heb lang nagedacht over deze vraag, mede omdat ik vroeger nooit het verlangen heb gehad om moeder te worden. Naarmate ik ouder word, merk ik toch dat de waarde van het leven zit in hele ‘kleine’ dingen en niet in prestaties en uiterlijkheden. Mijn leven is nooit écht beter geworden door de prestaties die ik behaalde of de spullen die ik kon kopen. Natuurlijk maakte het mijn leven soms wel wat aangenamer of leverde het me tijdelijke trots, maar op de lange termijn zijn het hele andere dingen die me gelukkig maken. Liefde, warmte, veiligheid en gezelligheid. Eigenlijk allemaal dingen die horen bij een fijne familie. De familie die ik graag zelf zou creëren.
Mijn antwoord op de vraag ‘Is een leven zonder kind incompleet?’ is, ja míjn leven wel. Ikzelf denk toch dat er dan iets mist. Ik denk dat we vandaag de dag nog zoveel meer dan vroeger leven in uiterlijkheden. Alles moet er leuk en perfect uitzien. Op social media plaatsen we met zijn allen feestjes, dagjes uit, overwinningen, prestaties en de meer mooie foto’s van onszelf. We doen aardig tegen mensen die we helemaal niet mogen en zeggen dat iets enorm leuk was, terwijl er eigenlijk geen bal aan was. In de bloggerswereld doen we hier met zijn allen nog een schepje bovenop.
Leven met zoveel uiterlijkheden en geveinsde perfectie laat me soms leeg voelen. Een soort gevoel van doelloosheid. Toen onze vorige hond overleed had ik spijt dat ik me tijdens zijn leven uren had beziggehouden met dom winkelen. Kijken naar kleding om mezelf nog leuker te maken. Kleding waar ik al zakken vol in mijn kast van had liggen. Keer op keer gingen we weer die stad in om nieuwe spullen te kopen. Ik voelde me schuldig als ik thuiskwam met de zoveelste tas vol kleding. Maanden later vond ik de kleding al niet meer mooi en moest ik opnieuw de stad in. Een nutteloze bezigheid die ik had kunnen verruilen voor het samenzijn met mijn hond. Een blonde goedzak die me liefde wilde geven in ruil voor een beetje aandacht. Ik zette dit op de tweede plaats. Ik heb hier, 3 jaar later, nog spijt van.
Die spijt wil ik niet hebben als ik ooit 50 mag worden. Spijt dat ik mijn leven heb gewijd aan uiterlijkheden, aan leuk gevonden worden, aan presteren. Spijt dat ik niet koos voor de liefde en die tijd niet meer terug kan draaien. Betekent dit dan ook dat een vrouw die geen kinderen wil, niet kiest voor de liefde, maar voor uiterlijk, werk en prestaties? Is het dan niet egoïstisch dat je enkel voor jezelf kiest en alleen met jezelf bezig bent? Ik kan niet oordelen, zoals Paus Fransicus dat wel doet en zeggen dat bewust kindloos blijven egoïstisch is, omdat ik denk dat het iets heel persoonlijks is. Iemand anders zijn leven kan volkomen compleet zijn zonder kind.
Keuzes maken is iets waar Joyce en ik beiden niet heel erg goed in zijn. We willen genieten van de tijd en vrijheid die we nu hebben, maar willen ook zeker onze liefde, kennis en warmte doorgeven aan een bijzonder klein persoontje. Dat lijkt ons geweldig, maar ook beangstigend. Ons leven zal met gezinsuitbreiding behoorlijk gaan veranderen. Zal het ons leven compleet maken? Of zal ons leven altijd incompleet aanvoelen als we nooit kinderen krijgen?
Ik ben benieuwd hoe jij hierover denkt. Is een leven zonder kinderen incompleet?
In deze terugkerende, wekelijkse blog delen we onze ervaringen met het hebben van een kinderwens. Hierin wordt teruggegrepen naar een tijdje geleden.
Wij, Joyce en Scarlet, zijn de twee vrouwen die deze blog bijhouden. We hebben sinds 2007 een relatie. We houden van het leven, maar tegelijkertijd is het onze grootste uitdaging.
57 Comments
Jo
Lieve Scarlet en Joyce,
Tja dit is best een moeilijke vraag, Waar ik ook in ben verander. In 2010 begon ons adoptie avonduur. Ik dacht toen dat ik alleen maar gelukkig zou zijn met kinderen….
Nu denk ik daar anders over…..
Ik denk nu dat het belangrijk is dat we eerst samen heel gelukkig zijn en een doel hebben in ons leven. En daarna gezinsuitbreiding.
En dit is goed gelukt we hebben onze adoptie procedure wel door laten gaan, maar onze keuzes zijn wel anders geworden.
Ik denk dat je leven NIET incompleet hoeft te zijn zonder kinderen, maar je moet wel keuzes maken.. En dat is soms lastig he.
Liefs, Jo
Aphrael
Goede, moeilijke maar wezenlijke vragen . Érg herkenbaar ook.
Altijd is het een diep verlangen geweest van mij om moeder te worden . Ik twijfelde er ook niet aan óf ik zou ooit moeder worden ..
Nu , bijna 30 en met mijn vriendin die best wat ouder is, kom ik op een punt dat die wens loslaten ineens dixhtbij komt.
Ik kan en wíl dat niet loslaten.
Het is zo opnieuw mn plaats bepalen in dit leven. Wát als ik niet moeder zal worden?
Hoever wil ik gaan om moeder te worden? Is het niet heel egoïstisch om “koste wat kost” moeder te willen worden?
Kies ik dan voor een kindje om mijn verlangen, mijn leegte te vullen ? Dat kan en mag nooit de bedoeling zijn .
Is mijn leven zonder kindje incompleet ? … Ja, zo voelt het wel.
Wat een rete ingewikkelde dingen 🙂
Wil
Je hoort weleens vrouwen die hun hele leven al moeder willen worden. Heb ik nooit gehad. “Wacht maar tot je zussen kinderen krijgen..,”. Een zus heeft een kind en de ander is zwanger.. Jaloers? Nee, helemaal niet. Ook geen rammelende eierstokken. Terwijl ik echt wel de oudste ben en ook tegen de dertig aan ga hikken.
Geniet ik dan wel van kindjes? Ja ik ben er gek op en kan heerlijk genieten van de kinderen die in mijn leven zijn zoals die van mijn zusje of van mijn vriendin. Ik kan uren oppassen en doe dat allemaal uit liefde. Wil ik zelf een kind…. ? Willen mijn vriendin en ik een kind? Daar heb ik zelf nog geen antwoord op en vind het erg fijn te lezen dat er meer mensen zijn die er mee ‘worstelen’. Wij praten er samen veel over. Wel zie ik om ons heen bij stellen waar het bijvoorbeeld niet lukt, dat ze echt tot het uiterste gaan. Ik weet niet of ik dat zou kunnen of willen. Dan denk ik aan alle kinderen die zoveel liefde moeten missen om daar liefde aan te geven, pleegkinderen bijvoorbeeld.
