“Er zijn toch genoeg klinieken, waarom zo moeilijk doen en niet gewoon naar een donorbank gaan?”, is de vraag die ons regelmatig wordt gesteld. Het gedeelte ‘waarom zo moeilijk doen’, begrijp ik vaak al niet. Is bewust nadenken en kiezen voor zoiets belangrijks dan iets wat makkelijk moet zijn? Waar je niet te veel moeite in moet stoppen? Zaterdag stond er weer een stuk in de Telegraaf over een donor met maar liefst 102 kinderen!  Honderdentwee kinderen, afkomstig van 11 verschillende klinieken waar de beste meneer zijn zaadjes had afgegeven. Wellicht zijn er zelfs nog wat buitenom de kliniek verwekt…

Onze eerdere ervaringen met klinieken waren al niet heel geweldig. We hebben vanalles meegemaakt, van informatie verwisselen tot belangrijke informatie achterhouden. Berichten zoals deze in de Telegraaf zijn bovendien helaas niet uniek. Recent bleek nog dat een fertiliteitsarts, of zullen we hem maar gewoon spermadokter noemen, zelf 19 donorkinderen verwekte in Medisch Centrum Bijdorp en dat de spermabank van het Arnhemse ziekenhuis Rijnstate veel te veel donaties toestond, waardoor het maximum van 25 kinderen per donor werd overschreden. Dit soort praktijken geven ons dan ook niet per se een veiliger gevoel dan het zelf uitzoeken van een geschikte donor…

Waarom wij niet voor een donorbank kiezenJa, het is misschien makkelijker om een fertiliteitskliniek binnen te wandelen waar je vervolgens wat voorkeuren kan aangeven (haarkleur, kleur ogen en lichaamsbouw) en enkel hoeft te wachten totdat je aan de beurt bent. Of via de Deense donorbank wat zaadjes over laten vliegen, wat overigens flink kostbaar is. Een groot deel van deze donoren, is ons verteld, bestaat bovendien uit studenten die doneren omdat ze er een vergoeding voor krijgen. Of het nu jouw stijl is of niet, of het nou wel of niet goed is, het kan en mag allemaal, we hebben er geen oordeel over, het is enkel niet onze keuze. Een redelijk onbekende donor is niet iets waar wij voor willen kiezen.

We kiezen bewust voor deze weg, juist omdat we graag willen weten wie er achter dat zaadje en hopelijk uiteindelijk kindje zit. We willen geen donor met nog 25 kinderen (als je mazzel hebt) her en der verspreid over de wereld. We willen diegene kunnen aankijken en leren kennen. Vragen wat hem beweegt om een dergelijke keuze te maken. Er moet een klik zijn, zodat we in contact kunnen blijven. Contact kunnen houden, zodat we aan het kind kunnen uitleggen, wanneer hij of zij oud genoeg is om het te begrijpen, hoe het in elkaar zit. Kunnen vertellen dat we prima een keer met zijn allen kunnen afspreken om kennis te maken, om te onderzoeken waar zijn of haar roots óók vandaan komen.

Te veel eisen? Waarom zouden we genoegen moeten nemen met minder? Moeten we omdat we lesbisch zijn en zelf geen zaad kunnen produceren maar genoegen nemen met enkel de donorbanken die er al zijn? Als hetero vrouw ga je toch ook op zoek naar de juiste partner waarmee je kinderen op de wereld wilt zetten? Dan neem je toch ook geen genoegen met de eerste beste vent die je in de kroeg tegenkomt? Waarom zou dat als lesbisch koppel anders zijn? Natuurlijk gaat het uiteindelijk om de liefde en opvoeding die je samen aan het kind geeft, maar het krijgt toch maar even de helft van de chromosomen van de donor mee. Niet geheel onbelangrijk lijkt me..

Voor ons biedt een bekende donor dus vele voordelen. Uiteraard zijn er ook nadelen aan een bekende donor. Zo kan het zijn dat de donor onverwacht bemoeienis wil opeisen met betrekking tot het kind. Als moeders wil je niet dat de donor, ondanks alle fijne gesprekken en goede mondelingen afspraken, onverwacht het juridisch ouderschap opeist en hiervoor erkenning bij de rechter aanvraagt. De zogeheten meemoeder zou hierdoor buiten spel gezet kunnen worden. Voor ons is het daarom van groot belang om hele goede, schriftelijke afspraken te maken en deze ook bij een notaris vast te laten leggen. We hebben ons hier inmiddels al wat over ingelezen en zullen hier in een volgende blog over dit onderwerp, aandacht aan besteden.

Waarom wij niet voor een donorbank kiezen

Wanneer je geen goede vriend of familielid hebt om te helpen, blijft het immers lastig om iemand 100% te kunnen vertrouwen in dit geheel. Wij gaan in ieder geval ons best doen om zo dicht mogelijk in de buurt te komen, door te onderzoeken en iemand te leren kennen.

Iemand vroeg zich af of Scarlet haar hersenen was verloren door het zo openbaar te doen op onze blog. Mensen oordelen zo snel, zonder het verhaal erachter te kennen. Ik zie dit niet als domheid, maar als slimheid. Welk lesbisch stel kan nou zeggen dat ze keuze hebben uit meer dan 500 donoren? We doen dit op deze manier omdat we kritisch zijn en het beste willen voor ons toekomstige kind. En ik weet zeker dat we, mocht het ons ooit lukken, dan met trots terugkijken op deze bijzondere tijd.