“zou je de vuilniszak even willen vernieuwen, de vloer willen swifferen en de laatjes willen aanvullen?”  Als dierenartsassistent moet ik deze opdrachten met regelmaat uitvoeren, dat hoort, naast de leukere dingen die ik mag doen, immers ook bij mijn taakomschrijving. Toch merk ik steeds vaker dat ik me hierdoor een ondergeschikte voel, een schoonmaakster, iemand die het net niet is, zeg maar. Dit ligt niet aan mijn collega’s, maar aan het feit dat ik niet tevreden ben met wat ik tot dusver heb bereikt. Mensen kijken tenslotte tegen de dierenarts, huisarts of specialist op, niet tegen de assistent of secretaresse van. Dat is vaak wel “een leuk en aardig ding”, maar voornamelijk geschikt om achter een balie te zitten, afspraken in te plannen en een gezellig babbeltje mee te maken. Wanneer mensen mij vragen wat voor werk ik doe, waarop ik vervolgens antwoord: “Ik werk in een dierenkliniek”, krijg ik vaak de reactie: Oh, ben je dierenarts?? Uhm nee, ik ben de assistent. Niet alleen ben ik ook daadwerkelijk een assistent, ook in het gewone dagelijkse leven blijft dat gevoel hangen.

Vroeger wilde ik altijd bij de politie of zangeres worden. Mensen vermaken, dat vond ik leuk. Ik kon mijn familie uren vermaken met een zwarte pruik en stofzuigerslang, playbackend op de muziek van Tina Turner. Toch ben ik me op een bepaald punt zo minderwaardig gaan voelen, dat ik een hele andere weg ben ingeslagen. Dit gevoel heeft me ervan weerhouden om mijn leven mijn eigen invulling te geven. Herken je dat je soms wel eens een spel speelt op de spelcomputer en het niet gaat zoals je wilt, en je dan maar op de reset knop drukt? Dat je het gewoon net even anders kan doen zodat je verder kan komen? Waar komt dat toch vandaan, dat je je bij alles minderwaardig voelt? Minderwaardig omdat de buurman een 6x duurdere auto rijdt, minderwaardig omdat de man aan het eind van de straat, die je overigens helemaal niet kent, in een veel groter huis woont. En waarom ben ik vroeger ook niet doorgegaan met tennissen zodat ik nu net zoals dat ene meisje uit de buurt professioneel kan tennissen. Het voelt als mislukt en gefaald en ik kan de tijd niet meer terugdraaien of op de reset knop drukken.

assistent Joyce

Heeft dit alles wel te maken met het soort werk dat je doet? Ik bedoel, een chirurg kan zich net zo waardeloos voelen als een vuilnisman, toch? Hoe vaak hoor je tegenwoordig wel niet dat er weer een bekende acteur of zanger(es) is overleden aan zelfmoord, terwijl je dan toch zou denken dat zij alles hebben wat hun hartje begeerd. In een gesprek met mijn collega een poosje terug hadden we het over deze gevoelens van minderwaardigheid. Een slimme vrouw die jaren heeft gestudeerd om dierenarts te worden. Mijns inziens ook nog een van de betere die ik ken. Een goede baan met leuk salaris (denk ik), een leuke partner, groot huis en een dure auto. Hoe kan het nou mogelijk zijn dat zij zich af en toe ook minderwaardig voelt? Is dit dan de bevestiging dat het niks te maken heeft met de rangorde in de werkketen? Natuurlijk helpt een leuke baan met goed salaris, groot design huis en als je mazzel hebt een hele mooie bedrijfsauto, zo’n mooie nieuwe Alpine White BMW 1-serie of geweldige Volvo V40, mee aan een beetje zelfwaardering, maar ik denk niet dat het de basis legt voor een gelukkig leven.

Toch laat ik me keer op keer weer verleiden door luxe en prestaties. Ik vergelijk mezelf met mensen die in mijn ogen meer hebben of meer hebben bereikt. Mezelf vergelijken met mensen die minder hebben of hebben bereikt doe ik nauwelijks. Stom eigenlijk, want dat zou juist benadrukken waar ik wél trots op mag zijn. Als ik terugdenk aan hoe mijn leven zo’n 10 jaar geleden was, dan ben ik me ervan bewust dat ik juist veel heb bereikt en ook op persoonlijk vlak echt ben gegroeid. Mijn leven zag er 10 jaar geleden zo anders uit: Ik had geen stabiele relatie, mijn studie kon ik niet volhouden en verder deed ik ook eigenlijk bijna niks. Ik was niet zelfstandig en vaak depressief. Ik had weinig toekomstperspectief. Nu heb ik een fijne relatie, mijn studie afgerond, een vaste baan en sinds kort een blog waar ik trots op ben. Natuurlijk verloopt alles nu niet altijd voorspoedig, maar ik kijk wel weer naar de toekomst en doe mijn best om hieraan te bouwen.

minderwaardig

En toch, toch blijf ik me vaak minderwaardig voelen. Ik ben de assistent van mijn leven, terwijl ik de directeur wil worden. Dat moet mogelijk zijn, maar dan moet ik me wel richten op MIJN leven en niet op dat van een ander. Want de directeur van iemand anders zijn leven, zal ik nooit worden en dat moet ik ook niet willen ook. Het gaat niet over werk, bezittingen en prestaties. Het gaat over zelfwaardering, liefde en leven.