Lilian
Wat een prachtige blog! En heel herkenbaar. Ik heb al jarenlang (al ben ik pas 22) een grote kinderwens, en net als in de blog wordt beschreven míjn leven zou wel incompleet zijn zonder kindje. Nu heb ik al enkele maanden een hele lieve vriend, maar hij heeft absoluut geen kinderwens. Hij wil zich echter ook niet steriliseren want dat vindt hij te definitief. We zijn hierdoor ook even uit elkaar geweest. Ik kan me voorstellen dat ik op een gegeven moment toch voor mezelf ga kiezen, hoe veel ik ook van hem houd. Want een leven zonder kindje zie ik niet voor mij. En ik zou inderdaad ook doodsbang zijn om spijt te krijgen. Mooi dat je het egoïsme aspect nog even aanhaalt, iets waar wij het wel over hebben. Ik worstel dus ook nog even verder.
Heel veel moed gewenst! Ik hoop dat jullie ooit een klein wondertje mogen verwelkomen!
melie
hoi Lilian,
Goed dat je beseft dat je voor jezelf moet kiezen, ondanks dat je van hem houdt. Ik heb een vriend al 7 jaar die gesteriliseerd is en hij wilde geen kinderen en liet zich dus niet herstellen. Ik wilde wel kinderen. Nu zoveel jaar verder geeft dit nog steeds problemen, ik neem het hem kwalijk en heb spijt dat ik hem niet vor het blok heb gezet en voor mij zelf heb gekozen…! Nu is het zo goed als laat gezien mijn leeftijd.
Anoniem
Pijnlijke vraag om te lezen en het is ook een die ik mezelf regelmatig stel. Ik kan zelf geen kinderen krijgen en merk dat ik hier steeds meer last van krijg.
Stel dat ik geen partner vind die vruchtbaar is of te laat vindt, heb ik dan wel een volwaardig leven geleid? Ben ik dan wel echt volledig nuttig in de leven geweest? Ik vind het lastig.
Tim Traas
Ik vind zelf van niet. Ik heb veel stellen gekend en ken ze nog die gelukkig zijn zonder kinderen. Ik denk dat het echt persoonlijk gebonden is. Als de kinderwens groot is dan denk ik dat jullie werkzaamheden aangepast kunnen worden ten goede van de baby. Maar zo denk ik er over.
Celeste
Wauw, dit zet me even aan het nadenken. Wat is dit prachtig geschreven en mooi verwoord. Ik kreeg zelfs een beetje tranen in mijn ogen toen ik las over de spijt die je nu, 3 jaar later, nog hebt. Ons hondje is gelukkig nog steeds bij ons, maar ik maak me ook schuldig aan het feit dat ik hem niet alle aandacht geef, die hij verdient. Hier ga ik wat aan veranderen, bedankt voor je inzicht. Ook de rest is erg indrukwekkend. Ik kan het me zelf niet echt voorstellen. Op sommige momenten weet ik zeker dat ook ik kinderen wil later. Ook mijn leven zou niet compleet zijn zonder, maar op sommige momenten boezemt me het zoveel angst in, dat ik een kinderloos leven accepteer. Vind het echt heel erg moeilijk. Heel veel liefde voor jullie allebei.
shanna
Het is en blijft lastig. Ik kan me heel goed voorstellen dat jullie met deze vragen zitten. Als ik naar mezelf kijk dan herken ik jullie vragen wel. Ik zou graag ooit een kind willen, ik heb een neefje en nichtje en als ik zie hoe gelukkig mijn zussen hiervan worden bevestigd dit het alleen maar meer. Ik ben de oudste maar heb momenteel geen relatie. Stel ik de vrouw van mijn leven tegen en zij wil geen kinderen…wat dan? Laat ik de liefde van mijn leven lopen of laat ik het krijgen van kinderen aan mij voorbij gaan? Het zet me aan het denken over de toekomst…stel dat ik nooit kinderen krijg…dat betekent dan ook dat, als ik ooit oud mag worden, ik geen bezoek zal krijgen van mijn kinderen en kleinkinderen etc…lijkt me best eenzaam. Is het leven dan incompleet zonder kinderen? Sorry, ook ik heb hier geen pasklaar antwoord op…ik neig naar ja…maar aan de andere kant…ik geniet ook onwijs van mijn neefje en nichtje. Mocht ik nooit kinderen krijgen dan speel ik gewoon wat vaker de ‘suikertante’ 😉
Ik hoop dat jullie in de toekomst een kindje samen zullen krijgen! Hou vertrouwen…en kijk naar wat jullie echt willen!
Lotte
Wauw, heel mooi geschreven.. Ik denk niet dat het leven incompleet is, maar heb net als jij vroeger geen sterke behoefte aan kinderen. Misschien veranderd naarmate je settelt enzo?
Voor nu maakt de liefde mijn leven compleet en die vind ik in familie, vrienden, huisdieren etc.
Dionne
Dat is zeker een moeilijke vraag en misschien is het ook wel onmogelijk om daar antwoord op te geven.
Je geeft aan dat het voor jouw wel belangrijk is, omdat je warmte, veiligheid, enz. wil doorgeven want dat is hetgene dat jouw gelukkig maakt.
Probeer in je achterhoofd wel te houden, dat je niet perse een kind nodig hebt om dat te ervaren. Je hebt een geweldige vriendin waar je dit ook bij vandaan kan halen!
Ik weet oprecht niet of ik antwoord kan geven op deze vraag. Ik denk dat ik aan de ene kant neig naar een ja, maar tegelijkertijd ook naar een nee.
Mooie vraag!
Karlijn
Wanneer je niet voor kinderen kiest, wil dat niet direct zeggen dat je dan maar voor uiterlijkheden en prestaties e.d. kiest of dat het egoïstisch is zelfs. Tegenover wie?
Die vraag krijg ik namelijk wel eens als ik vertel dat ik geen kinderen wil. Begrijp ik niet. Ik zou niet weten tegenover wie dat egoïstisch is.
Mijn vriendin en ik zijn inmiddels 7 jaar samen en willen absoluut geen kinderen. Wij zijn bezig met ons ontwikkelen op allerlei gebieden; sport, reizen, werk, onze relatie etc en vinden hier ons geluk in.
moeder
Kinderen… Ja ze zijn hartstikke leuk. Maar ze kosten ook alle tijd en aandacht die je hebt. Als je kinderen hebt houd de rest van je leven eigenlijk op hoe gek het ook klinkt. Want ook al besluit je je kindje even naar de opvang te brengen op wat quality time te hebben samen… In je hoofd denk je nog steeds altijd aan je kind. Je moet en wilt altijd bereikbaar zijn want stel dat er iets zou zijn met je kind. Alles maar dan ook alles veranderd als je kinderen hebt, ik denk dat veel mensen dit niet beseffen voor ze kinderen krijgen. En wat is egoistisch je leven houden voor jezelf of kinderen willen omdat jij dit wilt… Het blijft dubbel.
