Lieve Anoniem, wat leuk dat je een reactie achterlaat. Wat jammer dat ik niet weet wie je bent. Een reactie op een blog die heel persoonlijk is, waarin ik me kwetsbaar opstel naar de wereld om me heen en een stukje van mijn psyche publiceer. Een blog waarin ik laat zien dat ik net als jij ‘gewoon een mens ben’ met zwaktes en tekortkomingen. Een blog waarmee ik hoop een paar mensen op de wereld te raken, wat herkenning en erkenning te geven, simpelweg door me niet te schamen voor wat ik schrijf. We schamen ons met zijn allen immers al veel te veel voor dingen die helemaal geen schaamte behoeven.

Lieve anoniem, waarom schrijf je jouw naam er niet bij? Je weet wie ik ben, je kent mijn gezicht. Je weet wat mijn naam is en leest over de meest intieme zaken van mijn leven. Ik geef mezelf bloot, maar jij houdt je winterjas aan…

De reactie van AnoniemLieve anoniem, wat leuk dat je een reactie achterlaat. Wat jammer dat die reactie niet zo vriendelijk is. Ik sta daar naakt tegenover je en jij oordeelt over mijn lijf, terwijl je zelf de dikste winterjas draagt. Een dikke jas die oogt als slaapzak met de grootste capuchon. Je schrijft alsof je me kent. Alsof je weet wie ik ben als mens en alsof je mijn hele leven al bevriend met me bent. Je hebt een mening over mij als persoon, niet over dat wat ik heb geschreven. Een reactie zonder opbouwende feedback, maar een reactie met een oordeel. Een mening die jij verkondigt als de waarheid. Jij weet wie ik ben, omdat ik daar heel even ontbloot voor je sta.

Lieve anoniem, wat leuk dat je een reactie achterlaat. Wat jammer dat die reactie zo veroordelend en oppervlakkig is. Je staat daar veilig met je dikke winterjas aan, verscholen onder een capuchon. Je hebt kritiek op mij als mens, zonder je zelf bloot te geven. Je hebt, bij wijze van spreke, kritiek op 1 klein putje op mijn naakte lijf, terwijl jij je hele leven al een dikke jas draagt en nog nooit goed naar je eigen huid hebt gekeken. Dat jij minstens zoveel putjes hebt, weet ík wel, maar zal jij op dit moment in je leven, zo hard als je hart op moment is, ontkennen. Het ligt aan mij, niet aan jou. Jij hebt je oordeel klaar en jij bepaalt wat de waarheid is.

De reactie van Anoniem

Lieve anoniem, wat leuk dat je een reactie achterlaat. Wat jammer dat je zo oordeelt. Ik heb door de jaren heen steeds meer geleerd dat oordelen je een arm mens maakt. Overal de waarheid verkopen, zonder de waarheid zelf te kennen.  Je hebt de waarheid niet in pacht. Die ontdek je naarmate je ouder wordt en naarmate je leert luisteren en observeren. Het negatieve oordelen maakt je onbetrouwbaar en het stagneert jouw ontwikkeling als mens. Je komt niet verder, omdat je je dikke winterjas aanhoudt en nooit eens openstaat voor andermans ideeën, voor een ander perspectief.

Lieve anoniem, wat leuk dat je een reactie achterlaat. Wat jammer dat het voor jou veiliger voelt om niet je eigen naam erbij te zetten. Jouw kritische woorden maken jou geen beter mens. Gevoelsmatig zet het je zelfbeeld misschien even in de lift, maar uiteindelijk gaat jouw lift weer naar beneden. Simpelweg omdat de deur nergens open gaat. Je laat niemand toe. Dat ding raast rond zonder doel, enkel voor een tijdelijk positiever gevoel. Ik zit in een lift die zo nu en dan open gaat. Mensen stappen in en uit. Mensen zoals jij met een dikke jas en capuchon, die enkel zenden, maar niets willen ontvangen. Gelukkig ook mensen die met hun naakte huid naast me staan. Dat voelt waardevol en warm. Wij hebben écht contact.

De reactie van AnoniemLieve anoniem, wat leuk dat je een reactie achterlaat. Wat jammer dat jouw reactie me verdriet doet. Zonder me écht te kennen heb je een oordeel over mij als persoon. Ik zou willen dat het me niet raakte. Dat ik niet moest huilen om die ene nare negatieve opmerking, tussen als die positieve anderen. Het doet me pijn. Ik begrijp dat het mij de grond in trappen, jou op een heuveltje zand plaatst, maar voelt dat echt goed? Voelt dat werkelijk fijn?

Lieve anoniem, wat leuk dat je een reactie achterlaat. Wat jammer dat deze manier van reageren voor jou nodig is. Ik vind het naar voor je dat jij jezelf niet bloot durft te geven. Jij mag er zijn, ook met jouw tekortkomingen. Juist door jezelf écht te laten zien, kunnen we openstaan voor andermans ideeën en van elkaar leren. Door jezelf te tonen zullen mensen dichterbij je kunnen staan, met jou als persoon in contact komen.

Lieve anoniem, trek die dikke winterjas uit. Schrijf je naam op en ga naast me staan in plaats van bovenop me. Dat voelt een stuk fijner. Misschien nu nog even niet voor jou, maar op termijn zal het je een rijker mens maken.

Liefs, Scarlet.