Eén koffie en een Cola alstublieft. We zitten rond 19:30 uur in de lounge van een AC restaurant te wachten op onze donor date. Dit is een vreemde gewaarwording. We zijn vreselijk zenuwachtig en weten niet hoe te zitten of kijken. Nog voordat we uit de auto stapten zagen we tig mannen het restaurant inlopen waarvan door het angstzweet onze net met deodorant bespoten oksels zeiknat werden: “Als dat hem maar niet is!” Tsja, want wat doe je dan?

Wat doe je als je vanuit je auto de potentiële donor ziet lopen en je weet direct zeker dat dat hem niet gaat worden? Wegrijden? Voor het fatsoen een gesprekje van 15 minuutjes voeren? Snel afbellen? Afzeggen per sms? Omdat we hier niet over na wilden denken, stapten we snel uit de auto en nestelden we ons in de kuipstoeltjes van de lounge van het AC restaurant. We werden steeds zenuwachtiger. Ikzelf verborg mijn zenuwen in mijn Iphone door druk met dat ding op het www bezig te gaan. Om de 2 minuten kwam er wel een man het restaurant binnen lopen. “Zou dat hem zijn” ging er dan tegelijkertijd door onze beide hoofden. We werden gebeld, hij zou nog wat later zijn. Hij stond in de file. Relax…. Tien minuten later belde hij weer, hij zou er nu binnen 5 minuten zijn. Hij vroeg ons waar we zaten.

Goed, hij had bruin haar en een atletisch figuur volgens zijn eerdere email. Gespannen focusten we ons beiden op de ingangsdeuren van het restaurant. Meerder mannen volgden. Opeens kwam er een wat grote, gespierde man aanlopen. Dat moest hem zijn, ik wist het direct. Alhoewel. Er was geen haar op mijn of zijn hoofd die mij het idee gaf bruin te zijn: hij was kaal. Hij stelde zich snel voor en verontschuldigde zich voor zijn kleding, hij kwam net uit de sportschool. “Moesten we daarom de afspraak met bijna een uur verzetten?” dacht ik bij mezelf.

donor date
Het gesprek begon nogal ongemakkelijk. Ja, wat zeg je ook tegen een man die je niet kent en je enkel leert kennen om zijn zaad? De standaard kennismakingsgesprek onderwerpen (woonplaats, vrienden, hobby, werk) hadden we reeds behandeld in ons mail-contact. Het was ons echter niet geheel duidelijk wat hij nou voor werk deed, dus vroeg mijn vriendin dat nog eens: “Wat doe je zoal?” Meer dan dat hij veel sportte, zijn gezondheid en lichaam belangrijk vond en zelf ook lesgaf op de sportschool kwam er niet uit, althans dat was wat ik ervan begreep.

Hierna kreeg het gesprek een bijzondere persoonlijke wending. Er werd gepraat over de kwaliteit van zaad, over de lengte van mijn cyclus, over de kans op bevruchting, de manier van inseminatie. Allerlei veel te intieme onderwerpen passeerden in no-time de revu met een stijl van rotjeknor, waar hij ook in de buurt woonde. Hij wist overal van. Hij wist nog beter wanneer ik vruchtbaar was, dan ik dat zelf wist. Echter op sommige momenten merkte je dat wat hij zei ook wat grootspraak was. Zo zou een vrouw na haar 20ste al minder vruchtbaar worden. Zo zouden wij te jong zijn voor vruchtbaarheidsklinieken en zou het geslacht van het kind SOMS bepaald worden door de man.

x y x y x y

Nee, een vrouw heeft toch écht enkel X chromosomen. No way dat ik het voor elkaar krijg er een mannetje van te maken.

Vanaf het begin van het gesprek had onze Donor Date een blauw plastic wat gekreukeld mapje in zijn handen gehad. Naarmate de date vorderde werden we beiden steeds benieuwder naar de inhoud van dit mapje. Wat zou het zijn? Op een gegeven moment hadden we niets meer te zeggen. Mij was al lang duidelijk dat dit niet de persoon was waar ik van wilde dat het “de vader” van ons kind werd. Net op het moment dat ik het gesprek wilde afsluiten, klapte hij het blauwe mapje open. “Hier zijn mijn testresultaten” Nog geen seconde later kreeg ik allerlei cijfertjes van sperma-activiteit tot aan chlamydia en bloedgroep onder mijn ogen gedrukt. Oh my, hier heb ik helemaal geen verstand van en dit hoef ik nu nog (überhaupt) helemaal niet te zien.  “Oh, ok, prima”, zeiden we beiden om het boekje te laten sluiten. Hup, volgende pagina, dit was pas 2009. Nog twee jaren met testresultaten volgden, alvorens we elkaar de hand schudden en gedag zeiden. We mailen!

donor date

Dat hebben we vanmiddag gedaan, met de boodschap dat we niet de KLIK hadden waar we op gehoopt hadden. Ja, hoe zeg je zoiets vriendelijk? We vinden je zaad niet leuk genoeg…. is ook zo raar. Inmiddels hebben we een aantal dagen contact met een andere mogelijke donor. Deze komt heel anders op ons over: meer overdacht, bewuster, een tikkeltje 😉 slimmer en hopelijk met betere KLIK.

Donor mail!

van uw advertentie graag mij bellen telefoon 06********. 

(Ja, dat was het.)

In deze terugkerende, wekelijkse blog delen we onze ervaringen met het hebben van een kinderwens.  Hierin wordt teruggegrepen naar een tijdje geleden.