Miranda
Is het leven incompleet is de vraag als je geen kinderen hebt.
Bij mij is het antwoord dubbel Ja, omdat ik graag moeder had willen worden maar dit niet kon en en nu door de vervroegde overgang helemaal niet meer aan de orde is.
Wel zag ik van de week een jonge vader met zijn zoontje hand in hand lopen en toen moest ik wel even een brok wegslikken maar meteen kon ik er ook weer om glimlachen van moet je die eigenwijze dreumes nu zien.
Soms denk ik weleens als ik zie hoe er met de zorg omgegaan word hoe moet dat als ik oud ben,ik ben samen met mijn man mantelzorgers voor mijn schoonouders maar wie gaat dit voor ons doen?
Dan denk ik daarna maar wie weet hoelang het duurt en we leven nu er is nog geen sprake van een toekomst.
En nee het leven heeft voor mij meer waarde gekregen en ik geniet nu van alle momenten in mijn leven.
Tegenwoordig kan ik blij worden als ik de vogels s’morgens hoor fluiten als de zon schijnt en als mijn man naast mij zit en mijn hondjes gezellig bij mij liggen.
Maar dat komt natuurlijk omdat ik al veel verder ben in het proces.
Ik zou zeggen geef het nog een kans zodat jullie beiden kunnen zeggen we hebben geprobeerd wat we kunnen en mocht het niet zo zijn ga dan genieten van jullie leven samen want de tijd vliegt voorbij.
Ik wens jullie veel kracht en succes met alle beslissingen!
Sorry voor deze lange reactie….
Groetjes Miranda
Judith
Lieve Scarlet,
Volgens mij had je eigenlijk de keus al gemaakt, anders was je vast niet aan al die inseminaties begonnen, dat doe je immers alleen als je echt heel graag kinderen wilt. Toch? Begrijp me niet verkeerd, maar ik zou er voor gaan als ik jullie was. Zou adoptie misschien iets kunnen zijn???
Om even terug te komen op je vraag of kinderen je leven compleet kunnen maken:
Nee, en dat mag je ook niet van een kind verwachten. Het is wel zo, zoals ik het ervaar, dat een kind je leven op een hele intense en bijzondere manier verrijkt.
Zelf heb ik een zoon van tien, die ik heel graag heb gewild en die ik voor niets ter wereld had willen missen, hij is mijn alles, de allerbelangrijkste persoon in mijn leven.
Kijk in je hart en doe of laat geen dingen waar je spijt van krijgt, ik wens jullie samen heel veel liefs, geluk en wijsheid,
groetjes Judith.
Enneh
Hey Joyce en Scarlet,
Ik denk persoonlijk dat een leven zonder kindje wel een beetje incompleet is, ik riep altijd dat ik nooit kinderen wou tot dat ik op mijn 15e zwanger raakte, ik ben inmiddels 17 en mijn zoontje is anderhalf. Een kindje krijgen is zó bijzonder, alle liefde en aandacht wat je geeft en ontvangt is ontzettend mooi. En om een mini mensje zien op te groeien is ‘Priceless’.
Groetjes, Enneh!
Lotta
Een vraag die ik mezelf regelmatig stel. Ik ben nu 18, dus ik heb nog wel even, maar ik weet niet of ik kinderen wil en ik neig naar ‘nee’. Ben je egoïstisch als je het niet wil? Nee, zeker niet. Als jij liever werkt, of reist of wat dan ook, dan vind ik dat je daar zelf voor mag kiezen. Je kunt beter bewust kindloos blijven dan dat je ongelukkig bent met een kind. En ja, ik wil misschien geen kinderen omdat ik dan op duurdere vakanties kan, en meer tijd voor mezelf heb. Maar daar heb ik toch alleen mezelf mee? Niemand heeft er toch last van? (Behalve een partner dan, maar dat even terzijde). Gelukkig heb ik nog een tijdje om hierover na te denken. Maar egoïstisch kan ik het zeker niet noemen.
M.
Mijn vrouw en ik hebben het er regelmatig over.. (beiden 30+)
Toch komen er bij ons geen kinderen. Dat ze (tuurlijk) genetisch niet van ons SAMEN zijn is voor ons toch een dingetje.. Niet dat je niet van een kind kan houden wat niet van jezelf is. Maar zo denken wij erover. Verder denken we dat onze wens niet sterk genoeg is.
Ik heb in eerste instantie voor haar gekozen omdat zij mij gelukkig maakt, zij was altijd heel sterk dat zij geen kinderen wil. Ik zie dat ook als aanvulling van onze relatie, niet als invulling. Maar ben zeer tevreden met ons leven samen. Maar twijfel wel of we niks ‘missen’ over een jaar of 20….
Doriene
Mooi geschreven!
Denk niet dat een leven incompleet is zonder kinderen. Ieder geeft zijn of haar leven een eigen invulling. En voor de één is dat met kinderen en voor de ander is dat zonder kinderen. Makkelijk zat.
Ben het deels eens met de opmerking dat je eigen leven ophoudt. Tuurlijk, vanaf het moment dat het wonder er is, ben je ineens verandwoordelijk voor iemand anders. Een verantwoordelijkheid die niet meer stopt. Maar hoe je je leven leidt met een kind, ligt ook helemaal aan jezelf.
Wij hebben samen een dochter van zes. Wij hebben bewust voor een kind gekozen. Neemt niet weg dat ons leven zonder dochterlief ook prima was. Het was niet incompleet, maar onze dochter maakt het nu wel bijzonder.
Lot
Leven is iets wat je doet en voelt. Het gevoel van incompleetheid, dat je overkomt, hoeft niet te zijn wat het is. Voel je je met een liefde aan je zij gelukkig? Dan kan je dat geluk zien als compleet. Het gevoel van gelukkig zijn is daarnaast ook niet altijd compleet. Hoe gelukkig je ook bent, je gevoel kan iets missen. Maar zie je liefde als geluk en blijheid, de liefde die je hebt, kan een kind je nog gelukkiger maken. Maar het geluk met degene met wie je bent zal blijven. Voelt een leven zonder kind als incompleet, dan doe je er zoveel mogelijk aan het compleet te maken. Maar op welke manier je dat doet maakt niet uit.
Veel liefs
visje
Allereerst wil ik zeggen dat het naar mijn idee absoluut niet egoïstisch is om niet voor kinderen te kiezen. In deze tijd van een toch niet al te stabiele wereld is het misschien zelfs wel om te draaien, is het niet egoïstisch om een kindje op de wereld te zetten terwijl er zoveel naar in deze wereld gebeurd (overigens denk ik er zo niet over hoor).
Of het lleven incompleet is zonder kinderen, ik weet het niet. Wij wilden heel graag ook een kindje. Het was de bedoeling dat ik degene was die het kindje zou dragen, dit omdat mijn vrouw 12 naar ouder is. Nu ben ik twee jaar geleden ‘ziek’ geworden, rolstoel afhankelijk en een lift wat niet bepaald meewerkt. Hierbij ook het energie niveau van een bejaarde. Zwanger worden zou betekenen dat ik oa ‘moet’ stoppen met de morfine ala pijnmedicatie, de kans er is dat ik lichamelijk verder achteruit ga enz. Geen makkelijke vooruitzichten, maar heb het er graag voor over. Toch… ik moet ook nog wel een goede mama kunnen zijn na de zwangerschap.
