Zaterdagochtend reden we om half tien weer richting Brabant. We baalden lichtelijk van het feit dat zo’n rit van ruim een uur ons toch iedere keer weer een flinke duit benzine kost. Eenmaal aan de beurt werden we geholpen door – hoe kan het ook anders – weer een andere arts. Dit keer moesten we dealen met een vrouwelijke arts die niet erg blij leek te zijn dat ze in het weekend moest werken. Ik moest mijn best doen haar aardig te krijgen in plaats van andersom. Weer moesten we uitleggen dat het niet makkelijk voor me is, weer draaide ik de beenbeugels naar de verkeerde kant. “Pers hem er maar uit!” zei ze terwijl ze het echoapparaat erin probeerde te krijgen. Eruit? Hij moet er toch in? Dacht ik bij mezelf. Ploep, erin!

Links zat een ietwat groter eitje, rechts zat… een hele drukke darm. Ik wist niet goed wat ze hiermee wilde zeggen en dacht dat ze misschien bedoelde dat hij vol zat met poep en ik beter eerst naar het toilet had kunnen gaan. Ik houd van duidelijke communicatie en dus “U bedoelt dat mijn darm vol met poep zit? Ik wil best wel even naar het toilet gaan als dat het gemakkelijker maakt hoor.” Nee, dat was het niet. De darm is gewoon heel druk, waardoor de rechter eierstok niet te zien is. De vrouwelijke arts begon heel hard te duwen van buitenaf op mijn darm. Dit doet best pijn mevrouw, zeg ik vriendelijk. Ja, het is hier hard duwen of van binnen hard duwen, anders kan ik de eierstok niet zien. Het is me duidelijk dat dit zich niet gaat ontpoppen tot een prettige samenwerking en dus zet ik mijn tanden op elkaar, even doorbijten. Opnieuw zijn we voor niets gekomen.  “Dinsdag, …komen jullie dinsdag maar terug, dan is het eitje waarschijnlijk wel groot genoeg. Tot die tijd kunnen jullie voor de zekerheid ovulatietesten doen.” We balen vreselijk dat we weer moeten komen. Drie maal op en neer rijden in 1 maand is toch wat te veel van het goede.
IMG_9270

Voordat we weg kunnen moeten we nog even bij de verpleegster langs om een afspraak te maken voor die dinsdag. Mocht het eitje dan groot genoeg zijn, dan kunnen we 2 uurtjes later insemineren. Ik maak bij de verpleegster duidelijk dat ik bij Dr. chique bloesje een afspraak wil. Hij is dinsdag aanwezig, dus het lijkt me iets dat haalbaar moet zijn. Met Brabants accent wordt duidelijk gemaakt dat hij helemaal vol zit en ik een afspraak krijg bij Vader Abraham kruising Plop. Ik maak opnieuw duidelijk dat het echt heel moeilijk voor me is. De arts bij wie ik graag een afspraak wil heeft ’s middags nog 1 plekje vrij voor inseminatie, maar als ze dat inplannen wordt automatisch het zaad uit de vriezer gehaald. Dat kan niet, want wij weten nu nog niet of we dan kunnen insemineren. Die plek kunnen ze ons dus niet geven.

Hallo? Kan je er dan niet even een notitie bij maken? Nee, helaas, zo werkt het niet. Op dat moment heb ik het even allemaal gehad en moet ik bijna huilen. Joyce kijkt me wat vertwijfeld aan met een blik van “ga nou niet weer huilen”. Ik weet het, maar doe het niet met opzet. Mijn tranen gaan de laatste maanden nou eenmaal eenvoudiger uit mijn ogen. Daar kan ik ook niets aan doen. Right. De dame vond mijn huilblik blijkbaar ook wat ongemakkelijk, want na 10 minuten weg te zijn gebleven voor overleg heeft ze toch wat kunnen regelen. De inseminatie kunnen we in de avond doen, gewoon even tussendoor bij de arts die wij willen. De echo moet echter wel bij vader Abraham. Prima, dat zien we dan wel weer. We staan op en verlaten het gebouwtje.

