….als je niet de biologische moeder bent, voel je je dan anders? Als jouw kindje niet 9 maanden in je buik gezeten heeft, heb je er dan minder een band mee? Kan je het wel ‘jouw kindje’ noemen als er helemaal geen bloedband is, als er genetisch geen connectie is? Is het dan enkel van jou omdat het ergens in een gemeentelijk register in een computer is gezet? Gewoon een contract.

Hoe voelt het om moeder te worden van een kindje dat genetisch niets van jou is, maar wel van je partner en haar familie? Zoveel vragen waaien door mijn hoofd. Het zijn niet alleen mijn vragen die me onzeker maken, maar ook de verwachtingen en druk vanuit de omgeving.

Als je niet de biologische moeder bentIk hoop wel dat jíj zwanger wordt …zijn zeven te begrijpen woorden, maar een zin vol verwachting. Want wat als ik niet zwanger word? Wat als ik niet aan die verwachting voldoe? Niet in verwachting. Hopeloos. Moeders die oma’s willen worden. Dochters die trotse moeders willen hebben en trotse moeders willen zijn. Meer moeders dan één zou toch een voordeel moeten zijn. Waarom voelt alles dan toch zo ingewikkeld? Wat ik ook doe, iets voelt niet goed.

Hoe doen andere lesbische stellen dan? Iene Miene Mutte, tien pond grutte… is de baas? Het zou geen kwestie van de baas, van winnen of verliezen moeten zijn. Samen een kindje krijgen is al de meest waardevolle winst an sich. Dat maakt je à la minute een baas. Een wedstrijd zonder verliezers en toch voel ik de druk om te moeten presteren. Mijn gedachtes dwalen af naar toen ik 12 jaar was. Ik zat op tennis, als hobby. Het was allang geen hobby meer. Ik bleek er goed in en als ik iedere wedstrijd zou presteren lag er wellicht een glansrijke tennis carrière op me te wachten. Ik verloor. Niet de wedstrijd, maar het plezier in het slaan van de bal.

Ik wil het plezier van samen een kindje krijgen niet verliezen, omdat ik het gevoel krijg te verliezen als ik het niet zelf draag. Ik wil dat iedereen zich evenveel opa, oma, tante en oom voelt, ongeacht van wie het kindje is. Ik kan niemand veranderen, enkel mijzelf. Het is mijn leven en ik moet doen wat voor mij goed voelt. Iets wat soms nog zo lastig te bepalen is, omdat mijn gevoel met regelmaat wordt overschaduwd door de drive om ‘goed genoeg’ te zijn, om gewaardeerd te worden.

Ik kan het nu niet goed doen. Ik zal altijd iemand teleurstellen. Dit is een beetje het moment om te zeggen: Ja, dat is het leven. Dat is leuk en onaardig, maar hoe deal je daarmee? Schrijf je het toe aan het lot, aan eigen keuze en verantwoordelijkheid, gaan we voor het recht van de sterkste of zullen we zeggen dat het karma is? Mijn hoofd draait overuren.

“Jij bent toch ook niet in mijn buik gegroeid,” zei hij. Dat was de meest waardevolle en liefdevolle reactie die ik me had kunnen wensen. Juist daarom gun ik hem het beste, het leukste van het leven.

Met mijn verstand kan ik een hoop steekjes die los zitten recht breien, maar mijn gevoelens laten steekjes vallen. Steekjes die zichzelf verraden. Steekjes die laten zien dat het niet perfect is. Dat het niet zo is zoals ik mijzelf dit verstandelijk wijsmaak. Verstandelijk accepteren dat het leven ingewikkeld is, maakt nog niet dat het geen pijn meer doet. Pijn is onvermijdelijk.

Als je niet de biologische moeder bent

Om en om en om. Ik word er duizelig van. Het klinkt zo mooi, zo warm en liefdevol. Het leek zo goed bedacht. Eerst jij, dan ik, dan jij… totdat we zwanger zijn. Goed verhaal, maar het boek verkoopt niet. Ik weet pas of ik zwanger ben als Joyce haar beurt net geweest is. Overslaan. Maand. Vakantie. Wachten. Het lijkt zo simpel, de uitvoering blijkt zo ingewikkeld. Niet enkel in praktisch opzicht, ook psychologisch een pittige maaltijd. Ik honger naar mildheid.

Een negatieve test is niet enkel niet-zwanger, het is tevens mogelijk nooit-moeder. Ja, natuurlijk worden we beiden moeder, maar het gevoel van een kindje in je buik zal één wellicht nooit ervaren. “Dan ga je toch voor twee kinderen?” …hoor ik mensen zeggen. Dat kan, maar dat is niet iets wat we nu al kunnen bepalen. Zo jong zijn we beiden niet meer én wie weet hebben we onze handen al vol aan één zo’n kleine kroel-aap. De keuze voor een tweede moet in eerste instantie verantwoord zijn, niet om de oh zo grote moederwens.

De druk en betekenis van om en om en om voelt te veel, te hoog. Te belangrijk en te vol verwachting, zonder in verwachting te zijn. Zonder cyclus was de keuze reuze.. eenvoudig. Geen meters maandverband en pakken met pampers. Geen Iene Miene Mutte, mijn vruchtbaarheid aan het dutten.

“Gefeliciteerd, je bent weer ongesteld!” Tranen van blijdschap en zweetdruppels met zorgen. Morgen. Hoe gaan we verder? “Je bent zo’n motivatie, Scarlet. Je geeft me hoop!” Ik voel me als een door een ghostwriter geschreven succesverhaal. Wat ik wil weet ik niet, hoe mijn verhaal verloopt kan ik lijdzaam volgen om aan de verwachting te voldoen.

Het leven is zo ingewikkeld als je het zelf maakt. Misschien. Hoe luxer het leven, hoe kritischer de keuze. Ik denk dankbaar, maar ben ik het werkelijk? Mijn wens naar eenvoud is niet voor niets. Een huis vol vrijheid op een weiland in Frankrijk met een baan als bakker, zonder ook maar één zoet broodje te hoeven bakken. Zonder verwachting.

Fotografie: Juli 2017