Nu komt de vraag, onze vraag… Is het juist niet egoïstisch om nu alsnog graag een kindje te willen/krijgen? Wetende dat heel veel dingen al een grotere uitdaging is dan normaal. Heeft het kindje én twee mama’s en ook nog eens 1 in een rolstoel. Om mij heen hoor ik dat dat niet uitmaakt, kinderen flexibel zijn, het gaat om liefde… maar toch is bij mij die twijfel ondanks de grote wens… ben ik JUIST niet egoïstisch om het toch te willen.
De kans is groot dat het een leven zonder eigen kindje wordt, maar daarbij geniet ik enorm nacht nichtje en neefjes die dolgelukkig zijn met hun tantes, geven de dieren ook enorm veel liefde en een huiselijk gevoel. Ben ik de gelukkigste vrouw op deze wereld met mijn lieve vrouw.
De angst iets te missen wat in het leven zo belangrijk schijnt te zijn. Toch kunnen we met onze liefde zoveel meer en goede dingen doen. Kinderen uit andere landen in vakanties opnemen in huis, enz.
Hoe je het went op keert het is lastig en wij zijn er toch nog niet uit. Advies voor jullie… zet het letterlijk even een jaar in de koelkast, geniet volop van dat jaar met alle dingen die je leuk vind en maak na dit jaar de definitieve keuze (zijn jullie gelukkig genoeg saampjes en met hondje of willen jullie echt alles aanpassen en toch een mini mensje en toekomstige puber (zorgen). Maar laat het idee van egoïsme achterwege, je bent niets of niemand iets verschuldigd alleen jullie zelf. Geef jezelf wat tijd. X
visje
Sorry voor dit erg lange verhaal (wat toch wel wat persoonlijk is geworden).
Manouk
Ik denk dat dat zeker niet zo hoeft te zijn. Als een kind je leven compleet zou moeten maken, ben je ook erg afhankelijk van zo’n kind. Het klinkt alsof je dan ook een hoop verwachtingen van dat kind hebt. Ik vraag me dan af wat je dan allemaal precies verwacht van ‘het hebben van een kind’. Wat precies gaat dat in de toekomst invullen, want nu niet vervuld – dus incompleet – lijkt? En gaat het hebben van een kind die verwachtingen ook echt waarmaken? Dat zijn een beetje de gedachtes die mij opkomen bij de vraag of het leven zonder kind incompleet is. Ik denk dus dat het leven zonder kind niet incompleet hoeft te zijn, maar ik denk dat het leven met een kind voor sommige mensen wel een toegevoegde waarde zou kunnen hebben (maar dat is weer een andere insteek ;))
Chantal
Wauw, een heel mooi verhaal om echt over na te denken, een leven zonder kinderen hoeft inderdaad niet incompleet te zijn, het licht er zeker aan welke keuzes je maakt ook qua carrière denk ik, als je dagenlang van huis bent bijvoorbeeld is dat ook niet verstandig als je een kindje thuis hebt die je liefde en aandacht nodig heeft.. Maar het licht eraan waar je de voldoening uithaald! Als je veel voldoening uit je werk en de liefde die je op dat moment hebt haalt en dat er voor zorgt dat je je compleet voelt, dan denk ik dat kids niet nodig zijn om je leven compleet te maken 🙂
Liefss!
Valie
Hmmm met velen voor mij ben ik het eens.. geen kinderen (willen) krijgen is niet egoïstisch. Vind kinderen op de wereld zetten eerder egoïstisch, al begrijp ik dat het een natuurlijke behoefte is. Ik ben nog onder de dertig en dus zonder tikking clock en een kind krijgen lijkt me fantastisch, maar.. niet ten koste van alles. dus alleen binnen een goede relatie en niet met allerlei poespas qua ivf ofzo. als het niet ‘natuurlijk’ wil, dan moet je (vind ik) de natuur ook niet te veel dwingen.
1 of meerdere pleegkinderen zou ik dan denk ik wel graag willen opvangen. dat is heel anders dan een eigen kindje, waarschijnlijk ook een stuk zwaarder en soms ogenschijnlijk ondankbaar.. maar je kan er zoveel goeds mee doen.
en verder.. dat stukje over Bob is wel treffend.. maar ik vraag me af: doe je nu dan wel wezenlijk iets met dat gevoel, bv. t.o.v. Sjors? En natuurlijk t.o.v. Joyce en alle familie en vrienden? Het is moeilijk, maar zo belangrijk om daar bewust van te genieten. je leeft in het NU. misschien (niet te hopen) word je ineens ziek, krijg je een ongeluk, etc.. heb je dan wel écht genoten van wat je nu hebt? Of iemand anders ‘valt weg’.. het lijkt me goed om echt bewust met dat soort dingen bezig te zijn. niet als angst/paniek-scenario, maar wel om echt heel bewust te genieten van alles wat je nu WEL hebt en niet te veel te denken over wat er nog mist..
sinds mijn beste vriendin overleed heb ik echt ervaren hoe snel het leven volledig kan veranderen. niets is zeker.
het lijkt of joyce en jij een prachtige relatie hebben, gezellige huisdieren en een goede band met jullie ouders en ook met andere familie geloof ik. ik wil alleen maar zeggen: geniet daarvan. en dan mag je best wat minder blogs schrijven of filmpjes maken omdat dat anders alle tijd opslokt. het is natuurlijk superleuk om nu overal herkend te worden, maar geloof me, het is niet het belangrijkst. deze blog is ook niet het belangrijkst. jullie leven is dat. en hoe JULLIE dat ervaren. niet wat “wij” hier op internet daarover zeggen. want dat boeit niet. alle aandacht en bezoekers op jullie blog.. het is niet zo belangrijk, zeker niet in the end.
Anieke
Wat een fijne reactie, Valie. Ik sluit me erbij aan.
Amber
Ik wilde nooit kinderen en ook nu niet zo graag als anderen dat misschien zouden willen, maar soms kriebelt het wel, Helaas, ik ben ziek en het zou niet eens kunnen. Is mijn leven nu incompleet? Nee, het is jammer dat ik niet alles kan doen wat ik zou willen doen, maar ik heb heel lang geleden heel mijn toekomst al aan moeten passen waardoor ik er niet echt meer een probleem mee heb.
Ik zou graag willen trouwen wat waarschijnlijk niet gaat gebeuren, en een fulltime baan hebben, voelen hoe dat is, zal ook nooit gebeuren, ik zou graag mijn ouders laten zien dat ik alles voor elkaar heb, want die leven ook niet voor altijd, en dat is moeilijk want ik weet niet of dat allemaal kan.
Ik heb me gestort op andere dingen dan de dingen die ik niet kan bereiken.
