Nu de mogelijkheid ineens bestaat dat ik zwanger kan zijn, ontstaan er in mijn hoofd diverse onzekerheden. Onzekerheden die ik nauwelijks durf te uiten omdat ik niet negatief wil zijn. Het gaat dan om vragen als “Zijn we wel echt klaar voor een kindje?” “Heb ik wel voldoende geduld voor een kind?” “Krijg ik mijn werk wel voldoende uit mijn hoofd als er eenmaal een kind is?” Ik twijfel ook ineens of ik wel voldoende aandacht en energie heb om met mijn eventuele toekomstige kindje te spelen. Met mijn hond Sjors heb ik daar namelijk ook niet altijd zin in. Joyce meestal wel, maar ik niet. Is het dan niet raar om moeder te willen worden? Tenslotte vraag ik me af welke gekke genen ik van mezelf overdraag aan mijn kind. Ik ben niet de makkelijkste, heb flink wat problemen gehad en zou hier een kindje graag voor behoeden.

Daarnaast mag ik van mezelf ook niet hopen dat ik nu al zwanger ben, want dat kan alleen maar vervelende teleurstellingen opleveren. Teleurstellingen genoeg in mijn leven, dus als het even kan behoed ik me hier zelf voor. Aan de andere kant wil ik graag positief denken in het kader van de self fulfilling prophecy. Wat je vreest of hoopt zal uitkomen.

goede moeder bal koffertje kindOpvallend is trouwens dat hoe meer je zelf bezig bent met kinderen en baby’s, hoe meer je ze om je heen ziet. Het leek dit weekend wel of 90% van de mensen een baby had. Ik liep samen met Joyce door de stad en overal waar ik keek was er wel ééntje. Sommige baby’s & kinderen maakten me blij, het waren zulke kleine snoezige poppetjes. Andere kinderen joegen me wat angst aan, met name omdat ik er geen enkel gevoel bij had. Ik vond sommige zelfs lelijk! Maar dat mag ik toch helemaal niet denken? Ik voel me dan een beetje schuldig omdat ik zo denk, maar het gaat automatisch. Ik denk dan heel snel “Ik hoop niet dat ik zo’n kind krijg, want daar heb ik niks mee”. Vreselijk zo’n gedachte, omdat ik eigenlijk alleen maar wil hopen dat we überhaupt een kindje krijgen. Dat is al luxe, als ik de verhalen om me heen hoor van mensen bij wie het na tig keer proberen nog niet lukt.

In een goedkope sieradenwinkel waar je nauwelijks kan lopen, zo krap zijn de gangpaden, zie ik een moeder met panterlegging, grote tattoos op haar armen en rug, geblondeerd en gepermanent haar een kinderwagen parkeren. Zo, die staat! Ze slentert verder om te kijken naar de goedkope sieraden. Ik kijk in de wat vieze kinderwagen en zie een baby liggen zonder dekentje. Ongelooflijk. Net als: Een baby krijsend de hele dag meenemen winkelen of met je baby een big Mac menu eten bij de McDonald’s en je baby frietjes voeren.

Mijn angst om geen goede moeder te zijn wordt wat minder als ik wat rondsnuffel op Facebook en dan per ongeluk tegen een foto van een aanstaande moeder aan surf. Een foto waarop een moeder  haar tong uitsteekt, ‘door pierced’ met een dikke zilveren stang. Een moeder met vet ogend haar, een ongezond uiterlijk en rond de 18 jaar oud. “Als zij moeder kan worden, waar maak ik me dan druk om?” gaat er door mijn hoofd. Weer zo’n niet nette gedachte, maar ik kan er vrij weinig aan doen, gedachtes kan je slecht beïnvloeden. Ik weet dat ik eigenlijk niet zo mag denken, want ik ken deze aanstaande moeders helemaal niet. Toch stelt het me gerust.

goede moeder bal koffertje kindEen ander iets wat ik tegenkom op Facebook en mij verwondert is het plaatsen van een echo foto op je tijdlijn of als profielfoto of, wat me nog meer verwondert, de 3D foto’s. Wat een enge foto’s zijn die laatsten! Het lijken op die plaatjes wel kleine buitenaardse wezentjes. Ik wil zeker niet zo’n foto. Doe mij maar gewoon 2D, lekker plat. En niet, echt niet op mijn Facebook. De echo van je baby is in mijn ogen toch iets heel persoonlijks? Waarom moet iedere kennis die jij op Facebook hebt de echo van je baby zien? Ik maak toch ook geen foto van het zaad dat wordt ingespoten? Of een foto van de eicel die klaar ligt? Maar misschien zie ik dit straks volkomen anders dan nu…. Zou mijn denkbeeld hierover veranderen als ik eenmaal wordt beïnvloedt door moeder-hormonen? Ik ben benieuwd!

Extra noot voor de lezer: Ik heb niets tegen mensen met tatoeages, piercings of geblondeerd haar. Mijn vriendin heeft tatoeages, had piercings en ik heb zelf geblondeerd haar. Ik ben wel opgevoed met het idee dat het hebben van piercings en tatoeages niet netjes is. Dit is niet mijn idee, maar het beïnvloedt zo nu en dan nog wel mijn gedachtes.

Volg ons via Bloglovin’ , Twitter, Instagram, YouTube of Facebook


In deze terugkerende, wekelijkse blog delen we onze ervaringen met het hebben van een kinderwens.  Hierin wordt teruggegrepen naar een tijdje geleden.