2 mannen 1 poesDrie dagen later rijden we vol goede moed richting de babyfabriek. Jo heeft opnieuw vrij kunnen krijgen, wat me toch een steuntje in de rug geeft als ik straks bij de onbekende enge dokter naar binnen moet en hij bij mij. Sjors is mee, want we wilden hem niet zolang alleen thuis laten. In tegenstelling tot gillende kinderen, mogen er geen rustige honden in het gebouwtje van de babyfabriek. Sjors moest dus rustig – wat hij niet goed kan – alleen in de auto blijven. Oftewel, Jo wachtte bij de auto totdat ik haar via Whatsapp liet weten dat we aan de beurt waren.

Na een half uur wachten was het dan zover. De man met de baard riep ons. Ik stelde me voor en al lopend naar zijn spreekkamer zij hij tussen neus en baard door “ik heb een collega op mijn kamer”. Nog voordat ik me realiseerde wat dit inhield stelde ik me voor aan de collega van rond de 50 jaar oud. Ook hij zag er wat apart uit. Oké, het wordt steeds leuker, zei ik hardop. Iets wat alleen Jo en ik begrepen. De deur ging dicht en ik realiseerde me dat er nu twee mannen naar mijn poes zouden gaan koekeloeren. Ik wilde a. al niet bij deze arts zijn en b. al helemaal niet bij twee artsen zijn. Op dat moment maakt het me vreselijk boos en verdrietig tegelijk. Hoe kunnen ze dit doen?! Ik heb verdomme zoveel moeite met dit hele gedoe en nu laten ze me ook nog eens mijn benen spreiden voor twee mannen?! 2 mannen, 1 poes. Dat is niet oké.

moeilijke poesWe lieten voor de 24373930ste keer weten dat het niet makkelijk was voor mij. Iets wat weer geheel nieuw leek te zijn voor deze artsen. Een volgende keer zal ik een trui aan doen met daarop “moeilijke poes” aangezien de werking van een dossier bij deze kliniek niet werkt. ‘prima, laten we maar even kijken dan” gaat het snel. En dan komt het. Opnieuw tussen neus en baard door zegt de arts tegen de andere arts waarvan ik nauwelijks weet wie of wat hij is: “wil jij het doen?” Verschrikt kijk ik Jo aan terwijl ik op de behandelstoel ga zitten zonder onderbroek meer aan. Ik moet bijna huilen, maar houd me sterk. De andere man komt op mij af en pakt het apparaat. Hij wil het snel doen, maar ik roep even te wachten. Ik moet me eerst proberen te ontspannen anders wordt het hels. Eén hoera voor mijn assertiviteit. De man wacht 3 seconden en begint het ding er dan in te duwen. Bla bla persen, ploep. Jahoor, een duidelijk groot genoeg ei.

We kunnen over ruim een uur insemineren. En er weer uit. Opgelucht en nog steeds boos loop ik de spreekkamer uit om samen met Jo en Sjors in een plaatselijk boeren Brabants wegrestaurant genaamd “de Brabander” wat te drinken en eten en zo te wachten op de inseminatie. Ik werk er wat op mijn laptop en al snel wandelen we terug naar de kliniek. Vijf minuten later word ik geroepen door de man met de baard. Ik verstijf en wordt nog bozer. Dit was verdorie niet afgesproken! Op hetzelfde moment komt de dame van de receptie naar ons toelopen en vraagt ze ons bij wie we wilden. NIET BIJ HEM. Ze loopt snel naar de arts, waar ik na deze dag mijn gezicht niet meer bij durf te vertonen – en bedankt – en regelt de andere arts. Opnieuw 5 minuten later kunnen we terecht. De arts met het chique bloesje is vriendelijk en grappig. Jo mag het zaad er zelfs rustig met het kleine spuitje in doen. Gelukt.

Volg ons via Bloglovin’ , Twitter, Instagram, YouTube of Facebook

In deze terugkerende, wekelijkse blog delen we onze ervaringen met het hebben van een kinderwens.  Hierin wordt teruggegrepen naar een tijdje geleden.(foto’s truien: Asos.com)