Mede door mijn ziekte besloot ik vegetariër te worden, alles te doen voor dieren wat ik kan en ook voor de mensen om mij heen. Ik haal daar mijn voldoening uit zodat ik niet het gevoel heb dat mijn leven incompleet is, het is anders dan het standaard huisje boompje beestje, maar zeker niet minder belangrijk.
Ik help waar ik kan, ook al ben ik zelf ziek, maar dit is iets waar niet alleen ik blij van word maar anderen ook en dat is heel veel waard voor mij. Mis ik dingen die volgens een ander een leven compleet maken dan niet? Jawel, maar door wat ik doe voel ik me nuttig en dat is voor mij nu het allerbelangrijkste. 🙂
Ik hoop dat jullie er samen uitkomen, het lijkt me erg moeilijk om het zo graag te willen wanneer het allemaal zo tegenzit en je na moet gaan denken of je het nu eigenlijk wel moet proberen of maar zo moet laten.
pauline
mooie blog…
wat ik even wilde benadrukken, je bent niet egoistisch als je geen kind wilt en ook niet als je er wel wilt. egoisme heeft hier niets mee te maken!
J.
Ik heb het zelf nu ook. Ik ben 23 en heb geen partner. Maar daarnaast komt dat ik dus transman ben. Dus ik sta sowieso voor het dilemma, wil ik mijn baarmoeder houden of niet. Wil ik zelf kinderen baren of niet. Het zal sowieso raar worden als ik dat wel ga doen aangezien ik nu al 3 jaar aan de hormonen zit en leef als man. Eigenlijk heb ik nooit een diepe wens gehad om zelf een kindje op de wereld te zetten (wel om een familie te hebben). Maar bij mijn moeder kwam dit gevoel ook later. Het is daarom dat ik één van de weinige transmannen ben die bewust zijn baarmoeder laat zitten. Zodat ik later in ieder geval de keuze heb om te stoppen met testosteron en zodoende de zaak weer op gang kan brengen. Maar ja, of ik het wil of moet willen is een ander. #hadikmaareenpiemelenballetjes
Ties
Als het te laat geef je het beste antwoord op een levensvraag als deze.
Lonneke
Tja, het is en blijft een lastige vraag waar iedereen een ander antwoord op heeft. Persoonlijk denk ik dat je hier in eerste instantie niet teveel over na moet denken maar het moet voelen. Nu heb ik redelijk makkelijk praten aangezien het normaal gesproken makkelijker gaat bij man- vrouw dan bij vrouw- vrouw of man- man maar buiten het feit dat het een makkelijke weg wordt of niet, ben ik er van overtuigd dat je op een bepaald moment in je leven op een punt komt waar je die kriebels/verlangens krijgt of niet en ik ben dan van mening dat je deze gevoelens ‘moet’ volgen ondanks dit niet direct of helemaal niet meteen gaat zoals je had gehoopt.
Over het algemeen zal een mens toch altijd meer willen, groter willen, juist kleiner willen, iets anders willen er zal altijd wel iets zijn wat je anders wil hebben in het leven en ik denk niet dat dit veranderd met een kind erbij. Ik denk dus ook niet dat een kind je leven helemaal compleet maakt, ik denk dat je als mens toch altijd wel iets moet/wil hebben om naar uit te kijken want neem nou de mensen met een kind, zij willen heel graag nóg meer kinderen. Zou hun leven anders incompleet zijn? Terwijl ze toch al één kind hebben?
Als je geen kinderen kunt krijgen zul je denken: ‘Ben blij, je hebt in ieder geval 1 kind’ terwijl iemand die 1 kind heeft een net zo incompleet leven kan hebben omdat ze d’r meer wil..
‘Niemand zei dat het eenvoudig zou zijn, niemand heeft beloofd dat het vanzelf zou gaan’
Prachtig artikel en mooi om de verschillende meningen te lezen!
Lexii
Ik denk dat een leven zonder kind(eren) niet incompleet is. Ik denk wel dat een kind iets kan toevoegen aan je leven. Net als Joyce, Sjors en Poes dat al doen. Net als je zelf al doet door je eigen site en blog te hebben.
Kan het zijn dat het incompleet aanvoelt, omdat jullie de afgelopen tijd zó hebben geprobeerd? Mij lijkt dat je in feite een beetje aan het rouwen bent om iets wat je graag zou willen hebben, maar nu óf moet parkeren, óf daadwerkelijk moet opgeven.
Wat het ook is en wat het ook wordt in de toekomst, ik lees dat jullie het er moeilijk mee hebben. En ik hoop dat jullie dit op een fijne manier met elkaar kunnen bespreken en verwerken.
Sabine
Ik weet dat mijn leven zonder kinderen voor mij nooit compleet zal zijn. Doodeng vind ik het wel. Maar die angst komt voort uit het kunnen falen. Wat als ik mijn kinderen niet zou kunnen geven wat ik ze wil geven? Wat als ze later in het leven tegen problemen aanlopen vanwege mijn manier van opvoeden?
Ik heb mijzelf zelfs afgevraagd of mijn kinderwens niet egoïstisch is, omdat kinderen die ik samen met mijn vrouw krijg misschien vervelende reacties krijgen, omdat ze twee mamma’s hebben.
Juist omdat ik hier zo druk mee ben, weet ik dat ik weloverwogen om ga met mijn kinderwens en mijn best zal doen om toekomstige kinderen alles mee te geven om op te groeien als een evenwichtig persoon. Mochten ze problemen tegenkomen dan wil ik er voor ze zijn.
Maar dat is allemaal leuk gezegd, want wat als het inderdaad niet zal lukken? Wij hebben nu 3 IUI pogingen gehad, dus staan in die zin pas aan het begin.
Laatst heb ik het er met mijn vrouw over gehad. Wat als ik nou niet zwanger zou kunnen raken en zij zou het gaan proberen, hoe zou dat voor mij zijn. Ik heb heel eerlijk toegegeven dat ik dat heel moeilijk zou vinden. Ik wil zo graag het gevoel van zwanger zijn ervaren. Maar ik weet ook dat mocht het ooit niet lukken ik dat met me mee zal moeten dragen. Ik geloof dat alles een reden heeft, ook al weet ik zelf niet wat die reden is.
Zou ik zelf geen kindje kunnen dragen dan zou ik mijn vrouw dit uiteindelijk wel laten doen, want een gezin is dan belangrijker dan het verdriet nooit zwanger te kunnen zijn.
Maar wat een moeilijke keuze… Wat voor mij goed voelt kan voor anderen helemaal niet zijn wat zij willen. Ik denk ook niet dat je deze keuze met je hoofd kunt maken… Eigenlijk moet je hoofd begrijpen wat je hart al weet. Dat is iets waar niemand een antwoord op heeft.
