Opluchting en tegelijkertijd een gevoel van stress. Nu moesten we kiezen. Even leek de keuze voor ons gemaakt, maar nu we via de website van de vruchtbaarheidskliniek erachter waren gekomen dat het toch was gelukt om na het faillissement een doorstart te maken, lag de keuze weer bij ons. Wilden we verder bij deze kliniek, wilden we vanaf nu flinke bedragen betalen voor iedere inseminatie, wilden we overschakelen naar Joyce met de inseminaties, wilden we überhaupt nog wel verder? Zoveel vragen met zo weinig antwoorden. We hebben geen antwoorden omdat we het zelf gewoonweg niet meer weten. En omdat we het niet weten, kunnen we niet kiezen. Ik kan niet kiezen en misschien durf ik ook wel niet te kiezen.

Kiezen is niet mijn sterkste kant. Ik wil het liefst zo lang mogelijk alle opties open houden. Dit voelt veilig en zo heb ik het idee dat wanneer ik erachter kom tóch de verkeerde keuze te hebben gemaakt, ik op het allerlaatst nog kan switchen naar een andere keuze. In dit geval kan dat niet. Als ik ervoor kies om te stoppen met proberen en de bal over te geven aan Joyce, en zij wordt zwanger, dan kan ik die keuze niet terugdraaien. Niet dat ik niet dolgelukkig zou zijn met een baby van Joyce, maar ik ben bang spijt te krijgen van het nooit zelf zwanger te zijn geweest.

ik kan niet kiezen scarlet sjorsDe vruchtbaarheidskliniek heeft na de doorstart inmiddels een aantal contracten met zorgverzekeraars gesloten. Joyce en ik hebben beiden geen verzekering bij deze zorgverzekeraars. Dit betekent dat we een groot deel van de kosten zelf moeten betalen. We hebben het een tijdje geleden opgevraagd en als ik het me goed herinner werd ongeveer de helft vergoed. Dit betekent dat we per inseminatie zo’n 350 euro moeten gaan betalen. Bij IVF, iets wat na ruim 12 mislukte inseminatie (IUI) pogingen nu ter sprake komt, gaat het om veel grotere bedragen. Eigenlijk zijn we niet tevreden met de behandeling bij deze kliniek, dus willen we hier dan nog meer tijd en geld in steken? Liever niet. Dat zou daarentegen wel betekenen dat we weer helemaal van voren af aan moeten beginnen.

Opnieuw een intake doen bij een andere kliniek of ziekenhuis. Onze donor zal voor de derde keer moeten willen doneren. Iets waarbij ik me kan voorstellen dat zijn geduld ook wel een beetje op is. We durven het niet eens meer te vragen. En als we al die keuzes dan gemaakt hebben en eindelijk – er gaan toch altijd weer heel wat maanden overeen alvorens je ergens echt kunt starten – aan de beurt zijn, is de vraag of we verder gaan met Joyce of met mij. Ik weet het simpelweg niet. Joyce weet het ook allemaal niet meer.

ik kan niet kiezen scarlet sjorsZo’n twee jaar geleden waren we er 200% van overtuigd dat we graag een kindje wilde, maar doordat alles zo moeizaam verloopt gaan we twijfelen aan onze wens. Misschien is het wel gewoon niet voor ons weggelegd? We kunnen wel even stoppen en een break nemen, maar dan? Te lang wachten kan ook niet meer, want daar worden de slagingspercentages alleen maar lager van. Er ligt nu zo’n hoge druk op iets wat eigenlijk leuk en spontaan moet zijn.

Misschien vreemd om te lezen, omdat we dit wel allemaal openbaar zetten, maar we praten er eigenlijk met vrij weinig mensen over. Het blijft een lastig onderwerp, voor ons, maar soms ook voor onze omgeving. Ook voor hen lijkt het lastig te zijn om het onderwerp aan te snijden.

Het voelt fijn om onze gevoelens en ervaringen hier met jullie te kunnen delen en al jullie lieve support te lezen. We hadden gehoopt inmiddels wat positievere berichten te kunnen plaatsen, maar de zin “we zijn zwanger” zal denk ik nog even op zich laten wachten.