Lesbisch en zwanger: snel maar zwaar

Lesbisch en zwanger. Het ging snel, maar het was zwaar: Over kinderen hebben we het vaak gehad. Nog niks serieus, gewoon een beetje fantaseren. Wanneer je dan toch drie jaar samen bent en je eerste echte huisje koopt en helemaal gesetteld bent, dan begint het toch steeds meer te kriebelen. De gesprekken over een kinderwens worden opeens serieus. Het was voor ons alleen de vraag hoe we dit wilden realiseren. Met twee vrouwen wordt het toch vaak een langer proces. Althans, dit dachten wij… Lesbisch en zwanger: Je gaat je toch meer verdiepen en leest ook verhalen van andere lesbische koppels, waarbij zwanger worden niet zo snel en gemakkelijk gaat. Hier houd je dan toch een beetje rekening mee.

Wie wordt onze donor? Willen we een bekende donor of een onbekende donor? Hoe zien we dat dan voor ons? Via het ziekenhuis? Of thuis via zelfinseminatie? Wie van ons gaat het kindje dragen? Allemaal vragen waar we eerst antwoord op moesten hebben.

In eerste instantie dachten we aan een bekende donor. Hij zou dan als een soort ‘suikeroom’ in het kindje zijn leven zijn. Maar was dat wel echt wat we wilden? Na hier lang over gepraat te hebben kwamen we toch tot de conclusie om voor een minder bekende donor te gaan.   Ik denk dat velen wel bekend zijn met de Deense donorsite. Hier hebben we een hele lange tijd op gekeken en geselecteerd. Om dan vervolgens het ‘zaad’ van de door jou gekozen donor in een winkelwagentje te doen, klaar om online te bestellen, vonden wij toch echt een raar idee. Vele hebben aan deze site gelukkig veel gehad en er iets moois voor terug gekregen, maar wij wilden toch eerst even verder kijken.

We zijn verder gaan snuffelen op internet en kwamen terecht op een andere donorsite. Hier hebben wij een aantal mannen aangesproken en via de mail een beetje leren kennen. Alleen zaten hier een hoop afknappers tussen! Mannen die totaal niet serieus waren. En toen was daar Oscar (wat overigens niet zijn echte naam is). Bij Oscar hadden we vrij snel een goed gevoel.

Hij wilde ons wel graag eerst leren kennen omdat hij wilde weten waar het kindje terecht zou komen. Zo gezegd, zo gedaan, hadden we met hem afgesproken in een hotel om koffie te drinken. Onze eerste indruk was goed. Een hele vriendelijke, ‘normale’ man. Ook hij had een goed gevoel bij ons, want er kwam al snel een vervolg afspraak. Hij wilde bij ons thuis kijken en samen met ons een donor contract opstellen.

Een donor contract waarin staat, even in het kort, dat hij niks te maken heeft met het kindje. En andersom kunnen wij niet bij hem terecht voor eventuele alimentatie. Dat gaf ons een fijn gevoel en was ook de reden dat wij uiteindelijk een vrij onbekende donor wilden. Zodat wij echt met zijn tweeën ons kindje konden opvoeden. Wanneer het kindje zestien is en zijn donor graag wil leren kennen, staat hij daar wel voor open. Ook mochten wij zijn medisch dossier inzien. Na een aantal keer afgesproken te hebben om elkaar beter te leren kennen, was het eindelijk zo ver.

Maandag  09-11-2015, de eerste poging! Dat was best ongemakkelijk. Hij kwam langs om zijn sperma in een potje te doen. In de badkamer. Om wat tijd te doden en het minder ongemakkelijk te maken zaten wij Goede tijden Slechte tijden te kijken. Toen hij klaar was kregen we het potje en ging hij gelijk weer naar huis. Het insemineren zelf valt absoluut niet te romantiseren. Iemand The L-Word gezien? Zo romantisch als het daar ging, zo niet charmant en romantisch ging het bij ons. We hebben wel ontzettend gelachen.

Donderdag 26-11-2015, de eerste zwangerschapstest! Deze was eigenlijk vrijwel gelijk positief. Ja, positief. Poging één en gelijk raak. Zwanger! Hoe dan?! De dag daarna nog maar een test gedaan, ook deze was positief. Nog een dag later nog een test gedaan om het toch zeker te weten. Ook positief. Positiever dan dit kon niet. Al met al zijn wij hier dus zo ongeveer twee maanden mee bezig geweest, vanaf het eerste contact met Oscar tot het moment van de positieve testen. Wij dachten, misschien iets wat naïef, dat dit hele proces ongeveer een jaartje zou duren. Maar in plaats daarvan waren we krap twee maanden verder en hartstikke zwanger.

Dan de zwangerschap. Mag ik zeggen dat het best zwaar is om met een zwangere vrouw te leven? Ik begrijp ook echt heel goed dat het heel zwaar is om zwanger te zijn, maar wat een hormonen! Mijn vriendin was in het begin veel misselijk en moe. Haar eetlust veranderde ook vrij snel. Een broodje frikandel als avond eten was toch wel favoriet geworden. Vervolgens tijdens een avondje Netflix kon de chips met dipsaus niet meer ontbreken. Ook als ik daar de deur nog voor uit moest om 21:50, rennen naar de supermarkt die om 22:00 dicht gaat. Om vervolgens met de verkeerde dipsaus thuis te komen….