Ik hoop wel dat jullie het antwoord snel vinden en dat jullie dan ook meer gelukt mogen hebben bij de keuze die jullie maken. Want jullie weg is tot nu toe echt niet makkelijk geweest.
beau
Wat is compleet? En wat is incompleet? Ik hen 23, en wist tot 3 jaar terug honderd procent zeker dat ik geen kinderen zou willen. Niet omdat ik gekke voeten heb, of omdat ik kromme tenen heb oid. Omdat ik een spierziekte heb, waar ik het onwijs moeilijk mee heb gehad, en dat wil ik niet meegegeven. Tot 3 jaar terug mijn beste vriendin mijn vriendinnetje werd. Iemand die al der hele leven het tegenovergestelde wil dan ik. Kinderen!
Gek genoeg, begon het te kriebelen, we zijn helaas weer uit elkaar (nog even goede vriendinnen) en zij wilt nogsteeds kinderen. Ik hoef niet per se kinderen, het zou mijn leven niet incompleet maken maar ik zou er wel voor open staan.
Uiteindelijk kies je voor je eigen geluk, en voor nu? Ben ik zeer gelukkig, vrijgezellig en ik werk keihard.
Ik denk overigens, dat als jullie echt heel graag kinderen willen het een toevoeging aan jullie leven zou zijn! Omdat het iets is waar je gezamenlijk voor kiest, en (waarschijnlijk) onvoorwaardelijk van gaat houden!
Sterkte en succes Joyce en Scarlet! Het is jullie gegunt!
janske
Ik denk niet dat je leven incompleet hoeft te zijn zonder kindje, maar nu ik zelf ervaar hoe bijzonder het is om mama te mogen zijn vind ik dit wel een verrijking aan mijn leven. Nu ik weet hoe het is om zoveel liefde te kunnen voelen voor iemand zou mijn leven incompleet zijn zonder haar…
het belangrijkste vind ik dat wanneer je geen kindjes hebt je extra moet genieten van je vrijheid. Geniet er bewust van…en wanneer je dan zwanger mag worden heb je er alles uit gehaald als niet mama zijnde en kun je daarna zonder spijt vol voor het volgende mooie hoofdstuk gaan in jullie boek…
Ik wens jullie heel veel succes in het maken van alle lastige keuzes…volg vooral je hart en leg je neer bij de keuze die je maakt…ga er voor of geniet van je vrijheid…maar sta achter je keuze 🙂
Suus
Voor mij was mijn leven zonder m’n mannetje incompleet geweest ja..zij zijn zo een verrijking voor me…
Voor anderen kan ik niet oordelen…
Lien
Zoals iemand anders ook zei; bedankt voor je inzicht. Ik moet ook meer aandacht aan mijn huisdieren geven. Meer met ze spelen. Het breekt mijn hart om te lezen hoe je je voelt. Prachtige foto ook.
Om je vraag te beantwoorden, ja. Mijn leven is incompleet zonder kindje. Wij passen vaak op op mijn nichtje en wij hebben een hele bijzondere band met haar. Zij gaat voor alles. Ik realiseerde me een poos terug hoeveel leuker ik alles vind met kind. Zwemmen, naar de hei, kinderboerderij of het strand. Ik geniet intens van alle voor haar nieuwe of fantastische dingen. Het geluk van een kind is zo mooi om te zien, zo puur.
Ik ben zwanger van ons eerste kindje. Het was niet makkelijk om zwanger te raken. We hebben veel geluk gehad en met hulp is het alsnog snel gedaan, maar het wachten heeft veel verdriet gekost. Nu vind ik het lastig te begrijpen dat ik echt een kindje krijg. Ondertussen weten we het al 3 maanden en langzaam voelt het meer en meer echt. Wij hebben het goed samen, en ik wil dit delen. Liefde vermenigvuldigd zich. Ik gun jullie dit zo. Geef niet op. Hormonen kunnen een bit** zijn maar heb het er voor over.. Ik reageerde helemaal niet heel sterk. En al heb je er wel last van, je krijgt er zoveel voor terug. Ik hoop echt dat het op welke manier dan ook gaat lukken voor jullie. Geniet van nu..
Charissa
Ja, mijn leven wel… Moeder worden was misschien wel mijn grootste droom ooit. Het is iets voor altijd, onvoorwaardelijk. En wat het precies is en hoe t voelt, weet ik pas sinds ik moeder ben… Keihard werken, retezwaar, maar het maakt mijn leven compleet. Die liefde is niet te beschrijven… Al geloof ik ook echt dat dit niet voor iedereen geldt en dat je oprecht een prachtig en zinvol bestaan kunt leiden zonder kinderen… Heel persoonlijk…
My Creative Life - Marìs
Wat mij betreft is een leven zonder kind zeker niet incompleet. Maar dat verschilt per persoon heel erg. Als je echt een grote kinderwens hebt kan ik me goed voorstellen dat een leven zonder kind incompleet kan voelen.
Zelf heb ik nooit een kinderwens gehad en nog steeds wil ik geen kinderen (ik ben 26). Mijn leven is compleet als ik een lieve partner vind die van me houdt en als we samen de wereld kunnen verkennen en kunnen doen wat ons gelukkig maakt. Ik heb jarenlang alleen maar voor anderen geleefd en nu is het tijd voor mezelf. Daar past geen kind bij, want als je een kind heb leef je voor een heel groot deel voor je kind (alle verplichtingen die daarbij komen kijken).
Ik vind het pas egoïstisch als je een kind ‘neemt’ om erbij te horen zoals sommige mensen doen, of omdat het ‘van je verwacht wordt’ en dan vervolgens nooit tijd hebt voor je kind en het altijd maar ergens dumpt. Want een kind heeft veel liefde nodig. Dan heb ik het niet over jullie hoor, maar ik ken een meisje die bijna volledig bij haar oma opgegroeid is omdat haar ouders alleen maar in de kroeg zaten. Ze werd ook nog eens gepest omdat ze er niet alledaags uit zag/ niet heel knap was. En veel kinderen wilden niet met haar spelen. Zelf herkende ik dat gevoel wel omdat ik ook vaak buitengesloten werd en als ze bij haar oma was (die bij mij achter woonde) dan speelde ik wel met haar. Omdat ik haar zielig vond, maar vooral ook omdat ze gewoon aardig was en omdat het gezellig was. Ik begreep ook niet waarom ze gepest werd, kinderen deden niet eens de moeite om haar te leren kennen.
Ik heb altijd een soort van eenzaamheid in haar ogen gezien als ze het erover had dat haar oma kwam kijken bij iets van haar en haar ouders niet. Dat is zo naar om te zien. Daarom zeg ik altijd; een kind heb je niet voor even, maar voor de rest van je leven. Sommige mensen beseffen niet hoeveel er bij komt kijken en dat is echt jammer, als mensen beter na zouden denken zouden een stuk minder kinderen zich eenzaam hoeven voelen.
Maar volgens mij zit het helemaal goed met de liefde die jullie een kind zouden kunnen geven als ik jullie blog steeds lees! Denk er goed over na, maar nog belangrijker; volg vooral jullie hart! Xx
Sophie
Wauw wat mooi geschreven zeg. Ik zou later ook graag kinderen willen hebben. Gewoon door het feit dat je ergens voor leeft. Zoals mijn moeder nu weduwe is zijn wij het enige wat ze nog heeft. Ze leeft voor ons omdat wij natuurlijk nog een deel ‘papa’ in ons hebben. En omdat wij zijn opgevoed met de manieren die zij samen hebben bepaald. Ik denk dat kinderen daarbij ook echt een toevoeging kunnen zijn.
