10 x bang voor afwijzing

Ik ben bang voor afwijzing. Ik denk dat ik wel kan stellen dat voor Scarlet en ik beiden geldt dat de angst voor afwijzing als een dikke rode draad door ons leven loopt. Onzekerheid over jezelf. Bang niet goed genoeg te zijn. Bevestiging nodig hebben van anderen om tevreden te kunnen zijn met jezelf. Een weg niet nergens eindigt en een strategie niet nooit gedijd. Het brengt geen langdurig geluk. Het is tijdelijk, tenzij je bij jezelf begint. Pas als je leert leven met jezelf, is iedere bevestiging van buitenaf een bonus.

Uit die onzekerheid en ontevredenheid met jezelf komt ook een angst voor afwijzing voort. Deze angst kan zo intens zijn dat je je ernaar gaat gedragen. Dan gebeurt waar je bang voor bent. Met nemen afstand. Mensen verlaten je. Bevestiging. Zo beland je in een negatieve cirkel. Selffulfilling prophecy. In deze blog deel ik tien herkenbare gedachtes en gedragingen als je bang voor afwijzing bent.

Vermijden
De angst voor afwijzing of het gevoel niet goed genoeg te zijn kan soms zo erg zijn, dat het veiliger voelt om alles wat dat gevoel kan oproepen, te vermijden. Contact met vrienden, feestjes, sport, alle situaties waarin je voor je eigen gevoel tekort kan schieten. Vroeger was dit bij mij zo erg, dat ik besloot niet meer naar buiten te gaan. Ik voelde me zo waardeloos, dat ik het niet zou kunnen verdragen om buiten de deur ook nog eens afgewezen te worden. Tegenwoordig vind ik mezelf zeker een dubbeltje meer waard, maar nog steeds heb ik best wat moeite met het onderhouden van sociale contacten. Vinden ze me wel leuk, ben ik wel interessant genoeg, slim genoeg, heb ik iets te vertellen en ga zo maar door. Al deze gedachten zorgen ervoor dat ik contacten vaak uit de weg ga of laat verwateren.

Invulgedachten
Voor velen vast wel bekend, maar wanneer je extreem bang bent voor afwijzing vliegen deze gedachten bij het minste geringste door je hoofd. Nog voordat de ander überhaupt iets kan denken, weet jij al wat ze denken en dat is in de meeste gevallen niet veel goeds. Ze zal wel, ze denkt vast, ze wil vast niet, ze vindt me vast…… Je bent constant bezig met het invullen van andermans gedachten. Erg vervelend, want dit soort gedachten maken vaak dat je uiteindelijk uitkomt bij het vorige punt, namelijk het vermijden. Invulgedachten zorgen bijna altijd voor onnodige conflicten. Zowel met jezelf als met anderen. Scarlet en ik hebben dit ook nog wel eens naar elkaar toe. Iets niet vertellen, omdat we bang zijn dat de ander vervolgens boos of teleurgesteld is.

Moeten presteren
Prestaties kunnen je eigenwaarde een flinke boost geven. Dat geldt denk ik voor iedereen, maar voor mensen met een laag zelfbeeld kan het ook een valkuil zijn. Presteren kan dan een soort van levensopdracht worden. Je eigenwaarde is afhankelijk geworden van je prestaties. Presteer je iets, dan ben je blijkbaar toch iets waard en zal je minder snel afgewezen worden. Vooral Scarlet kan zichzelf hier nog weleens in verliezen en het leven tot één grote competitie maken. Al iets niet helemaal gaat zoals ze het zich had voorgesteld, kan ze hier enorm gefrustreerd door raken en zichzelf de grond in stampen.

Nooit goed genoeg
Alles wat je doet is nooit goed genoeg. Het kan altijd mooier, sneller, langer en beter. Is het cadeautje wat je hebt gekocht wel leuk genoeg, het stuk wat je hebt geschreven wel goed genoeg en was de aandacht voor je vriendin wel lang genoeg? Ik denk dat ik wel in de categorie pleaser behoor. Ik wil dat iedereen het naar zijn heeft zin en niemand boos of teleurgesteld is.

Bijzonder willen zijn, anders dan de rest
Je hebt het gevoel telkens ergens bijzonder in te moeten zijn. Niet alleen voor jezelf, omdat je anders denkt te weinig waard te zijn, maar ook voor de ander. Als je niet bijzonder bent, val je niet op en zal de ander je vergeten… toch? Zolang je bijzonder blijft, op blijft vallen en uniek bent, zal je niet vergeten worden, zal de ander je interessant blijven vinden en aandacht aan je blijven schenken. Je hebt het idee dat als je niet anders dan de rest bent – als je gewoon jezelf bent – dat je dan te saai bent. Niet goed genoeg.