Parfum mocht ik niet meer op doen, want dat was veel te sterk. Jazeker, 9 maanden lang geen parfum gedragen. Top. En dan het feit dat de katten er nog steeds zijn is me echt een raadsel. Die konden echt niks meer goed doen. Vooral de geur van de kattenbak. Kokhalzend (ik weet dat een kattenbak kan stinken, maar geloof me, het viel echt reuze mee) liep ze langs de bak.

Oh, en dan heb je ook nog nesteldrang! Ik werk fulltime in de horeca. Eenmaal thuis na een zware en lange werkdag mocht ik nog even de woonkamer omgooien. Wacht, zei ik mocht? Ik bedoel, moest! En ook nog is in mijn eentje, want een zwangere vrouw laat je natuurlijk niet met banken en kasten sjouwen. Met zestien weken hadden we een echo waar we het geslacht konden zien. We konden echt niet wachten! Een jongetje! Nu konden we eindelijk gericht shoppen. En wat zijn we los gegaan!

Enfin, we gaan door naar week 37 van de zwangerschap. Daar ging het even wat minder goed. Ze had tijdens het plassen wat bloed verloren, niet veel, maar toch voor de zekerheid de verloskundige gebeld. Na wat controles werden we toch doorverwezen naar het ziekenhuis. Het scheen dat het hartje te snel klopte. In het ziekenhuis een tijdje aan de ctg scan zodat de artsen het hartje een tijdje in de gaten konden houden. Na 20 minuten mochten we weer gaan, de artsen maakten zich geen zorgen.

En toen, 31-07-2016 (week 39) braken de vliezen. Hoe? Nou overdag de hele dag heerlijk rond geslenterd bij stichting aap, enig. ’s Avonds nog gezellig een drankje gedaan met zijn allen, behoorlijk wat grapjes gemaakt dat we niet te veel moesten drinken, want stel je voor dat na al het lopen vandaag de vliezen opeens zouden breken! We zouden het niet te laat maken, 4 uur ’s nachts waren we thuis, toch best laat geworden dus. Eenmaal thuis in bed, eindelijk een beetje in slaap sprong ze opeens uit bed. ‘Ik ben aan het plassen!’ Ze stond naast het bed met haar benen wijd naar de grond te staren. Ik, lichtelijk in paniek omdat ik zelf ook wel donders goed wist dat ze niet aan het plassen was, sprong uit bed. Na een paar keer ongelofelijk doelloos en paniekerig heen weer te hebben gelopen, eindelijk bedacht om misschien even iets van een handdoek te pakken. Verdere details laat ik even voor wat het is.

Na dit alles natuurlijk de verloskundige gebeld, ook al is er geen nood aan de man na het verliezen van vruchtwater, maar liever het zekere van het onzekere. Na de nodige controles van de verloskundige was het advies dat zij ons gaf om rustig aan te doen en even af te wachten of de komende 48 uur de weeën vanzelf zouden komen. En natuurlijk gebeurde dit dus niet. Dit betekende dat Robin ingeleid moest worden.

03-08-2016 06:30, ze werd ingeleid. In eerste instantie schoot de ontsluiting naar 4 centimeter, maar daar bleef het helaas bij. Het pompje voor de weeën opwekkers werd steeds hoger en hoger gezet. Inmiddels aan de morfine omdat de pijn niet meer te verdragen was. Over morfine gesproken, hier kan ik nog een hoop over vertellen, maar ik denk dat ik dan ruzie krijg. Goed spul in ieder geval. Een hoop gelachen.

De ontsluiting ging niet verder dan 6 centimeter. Inmiddels was het avond en werd de arts erbij gehaald. Er waren twee opties, of het pompje nog iets hoger zetten, of een keizersnede. Mijn vriendin riep eigenlijk vrij snel zonder echt na te denken dat ze een keizersnede wilde. Ze had zo een pijn van de opwekkers dat de morfine niet meer hielp. Ook de arts vond dit een beter idee. Dus op naar de O.K. Tijdens de keizersnede hoorde ik de artsen zeggen dat een natuurlijke bevalling nooit goed was gegaan. Hij had gepoept in het laatste beetje vruchtwater, het was een sterrenkijker en de navelstreng zat om zijn nekje. Fijn.

Het is 20:09 uur, daar is onze zoon, Rocci Brent! De volgende dag bleek hij wel te ‘fladderen’. Zijn glucose was te laag. Hij heeft drie dagen op de kinderafdeling gelegen, hier geleerd om goed te eten en wat aan te sterken. Toen mocht ik ze eindelijk ophalen, het gezin is compleet en wat zijn we verliefd!

Nu jullie deze blog gelezen hebben willen wij ons graag even voorstellen! Ik ben Joyce (26) en samen met mijn vriendin Robin (26) zijn wij de trotse moeders van Rocci (nu inmiddels 1 jaar). Wij zijn nu 5 jaar samen. Ik wil jullie bedanken voor het lezen van mijn blog. Mochten er vragen zijn over deze blog of over het proces, laat dan gerust hier je reactie achter of stuur ons een berichtje via instagram: @robinbronkhorst en @joyce.zwikker.

♥ Ook een gastblog schrijven voor Ik Vrouw van jou? Jouw verhaal is van harte welkom! Mail ons: ikvrouwvanjou@gmail.com