Laura
Ik heb er een paar dagen ove nagedacht en ik snap jullie ideeën, maar voor mij is het leven niet incompleet zonder kind. Ik denk dat je heel veel warmte en liefde kunt halen uit andere dingen.
Saar
Tijdens het lezen van je post had ik zin om te zeggen: je kan er ook gewoon mee ophouden hoor. Ophouden met de ratrace, met uiterlijkheden, met doen wat de maatschappij verwacht. Ik heb het gedaan, het is niet altijd makkelijker, maar oef wat een opluchting! Doe dus gewoon wat je hart je ingeeft en wat voor jou goed is.
Wat kinderen betreft… Ik weet het eigenlijk helemaal niet. Mijn leven voelt niet incompleet nu. Er zijn geen kinderen, maar ik heb geen gevoel van ‘gemis’ of ‘er moet nog een kleintje bij’. Als ik jouw laatste alinea echter lees, dan lees ik iets waar ik eigenlijk zelf nog nooit over heb gedacht. Wil ik mijn liefde, kennis en warmte doorgeven aan een klein wezen opdat hij/zij het ook weer zou kunnen doorgeven? Daarop wil ik eigenlijk volmondig ja zeggen… Het vraagstuk van kinderen is niet zo eenvoudig als het lijkt als je er eenmaal echt over gaat nadenken.
enitrebla
hoezo zonder kind incompleet?
Ik heb mezelf juist expres laten steriliseren!
Ik vind juist dat mijn leven incompleet is als ik wél een kind zou hebben!
Ik heb er alleen maar last van, en ik heb zelfs geen tijd voor een gewone relatie. Laat staan dat ik er dan een kind bij zou moeten hebben.
Nee hoor, mijn leven is compleet zonder kind.
Als ik een kind zou hebben zou mij dat alleen maar heel erg veel last bezorgen.
Ik leid mijn eigen leventje, ben heel erg op mezelf gericht en ik geniet echt heel erg van de leuke dingen en leuke uitstapjes maken enz enz enz.
Daar kan ik geen kind bij gebruiken!
Ik wil zonder zorgen naar de Efteling kunnen, zonder zorgen naar het strand kunnen, zonder zorgen naar de bioscoop kunnen en zonder gezeik in een restaurant gaan eten, zelf bepalen hoe laat ik opsta, zelf bepalen wanneer ik naar bed ga, en ik zit ook nog eens in een geweldige band waarmee ik heel vaak optreed en weg ben, dat wil ik echt niet opgeven voor zo’n kind.
Bovendien heb ik ook nog eens daarbij een lichte autisme.
Nee hoor, voor mij een kindloos leven, heerlijk!
Roxanne
Scarlet en Joyce,
ik ben jullie gezichten wel eens tegen gekomen op bijv KellyCaresse.nl maar vandaag ben ik (na via via bij Femme terecht te zijn gekomen), bij jullie terecht gekomen.
Ik heb al jullie kinderwens blogjes achter mekaar gelezen.
Wat heftig, wat rot dat er een boel mis liep bij de instanties en dat het voor jullie ook niet mee zat.
Wel vind ik het echt super stoer van jullie hoe jullie er mee om gingen en gaan, en hoe jullie dit delen op jullie blog.
Heel veel respect!
Ik hoop dat jullie kinderwens vervuld mag worden, en hopelijk op een manier die voor jullie goed voelt. Al is dat niet de manier waarop jullie in eerste instantie gedacht hadden dat dit zou gaan….
Mijn partner en ik hebben een kinderwens, echter nog geen concrete plannen enz. We weten beiden dat we graag kinderen zouden willen krijgen mochten wij dit geluk hebben, alleen hoe dit er uit ziet en wanneer, dat is nog een vraagteken.
Ik spreek voor mezelf als ik zeg dat ik mijn leven graag iets completer zou zien met een kind. Maar dat betekent inderdaad niet dat dit voor iedereen zou is. Warmte, liefde en een compleet gevoel zijn uit veel dingen te halen. Mochten wij het geluk niet hebben om een kindje te mogen krijgen, dan weet ik ook nog niet wat we zouden doen….
Lynn Boeijen
In mijn ogen hoef ik over kinderen nog niet na te denken want, ik ben 20 jaar en ben nog te jong om aan kinderen te beginnen. En moet daar nu ook nog niet over denken, vind ik.
maar ik kan me best voorstellen dat je graag kinderen zou willen dit wel erg lastig kan zijn. en of je leven incompleet is zonder kinderen, is maar net hoe jullie er zelf tegen aan kijken. als je dag in dag uit alleen maar met die wens in je hooft zit. Dan is het wel incompleet, maar ik vind ook dat je er ook goed over moet nadenken hoe het leven straks zou kunnen zijn als je kinderen hebt. want het kost veel moeite en je steekt er veel tijd in om goed voor je kind te zorgen. voor zover ik weet daarover.
en als je daarover gaat twijfelen dan zou ik zeggen dat een leven zonder kinderen niet incompleet is.
hannes van aspert
hellemaal gelijk lynn zo denk ik er ook een beetje over (please take me back as i m)
Hannes
Maar het hoeft niet
Idwerd
Hey, ik weet er het fijne niet van, want ik geef toe dat ik niet altijd jullie blogs lees (sowieso lees ik bijna geen blogs.) Ik weet dat jullie heel vaak geprobeerd hebben zwanger te worden en dat dit niet lukt. Een kennis van mij is getrouwd met een vrouw en ze zijn nu in verwachting van een kindje. De manier waarop zij bevrucht zijn: Het eitje uit de buik van vrouwA is in een laboratorium (o.i.d.) bevrucht. Dit bevruchtte eitje is teruggeplaatst in de buik van vrouwB. Op deze manier heeft het kindje de genen van de vrouwA en draagt vrouwB het kindje. Ik weet niet of jullie hier voor voelen en of dit mogelijk is. Ik hoop dat jullie dit lezen en dat ik jullie op de een of andere manier toch een beetje heb geholpen! Ik gun het jullie van harte om een kindje te krijgen! liefs, Idwerd
Willeke
Die vraag stel ik mezelf ook wel, ik ben inmiddels 30. Mijn zussen zijn inmiddels getrouwd en hebben kinderen. Ik daarnaast heb een leven waarin dieren voorkomen, ik werk met dieren, mijn passie is het verzorgen van dieren.
Natuurlijk zie ik mezelf ook trouwen, kinderen krijgen etc. Maar ik ben langzaam gaan geloven dat mijn pad anders gelegd is. Mijn gave zit het in het verzorgen van dieren.