Niet voor voor jezelf opkomen
Op je werk, bij familie, met vrienden. Overal zal je voor jezelf op moeten komen, wil je niet ondergesneeuwd raken of over je grenzen heen laten lopen. Ikzelf vind dit best lastig. Mijn grenzen aangeven en voor mijn mening uitkomen betekent immers ook dat ik anderen kan kwetsen. Nou ja, misschien niet eens direct kwetsen, maar een ander zal het misschien wel niet zo leuk vinden als ik opeens NEE tegen iets zeggen of een andere mening heb. Ik ben dan bang dat iemand mij daardoor minder leuk vindt. Ik ben bang voor ruzie en uiteindelijk voor afwijzing. Door de jaren heen kom ik er echter wel steeds meer achter dat je juist een betere band met iemand kan krijgen door eerlijk te zijn en door wél grenzen te stellen. Doe je dit namelijk niet, hoe goed kent die ander je dan werkelijk? Hoe fijn is het dan echt om samen te zijn? Hoe goed pas je dan echt bij elkaar als de ander jouw ware ik nauwelijks kent?

Hier hoort ook wel een beetje bij dat ik het lastig vind om bijvoorbeeld bij een bedrijf te klagen als de service slecht is. Ook zal je mij niet snel in een restaurant mijn eten zien terugsturen als het niet lekker is. Ik wil niet lastig zijn, want dan ben ik bang dat mensen me een zeikerd vinden, dat mensen me niet leuk vinden. Stom eigenlijk hè…

Je heel naar voelen als iemand het niet met je eens is
Ik kan me ontzettend naar voelen als iemand het niet met mij eens is. Het kan dan direct als een halve afwijzing van mijn persoon voelen. Ik wil gewoon graag dat we het eens zijn en dat ik het gevoel heb dat wat ik zeg of doe goed is. Als de ander het hier dan ineens niet mee eens is, kan ik aan mijn hele persoon gaan twijfelen. Vroeger had ik dit enorm, waardoor ik me voor alles en iedereen aanpaste. Nu kan ik dat meer loskoppelen van mijzelf als mens. Dat iemand een andere mening heeft of iets niet goed vindt wat ik doe, betekent niet dat ik als mens niet goed ben of dat die ander me daarom als vriendin of partner niet meer leuk genoeg vindt.

Jezelf serieus nemen
Ja, ik vind het lastig om mezelf altijd voldoende serieus te nemen. Ik denk dat ik andere mensen sneller serieus neem dan mijzelf. Ik denk hierdoor dat ik anderen een dienst bewijs, maar uiteindelijk heb ik mijzelf ermee en zal dit ook zijn effect hebben op het contact met de ander. Door bijvoorbeeld altijd maar JA te zeggen op werk om anderen te helpen, neem ik mijn eigen leven niet voldoende serieus. Ik heb thuis een gezinnetje en er is meer dan werk. Hier moet ik ook voldoende aandacht aan besteden en daarom soms ook eens NEE zeggen. Ik vind dat lastig, omdat ik niet minder waardevol gevonden wil worden… Maar ja, als je altijd maar JA zegt, nemen andere mensen jou uiteindelijk ook minder serieus. “Zij doet het wel…” Juist door mijzelf op waarde te schatten, zal een ander dat ook meer doen.

Altijd aardig doen
Wat er ook gebeurt, ik blijf nagenoeg altijd aardig. Waarom? omdat ik ruzies het liefde vermijd. Gewoon omdat ik graag aardig gevonden wil worden. Ik wil niets verkeerd doen en ik wil niet dat mensen mij onaardig vinden. Dit zorgt nog weleens voor irritatie bij mensen die dichtbij me staan “Wees nou eens eerlijk!” “Stel nou eens grenzen!” “Kom eens voor jezelf op!” …krijg ik dan te horen.

Sorry…. de ander voor zijn
Als je bang voor afwijzing bent, heb je waarschijnlijk de neiging om heel snel je excuses aan te bieden. Je zegt om de haverklap sorry, ook als dat echt helemaal niet nodig of passend is. Je wilt niet dat de ander boos op je is en daarom excuseer je je maar nog voordat de ander je iets kwalijk kan nemen. Dat lijkt heel veilig, maar kan voor andere mensen ook heel vervelend worden. Bovendien zorgt het ervoor dat een excuses na verloop van tijd niets meer waard is. Het wordt zo vaak gezegd, dat het zijn kracht heeft verloren.

Ben jij bang voor afwijzing?

Xx Joyce