Daarnaast wil mijn vriend geen kinderen, trouwen etc maar ik denk dat dit komt door ons leeftijdsverschil. Als het zo mag zijn hoop ik wel ooit een kindje te mogen krijgen, maar ook mijn biologische klok klikt door en dat voel je gewoon.
Een kind is tegelijk wel een keuze, maar als ik jullie leven zie zal er bij dit kindje aan niets ontbreken. Het lijkt me wel zwaar dit door inseminaties te moeten laten doen, iets wat impact heeft op jou als persoon en jullie relatie.
Ik wens jullie al het goede toe om samen tot goede beslissingen te komen!!
Naast dit verhaal wil ik jullie bedanken voor de fantastische vlogs en blogs, ik kijk en lees ze met veel plezier!! Daarin wil ik jullie nog heel veel plezier en succes wensen..
Lieve Groet, Willeke
Bella
Mooi geschreven zeg, wauw.
Ik snap jou (jullie) overwegingen heel goed.
Ik ben 23 en 6,5 jaar samen met mijn lieve schat en waar ik paar jaar geleden nog hoopte op een zwangerschap, sta ik er nu heel kritisch tegenover.
Mijn persoonlijke mening, puur voor mezelf, vind ik dat kinderen “nemen” eigenlijk egoïstischer is. Ik weet, gezien mijn verleden en opvoeding dat er een risico is dat het zich kan herhalen. En dan heb ik het echt over eigenschappen en helaas voor mijn vriend ook over gezondheid. Zelf kan ik er vrede mee hebben..maar worstel toch met hoe anderen ons zien. Het is lastig want ik ben stapelgek op kinderen maar juist daarom denk ik aan het belang van hen.
Voorlopig focus ik lekker op me kat, vraagt al aandacht genoeg met der gedragsproblemen hihi
Lastig ladies..erg lastig. Wens jullie veel succes & sterkte bij dit (denk)proces.
Dikke knuffel voor jullie en de poeze&hondenvriendjes
Joyce
Hallo Joyce en Scarlet !
ik heb dit stuk heel erg goed gelezen, ik ben zelf dan maar nog 17 jaar maar ik heb wel erge interesse in zulke dingen en wil graag mijn mening met jullie delen 🙂
iedereen is anders ! en dat mag ook, sommige mensen willen helemaal nooit kinderen en sommige willen er tientallen. jullie zijn er nu over aan het twijfelen en dat mag ook zeker want ja het is een grote stap ! maar ik vind dat als jullie alles op orde hebben en alles op een rijtje heb zoals jullie zijn gelukkig met elkaar wat jullie duidelijk wel zijn toch wel er over na kunnen denken om een kindje te nemen ! maar dat moeten jullie alleen doen wanneer jullie er klaar voor zijn ! mijn vader zegt altijd tegen me : Joyce kinderen neem je niet, kinderen krijg je. jullie kunnen samen dan geen kinderen maken maar je moet het straks wel beschouwen als van jou, jullie hebben een kindje gekregen dan.
wanneer ik den dat jullie er klaar voor zijn is als jullie er niet meer bang voor zijn, omdat er natuurlijk veel tijd in zo’n kindje gaat zitten. wanneer jullie fouten hebben gemaakt in het verleden is dat echt niet erg ! ik heb ook erg veel fouten gemaakt en heb daar ook nu nog steeds last van.. ik zit nu dan ook bij een psycholoog die me heel erg goed helpt ! door sommige dingen een goed plekje te geven krijg je meer zelfvertrouwen en zal je ook minder gaan twijfelen! dus maak eerst je eigen leven op orde voordat je een ander leventje gaat helpen!
ik hoop dat ik alles een beetje goed heb uitgelegd en dat jullie er natuurlijk wat aan hebben hihi
Vriendelijke Groetjes Joyce
ik weet zeker dat welke jullie keuze jullie ook maken dat dat het beste zal zijn ! jullie zijn toppers
Maartje
Wij zijn 2 mama’s en hebben sinds 2 februari een prachtige dochter genaamd Reva.
We hebben zaad gekocht bij donorbank Cryos in Denemarken en wonder boven wonder was de 2e inseminatie raak (ik had een onvruchtbaar verleden toen ik nog getrouwd was met een man, dus echt, wonderen bestaan).
Ik denk dat een kindje geen must moet zijn in je leven, maar een aanvulling. Ons leven was al compleet, saampjes. Wij hebben heel bewust voor een kindje gekozen en weten ook dat het niet zomaar vanzelf hoeft te gaan. Wij hadden de middelen om zaad te kopen waardoor alles wat sneller kon gaan (geen jarenlang wachtlijstgedoe bij privé klinieken etc).
Ons leven is meer compleet geworden nu met Reva erbij. Het is geweldig om mama’s te zijn, maar als het niet was gelukt, dan had het zo moeten zijn denk ik. Ik kan me nu geen leven zonder ons meisje meer voorstellen, maar toch zijn wij daar nooit ‘wanhopig’ in geweest. Een zwangerschap is al een groot wonder, bij 2 vrouwen is het soms al lastiger dus we zijn heel dankbaar met onze prachtige dochter. We willen heel graag een 2e, maar zou dat niet lukken, dan is dat zo.
Ik hoop dat jullie kinderwens ook in vervulling mag gaan, wanneer het ook zal zijn of op welke manier. Er zijn voor 2 vrouwen gelukkig verschillende manieren die naar Rome leiden 😉
Succes!
groetjes Maartje, Dianta & Reva
(google onze namen maar eens met erbij ‘Editie NL’. We zijn op tv geweest om onze ervaring met Cryos te vertellen 😉 We zien er wel erg moe uit, Reva was daar net een week oud 😛 )
Joyce & Scarlet
Wat leuk en interessant! Lijkt het jullie niet wat om een keer een gastblog hierover te schrijven? Liefs, Joyce (ikvrouwvanjou@gmail.com)
Robin
http://www.pinknews.co.uk/2015/02/23/babies-with-two-biological-same-sex-parents-could-become-a-reality-in-just-two-years/?utm_source=MOBFB
Misschien nog even wachten!
Murl
Vraag mij al een tijdje af hoe jullie er nu in staan. Voelt lullig om het te vragen omdat het voor jullie zon gevoelig onderwerp is.. Ik denk igg vaak aan jullie. X
aloe
pijnlijk, die vraag heb ik mijzelf zo vaak afgevraagd, ben in de dertig en ik voel me letterlijk paniekerig als ik eraan denk dat ik zo op moet schieten maar we zijn nog niets eens begonnen met het proberen om kinderen te krijgen.. pfff, keuzes maken… heel naar.. Dank voor jullie openheid, ik leef met jullie mee.
Lot
Ik heb wel een beetje moeite met het principe dat uit dit artikel lijkt dat als je geen kinderen hebt al je andere levensbezigheden met oppervlakkige en uiterlijke zaken te maken hebben. Diepgang zit ook nog steeds in bijzondere relaties, waardevolle en langdurige vriendschappen, ontwikkeling en groei van jezelf. Alsof je als kinderloze geen zinvol leven zou kunnen hebben!